คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Zone 00] Kiss Me … Love You (คุโจ(เคียวอามิ)Xอังโกะ)
Fic Zone00
Title : Kiss Me … Love You
Author : derick
Rate : PG13
Pairing : คุโจ(เคียวอามิ)Xอังโกะ
กรุ้งกริ่ง...
เสียงกระดิ่งแขวนโบกไหวไปมาเมื่อโดนกระแสลมอ่อน ๆ ของฤดูร้อนที่พัดโชยสู้แสงแดดอันร้อนระอุ ร่างบางนอนแผ่หลาอยู่ภายใน หันศีรษะออกรับอากาศด้านนอกซึ่งถูกเปิดให้เข้ามาทางบานประตู เปลือกตาบางหลับพริ้ม ริมฝีปากแย้มยิ้มบาง
“ค่อยยังชั่วหน่อย” เขาพึมพำเบา ๆ
ดวงตาสีเทาจ้องมอง พลางเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ “มันร้อนขนาดนั้นเลยหรอ??”
อังโกะลืมตามองใบหน้าที่ยื่นมาใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน “เฮ้ ๆ อย่ามาใกล้สิ ร้อนจะตายอยู่แล้วนะ!”
“อารายกาน ๆ หน้าร้อนดีออกจะตายไป” คุโจพยายามยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก แต่กลับถูกมือของอีกฝ่ายดันออกห่าง
“ดีตรงไหน”
“ทำไมจะไม่ดี ไหนจะมีงานเทศกาล ไหนจะได้กินแตงโมเย็น ๆ แถมยังได้หยุดเรียนอีกด้วยนะ!!” คนพูดหัวเราะร่วนทั้ง ๆ ที่ยังคงอมอมยิ้มสีหวานใสอยู่เต็มปาก
เจ้าผมสีทองสว่างตัดสินใจลุกขึ้นนั่ง แล้วเขยิบตนเองเข้าไปใกล้โต๊ะเล็ก ๆ ซึ่งมีแตงโมหวานฉ่ำวางอยู่ เขาหยิบมันขึ้นกัดลิ้มรสชาติความหวานนั้น พลางยกมือขึ้นเท้าคางนิ่ง
ไม่ว่าเมื่อไหร่คุโจก็ยังเป็นคุโจไม่เปลี่ยน... “ฉันสงสัยมานานแล้ว..”
“อะไรหรอ?”
“นาย....ทำไมชอบอมลูกอมนัก?”
คนถูกถามจ้องกลับ “ไม่ใช่แค่ลูกอมหรอกนะ ขนมทุกอย่างฉันชอบกินหมดนั่นแหละ!!”
ก็จริงอ่ะแหละ...อังโกะตัดสินใจกินแตงโมในมือของตนแล้วเดินออกไปยังชานด้านนอก ล้มตัวลงนอนอีกครั้งเมื่อเห็นว่าแดดที่เคยมีได้เปลี่ยนทิศทางไปหมด “อืม...”
“แต่ฉันเคยได้ยินมานะ!” จู่ ๆ คนที่รื่นเริงได้ตลอดเวลาก็พูดขึ้น
อังโกะยังคงหลับตา “ได้ยินอะไร?”
“ได้ยินว่า ถ้าอมลูกอม ตอนจูบจะมีรสชาติด้วยแหละ”
คนฟังหัวเราะเบา ๆ “เพิ่งจะรู้นะเนี่ย...”
ยังไม่ทันได้กล่าวจบประโยค ริมฝีปากของคนช่างพูดก็ก้มลงประกบแน่น ดวงตาสีฟ้าเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก่อนพยายามจะดันให้ร่างที่กดทับลงมาออกไปจากตัวตน แต่เหมือนยิ่งเป็นการส่งให้อีกฝ่ายรุกไล่เพิ่มขึ้น เรียวลิ้นที่ส่งเข้ามาทำให้เขาจำยอมต้องอยู่เฉย ๆ
“ได้รสอะไรไหม??” คุโจถาม
ใบหน้าหวานแดงก่ำ มือยกปิดปากแน่น “ไอ้บ้าคุโจ!!!”
“ทำไมล่ะ? ฉันก็แค่อยากพิสูจน์เท่านั้นเอง...หรือมันไม่ได้รสชาติอะไรเลย?? ฉันว่าฉันอมไว้นานแล้วนา” มือเรียวยกขึ้นเกาศีรษะตนเบา ๆ อย่างสงสัย
“มันไม่ใช่เรื่องนั้นเว้ย!!!”
“แล้วอะไรล่ะ?”
“ก็....” ลิ้น....
“ก็?”
“เว้ย!! จะไปอาบน้ำ!!” อังโกะตัดสินใจยอมแพ้ในที่สุด ให้ตายเหอะ ไอ้ความซื่อบื้อนี่จะมีไปถึงเมื่อไหร่นะ!!
พอได้อาบน้ำเย็น ๆ มันทำให้รู้สึกสบายตัวขึ้น อังโกะสวมกางเกงขาสั้น เสื้อกล้ามตัวบาง อย่างน้อยเขาก็ไม่บ้าพอจะใส่ชุดหนา ๆ แบบนั้นอยู่บ้านตอนหน้าร้อนแดงเปรี้ยง ๆ แบบนี้หรอกนะ
“เฮ้..คุโจ”
พอไม่มีเสียงตอบรับ ดวงตาสีฟ้ากวาดมองในห้องทั่ว “ไปไหนของเขา?”
ในขณะที่เขากำลังหันหลังกลับเพื่อคิดจะออกไปตามหานั่นเอง เด็กหนุ่มก็ต้องกระโดดหลบอะไรบางอย่าง รังสีที่พุ่งตรงมาทำให้เขารับรู้ได้ถึงความไม่ปลอดภัย อังโกะจ้องไปยังทิศทางนั้น แล้วก็ต้องตกใจกับบุคคลที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า
“เคียว....เคียวอามิ!!”
“ยังประสาทไวดีไม่เปลี่ยนเลยนะ...” เขาเว้นจังหวะ “แต่เสียดายยังอ่อนประสบการณ์นักเจ้าหนู…” ปีศาจผมสีแดงสดเขยิบตัวเล็กน้อย พลางเตะกวาดขาของคนที่กำลังนิ่งอึ้งไม่ทันตั้งตัว อังโกะเสียหลักหงายหลังล้มลงกับพื้นอย่างจัง
เด็กหนุ่มหลับตาแน่น ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้เขาต้องเปล่งเสียงออกมา “มันเจ็บนะเว้ย!!”
พออ้าปากจะโวยวายก็ดันโดนประกบริมฝีปากอีกครั้ง และแทบจะขาดอากาศหายใจในทันทีเมื่อเรียวลิ้นของอีกฝ่ายลุกเข้ามาในปาก ควานหาความหอมหวานและรสชาติของแตงโมที่ยังคงไหลวนอยู่อย่างชำนาญ ดวงตาสีฟ้าใสปิดแน่น ส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอ
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอาจตายได้หากตนฝืนนานกว่านี้ เคียวอามิจึงละจากความหวานนุ่มนั่นด้วยอารมณ์เสียดาย “แตงโมหวานดีนะ” เขาจุมพิตเบา ๆ บนกลีบปากแดงระเรื่ออีกครั้ง
อังโกะหายใจหอบหนัก “นี่....นี่กะ...เล่นกันให้ตาย...เลยใช่ไหม?”
“ทำไม? ยังไม่ชินอีกรึไงกัน??” ปีศาจหนุ่มมองพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
คนถูกถามเบือนหน้าหนี “ไม่ชินมันทั้งนั้นแหละ”
ร่างสูงใหญ่ก้มลงใกล้ ลมหายใจร้อนปะทะอยู่ข้างใบหู “งั้นทำให้ชินดีไหม?”
“ไม่ต้องเลย แล้วลุกออกไปด้วยฉันหนัก”
“ทีตอนนั้นไม่เห็นบ่น”
ไม่รู้ว่าทำเวรทำกรรมอะไรไว้เขาจึงรู้สึกว่าตนต้องแพ้พวกกวนประสาทกับพวกซื่อบื้อตลอด แล้วเป็นใครไม่เป็นดันมาเป็นเจ้าบ้าสองตัวที่เรียกได้ว่าน่าจะเป็นศัตรูคู่แค้นกันมากกว่า
“แล้วนั่นจะไปไหน?” เคียวอามิเอ่ยถามร่างที่ลุกเดินผ่านตนไป
“ยุ่งน่า”
มีหรือคนอย่างเขาจะยอมปล่อยให้เหยื่อ(??)หลุดมือไปง่าย ๆ ปีศาจหนุ่มแย้มยิ้มพลางคว้าเอาข้อมือบางไว้ แล้วดึงลงหวังจะให้อีกฝ่ายเสียหลัก “ไม่ให้ไป”
“ปล่อยเว้ย!!” อังโกะโวยวาย จะให้สู้กับปีศาจสักกี่ตัวก็ทำได้ แต่จะให้ต้านแรงควาย ๆ ของไอ้เจ้าบ้านี่คงทำได้ยาก เขาหงายหลังลงอีกครั้ง
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย”
“บอกก่อนว่าแกรักฉัน”
ใครจะไปเชื่อว่าไอ้บ้านี่มันจะพูดโต้ง ๆ ออกมาได้ พอฟังแบบนั้นอังโกะก็ถึงกับอึ้ง แล้วใครมันจะไปบอกแบบนั้นได้ง่าย ๆ ล่ะเว้ย!!
“ใครมันจะบ้าไปพูด”
เคียวอามิมอง “ไอ้คนปากแข็ง”
“ไอ้คนหน้าด้าน”
“.....” ดวงตาทั้งสองผสานกัน มีเพียงเสียงกระดิ่งที่ถูกกระแสลมพัดเท่านั้นที่ยังคงดังอยู่ในเวลานี้
“แล้วรักรึเปล่าล่ะ?”
สองเสียงผสานกันเช่นดวงตา ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะ อังโกะเองไม่อยากจะเชื่อตนนักหรอกว่าจะพูดแบบนั้นออกไปได้ แต่ระยะเวลาที่ผ่านมา การได้อยู่กับเคียวอามิทำให้เขาเรียนรู้ความรู้สึกที่เป็นอย่างมนุษย์ปกติ น่าแปลก...ทั้ง ๆ ที่ต่างก็เป็นปีศาจแท้ ๆ
ริมฝีปากเคลื่อนประกบอย่างช้า ๆ ซึมซับความหอมหวานอันอบอุ่น ในฤดูร้อนที่แสนน่าเบื่อหน่ายแบบนี้ มันก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไปหรอกนะ...อย่างน้อยก็...ตอนนี้...
End. (??)
ความคิดเห็น