คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : In my heart (5927)
เมื่อวันหนึ่ง...ความรู้สึกที่เรียกว่าภักดีเริ่มผันแปร
กลายเป็นความรักซึ่งค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ
จนเกาะกุมหัวใจอันแสนซื่อสัตย์นี้ไว้จนหมด
แต่กระนั้นมันก็เป็นได้แค่ความคิด
ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้
เพราะคุณอยู่สูง....สูงเกินไป
สูงจนขนาดสายลมที่พัดไหวไปได้ทุกที่อย่างผมยังไม่กล้าอาจเอื้อม
โกคุเทระว่าที่มือขวาของบอสแห่งวองโกเล่รุ่นที่สิบนั่งนิ่งมองร่างหลับใหล ใบหน้างามบัดนี้ดูผ่อนคลายอย่างมาก ลมหายใจสม่ำเสมอ ริมฝีปากขยับน้อย ๆ ตามหน้าอกและช่องท้องอย่างเป็นจังหวะ
ในโลกนี้....จะมีอะไรที่สวยไปกว่าท้องฟ้าเบื้องหน้าเขาอีกไหม?
มือแกร่งแต่เบาบางเอื้อมสัมผัสปอยผมสีน้ำตาลอ่อน เรื่อยไปตามผิวหน้านุ่ม จนหยุดอยู่บริเวณกลีบปากสีชมพูระเรื่อ ดวงตาคู่คมจ้องมอง เนิ่นนาน....ราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะชักมือกลับไปวางไว้ในที่ ๆ มันควรจะอยู่ตามเดิม
“ ทำบ้าอะไรอยู่นะเรา ” เสียงทุ้มกัดฟัน อดสบถให้กับมารยาทของตนเองไม่ได้
ทั้งที่ใกล้ชิดขนาดนี้ แต่แค่เอื้อมมือยังไม่กล้า ทั้งที่ห่างกันเพียงแค่นี้ แต่เพียงสบตาก็ต้องเบือนหนีไปเสียง่าย ๆ สิ่งที่กั้นขวางระหว่างสายลมและท้องฟ้าคืออะไรกันแน่....เมฆหมอก....ฝุ่นผง....หรือว่า....
คำว่านายกับบ่าว....รู้ตนและไม่รู้ตน
ร่างสูงกว่าซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามปัดไล่ความคิดไม่เข้าท่าออกไป จริง ๆ แล้วมันก็แค่ความเอาแต่ใจตนเองเท่านั้น ความเอาแต่ใจที่อาจทำร้ายใครก็ได้
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่โกคุเทระผล็อยหลับไปพร้อมกับภูเขาลูกใหญ่ในจิตใจที่แสนหนักอึ้ง ตอนนี้ภายในห้องนอนเล็ก ๆ เย็นสบายได้ยินแค่เพียงเสียงลมหายใจประสานกัน เส้นผมสีน้ำตาลคลอกับสีเงิน เหมือนจะตัดกัน แต่ก็กลืนกันอย่างไม่น่าเชื่อ
เอื้อเฟื้อเกื้อหนุน จุนเจืออย่างไม่อาจหาใดเปรียบ...
สายลม.....ท้องฟ้า
อิสระ.....กว้างใหญ่
เย็นสบาย.....สงบสุข
เลือกตาบางเหนือดวงตาสีน้ำตาลกลมโตขยับขึ้นลงช้า ๆ ค่อย ๆ ปรับแสงและสายตาให้เป็นปกติ สึนะบิดกายไปมา ปากอ้าหาวหวอดตามอารมณ์คนเพิ่งตื่นนอน แต่ทันทีที่เห็นความแปลกไปในห้อง เขาก็สะดุ้งตัวโยน
“ กะ....โกคุเทระคุง?? ” เสียงหวานร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ตนเป็นใคร
อีกฝ่ายยังคงหลับลึก ไม่มีแม้แต่จะตื่นมาดูว่าใครที่ส่งเสียงเล็ดลอดเข้าไปในห้วงความฝัน สึนะมองซ้ายมองขวา จะปลุกก็ไม่กล้า แต่จะไม่ปลุกก็กระไร ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรทำอย่างไรดี
สุดท้ายความขี้เกรงใจก็เอาชนะจนได้ เด็กหนุ่มได้แต่มองดูร่างที่นอนนิ่งอยู่ เผลอจ้องไปยังใบหน้าคมที่นับวันจะเติบโตและดูดีขึ้นทุกขณะ ไม่แปลกเลยที่ร่างอีกสิบปีของโกคุเทระจะหล่อเหลาได้ขนาดนั้น
เมื่อคำนึงถึงก็หวนระลึกอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีเงินที่นั่งเศร้าเสียใจกับการจากไปของเขาเพียงลำพัง.......
“ นาย....คงเสียใจมากเลยสินะ? ” คำพูดแผ่วเบาลอยตามสายลมวูบไหวที่พัดโบกเข้าจากทางหน้าต่าง
มือเล็กสั่นน้อย ๆ เอื้อมไปสัมผัสใบหน้าคม แผ่วเบายิ่งกว่าคำพูด นุ่มนวลยิ่งกว่าสายลม...
หัวใจเต้นระทึกเพียงปลายนิ้วสัมผัส เด็กหนุ่มถอนมือออกอย่างรวดเร็ว หันหลังให้กับอีกฝ่าย เขาเป็นอะไรไป? นี่เขาเป็นอะไรไปกันแน่....?
เพราะอยู่ใกล้กันจนเกินไป เลยทำให้ไม่รู้ความเปลี่ยนไปที่เกิดขึ้น
โกคุเทระตื่นขึ้น มีอาการไม่ต่างอะไรกับสึนะในคราแรก “ ตื่นแล้วหรือครับรุ่นที่สิบ? ”
คนถูกถามสะดุ้งอีกครั้ง พยายามไม่หันหน้าให้อีกฝ่าย “ อะ....อืม ว่าแต่โกคุเทระคุงมีอะไรเหรอ? ”
ว่าที่มือขาวของวองโกเล่รู้สึกแปลกใจขึ้นกับท่าทีที่เห็น ทำไมสึนะไม่ยอมหันหน้ามาพูดกับเขา โกรธอะไรอย่างงั้นหรือ? หรือว่าโกรธที่เขาเข้ามาในห้องโดยไม่บอกกล่าวกัน?
“ เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ? ”
เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนสั่นไหวอย่างรุนแรง “ ไม่ใช่ ๆ ไม่ได้เป็นอะไรเลย ”
จู่ ๆ ทั้งห้องก็เงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากโกคุเทระหรือเสียงถามไถ่จากสึนะเลยแม้แต่น้อย นั่นยิ่งทำให้ผู้อยู่ภายในรู้สึกอึดอัด อึดอัดจนแทบระเบิด...
“ เดี๋ยว....ฉันมานะ ไปเอาน้ำมาให้! ” เมื่อเห็นท่าไม่ดีก็รีบเปลี่ยนเรื่อง สึนะลุกพรวดขึ้นอย่างไม่รอช้า
ทว่ากลับถูกรั้งไว้ด้วยมือแกร่งของใครอีกคน โกคุเทระกำข้อมือแน่น ดวงตาคมสั่นไหว ใบหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างไม่มีปิดบัง นั่นทำให้ร่างบางกว่าอดจะตกใจไม่ได้
“ โกรธผมหรือครับ? ” เสียงทุ้มเอ่ยเบา
“ ไม่ใช่ ทำไมฉันต้องโกรธนายด้วยล่ะ! ” สึนะรีบปฏิเสธ ลืมความคิดก่อนหน้าทิ้งไปจนหมด
สายลมที่แสดงสีหน้าความเจ็บปวด รวดร้าวไปถึงจิตใจของท้องฟ้า
“ แล้วมันเพราะอะไรกันล่ะครับ? ” โกคุเทระมองนัยน์ตาสวยนิ่ง พยายามมองให้ลึก พยายามเค้นหาคำตอบที่
คาดว่าจะได้รับจากใจจริง
พอเห็นแบบนั้น ความอายก็กลับมาอีกครั้ง สึนะเบี่ยงหน้าหลบ พยายามเก็บกดความรู้สึกที่เต้นระทึกอยู่ในจิตใจ จะให้ตอบว่าอย่างไรกัน เพราะแม้แต่เขาก็ไม่เข้าใจตนเอง
“ โกรธผมจริง ๆ สินะครับ... ” น้ำเสียงที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ ไม่ใช่นะ!!ฉันไม่ได้โกรธนาย.....ฉันก็แค่.... ”
“ ก็แค่?? ”
ในคราแรกที่แอบเห็นใบหน้าหวานใสนั่นแดงระเรื่อก็แปลกใจ แต่ก็ไม่อาจคิดเข้าข้างตนเองได้ จึงนึกว่าอีกฝ่ายคงไม่พอใจอะไรสักอย่าง หากแต่มาบัดนี้ เมื่อสึนะยืนยันเป็นมั่นว่าไม่ แล้วจะให้คิดว่าหน้าแดงเพราะเรื่องอะไรได้อีกล่ะ
“ ชอบผมหรือครับ? ” เป็นคำถามที่ตรงตัวจริง ๆ ทำเอาคนฟังหน้าแดงหนักไปกว่าเดิม
ไม่รู้จะว่าว่าอะไรดีแล้ว สึนะนึกในใจ ใครบ้าที่ไหนเขากล้าถามออกไปตรง ๆ กันแบบนี้มั่ง มันจะมั่นใจในตัวเองจนเกินไปแล้วนะโกคุเทระคุง!!!
สายลมยิ้มกว้าง สร้างสีสันแดงระเรื่อให้กับท้องฟ้า
“ ไม่ตอบแสดงว่าใช่? ”
พูดจบก็สวมกอดคนร่างเล็กกว่าไว้แน่น สึนะถูกบังคับให้นั่งลงบนตักแข็งแกร่งนั่นอย่างรวดเร็ว พยายามจะดิ้นก็ดิ้นไม่หลุด ยิ่งอีกฝ่ายกอดเขาแน่นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้หัวใจดวงเล็กที่อยู่ในอกแทบจะกระเด็นออกมาด้านนอก
“ ปะ....ปล่อยนะโกคุเทระคุง! ”
สึนะพยายามดิ้นรนอีกครั้ง แต่แล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกถึงความเย็นวาบบริเวณไหล่ด้านซ้าย ด้านที่คนถือโอกาสวางหน้าแนบไว้
“ ชอบนะครับ....ชอบมาตลอด ” เสียงทุ้มบัดนี้สะอื้นน้อย ๆ นั่นทำให้เขารู้ได้ว่าความเย็นนั้นเกิดจากอะไร
น้ำตา....น้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลออกมาจากความปลาบปลื้มยินดี
คนถูกกอดทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยอมสงบนิ่งให้อีกฝ่ายได้ระบายคำพูดที่อยู่ในจิตใจออกมา หลายสิ่งหลายอย่างตรงกับที่เขาคิด หลายสิ่งหลายอย่างตรงกับที่เขากำลังหวาดกลัวอยู่
เขาเองก็ไม่ได้บ้าเหมือนกันสินะ....ที่หลงรักสายลมผู้ภักดีและซื่อสัตย์นี้
สึนะเริ่มส่งเสียงหัวเราะ มันทำให้คนพูดถึงกับเงียบ เงยหน้ามองร่างในอ้อมแขน “ ตลกอะไรกันครับ? ”
“ ตลกตัวเอง ”
คำตอบที่ทำให้โกคุเทระถึงกับงง “ ตลกตัวเอง??? ”
“ ใช่....ตลกตัวเองที่คิดอะไรได้เหมือนนาย ”
ในคราแรกก็ยังคงสงสัย หากแต่คิดไปได้สักพักก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง สึนะ....ร่างเล็กว่าที่บอสแห่งวองโกเล่ ท้องฟ้าผู้สูงส่งที่คิดว่ายังไงก็ไกลเกินเอื้อมคนนี้คิดเหมือนกัน ตลอดเวลา....กังวล สับสน วุ่นวายใจอย่างไม่อาจห้าม
ความรักที่เกิดขึ้นภายในใจ ซึ่งแตกต่างและคล้ายคลึงกันอย่างน่าประหลาด
“ ดีใจจังเลยครับ ผมดีใจมาก ” โกคุเทระกุมมือบอบบางแน่น ก่อนยกขึ้นทาบริมฝีปากตน
แสดงออกถึงความรักที่แสนเทิดทูนบูชา ความรักที่บริสุทธิ์ใจอย่างไม่หวังสิ่งใดตอบแทน แม้จะแตกต่างจากผู้อื่น แต่เขาก็พอใจที่จะได้รักในรูปแบบเช่นนี้
สึนะแย้มยิ้มกว้าง งดงามยิ่งกว่าอรุณที่เปล่งแสงแข่งกับท้องฟ้าใด
“ ฉันก็ดีใจนะ ” สึนะค่อย ๆ เอามือออกจากมือแกร่ง ก่อนจะยกขึ้นสัมผัสใบหน้าคมเข้ม
“ อยู่กับฉัน....จากนี้และตลอดไปนะ ”
หน้าผากมนก้มลงแนบหน้าผากของอีกฝ่าย มือที่สัมผัสใบหน้าเลื่อนขึ้นปาดน้ำตาให้ รอยยิ้มใสคลอเสียงหัวเราะเปล่ง ดวงตาคู่กลมสดใสจ้องมองไปยังดวงตาคม
....อยู่เป็นสายลมเย็น คอยโบกพักเคียงคู่ไปกับท้องฟ้า....
.....ตลอดกาล.....
==============END=============
ความคิดเห็น