คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
AuFic Naruto ( saseukeXnaruto )
My Immortal.
ตอนที่ 1
เสียงลมหายใจหอบถี่เป็นจังหวะกระชั้น ร่างๆหนึ่งผวาตื่นขึ้นท่ามกลางความเงียบงันแห่งราตรี แสงจันทร์ด้านนอกสาดส่องลงมา ถึงแม้จะเบาบาง แต่ก็พอจะทำให้เห็นถึงสีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความตระหนกและหวาดกลัว
‘ อีกแล้ว.....ฝันแบบนั้นอีกแล้ว...ทำไมมันถึงไม่หายไปซักที... ’ เสียงรำพันดังขึ้นในใจอย่างช้าๆ ร่างนั้นตั้งสติได้ครู่หนึ่งก่อนจะก้าวลงจากเตียงนอนและเดินตรงไปยังห้องๆหนึ่ง
แสงไฟจากตะเกียงเล็กๆถูกจุดขึ้น พร้อมๆกับเสียงน้ำสาดกระเซน ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองไปในกระจก ดวงหน้างามที่เต็มไปด้วยหยดน้ำ เส้นผมสีทองยาวลีบเปียก เรื่องในอดีตที่เกิดยังคงตามหลอกหลอนชายหนุ่มอยู่ทุกวันคืน
20 ปีที่แล้ว....วันที่ 10 เดือน 10
หมู่บ้านเล็กๆซึ่งอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมากนัก มันเป็นหมู่บ้านที่สงบและดูอุดมสมบูรณ์อย่างไม่น่าเชื่อ ผู้คนที่นี่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ราวกับเป็นครอบครัวเดียวกัน
เสียงฝีเท้าวิ่งอย่างรวดเร็วภายในบ้านที่ทำจากไม้หลังหนึ่ง ร่างของหญิงสาวเปิดประตูอย่างรีบร้อน ก่อนจะนั่งลงคุกเข่านอบน้อมให้กับผู้ที่อยู่ด้านใน
“ คลอดแล้วค่ะ!!คลอดแล้วค่ะนายท่าน!! ” หญิงสาวตะโกนออกมาด้วยความดีใจ รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนริมฝีปากของชายหนุ่มผู้อยู่เบื้องหน้าของเธอ
“ ชายหรือหญิง?? ” ผู้เป็นนายถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนดีใจ
“ ชายเจ้าค่ะ!! ” เธอตอบเต็มเสียง หลังจากนั้นทั้งคู่ก็รีบวิ่งไปตามทางเดินไม้ที่ทอดยาวไปยังบ้านอีกหลังหนึ่งทันที
ภายในห้องมีควันและกลิ่นยาคละคลุ้งไปทั่ว ด้านในมีหญิงสาวผมสีดำใบหน้างดงามนอนอยู่อย่างอ่อนเพรีย โดยมีห่อผ้าสีขาววางอยู่ด้านข้างของเธอ
“ นี่เจ้าค่ะนายท่าน... ” หญิงสาวอีกผู้หนึ่งกล่าวขึ้นพลางส่งห่อผ้านั่นให้กับผู้เป็นนาย ชายหนุ่มรับมันขึ้นอย่างยินดี
เด็กน้อยรูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์กำลังนอนหลับไหลอยู่ ท่าทางดูเป็นสุขยิ่ง ผมสีทองอ่อนๆ ผิวขาวนวลราวกับผู้เป็นมารดามิมีผิดเพี้ยน ชายหนุ่มมองเด็กอ่อนในอ้อมอกอย่างรักใคร่
“ ท่านพี่.... ” หญิงสาวผมดำค่อยๆยันตัวลุกขึ้น โดยมีคนรับใช้ช่วยประคองอยู่ข้างๆ ผู้ถูกเรียกรีบตรงไปหาด้วยความเป็นห่วง
“ นาซุมิ....เป็นอะไรรึเปล่า...รู้สึกอย่างไรบ้าง ” ชายหนุ่มกล่าวถามด้วยความเป็นห่วง
“ ไม่เป็นไรค่ะ... ” เธอยิ้มให้กับผู้เป็นสามีก่อนจะมองดูภาพทารกตัวเล็กๆที่กำลังหลับอย่างสบายใจอ้อมกอดของผู้เป็นบิดา
“ นารุโตะ... ” เขาเอ่ยออกมาช้าๆ หญิงสาวหันมองเป็นเชิงถาม
“ ต่อไปนี้เจ้าคือ อุซึมากิ นารุโตะ! ” ทั้งสองยิ้มให้กัน เด็กน้อยที่ถือกำเนิดขึ้นท่ามกลางความรักของคนทั้งคู่ พยานรักระหว่างพวกเขา...
พระจันทร์ลาลับขอบฟ้าแล้ว ดวงอาทิตย์เข้ามาแทนที่ แสงแดดอ่อนๆเริ่มทอประกาย มันสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเตียงนอนนัก และแน่นอน มันเป็นนาฬิกาปลุกที่ดีมากทีเดียว
ชายหนุ่มอายุราวๆ 20 ปีลืมตาตื่นขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ฝันเมื่อคืนทำเขานอนไม่หลับเอาเสียเลย ทั้งที่น่าจะชินแท้ๆ ใช่....เพราะตลอด 10 ปีที่ผ่านมา มันเป็นสิ่งเดียวที่อยู่ในความฝันของเขาแทบทุกคืน ความทรงจำอันเลวร้าย....
ร่างบางเดินตรงไปยังห้องน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก ทุกก้าวที่เดินออกไปล้วนแล้วแต่นิ่งเงียบราวกับขนนกที่ตกลงสู่พื้น มันแสดงให้เห็นว่า ชายหนุ่มผู้นี้ได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดีและหนักมากเสียด้วย
“ มีอะไรก็ว่ามา... ” ชายหนุ่มกล่าวขณะยืนล้างหน้าอยู่ จู่ๆก็มีคนลึกลับปรากฏขึ้น ชายคนนั้นคุกเข่าลงให้กับเขา
“ ท่านรุ่นที่ 5 สั่งให้ท่านอุซึมากิเข้าพบในเช้านี้ขอรับ ” ร่างนั้นกล่าวอย่างนอบน้อมก่อนจะลาจากไป
ชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เสื้อผ้าที่เขาแต่งดูสบายๆแต่ก็รัดกุม ก่อนจะสวมทับด้วยผ้าคลุมสีดำ ผมสีทองถูกรวบมัดไว้ด้านหลังแน่น
“ คงจะต้องตัดบ้างเสียแล้วมั๊ง?? ” เขาจับผมของตนขึ้นมองก่อนจะส่ายหน้าและหายตัวไปอย่างเงียบงัน มันเป้นสิ่งที่เขาทำประจำ ความเงียบและไร้ซึ่งร่องรอย เป็นองค์ประกอบอย่างหนึ่งในอาชีพของเขา...
13 ปีที่แล้ว....
“ นายน้อย!!!!อยู่ที่ไหนค้า!!! ” หญิงสาวผู้หนึ่งตะโกนดังลั่น
“ มีอะไรหรือฟุยุกิ? ” ชายหนุ่มที่เดินมาพร้อมกับหญิงสาวกล่าวถามขึ้น ผู้ถูกถามเมื่อมองเห็นบุคคลทั้งสองก็รีบคุกเข้าลงทันที
“ นายน้อยหายไปเจ้าค่ะ ไม่ยอมเรียน....ครูเองก็รอนานแล้ว ” หญิงสาวพูดพลางบ่น ผู้เป็นนายทั้งสองมองหน้ากันอย่างระอา ก่อนที่จะส่งสัญญาณให้ฟุยุกิออกไปก่อน
ทั้งสองค่อยๆเดินมาตามทางเดินไม้ยาวที่เชื่อมต่อกันรอบบ้าน ผ่านสวนเล็กๆด้านหลังซึ่งเต็มไปด้วยต้นซากุระที่กำลังชูช่อรอเบ่งบานตามฤดู พวกเขาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่ง หากสังเกตุดีๆแล้ว จะเห็นว่าต้นไม้ต้นนี้ไม่ใช่แต่สูงใหญ่เพียงอย่างเดียว กลับอบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความทรงจำด้วย
“ ลงมาได้แล้วเจ้าตัวแสบ... ” เสียงที่เปี่ยมล้นด้วยอำนาจกล่าวขึ้นช้าๆ
“ ลงมาเถิดลูกรัก...พ่อเจ้าไม่โกรธหรอก ” หญิงสาวหัวเราะน้อยๆให้กับความซนของลูกชายเธอ
“ ทำไมท่านพ่อถึงรู้ว่าข้าอยู่บนนี้... ” เด็กน้อยวัย 7 ขวบถามขึ้น พลางค่อยๆไต่ลงมาจากยอดไม้สูง
“ พ่อเป็นพ่อของเจ้านะ... ” ผู้เป็นพ่อมองตาเขียว เด็กน้อยรีบวิ่งไปซุกอยู่หลังแม่ของตนทันที
“ เพราะเล็กๆพ่อของเจ้าก็มักจะปีนต้นไม้ต้นนี้เพื่อหนีการเรียนบ่อยๆเช่นเจ้านะสิ ” ผู้เป็นแม่หยอกล้อ พลางหัวเราะ
“ อะแฮ่ม....เอาละ...ไหนบอกพ่อหน่อยซิ...ทำไมถึงไม่ยอมไปเรียน ” ชายหนุ่มกระแอมกระไอเล็กน้อย ก่อนจะรีบเปลี่ยนเข้าเรื่องใหม่
“ ก็ข้าไม่ชอบเรียนนี่นา ให้นั่งอ่านนั่งเขียน น่าเบื่อจะตายไป ” เด็กน้อยกล่าวพลางเบ้ปาก
“ รู้มั๊ยลูกรัก...นินจาที่เก่งกาจจำต้องฉลาดด้วย หากแม้นขลาดเขลาถึงจะมีฝีมือมากเพียงไร ก็จะตายเพราะความโง่ของตัวเองได้ ” หญิงสาวกล่าวเรียบๆ มือนุ่มลูบหัวของเด็กน้อยไปมาอย่างเอ็นดู
“ เอาเป็นว่าหากเจ้าเกเรไม่ยอมเข้าเรียนอีกพ่อจะทำโทษ ” ผู้เป็นพ่อช้อนตัวลูกชายขึ้น ก่อนทั้งสามจะเดินออกไปจากสวนนั้น
ปัจจุบัน....หมู่บ้านโคโนฮะ
ความเงียบก่อตัวขึ้นท่ามกลางการประชุมของผู้นำ ‘ โคโนฮะ ’ บรรยากาศตรึงเครียดตั้งแต่กล่าวถึงเหตุการณ์ร้ายแรงที่สุดในรอบ 50 ปี การปรากฏตัวของผู้ที่ไม่คาดฝัน ความร้ายกาจที่ทุกๆคนต้องหวั่นเกรง
“ เอาเป็นว่า...อีก 1 สัปดาห์เราจะมาประชุมใหม่อีกครั้ง เพื่อหาข้อสรุปในเรื่องนี้ ตอนนี้แยกย้ายได้ ขอบคุณทุกท่านมาก ” หญิงสาวผู้หนึ่งกล่าวอย่างเหนื่อยอ่อน เธอทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ตัวหลักในห้องประชุมใหญ่
“ ขอบคุณที่มานะ นารุโตะ.... ” เธอกล่าวพลางยิ้มน้อยๆ แต่ดวงตาของเธอยังคงปิดสนิทอยู่
ร่างๆหนึ่งในผ้าคลุมสีดำ สวมฮูด ปกปิดหน้าตา ปรากฏกายออกมาด้านข้างของเธอ ร่างนั้นคุกเข่าลงพลางก้มศีรษะให้
“ ท่านซึ....ท่านโฮคาเงะมีอะไรให้ข้ารับใช้หรือขอรับ ” นารุโตะกล่าวอย่างสุภาพ
“ เรียกซึนาดะอย่างเดิมก็ได้ ตอนนี้มีแค่เราสองคนเท่านั้น แล้วก็ลุกขึ้นสักที ชั้นไม่ชอบเลยแบบนี้น่ะ ” เธอลืมตาขึ้น พลางมองไปยังร่างตรงหน้าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“ ขอรับ ” ร่างนั้นตอบรับสั้นๆ
“ ฉันมีภารกิจระดับSให้เธอทำ ไม่สิ...อาจจะมากกว่านั้นหลายเท่า มันอันตรายมาก หากพลาดเพียงนิดก็หมายถึงชีวิตของเธอ ” ซึนาดะกล่าวอย่างจริงจัง ชายหนุ่มยืนฟังนิ่ง
“ หากนั่นเป็นภารกิจ....ข้าก็จะทำ ” นารุโตะตอบเต็มเสียง หากแต่เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ซึนาดะมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาเศร้า
“ อืม.....ภารกิจก็คือ สังหาร อุจิวะ ซาสึเกะ 1ใน 5 คนสนิทของทสึจิคาเงะผู้ปกครองแคว้นอิวะ.. ” เธอกล่าว นารุโตะยืนรับฟังนิ่งเช่นเดิมไม่มีแววตาหวาดกลัวหรือตื่นตระหนกแต่อย่างใด ดวงตาสีฟ้าใสยังคงนิ่งสงบ
“ รับทราบภารกิจ ” ชายหนุ่มโค้งตัวให้อีกฝ่าย
“ เดี๋ยว!...คนๆนี้ทั้งเก่งกล้าและฉลาดมาก เขาเป็นนินจาอัจฉริยะ เพราะฉะนั้นระวังตัวให้มาก ” เธอกำชับอีกครั้ง ก่อนร่างของนารุโตะจะหายวับไป
“ ขอโทษนะโซไคกิ...ฉันคงเลี้ยงเขาได้ไม่ดีเท่ากับเธอ ” ซึนาดะรำพันเบาๆ
12 ปีที่แล้ว.....
ท่ามกลางค่ำคืนที่แสนสงบสุข ไร้ซึ่งเสียงดังโหวกเหวก ผู้คนในหมู่บ้านต่างหลับใหลอยู่ในห้วงแห่งความฝัน หลายๆคนกำลังดื่มด่ำอยู่กับนิทราอันแสนสุข โดยหารู้ไม่ว่า.....
“ กรี๊ด!!!!!อ๊าก!!!!!! ” เสียงกรีดร้องดังขึ้นปลุกคนทั้งหมู่บ้าน เปลวเพลิงสีแดงลุกโชติช่วงราวกลับจะกลืนกินทั้งหมดให้หายไปในกองไฟ
“ นายท่านค่ะ!!!!!นายหญิง!!นายท่าน!! ” เสียงฝีเท้าวิ่งมาอย่างตื่นตระหนก ปลุก 3 ร่างที่กำลังหลับไหลให้ตื่นขึ้น
“ เกิดอะไรขึ้นฟุยุกิ!! ” ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างตกใจ
“ แย่แล้วเจ้าค่ะ....หมู่บ้าน....หมู่บ้าน... ” เธอพูดพลางหอบ นิ้มเรียวชี้ออกไปยังด้านนอก โดยไม่รอช้าชายหนุ่มรีบวิ่งออกไปดูทันที โดยมีหญิงสาวผู้เป็นภรรยาวิ่งตามไปด้วย
ภาพหมู่บ้านเต็มไปด้วยเปลวเพลิงสีแดงฉาน เสียงกรีดร้องโหยหวนขอความช่วยเหลือดังระงมไปทั่ว ภาพอันน่าสลด เลือดไหลนองไปทั่ว ชายชุดดำลึกลับนับไม่ถ้วนกำลังสังหารผู้ไร้ทางสู้อย่างอำมหิต
“ พานารุโตะหนีไป....พานารุโตะหนีไปเร็ว!! ” เขาสั่งกับภรรยาของตนก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบดาบในห้องนอน หญิงสาวอุ้มเด็กชายขึ้นอย่างหวาดกลัว
“ เร็วเข้า!! ” สามีของเธอสั่งเสียงดังอีกครั่ง ขาทั้งสองข้างก้าวออกไปอย่างช้าๆและเร็วขึ้นๆตามมาด้วยคนสนิทของเธอ
เสียงฝีเท้าสองคู่ดังสลับกันไปมาในพรงหญ้ารก ห่างไกลจากหมู่บ้านไม่มากนัก แต่แล้วเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งก็เบาลงๆ ฟุยุกิหันมองนายหญิงที่ก้มหน้านิ่ง
“ ฟุยุกิ.....เราฝากนารุโตะด้วย ดูแลเขาให้ดีแทนเราด้วยนะ ” เธอส่งเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้ระงมด้วยความหวาดกลัวให้กับหญิงสาวผู้รับใช้
“ นายหญิงคะ!! ” เธอร้องขึ้นเป็นเชิงถาม
“ ลูกรัก....แม่คงไม่มีโอกาสได้ดูแลเจ้าอีก...แม่รักลูกนะ พ่อของเจ้าก็ด้วย ” ผู้เป็นแม่กล่าวทั้งน้ำตา เธอถอดสร้อยเส้นเล็กๆเส้นหนึ่งคล้องคอเด็กน้อยไว้ ก่อนจะออกวิ่งไปโดยไม่หันหลังกลับอีกเลย
เสียงร้องไห้สองเสียงดังขึ้นประสานกันอย่างสุดกลั้น หมู่บ้านที่เกิด หมู่บ้านที่รัก คนที่รัก คนที่เคารพ เพื่อนเล่น เพื่อนสนิท ความทรงจำแสนดี มลายหายไปเสียแล้ว....พร้อมๆกับเปลวเพลิงสีแดง
“ ไปเถอะค่ะนายน้อย ฟุยุกิจะดูแลนายน้อยเอง ” เธอปาดน้ำตาทั้งหมดทิ้ง พลางแบกเด็กน้อยไว้ด้านหลัง นารุโตะสะอื้น
เธอออกวิ่งไปเรื่อยๆในป่า ยิ่งวิ่งนานเท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกถึงความน่าหวาดกลัวเท่านั้น เสียงฝีเท้านับสิบกำลังวิ่งตามเธอมาติดๆ หญิงสาวหอบถี่ราวกับจะขาดใจ
“ พวกแกเป็นใคร!! ” ฟุยุกิกล่าวถามขึ้น ตอนนี้เธอถูกล้อมไว้หมดเสียแล้ว
“ ส่งเด็กนั่นมาซะ... ” มันกล่าวเรียบๆ พลางชี้ไปยังเด็กชายที่กำลังนอนหลับด้วยความเหนื่อยอ่อนอยู่บนหลังของเธอ
พวกมันตีวงล้อมแคบลงๆ ฟุยุกิมองซ้ายมองขวาหาทางออก แต่ก็ไม่พบ เธอเริ่มรู้สึกถอดใจ แต่เพราะเสียงลมหายใจน้อยๆของผู้ที่อยู่ด้านหลังทำให้เธอฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง
“ อ๊าก!! ” เสียงร้องดังขึ้น เหล่าคนลึกลับทรุดตัวลงกองกับพื้น แทบจะแค่ในเสี้ยววินาทีเท่านั้น ฟุยุกิผงะตัวถอยหลังเรื่อยๆ เงาดำปรากฎขึ้นห่างจากเธอไม่มากนัก
“ ปลอดภัยใช่ไหม?? ” เสียงหนึ่งถามขึ้น ราวกับสวรรค์โปรด เธอจำเสียงๆนี้ได้เป็นอย่างดี
“ โซไคกิ....ท่านโซไคกิใช่มั๊ยคะ?? ” เธอถามขึ้น ดวงตาใสเต็มไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความปิติ
“ ข้าเอง...รีบไปจากที่นี่ก่อนเถิด.. ” ชายหนุ่มร่างสูงรับเอานารุโตะจากหลังฟุยุกิมาไว้ในอ้อมอกของตน ก่อนที่ทั้งคู่จะออกวิ่งอีกครั้ง
TBC.
อธิบายความเล็กๆน้อยๆ
ตระกูลอุซึมากิ
** ในเรื่องนี้ ตระกูลอุซึมากิเคยเป็นตระกูลขุนนางชั้นสูงเมื่อหลายร้อยปีก่อน เป็นตระกูลที่ได้รับความเคารพรักจากประชาชนมากที่สุด ทำให้เหล่าขุนนางที่เหลือเกิดความอิจฉาและคิดกำจัดพวกเขา ไม่นานพวกเขาก็ถูกเนรเทศออกมาจากแคว้น พวกเขาทั้งผู้นำและคนในตระกูลต่างเดินทางเร่ร่อนไปเรื่อยจนพบที่ดินผืนหนึ่งและตั้งหมู่บ้านขึ้น ซึ่งก็เป็นหมู่บ้านที่นารุโตะเกิดนั่นเอง
โซไคกิ
** เขาเป็น 1 ใน 5 นินจานักฆ่าแห่งโคโนฮะ และเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของนารุโตะ เขานับถือพ่อของนารุโตะมาก ก่อนพ่อของนารุโตะจะตายเขาได้สัญญาไว้ว่าจะเลี้ยงดูนารุโตะให้เติบใหญ่และเป็นคนดีให้ได้ เขาจึงลาออกจากการเป็นนักฆ่าเพื่อมาดูแลนารุโตะ
ฟุยุกิ
** เป็นคนรับใช้ส่วนตัวของแม่ของนารุโตะ และเป็นพี่เลี้ยงให้นารุโตะด้วย ก่อนแม่ของนารุโตะตายเธอก็สัญญาไว้ว่าจะดูแลนารุโตะเช่นเดียวกับโซไคกิ
ความคิดเห็น