คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ♥ The last memory Chapter 1 [Short Fic]
♥ The last memory Chapter 1 [Short Fic]
ณ คืนหนึ่งในคืนที่ดาวเต็มฟ้า สีขาวของแสงจากดวงดาวระบายทั่วฟ้า เขานอนลงเพื่อนสงบจิตใจ จากการทำงานและนั่นทำให้ชายนอนร่างบางนามยุทธนอนคิดถึงเรื่องวันวานสมัยมัธยมปลายของเขาที่ยังจำได้ดี วันเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วน่ะ ชายหนุ่มบ่นถึงวันเวลาของวันวานจากหัวใจเสียงร่ำร้องของหัวใจมันยังคงไม่ลืมวันเวลาแสนหวานเลยสิน่ะ คนผู้นั้นคงจะมีอนาคตที่ดี คนรักที่ดีแล้วสิน่ะ เขาจะเป็นยังไงบ้าง ชายร่างบางหลับตาลงพร้อมดึงความทรงจำของเขาที่คิดถึงคนที่เขารัก ความทรงจำสุดท้ายที่เขาไปเที่ยวทะเลฉลอง เพื่อนที่เขาแอบรักสอบติดและเขาก็จะว่าจะบอกว่า แอบชอบ แต่ก็ไม่กล้าปล่อยให้เวลา ล่วงเลยมา 7ปี (แม้จะไปกันสองต่อสองก็เถอะ (=_=;) )
“เห้ยย!! เดินดูทางบ้าง ตัวเล็กก็ยังไม่ดูทางอีก เดี่ยวปลิวไปกลับลมหรอก” ช่างรางใหญ่ดุเชิงตักเตือนกับเพื่อนร่างบางที่ชนเขาเพราะมัวแต่หอบหนังสือสอบเข้ามหาลัย
“อ่า ขอโทษน่ะ ปิง เขาไม่เห็นอ่ะ หนังสือเล่มมันใหญ่”
“ยุทธ แม่งจริงจรังจัง ปิงเองจะสอบแล้วยังไม่ได้เริ่มอ่านหนังสือเลยอ่ะ เฮ้ออออ!” ปิงหันมามองหน้ายุทธเชิง ให้เห็นอกเห็นใจคนตรงหน้าเพราะเขาเองช่าง ไม่มีความอยากอ่านหนังสือเลย
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น ล่ะ (‘ ‘) ” ยุทธงง กับสีหน้าของเพื่อนสนิทของเขาที่ทำท่าออดอ้อนจน
“โธ่ ยุทธก็รู้ว่าปิงอ่ะ เรียนไม่ค่อยเก่ง อ่ะ อยากให้ปิงมาช่วยสอน หน่อยไงล่ะ น่ะคร้าบบบ! ไอ้ยุทธ”
“อ่อ = = ได้ดิง่ายมาก แต่ทำไมเรียกยุทธบ้าง ไอ้ยุทธบ้างนิสัยไม่ดีเลยน่ะ ”
“อ่าๆ ขอโทษคร้าบ คนน่ารักเดี๋ยววันนี้ ปิงจะเลี้ยงหนัง ยุทธเองเป็นการตอบแทนไงล่ะ”
“อ่าๆ ดีจังน่ะ ว่าแต่จะไปไงอ่ะ”
“วันนี้เขารถมาเดี่ยวไปกันแล้วไปส่งที่บ้านยุทธเองน่ะ แล้วห้ามปฏิเสธน่ะ ไม่งั้นงอนจริงๆ ”
ปิงมองหน้ายุทธก่อนชี้นิ้วห้ามเชิงรู้ว่าเพื่อนของเขาจะพูดอะไร ออกมากเพราะตั้งแต่คบกันมาเป็นเพื่อน ในกลุ่มยุทธเป็นคนที่ ขี้เกรงใจ น่ารัก เรียนเก่ง ถ้าเป็นผู้หญิงผู้ชายคงแยกกันตาย
“อือๆ ก็ได้ ทำไมต้องชอบอ้างโน้นนี่น่ะ ปิง ”
“ไม่ให้อ้างได้ไง ยุทธชอบเกรงใจแล้วอีกอย่างเราก็เพื่อนกันนิ”
“ฮ่าๆ นั่นสิน่ะ นิสัยแบบนี้มันติดมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ปิง ”
“ไปดูหนังกันเถอะ รอบเรามาแล้ว ” ปิงขว้ามือยุทธเข้าไปในโรงหนัง
“อือ ไปกันเถอะ”
.
.
.
.
นั่นสิน่ะคำพูดของเรากับปิงก่อนที่เราจะรักเขามันก็เป็นเหมือนวันเวลาธรรมดาที่ใครๆก็มีมันในช่วงมัธยมปลาย คือ การเรียนที่เข้มข้น เพื่อนที่เฮฮา กับความรักในมัธยมปลาย มันคงเป็นเรื่องที่ใครๆส่วนใหญ่นั้นเองก็ประสบพบเจออย่างแน่นอน แต่คงไม่มีกี่คนหรอกน่ะที่จะมาชอบผู้ชายด้วยกันเนี่ยสิ
เฮ้อออ!!! ยุทธเอ่ยยุทธ ทำไมตัวเราใจง่ายจัง
หนุ่มน้อยร่างบางขว้าดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลา 4 ทุ่ม 59 นาที ได้เวลาเข้านอนของหนุ่มเภสัชกรคนนี้เสียแล้ว.....
“เฮ้อ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้าเลย รีบๆนอนดีกว่า =w= ”
ร่างบางถอดกายไปในพื้นที่ส่วนตัวที่เรียกว่าเตียงของตัวเองอย่างมีความสุขพร้อมหลับตานึกถึงหน้าของเพื่อนสนิทที่เขาแอรักมา 7ปีเต็มๆ ซึ่งหลังจากจบ ม.6 ทั้ง 2เองก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยเนื่องจากอยู่คนละมหาลัย คนละคณะ ก็ยากที่จะโทรไปคุยเวลาก็รัดตัวเสมอตอนเรียน ฟ้าคงไม่อยากให้เรากับปิงสานต่อความสัมพันธ์ล่ะมั้ง ร่างบางคิดไปเรื่อย จนเผลอหลับไป
หลายความทรงจำของม.ปลายยังคงตีอยู่ในหัวของร่างบางคนนี้มีสิ่งอีกหลายสิ่งที่ไม่ได้แสดงออก บอกให้รู้สำหรับปิง เขาเองก็ทำตัวเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ของเขากับปิงเหมือนกัน ยุทธหนอยุทธ ปากแข็งจริงๆเลยน่ะ 7ปีแล้วที่เราเก็บความรู้สึกนี้ไว้
.
.
.
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากแก้ไข้ ทุกๆอย่างเลยน่ะ ฉันจะทำมันให้มีความสุขมากกว่านี้ เป็นความทรงจำที่ดีมากกว่านี้ เฮ้อออ! สายตาอ่อนล้าจากการทำงานของยุทธกำลังปิดลงพร้อมกับความคิดต่างๆที่หยุดไป
.
อยากกลับไปเจอ ปิงจังเลย อยากกลับไปจัง
.
.
“เฮ้ย! ! ! ยุทธตื่นๆ ยุทธๆ” ร่างสูงกำลังเขย่าตัวของคนหมดสติ หลังจากหนังที่เขาเลี้ยงเพื่อนของเขานั้นจบลง
“(‘ ‘) ” ร่างบางค่อยๆลืมตาจากภวังค์ และมองหน้าของคนที่ปลุกเขา
“เฮ้ยย! นี่มันมืดอยู่เลยน่ะ ยังไม่เช้าเลย มาปลุกทำไมอ่ะ เจ้านาฬิกาบ้า =w= ZzZ !”ร่างบางอิดออดทำหน้ามุ่ยหน้าตาน่ารักคนมองเองก็พลอยยิ้มไปด้วย
“ = = เฮ้ย!!!!! มั่วยิ้มไรว่ะไอ้ปิง ยุทธ ยุทธ หนังจบแล้ว ตื่นดิยุทธ ตื่นๆ ”
หนังจบแล้ว ฮะ!!!!! หนังจบแล้ว!!
.
.
.
“O_Oหนังจบแล้ว???” ร่างบางดีดตัวขึ้นมามองสภาพรอบตัวของเขาว่าเขาอยู่ที่ไหน
“ไม่ใช่บ้านนิ = =” ร่างบางเริ่มงงกลับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นเขาจำได้ว่าเขากำลังนอนที่เตียงของบ้านนิ ทำไมต้องมาโผล่ที่โรงหนังกับปิงด้วยแล้วอีกอย่าง ทำไมใส่ชุด ม.ปลายล่ะ
“ไม่ใช่บ้าน โรงหนังไง ยุทธ นอนเพลินไง?” ร่างเคาะหัวของปิง
“โอ้ย....เจ็บน่ะยุทธ” นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหมทำไมเรารู้สึกว่ามันผ่าน มานานแล้วล่ะ แล้วนิมันเกิดอะไรกันขึ้นล่ะเนี่ยย!
“ยุทธเป็นไรเปล่า? หน้าซีดเลย” ร่างสูงถามเพราะเห็นคนตรงหน้าหน้าซีดเหมือนตกใจกับอะไรสักอย่าง
“อ่อ...ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ!” ร่างบางจับมือร่างสูงโดยไม่รู้กลัวเพราะตอนนี้ความรูแปลก กลัวกำลังถ้าโถม โดยเจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายก็บีบมือแน่นเป็นการตอบสนองสัมผัสและมองหน้าของ ร่างบางไปด้วย
“ยุทธ..ไม่เป็นไรแน่น่ะ สบายขึ้นไหม?”
“โอเคแล้วล่ะสงสัย แอร์เย็นไปน่ะ ยุทธ ฮ๋าๆ”
“อือ..ถ้าดีขึ้นก็ดีแล้วน่ะ ยุทธ ปิงตกใจหมด”
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ปิง”
ร่างบางเดินมาถึงหน้าโรงหนังพลางเห็นนาฬิกาของโรงหนัง เวลา 4 ทุ่ม 59 นาที พลางก็คิดว่าเหมือนตอนที่เรานอนก่อนตื่นมาเลย ร่างบางเริ่ม สงสัยและงง อีกครั้งว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันแน่นะ เราทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ? พรุ่งนี้เขาต้องไปทำงานนิ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ หรือเราคิดมากเรื่องปิงจนฝันเป็นตุเป็นตะ แต่นี่ก็ความจริงนี่น่า มีความรู้สึกหมดทุกอย่างนิ T^T งงไปหมดแล้ว อ่า....
“ยุทธ ขาดเข็มขัดสิ เหมออยู่ได้”
“อ่อๆๆ อือๆๆ”
พูดไปพลางมองหน้าของคนข้างๆ หน้าตาของปิง คิ้วเข้ม ผิวสองสีตัวใหญ่กว่าตัวเองเป็นนักเรียนดีเด่นด้านกีฬาดูดีไปหมดทุกอย่าง ยกเว้นไม่เก่งเรื่อง เรียนเท่านั้นแหละ ! !! พลางสำรวจหน้าตาของคนที่ตนเองชอบที่ผ่านมา 7ปี มันช่างเหมือนกลับเข้าไปในความทรงจำที่เราอยากเจอมาที่สุดเหลือเกินไม่แน่พระเจ้าอาจะ ทำให้เราย้อนมาเจอ ปิงอีกครั้งก็เป็นไปได้ไม่แน่ นี่อาจจะฝันไป ตื่นมาเราคงกลับไปใช้ชีวิตที่ไม่มี ปิงอีกครั้งแต่ไก้เจอหน้าเขาแล้วมันดีจริงๆเลยน่ะ ยุทธ!
.
.
.
ความรักของเราความคิดถึงนั่นส่งผลขนาดนี้เลยเหรอ จนเป็นรูปธรรมขนาดนี้เลยเหรอ
“นิยุทธ...ขี้เซาจังน่ะปล่อยให้ ปิงดูหนังคนเดียว”
“ฮ่าๆ แอร์มันเย็นน่ะ ปิง”
“แล้วเป็นไรอ่ะ หน้าซีดจังปิงเป็นห่วง”
“ไม่มีอะไรหรอก คือนอนแล้วฝันร้ายนิทหน่อย ฮ่าๆ”
“อ่อเหรอ ! พรุ่งนี้มาหาปิงด้วยน่ะที่บ้านอ่ะ เดี๋ยวปิงส่งข้อความไปบอกว่าให้ ยุทธมากี่โมงน่ะ”
“ได้ดิ.... แล้วจะให้ติววิชาอะไรอ่ะปิง”
“อะไรที่ใช้สอบของวิศวะ ก็ติวให้ปิงหน่อยน่ะ ยุทธ ปิงไม่รู้จะเริ่มยังไงอ่ะ แต่คณิตไม่รบกวนน่ะฮ่าๆ”
“ฮ่าๆ จ้าใช่สิ๊ เขาไม่เก่งคณิต”
“อะไรล่ะยุทธ เก่งหมดแหละ ! แต่แค่อ่อนคณิต”
“จ้าๆ....ปากดีจังน่ะ ปิงเด๋วตบปากหรอก”
“อ่าๆๆๆ ขอโทษคร้าบบบ”
รถเลี้ยวมาถึงหน้าบ้านของ ยุทธ ร่างบางสะดุดเหมือนหลุดจากความคิด ว่าจะต้องลงจากรถแล้ว
“ฝันดีน่ะ ปิง”
“ฝันดีน่ะ ยุทธ”
ร่างบางโบกมือส่งก่อนเดินเข้ามาอย่าง งง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย พร้อมกับเดินไปเปิดประตูบ้านพร้อมเจอกับแม่ของเขาที่นั่งอ่านิยาย เหมือนเดิม
“แม่อ่านนิยายอะไรอยู่เหรอครับ”
“ใช่สิจ๊ะ แล้วแม่จะทำอะไรได้อีกล่ะลูก”
“.............” ยุทธไม่พูดอะไรเพียงแค่มองดูแม่ของเขานั้นแม้ว่าจะ 7ปีแม่ของเขาก็ยังไม่เปลี่ยนไปเป็นผู้หญิงวัยกลางคนดูใจดี ขยันทำมาหากิน ทำกับข้าวอร่อยซึ่งมีงานอดิเรกอ่านนิยาย~
“ฮ่าๆ แล้วแม่อ่านนิยายแบบไหนอยู่ละครับตอนนี้”
“ก็เกี่ยวกับความรักพหรมลิขิตไงล้ะจ๊ะ”
“น่าสนุกน่ะครับแม่ฮ่าๆ ”
“อ่านแล้วก็เพลินดีน่ะ ยุทธ”
“ฮ่าๆ งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนน่ะครับแม่วันนี้รู้สึกเหนื่อยๆไงไม่รู้”
“อย่าหักโหมมากไปน่ะลูก ไม่ใช่ว่าอ่านหนังสือถึงเช้าหรอกน่ะ ยุทธ”
“ไม่หรอกครับแม่คือวันนี้ มีเรื่องให้คิดเยอะไปหน่อยน่ะครับ”
ร่างบางขึ้นไปไดไปเพียงไม่กี่ขั้นกับรู้สึกมีคำถามมากมายที่อยู่ในหัวตั้งแต่ตอนเขาตื่นขึ้นมาจากโรงหนังเขาต้องการคำตอบสักคำตอบหนึ่งที่จะตอบเขาได้ก็แค่นั้นเองมันช่าง สับสนเสียจริงเวลานี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ (= =)
.
.
.
= = Z z z !
“เฮ้อ ไอ้ยุทธเกิดอะไรกับมึงกันแน่ว่ะเนี่ย!เมื่อวานกูนอนบนเตียงนี้ ของ7ปีที่จะถึงไม่ใช่เหรอทำไมกลับมาย้อนของ 7 ปี ได้อีกเฮ้อออ ! งง อ่ะ แล้วอีกอย่าง ทำไมเรารักปิงก่อนวันดูหนังล่ะ ความจริงมันต้องหลังจากนี้ไม่ใช่เหรอ ! ! ! ! ! ! T^T งง ”
.
.
.
“เกิดอะไรกับเรากันแน่น่ะไม่แน่น่ะ วันนี้อาจเป็นฝัน ตื่นมาอาจจะเป็นเหมือนเดิมก็ได้นิน่ะ ^^ ”
ร่างบางพูดพลางแล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง
.
.
.
ณ เช้าวันใหม่ วันที่ตะวันสาดแสงลงบนพื้นดินผสมแสงสะท้อนของต้นไม้ต่างๆที่ถูกปลูกโดยคนในบ้านนั้นกำลังสะท้อนเข้ามาที่หน้าต่างห้องนอนของคนขี้เซาร่างเลกที่กำลังขดตัวภายใต้พื้นผ้าห่มนุ่ม และทำให้ร่างบางรู้สึกถึงเวลาที่เป็นไป
“อ่า ๆ เช้าแล้วเหรอเนี่ย (- -)” ร่างบางบิดตัวไปมา พลางขยี้ตา
.
.
ร่างบางได้สติกลับมาตรวจสอบอีกครั้งว่าเขาอยู่ในสภาพไหนกันแน่ แต่ตอนนี้เขาก็พบว่า ...
“ทำไม????????? เรายังเด็กอยู่เนี่ยยย!!!!!!!! (= =’) ”
“เอาเถอะสงสัย เราบ้าไปเองแหละ!!!!! นี่คงเป็นโลกแห้งความจริงนั่นแหละ เลิกเพ้อเจ้อสักที ยุทธ!”
.
.
.
ร่างสูงภายใต้หลังคาบ้านที่สวยหรู ที่บ่งบอกฐานะของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี กำลังบิดขี้เกียจจากที่นอนเพราะนี้ได้เวลาตื่นของเขาแล้วนั่นพลางหญิงนาฬิกาดูเวลา
“อ่าๆ เที่ยงแล้ว เดี่ยวยุทธก็มาแล้ว ฮ่าๆๆ^^ ”
ร่างสูงบิดขี้เกียจอีกครั้งและพลางเดินไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ
“ปะแปง หอมๆดีกว่าเดี่ยวยุทธ จะมาหา เอิ้กๆ (^^)”
“อ้ะ..........”ร่างสูงเดินไปพลางเห็นรูปถ่ายตั้งโต๊ะของเขาใบหน้าของยุทธที่ยิ้มแย้มและเขาทีกำลังฉีกยิ้มอย่างมีความสุขนั่นเป็นเพราะอะไรกันน่?
“-////- ดูรูปแล้วเขินเออบ้าเนาะ กูเนี่ย ฮ๋าๆๆ สงสัยเขินยุทธซะมั้งเรา ถ่ายรูปคู่แล้วรู้สึกแปลกๆ ”
“แต่ก็น่ะๆ นี่มันก็ผ่าน มา 7 ปีแล้วนิน่ะ นานๆ ยุทธจะมาหา แต่ก็ว่าไปน่ะ งานเลี้ยงรุ่นนิ”
.
.
ร่างสูงมองดูรูปถ่ายวันวานของตัวเองกับเพื่อนคนสำคัญของเขาที่รู้จักกันมา 7 ปีถึงตอนเรียนไม่ได้คุยกันเพราะอยู่คนละมหาลัยกัน คนละคณะกัน ! แต่วันนี้ก็ได้เจอกันมันช่างมีความหมายกับเขาด้วยเหมือนกันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
.
.
.
“อ้าว ยุทธ มาแล้วเหรอ?????? รอแปปน่ะยุทธ”
ปิงรีบวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้านของเขาพร้อมกับเปิดประตูต้อนรับอย่างโหยหาวันเวลาที่ผ่านมา
To Be cotinute
____________________________________________________________________________
Late xzc’♥┌(^_^)┘
ความคิดเห็น