ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เมร่า หญิงสาวนักเดินทาง
20 ปี ต่อมา...
หิมะที่ตกลงอย่างหนักหาได้เป็นอุปสรรค์ต่อการฝึกฝนของชายหนุ่มทั้งสามไม่ ทั้งสามกำลังลอยตัวต่อสู้กันเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ทุกท่าและทุกคาถาล้านแต่มีพลังทำลายรุนแรก ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา ท่าทางองอาจสมชายชาตรีกำลังจะปล่อยคาถาไม้ตายใส่ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาดี ไว้ผมยาวที่รอตั้งรับอยู่พร้อมม่านพลังนํ้าปกป้องคุ้มกาย ชายคนแรกปล่อยพลังไฟอันแรงกล้าพุ่งใส่อย่างแรง
บึ้ม !
ประกายไฟจากการระเบิดส่องสว่างไปทั่วบริเวณโดยรอบหุบเขา เมื่อควันจางชายหนุ่มผู้มีพลังนํ้าคุ้มกายก็ไม่เป็นอะไร ห่างออกไปมีชายหนุ่มหน้าอ่อนเยาว์ ผิวขาวยืนกลางอากาศด้วยเวทมนต์ลอยตัวมองอย่างชื่นชม เขาบอกชายหนุ่มทั้งสองว่า
\"โรม โปวา ไปหาท่านอาจารย์กัน\"
ชายหนุ่มเจ้าของลูกไฟเขาคือ โรมนั่นเอง ส่วนชายผู้มีพลังนํ้าก็คือ โปวานั่นเอง ทั้งสามเหาะมายังบ้านไม้ที่ตั้งกลางป่าลึก ทั้งสามเหาะลงมายังพ่อมดเวทไกวาที่ยืนคอยอยู่หน้าที่พัก ทั้งสามยืนเรียงแถมเหมือนที่เคยทำมาในอดีต พ่อมดเวทไกวากล่าวขึ้นด้วยนํ้าเสียงจริงจังว่า \"เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน บัดนี้ได้เวลาที่พวกเจ้าจะห้องเดินทางไปแสวงหาความรู้และพบกับหลายสิ่งหลายอย่างที่รอพวกเจ้าอยู่และอย่าลืมสิ่งที่อาจารย์บอกพวกเจ้าไว้ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาละ\"
\"อาจารย์...พวกเราอยากจะอยู่รับใช้อาจารย์\" โปวาพูดขึ้นจากใจจริง
\"ไม่ได้หรอกโปวา ผู้สร้างกำหนดเลือกพวกเจ้าไว้ตั้งแต่เวลากาลอันยาวนาน เหมือนกับที่พระองค์ได้ส่งพระบุตรไถ่บาปให้กับพวก
มนุษย์เหมือน 2000 ปีก่อนในโลกมนุษย์ แต่หน้าที่ของพวกเจ้าจะต่างออกไปตรงที่พวกเจ้าจะต้องขับไล่ความชั่วร้าย จงเดินทางไปยังนครเปโล อันเป็นศูนย์กลางของมิตินี้ ไปอาสาเป็นนักรบที่จะทำศึกกับผู้มาเยือนในอีกไม่นาน\"
\"พวกเราคงจะคิดถึงอาจารย์\"โรมกล่าวด้วยนํ้าตาไหลอาบสองแก้ม พ่อมดเวทไกวายิ้มก่อนจะกางมือออก ทั้งสามคนวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของอาจารย์ตนเองเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งสามไม่ดีคนใดเลยที่จะไม่ร้องไห้ออกมา
เช้าตรู่วันต่อมา...ทั้งสามเก็บสัมภาระก่อนจะเดินทางออกจากดินแดนที่พวกเขาเติบโตมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสามไม่มีวันลืมคำสั่งของอาจารย์ของตนที่ว่า \"ไม่ว่าพวกเจ้าจะพบเจอสิ่งใดที่เป็นอุปสรรค์ จงเอาชนะมันด้วยปัญญา อย่าใช้อารมณ์ตัดสินใจ มันอาจจะพบทางตายได้\"
ทั้งสามเดินด้วยเท้าตามคำสั่งอาจารย์ เมื่อเดินมาได้สองวันเต็ม ๆ พวกเขาจึงหยุดพักที่ริมธารนํ้าที่ใสสะอาด โรมถอดเสื้อผ้าก่อนจะลงไปว่ายนํ้าให้หายยากเช่นเดียวกับดอลและโปวา ทั้งสามดำลงไปเพื่อจะจับปลา ที่แวกวายหนีการจับของทั้งสาม เมื่อได้ปลามาคนละตัวโดยไม่ใช้พลังเวท ทั้งสามแต่งตัวก่อนจะย่างปลาโดยการก่อไฟ ดอลถามโรมว่า
\"เราต้องเดินทางอีกกี่วันจึงจะถึงนครเปโล\"
\"คิดว่าคงไม่เกิน 5 วันนับแต่พรุ่งนี้\"
\"คืนนี้เราจะนอนที่นี่ไหม นี่ก็ไม่กี่ราตรีก็มืดแล้ว\"โปวาเสนอความคิด
\"เอาสิ เราเดินป่ามาสองวันเต็ม ๆ ยังไม่ได้นอนพักเลย\"โรมตอบยิ้ม ๆ
\"เรามีกันสามคน ถ้านอนกันหมดใครจะเฝ้ายาม\"ดอลสงสัยขึ้นมา
\"ไม่ยากพี่ดอล\"โปวายิ้ม ก่อนจะร่ายเวทที่ตนเองถนัด
\"วารีนาชา\"
คลื่นนํ้าห่อห้มพวกเขาทั้งสามในรัศมีหนึ่งร้อยเมตร ไม่ว่าสัตว์ป่าหรือจอมเวทไม่มีใครสามารถทำลายม่านพลังนี้ได้ ทั้งสามจึงเอนกายลงหลับสนิทจนถึงเช้าวันที่สี่ในการเดินทาง วันต่อมาทั้งสามออกเดินทางมาได้ระยะหนึ่ง ทั้งสามก็ต้องพบกับกลุ่มพ่อมดแตกแถวที่ตั้งตนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ชอบข่มเหงผู้ที่ผ่านไปมา ฆ่าและยึดเอาสมบัติ ตอนนี้พวกมันประมาณ 10 คนกำลังล้อมหญิงสาวหน้าตาดี ผู้หนึ่งอยู่ หญิงสาวนอกจากจะมีใบหน้าอันงดงามแล้วยังมีรูปร่างที่สวยงามอีกด้วย หญิงสาวยืนสงบไม่มีท่าทีหวาดกลัว พวกมันคนหนึ่งดึงสัมภาระแต่ไม่ทันจะแตะต้อง หญิงสาวก็ร่ายเวทมนต์ทันที
\"ไคน่าตอล\"
คลื่นพลังทำลายที่รุนแรงสะท้อนออกมาเป็นวงกว้างทำลายพวกพ่อมดนอกแถวเหล่านั้น โปวาใช้พลังม่านนํ้าป้องกันเอาไว้ทั้งสามคนจึงไม่ได้รับผลกระทบ หญิงสาวหันมาเห็นจึงถามอย่างไม่เป็นมิตรว่า
\"พวกแกสามคนก็เป็นพวกมันหรือ?\"
\"เปล่า นางเข้าใจเราผิดแล้ว พวกเราเป็นนักเดินทางผ่านมา ข้าชื่อ โรม นี่ ดอล กับโปวา เพื่อนรักข้า ไม่ทราบว่าแม่นาง...\"
\"เมร่า นักเดินทาง\" เธอตอบอย่างเสียมิได้ก่อนจะเดินจากไป
หิมะที่ตกลงอย่างหนักหาได้เป็นอุปสรรค์ต่อการฝึกฝนของชายหนุ่มทั้งสามไม่ ทั้งสามกำลังลอยตัวต่อสู้กันเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ทุกท่าและทุกคาถาล้านแต่มีพลังทำลายรุนแรก ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา ท่าทางองอาจสมชายชาตรีกำลังจะปล่อยคาถาไม้ตายใส่ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาดี ไว้ผมยาวที่รอตั้งรับอยู่พร้อมม่านพลังนํ้าปกป้องคุ้มกาย ชายคนแรกปล่อยพลังไฟอันแรงกล้าพุ่งใส่อย่างแรง
บึ้ม !
ประกายไฟจากการระเบิดส่องสว่างไปทั่วบริเวณโดยรอบหุบเขา เมื่อควันจางชายหนุ่มผู้มีพลังนํ้าคุ้มกายก็ไม่เป็นอะไร ห่างออกไปมีชายหนุ่มหน้าอ่อนเยาว์ ผิวขาวยืนกลางอากาศด้วยเวทมนต์ลอยตัวมองอย่างชื่นชม เขาบอกชายหนุ่มทั้งสองว่า
\"โรม โปวา ไปหาท่านอาจารย์กัน\"
ชายหนุ่มเจ้าของลูกไฟเขาคือ โรมนั่นเอง ส่วนชายผู้มีพลังนํ้าก็คือ โปวานั่นเอง ทั้งสามเหาะมายังบ้านไม้ที่ตั้งกลางป่าลึก ทั้งสามเหาะลงมายังพ่อมดเวทไกวาที่ยืนคอยอยู่หน้าที่พัก ทั้งสามยืนเรียงแถมเหมือนที่เคยทำมาในอดีต พ่อมดเวทไกวากล่าวขึ้นด้วยนํ้าเสียงจริงจังว่า \"เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน บัดนี้ได้เวลาที่พวกเจ้าจะห้องเดินทางไปแสวงหาความรู้และพบกับหลายสิ่งหลายอย่างที่รอพวกเจ้าอยู่และอย่าลืมสิ่งที่อาจารย์บอกพวกเจ้าไว้ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาละ\"
\"อาจารย์...พวกเราอยากจะอยู่รับใช้อาจารย์\" โปวาพูดขึ้นจากใจจริง
\"ไม่ได้หรอกโปวา ผู้สร้างกำหนดเลือกพวกเจ้าไว้ตั้งแต่เวลากาลอันยาวนาน เหมือนกับที่พระองค์ได้ส่งพระบุตรไถ่บาปให้กับพวก
มนุษย์เหมือน 2000 ปีก่อนในโลกมนุษย์ แต่หน้าที่ของพวกเจ้าจะต่างออกไปตรงที่พวกเจ้าจะต้องขับไล่ความชั่วร้าย จงเดินทางไปยังนครเปโล อันเป็นศูนย์กลางของมิตินี้ ไปอาสาเป็นนักรบที่จะทำศึกกับผู้มาเยือนในอีกไม่นาน\"
\"พวกเราคงจะคิดถึงอาจารย์\"โรมกล่าวด้วยนํ้าตาไหลอาบสองแก้ม พ่อมดเวทไกวายิ้มก่อนจะกางมือออก ทั้งสามคนวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของอาจารย์ตนเองเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งสามไม่ดีคนใดเลยที่จะไม่ร้องไห้ออกมา
เช้าตรู่วันต่อมา...ทั้งสามเก็บสัมภาระก่อนจะเดินทางออกจากดินแดนที่พวกเขาเติบโตมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสามไม่มีวันลืมคำสั่งของอาจารย์ของตนที่ว่า \"ไม่ว่าพวกเจ้าจะพบเจอสิ่งใดที่เป็นอุปสรรค์ จงเอาชนะมันด้วยปัญญา อย่าใช้อารมณ์ตัดสินใจ มันอาจจะพบทางตายได้\"
ทั้งสามเดินด้วยเท้าตามคำสั่งอาจารย์ เมื่อเดินมาได้สองวันเต็ม ๆ พวกเขาจึงหยุดพักที่ริมธารนํ้าที่ใสสะอาด โรมถอดเสื้อผ้าก่อนจะลงไปว่ายนํ้าให้หายยากเช่นเดียวกับดอลและโปวา ทั้งสามดำลงไปเพื่อจะจับปลา ที่แวกวายหนีการจับของทั้งสาม เมื่อได้ปลามาคนละตัวโดยไม่ใช้พลังเวท ทั้งสามแต่งตัวก่อนจะย่างปลาโดยการก่อไฟ ดอลถามโรมว่า
\"เราต้องเดินทางอีกกี่วันจึงจะถึงนครเปโล\"
\"คิดว่าคงไม่เกิน 5 วันนับแต่พรุ่งนี้\"
\"คืนนี้เราจะนอนที่นี่ไหม นี่ก็ไม่กี่ราตรีก็มืดแล้ว\"โปวาเสนอความคิด
\"เอาสิ เราเดินป่ามาสองวันเต็ม ๆ ยังไม่ได้นอนพักเลย\"โรมตอบยิ้ม ๆ
\"เรามีกันสามคน ถ้านอนกันหมดใครจะเฝ้ายาม\"ดอลสงสัยขึ้นมา
\"ไม่ยากพี่ดอล\"โปวายิ้ม ก่อนจะร่ายเวทที่ตนเองถนัด
\"วารีนาชา\"
คลื่นนํ้าห่อห้มพวกเขาทั้งสามในรัศมีหนึ่งร้อยเมตร ไม่ว่าสัตว์ป่าหรือจอมเวทไม่มีใครสามารถทำลายม่านพลังนี้ได้ ทั้งสามจึงเอนกายลงหลับสนิทจนถึงเช้าวันที่สี่ในการเดินทาง วันต่อมาทั้งสามออกเดินทางมาได้ระยะหนึ่ง ทั้งสามก็ต้องพบกับกลุ่มพ่อมดแตกแถวที่ตั้งตนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ชอบข่มเหงผู้ที่ผ่านไปมา ฆ่าและยึดเอาสมบัติ ตอนนี้พวกมันประมาณ 10 คนกำลังล้อมหญิงสาวหน้าตาดี ผู้หนึ่งอยู่ หญิงสาวนอกจากจะมีใบหน้าอันงดงามแล้วยังมีรูปร่างที่สวยงามอีกด้วย หญิงสาวยืนสงบไม่มีท่าทีหวาดกลัว พวกมันคนหนึ่งดึงสัมภาระแต่ไม่ทันจะแตะต้อง หญิงสาวก็ร่ายเวทมนต์ทันที
\"ไคน่าตอล\"
คลื่นพลังทำลายที่รุนแรงสะท้อนออกมาเป็นวงกว้างทำลายพวกพ่อมดนอกแถวเหล่านั้น โปวาใช้พลังม่านนํ้าป้องกันเอาไว้ทั้งสามคนจึงไม่ได้รับผลกระทบ หญิงสาวหันมาเห็นจึงถามอย่างไม่เป็นมิตรว่า
\"พวกแกสามคนก็เป็นพวกมันหรือ?\"
\"เปล่า นางเข้าใจเราผิดแล้ว พวกเราเป็นนักเดินทางผ่านมา ข้าชื่อ โรม นี่ ดอล กับโปวา เพื่อนรักข้า ไม่ทราบว่าแม่นาง...\"
\"เมร่า นักเดินทาง\" เธอตอบอย่างเสียมิได้ก่อนจะเดินจากไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น