ศึกมนต์ตรา

ลำดับตอนที่ #1 : เปโล ดินแดนแห่งเวทมนต์

     หลายคนคิดว่าโลกเราที่อาศัยอยู่นี้ถูกแบ่งเป็น 3 มิติ   คือ  โลกมนุษย์  โลกของปีศาจหรือนรก  โลกแห่งเทพหรือสวรรค์  แต่ความจริงแล้วมันยังมีอีกโลกที่มนุษย์ไม่อาจเอื้อมเข้าไปถึง  เป็นโลกของคนที่มีพลังเหนือธรรมชาติอาศัยอยู่  เราเรียกคนเหล่านั้นว่า  คนใช้เวท  บางคนสามารถอ่านจิตใจคนได้  บางคนอาจปล่อยลูกไฟได้  พร้อมทั้งมีชีวิตที่ยืนยาวกว่าคนทั่วไป  

     ในดินแดนของคนใช้เวทเองนั้จะแยกออกเป็นสามส่วนเช่นกัน  ส่วนแรกจะถูกเรียกว่า เปโล  เป็นดินแดนที่ผู้ใช้เวทจะดำเนินชีวิตอย่างปกติสุข  ที่นี่จะเปรียบเหมือนกับโลกมนุษย์  มีเมืองหลวงชื่อเปโล  มีราชาแห่งเวท คือ โอโปโล  เป็นผู้ปกครอง  ดินแดนที่สองจะถูกเรียกขานว่า ดินแดนมรณะ  เพราะเต็มไปด้วยเหล่าภูติผี  ปีศาจ  เป็นดินแดนแห่งความหนาวเหน็บ  มีทะเลมรณะกั้นระหว่างเปโลกับดินแดนแห่งนี้

มีเมืองหลวงชื่อ โอมเมอร์  มีราชาที่คอยปกครองชื่อ โกมาร์  ดินแดนสุดท้ายจะถูกเรียกว่า  ดินแดนแห่งพันธสัญญา  เป็นดินแดนของเหล่าทูตสวรรค์ส่องสว่าง  เป็นดินแดนของผู้สร้างจักรวาล  คนที่นี่จะเรียกผู้สร้างจักรวาลว่า  ผู้สร้าง  ทั้งสามดินแดนจะไม่เกี่ยวข้องกันหรือทำสงครามกัน  เพราะจะมีผลกระทบกับมิติของมนุษย์  

     บนยอดเขาสูงทางตอนเหนือของนครเปโล  เด็กน้อยวัยสิบขวบกำลังฝึกเวทใต้นำ้ตกที่สูงใหญ่และน่าเกรงขาม   เด็กน้อยกำลังฝึกการควบคุมพลังจิตโดยจ่องมองก้อนหิน เพื่อให้มันลอยจากพื้น  เด็กน้อยคนนี้ชื่อ  โรม  ใกล้กันนั้นมีเด็กชายอยู่ใกล้เคียงกันกำลังฝึกใช้อาวุธคือ ดาบ ที่หนักหลายร้อยเปโล  เด็กน้อยคนนี้ชื่อ  ดอล  และภายในกระแสนำที่ไหลเชียว  เด็กน้อยคนหนึ่งกำลังฝึกการใช้พลังจิตบังคับกระแสนำ้ให้โจมตีศัตรู  เด็กน้อยคนนี้ชื่อ  โปวา  เด็กน้อยทั้งสามต่างไม่สนใจกัน  แต่ตั้งใจที่จะฝึกฝนอย่างจริงจัง  โดยมีพ่อมดเวท  ไกวา  ผู้มีผมสีขาวทั้งศีรษะ  ถือไม้เท้ามังกรเหิน  อายุไม่ต้องพูดถึงมากกว่าสองร้อยปีอย่างแน่นอนเฝ้ามองอย่างใกล้ชิด  

     \"เอาละวันนี้พอเท่านี้\"

    พ่อมดเวทไกวาพูดขึ้นพอที่จะได้ยินทั้งสามคน  เด็กทั้งสามต่างหยุดสิ่งที่ตนเองทำอยู่ เดินมาเรียงแถวหน้ากระดานมายืนต่อหน้าอาจารย์ของตนเอง  

     \"วันนี้พวกเจ้าไปพักได้  พรุ่งนี้จะตื่นมาฝึกกันตั้งแต่ราตรีที่ 4  (ตีห้า)  ขอให้ตรงเวลา  ไปได้\"

    เด็กทั้งสามทำความเคารพอย่างนอบน้อม  และหายไปจากหน้าพ่อมดเวทไกวาอย่างรวดเร็ว  พ่อมดเวทไกวายิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากหนาดที่ยาวทำให้มองเห็นไม่ถนัดถ้าไม่สังเกต  เขาเงยหน้าขึ้นมองในท้องฟ้าที่ใกล้จะคำ่  ก่อนจะรำพึงออกมาว่า

     \"อนาคตของเปโลอยู่ในกำมือของพวกเจ้าทั้งสามแล้ว\"



     โรม  ดอล  โปวา  ต่างใช้วิชาบินที่ฝึกฝนอย่างชำนาญมายังบ้านไม้ขนาดใหญ่ที่สร้างให้กลมกลืนกับธรรมชาติ  พวกเขาถึงพื้นเกือบจะพร้อมกัน  ภายในบ้านมีแต่เฟอร์นิเจอร์ที่ทำจากไม้ทั้งหมด  เด็กทั้งสามต่างมานั่งที่โต๊ะอาหารอย่างพร้อมเพียง  โรมซึ่งมีอายุมากกว่าจึงถามดอลกับโปวาว่า

     \"นี่พวกนายเคยคิดไหมว่า ทำไมเราต้องฝึกหนักทุกวัน\"

     \"เห็นอาจารย์บอกว่า  เพื่อเตรียมตัวสู่อนาคต\"โปวา ซึ่งมีอายุน้อยที่สุดเอ่ยขึ้น

     \"นั่นสินะ  เราเองก็เคยได้ยินอาจารย์บ่นว่า  อนาคตเปโลน่าเป็นห่วง\" ดอลกล่าวขึ้น

     \"อยากรู้จังเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น\"

     โรมกล่าวจบแม่บ้านที่มีอายุแล้วนำอาหารออกมาพอดี  เด็ก ๆ จะเรียกเธอว่า ป้าศารา  เด็ก ๆ รับถ้วยอาหารมาตั้งตรงหน้า  แต่จะทำสิ่งหนึ่งที่เป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์ของผู้ใช้เวทคือ การขอบคุณผู้สร้างจักรวาล  โดยการยกมือขวาขึ้น หลับตา  กล่าวขึ้นพร้อมกันว่า  ขอจงมีสันติสุข  และก็ลงมือกับอาหารตรงหน้า  



     ในมหาราชวังของราชาผู้ปกครองนครเปโล  พระราชวังแห่งนี้ถูกสร้างด้วยพลังเวทมนต์ที่กล้าแกร่ง  ตัวพระราชวังเป็นสีทองอร่าม  ภายในถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม  มีเทคโนโลยีทันสมัยกว่าโลกมนุษย์หลายเท่า   ราชาโอโปโล  ทรงประทับอยู่บนบัลลังค์เพียงคนเดียว  พระราชากำลังใช้พลังจิตเพ็งมองยังอนาคต  ก่อนจะลืมตา  ในเวลาไม่นาน  

     \"อีกเพียงยี่สิบปี  นครที่เคยสงบสุขคงต้องลุกเป็นไฟ  อาจเป็นความต้องการของผู้สร้าง\"

     \"ไม่ใช่เลย โอโปโล\"

     เสียงหนึ่งที่ทรงอำนาจดังขึ้น  โดยไม่ปรากฎกาย  ราชาโอโปโล หันไปมองแต่ไม่พบผู้ใด  เสียงนั้นยังดังบอกอีกว่า

     \"เราคือผู้สร้าง   เราบอกเจ้าว่า  อีกยี่สิบปีจะเกิดหายนะ ไม่ใช่เพราะความต้องการของเรา  แต่เป็นวันแห่งความชั่วร้ายที่จะมีอำนาจอีกครั้ง  คนที่จะจัดการกับภัยครั้งนี้จะปรากฎตัวอีกยี่สิบปีข้างหน้า\"

     โอโปโลนั่งนิ่งจนแน่ใจว่า ผู้สร้างไปแล้ว  จึงลุกขึ้นยืน  สีหน้ามีความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด  พลังแห่งความชั่วจะมีอำนาจขึ้นมาอีกครั้ง    จะเป็นพลังอำนาจของโกมาร์หรือเปล่านะ  



     กลางดึก...พ่อมดเวทไกวานั่งอยู่ที่ม้าโยกในห้องสมุดที่เต็มไปด้วยหนังสือเวทมนต์มากมาย  เขาไม่ได้หลับ แต่กำลังใช้ความคิดบางอย่าง  มีเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้พ่อมดเวทต้องออกจากภวังค์  

     \"ไกวา...\"

     \"ผู้สร้าง! \"

     \"ใช่เราเอง  จงเตรียมรับมือศัตรูที่จะปรากฏตัวในอีกยี่สิบปีข้างหน้าไว้\"

     \"รับทราบ  แต่พวกนั้นคือใคร\"

     \"ถึงเวลา เจ้าจะรู้เอง\"

     ภายในห้องหนังสือเงียบลงอีกครั้ง  มีเพียงแสงเทียนเวทมนต์ที่ส่องสว่าง