ตริอานง เหลือแต่รอยอาลัย...( วางแผงแล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 ไม่เคยมีสองที่ไม่มีสาม Jamais deux sans trois

 

ตอนที่    3          ไม่มีสองที่ไม่มีสาม Jamais deux sans trois ¹

“เด็ก ๆ ให้แม่ขับขับรถไปส่งไหมลูก”

มารี -ชาร์ลอตต์ร้องถามลูก ๆ เมื่อเห็นทั้งสามรวมทั้งพี่เลี้ยงสาวพากันตั้งขบวนราวกับลูกเสือสามัญออกเดินทางไกลมีเป้หลังพร้อมกระติกน้ำสะพายข้าง ผู้เป็นแม่แอบค่อนในใจแต่รอยยิ้มพราวหน่วยตา

*ดูรึ... เตรียมแซนด์วิชไปกินกันยังกับจะค้างสักสองคืน เข้าตำรากองทัพเดินด้วยท้องเสียโดยแท้จริง *

เธอเหลียวมองแม่พี่เลี้ยงตัวดีที่เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยกับลูกชายคนเล็กของเธอเพียงแค่จอฟฟรัวออดอ้อน *นะ...นะโรสที่รัก พรุ่งนี้เราไปเดินป่าที่สวนอัลแบรต์ คานน์ กันเถอะ* เท่านั้น แม่พี่เลี้ยงคนไทยก็เตรียมกางแผนที่จดรายการของใช้จำเป็นง่วนกันไป มารีอองเจล เด็กหญิงวัย6ขวบ เงยหน้าจากกองแผนที่เดินป่า อัลแบร์ คาน² จ้องมองพี่ลี้ยงด้วยดวงตากลมโต คิ้วขมวดน้อย ๆ

“โรส ...ต้องเอา โอเบลิกซ์ไปด้วยไหม เผื่อหลงป่าแล้วเจอเสือ” คนถูกถามหันมองหมาน้อยพันธ์ยอร์คไชน์ตัวประมาณฝ่ามือที่นั่งกระดิกหางอย่างตั้งอกตั้งใจเมื่อได้ยินเสียงนายน้อยเรียกชื่อตัวเอง หญิงสาวแสร้งทำสีหน้าครุ่นคิดสักครู่ใหญ่จึงส่ายหน้าขึงขัง

“อย่าเลยเจ้าโอเบลิกซ์มันดุร้ายมาก...ถ้าไปทำร้ายเสือเข้าพวกเราจะลำบาก อย่าลืมสิว่าเสือเป็นสัตว์ป่าสงวนนะ ห้ามรังแก”

มาดามนั่งนึกไปอมยิ้มไป พี่เลี่ยงคนนี้ฉลาดน่าดู  แถมวันนี้แต่งตัวแปลกตาไปจากทุกวัน กางเกงผ้าเวสปอยต์สีขี้ม้ากับรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อ ท่อนบนสวมเสื้อยืดขาวทับด้วยเจ็คเก็ตพันกระเป๋าแบบพรานเบ็ดสีเดียวกันกับกางกาง ส่วนหมวกบ็อบบนหัวของสามนักล่องไพร สงสัยจะไว้กันร่มเสียมากกว่าเพราะว่าแดดวันนี้ก็ไม่จัดนัก แถมอากาศยังเย็นนิด ๆ เสียอีก

“ว่าไงจ๊ะสามเกลอล่องไพร จะให้แม่ไปส่งไหม” เห็นไม่มีใครตอบมารีชาลอต์ตจึงถามซ้ำ อีกครั้ง

“ไม่ดีกว่าค่ะแม่ ...หนูอยากนั่งรถเมล์ นะโรสนะ เรานั่งรถเมล์กัน”

 มารีอองเจลตอบมารดาแล้วหันมากระตุกแขนพี่เลี้ยง เด็กหญิงตื่นเต้นที่จะได้นั่งรถเมล์ป็นครั้งแรกแม้จะเป็นระยะสั้น  ๆ  แค่เพียงสามป้ายก็ตามที

“ค่ะมาดาม โรสจะพาน้องหัดนั่งรถเมล์ แค่สองสามป้ายเอง เดินต่ออีกนิดนึงก็ถึงสวน เอ้ย ...ป่าแล้วค่ะ คิคิ” หญิงสาวหัวเราะกับความรั่วไหลของตนเอง  

“ตามใจ แต่อย่ากลับเย็นนักนะ หกโมงครึ่ง มีเรียนเปียนโนกันอีก”

เด็กสองคนแอบทำจมูกย่นด้วยความเบื่อหน่ายอยู่ข้างหลังพี่เลี้ยวสาวพลางนึกภาวนาให้ครูสอนเปียนโนเป็นโรคท้องร่วงที่กำลังระบาดอยู่ตอนนี้  จอฟฟรัวออกเดินนำหน้าไปตามทางปูลาดด้วยหินตัดแบบดั้งเดิม พร้อมด้วยเสียงเพลง

ย่ำเท้าหนึ่งกิโลเมตร ...พื้นสึกแรงเสื่อม

ย่ำเท้าหนึ่งกิโลเมตร สึกหรอมหาศาล....

สองสาวสองวัยเดินซอยเท้าตามไปติด ๆ พร้อมร้องรับท่อนสร้อยโดยมีสายตาของผู้เป็นแม่แลตามหลังปิดขบวนล่องไพร ด้วยความรักและความห่วงใย

...........................................

“โรส  ...โรส” มารี-อองแจลสะกิดแขนพี่เลี้ยงเสียงสั่นพิกล โรสก้มมองตามลำแขนเรียวเห็นสีหน้าหวาดระแวงของเด็กหญิงจึงเลิกคิ้วเป็นถาม

“ว่าไงอองเจล”   เธอเรียกมารี-อองเจลสั้น ๆ ตามความต้องการของเจ้าตัวเมื่อ

         ยามพ้นตาผู้ใหญ่   ชื่อผสมทำนองนี้ล้าสมัยไปแล้ว ยังมีแต่พวกตระกูลเก่าเท่านั้นที่นิยมใช้ตั้งชื่อบุตรหลาน อย่างหลุยส์-ชาร์ล ...หญิงสาวหน้าแดงวูบวาบนึกอายแก่ใจที่อยู่ ๆ ก็ดันไพล่ไปนึกถึงนาย เจนเติ้ลแมน บงชิก บงจอง³ คนนั้นไปได้

“โรส...ดูตาคนนั้นสิ ข้างหลังเราน่ะ หนูว่าเค้าตามเรามาตั้งแต่หน้าประตูบ้านแล้วนะ”

อองเจลบุ้ยใบ้ไปข้างหลัง   โรสใจหายวาบรีบจับแขนมารี-อองเจลไว้แน่น มองปราดไปอย่างระแวดระวังที่จอฟฟรัวที่เดินนำหน้า   เมื่อคืนเพิ่งจะออกข่าวลูกเศรษฐีถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่ระหว่างเดินไปโรงเรียนกับเจินฟียย์โอแปร์แบบเธอ แถมพี่เลี้ยงยังเป็นสายให้ไอ้โจรเสียเองอีก    หญิงสาวสืบฝีเท้าถี่ยิ่งขึ้นจนทันเด็กชาย เธอจับแขนเขาไว้ด้วยมืออีกข้างหนึ่งพลางจุปากส่งสัญญาณเตือนภัยให้จอฟฟรัวรู้ เธอสอนเด็กทั้งสองไว้เช่นนี้หากมีอะไรผิดปกติให้อยู่ใกล้กันไว้แล้วแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อย่าให้เป็นที่ผิดสังเกต

*ถ้าเราทำเผยให้ศัตรูรู้ถึงความกลัวที่เกาะกุมเรา นั่นคือประตูแห่งหายนะเปิดอ้าให้ข้าศึกจู่โจม*

ทั้งสามคนก็ยังคงเดินตรงไปที่ป้ายรถเมล์ข้างหน้าตามปกติ หญิงสาวหันศีรษะไปทางด้านข้างทำทีเป็นสนใจของในตู้โชว์สินค้าแต่ความจริงคือเหลือบมองไปทางหลังโดยอาศัยเงาสะท้อนแต่ก็ไม่สามารถเห็นหน้าคนทีเดินตามหลังได้  จากเสียงผีเท้าเขาคงอยู่ในระยะกระชั้นชิดกับเธอมาก  พี่เลี้ยงสาวค้อมตัวลงกระซิบกระซาบกับเด็กทั้งสอง

“หนึ่ง...สอง ...ส้าม” ทั้งสามกลับหลังหันมาประจันหน้ากับผู้สะกดรอยตามอย่างพร้อมตะลุมบอน ฝ่ายตรงข้ามไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันถึงเพียงนี้ ถึงกับอุทานด้วยความตกใจ

“โอ้ พระแม่ผู้อ่อนโยน”⁴

 คราวนี้โรสเป็นฝ่ายงงเสียเอง โจรเรียกค่าไถ่ที่ไหนจะหวานแหว๋วเชยแหลกขนาดนั้นไปได้ ใครเขาอุทานเบบนั้นกันเล่าสมัยนี้มีแต่*โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยทอด*กันทั้งนั้น    มิหนำซ้ำเสียงนุ่มทุ้มนั้นคุ้นหูเธอเหลือเกินหรือว่า...

“โรส ...นั่นคุณ ใช่ไหม โรสอินทวา”

 ใช่เลย...คุณชายคนเดิม นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือที่พ่อเคยพูดถึงภาษิตฝรั่งเศสที่ว่า

*ไม่เคยมีสองที่ไม่มีสาม *จะเป็นจริง เธอต้องวนเวียนมาเจอกับเขาเป็น ครั้งที่สามแล้ว

“เอ้อ ...หลุยส์ใช่ไหมคะ” โรสแกล้งทำเชิงว่าไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไหร่นักจึงจำชื่อเขาไม่ได้ แต่ความเป็นจริงกลับตรงกันข้าม ใครจะลืมตาสีฟ้าใสสวยราวกับลูกแก้วในขวดโหลที่เธอเคยเล่นสมัยเด็ก ๆ ...หลุยส์ชาร์ล เดอ กอร์ฟฟ

“ครับ...” เขาตอบพร้อมเสียงหัวเราะแลเห็นแนวฟันเรียบขาวสะอาด ผมสีทองหยักสลวยยาวประบ่าของเขาเป็น ประกายจ้าในแสงแดดอ่อนๆ ยามบ่าย

 “ผมมีเรื่องถามคุณอีกแล้ว นี่ถนน คฮูท ลา เคนน์⁵ ใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะว่าแต่ ... คุณจะไปไหนล่ะคะดิฉันจะได้บอกทางให้ คือว่า...พักอยู่แถว ๆ นี้ค่ะ พอจะรู้จักทางบ้าง”โรสตอบอย่างคนโอบอ้อมยิ่งเห็นท่าทางเปิ่น ๆ ของหลุยส์แล้วนึกสงสาร สงสัยจะมาจากต่างจังหวัด

“คือผมจะไปที่ชาโต้ เซงคลู จำได้ว่าตอนนั้นตามขบวนท่านแม่ พลม้าใช้เส้นทางนี้ตัดตรงจากปารีสข้ามลำน้ำเซนไปตรงไปบรรจบตัวปราสาท”

ชายหนุ่มตอบโรสด้วยท่าทางเป็นปกติ ไม่ได้เฉลียวใจว่าภาษาที่ตนใช้ทำให้คนฟังมีสีหน้าทะเม่ง  ยังไม่ทันที่โรสจะได้ตอบคำถามหลุยส์จอฟฟรัวก็ร้องตะโกนขึ้นจนทุกคนสะดุ้งโหยงหันไปดูในทิศทางที่เด็กน้อยชี้นิ้ววอยๆ

“รถเมล์มาแล้ว” ว่าแล้วจอฟรัวก็ออกสปินเต็มเหนี่ยวตรงไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่ไปไกลอีกราว ๆ ห้าสิบเมตร เป็นที่รู้กันว่ารถมเมล์ที่นี่ไม่จอดรับนอกป้ายแล้วก็ไม่รอผู้โดยสารแม้จะเห็นว่าวิ่งตามหลังมาไว ๆ เนื่องจากรถเมล์เข้าป้ายตรงเวลา จะคลาดไปก็เพียงสองหรือสามนาทีเท่านั้น   โรสจึงไม่พลูพล่ามคว้าอองเจลมือหนึ่ง คว้าหลุยส์-ชาร์ลอีกมือหนึ่งลากถูลู่ถูกังขึ้นรถเมล์ไปจนได้

แฮ่ก ...แฮ่ก หญิงสาวหายใจหอบขณะที่สอดตั๋วเข้าเครื่องตอกบัตรบนรถ เด็กสองคนทำตามพี่เลี้ยงด้วยท่าทางตื่น ๆ ทั้งคู่ เป็นครั้งแรกที่ได้ขึ้นรถเมล์แถมยังตอกตั๋วเองเสียอีก พรุ่งนี้คงต้องไปอวดเพื่อนในห้องเรียนเสียหน่อย หนุ่มน้อยจอฟฟรัวคิดด้วยความตื่นเต้น แต่ในขณะที่ทุกคนจะพากันไปนั่งตรงที่ว่างท้ายรถ เสียงคนขับรถเมล์ก็ดังขึ้น

“คุณผู้ชายตอกตั๋วด้วยครับ” ผู้โดยสารทั้งคันรถหันมามองหลุยส์เป็นตาเดียวกันแต่เจ้าตัวดูจะไม่เข้าใจอะไรนัก โรสจึงช่วยสะกิด

“หลุยส์ ตั๋วล่ะ”

“ตั๋วอะไรหรือ”

หน้าหลุยส์ซื่อเสียจนโรสไม่กล้าคิดว่าเขาทำฟอร์มตีขลุมคิดเบี้ยวค่าโดยสารอย่างที่มาเตโอชอบทำอยู่เป็นประจำ ซ้ำร้ายตอนนี้แพงน้องก็กำลังเอาอย่างคู่ปรับ  มาเตอำตัวเป็นขนมครกประกบเพื่อนพี่เพื่อผ่านประตูลงรถไฟใต้ดินไปด้วยตั๋วเพียงหนึ่งใบ ส่วนแพงน้องตามติดหลังอเล็กซ์ราวกับเป็นหนอกกับคนค่อม  

 โรสถอนใจ...มาจากไหนหนอนายทึ่ม หญิงสาวเดินไปยื่นตั๋วรถเมล์ให้ชายหนุ่มแล้วบุ้ยใบ้ไปที่เครื่องตอกตั๋ว

“ฮื่อ ...เนี่ย สอดไปตรงนี้แหละ”

หลุยส์สะดุ้งชักมือออกจากเครื่งตอกบัตรแทบไม่ทันเมื่อตั๋วรถเมล์สีเขียวถูกดูดจากมือเขาหายวับเข้าไปในข้างกล่องเหล็กแล้วโผล่กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เหลียวมองสารถีอย่างหวาดหวั่นแล้วรีบยัดเยียดตั๋วใบเดิมเข้าไปในเครื่องอีกครั้ง

*ตู๊ด...*กล่องเหล็กดื้อด้านส่งเสียงประท้วงจนหลุยส์สะดุ้งโหยงคว้าบัตรสีเขียวที่ถูกคายออกจากมาอีกครั้งแล้วตั้งหน้าตั้งตายัดกลับไปทีเดิม

“กลืนหน่อยเถอะนะ”ชายหนุ่มเว้าวอน

 นอกจากเสียงเครื่องตอกบัตรที่ร้องคำรามตู๊ด...ตู๊ดด้วยความโกรธาแล้ว ทั้งคันรถไม่มีใครเอ่ยวาจาใด ๆ ได้นอกจากเสียงหัวร่อ จนโชเฟอร์ต้องครวญครางอย่างน่าเวทนาสองมือกุมท้องด้วยความเจ็บปวดจากกล้ามเนื้อที่หดและคลายตัวอย่างกระทันหันโดยการกระตุ้นของเสียงหัวร่อ

“พ่อหนุ่มเอ้ย  จะไปกันได้รึยัง ป้ายหน้าคนเค้ารออยู่นะ”

ร้อนถึงโรสที่ต้องเดินมาลากเอานายอบเชยไปหลบทางท้ายรถด้วยดวงหน้าสีแดงก่ำ     ชายหนุ่มเดินตามโรสไปนั่งข้างหญิงสาวจ้องมองตั๋วรถเมล์ในมืออย่างชอบอกชอบใจ ลืมความตั้งใจเบื้องต้นที่จะไปชาโต้แซงคลูไปเสียสนิท

โรสแอบมองคนข้าง ๆ นึกฉงน ขนาดสองหนูลุยป่ามีบ้านหลังโตกับสวนสวย ยังตื่นเต้นกับความงดงามของสวนอัลเบร์ คาน ที่จัดเป็นหลายส่วน ทั้งสวนกุหลาบที่โรสชื่นใจอยากให้พ่อมาอยู่ข้าง ๆ ชมความงามของดอกไม้ประจำใจของผู้เป็นบิดา  หรือสวนฝรั่งเศสรูปทรงเรขาคณิตนั่นก็งามจับตา แต่ทว่าหลุยส์-ชาร์ลกลับไม่มีท่าทางยินดียินร้าย ราวกับว่าเป็นของพื้น ๆ ธรรมดา จะมีก็แต่สวนญี่ปุ่นเท่านั้นที่ดึงดูดความสนใจของหลุยส์ได้บ้าง

“ใช่ชาวอาทิตย์อุทัยไหม*ญี่ปี่น*ที่คุณว่า คล้ายชาวสยามหรือเปล่า ท่านปู่ทวดของผมเคยติดต่อกับเจ้ากรุงสยาม”

โรสหันไปมองหน้าหลุยส์ย่างงงัน ...อีตานี่ หลุดมาจากไหนกันนี่ ถึงขั้นเรียกพระเจ้าอยู่หัวว่า *เจ้ากรุงสยาม*นี่ ...ไม่ย่อยเลยทีเดียว

หญิงสาวร้องเรียกอองเจลและจอฟฟรัวมาทานของว่าง คนฝรั่งเศสถือว่าอาหารว่างตอนสี่โมงเย็นสำหรับเด็ก ๆ เป็นอาหารมื้อสำคัญที่ขาดไม่ได้ บางทีเรียกกันสั้นๆว่า เลอ กาเทรอที่แปลว่า 4โมง อองเจลดูจะชอบใจหลุยส์เป็นพิเศษแตกต่างจากตอนแรกเห็น   เด็กหญิงส่งขนมปังบาเก็ต⁶หั่นครึ่งท่อนผ่าสองซีกทาเนยและตับบดเคียงด้วยสลัดและแตงกวาดองให้หลุยส์ ในขณะที่จอฟฟรัว ออกอาการหึงคู่หมั้นรุ่นพี่อย่างออกหน้าออกตา

“อย่าไปมองนายผมทองนะโรส  ...แม่บอกว่าคนผมทองเจ้าชู้ เชื่อเราเหอะ”

 โรสหอมแก้มหนุ่มน้อยเบา ๆ พร้อมกับให้สัญญา   ถึงจอฟฟรัวไม่บอกโรสก็ไม่กล้ามองเขามากนัก หันไปทีไรหลุยส์กำลังจ้องเธออยู่ทุกครั้ง...แกล้งกันหรืออย่างไร...

“หลุยส์ เล่นไล่จับกันนะ” อองเจลดึงเขนชายหนุ่มทันทีที่เขาอิ่มของว่าง ส่วนจอฟฟรัวลืมความหึงหวงเสียสนิท กระโดดหยอง ๆ

“ดี ดี ดี...โรสเล่นด้วยกันนะ”    โรสส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก้มลงมองตรงข้อมือ

“ไม่เอา...โรสวิ่งไม่ไหวแล้ว แต่แค่เดี๋ยวเดียวนะไม่อย่างนั้นกลับบ้านไม่ทันครูเปียนโนละก็ คราวหลังเราคงอดมาเดินป่าแบบนี้กันอีก”

“อย่าไปชวนเลย โรสเค้าผอมขนาดนั้นวิ่งไม่ไหวหรอก”

นายผมทองจอมเจ้าชู้ของจอฟฟรัวร้องเย้าโรสกลั้วเสียงหัวเราะ จริงสินะ...หลุยส์คิดในใจ  หากท่านแม่เห็นเข้าคงจะตกใจว่าที่บ้านเธอคงไม่มีอะไรให้กินถึงได้ผอมขนาดนี้  ส่วนโรสเก็บข้าวของลงเป้หลัง ด้วยใบหน้างอง้ำราวกับม้าหมากรุก ...ถือดีอยางไรถึงมาว่าเธอ ตั้งเต่จำความได้เธอได้รับแต่คำชมมาตลอดว่าสมส่วน หญิงสาวก้มหน้าลงจนคางชิดหน้าอก ลอบมองดอกบัวตูมสองดอก อวบไม่เบาเหมือนกันนะยะ หญิงสาวแอบคิด

“เอ้ ...หลุยส์ แล้วชาโตล่ะ ไม่ไปแล้วเหรอ”โรสหันมาถามชายหนุ่มเมื่อเห็นเขาเดินจูงมือเด็กสองคนขึ้นรถเมล์กลับบ้านพร้อมกับเธอ ขากลับนายเชยไม่ลืมตอกตั๋ว เขาแบมือมาตรงหน้าหญิงสาว

“โรส ...ตั๋วใบนึงสิ” ชายหนุ่มทำหน้าเป็นเสียจนเธออยากจะหยิกให้เนื้อเขียว นี่นายอบเชยเห็นเธอเป็นเครื่องขายตั๋วอัตโนมัติไปตั้งแต่เมื่อใหร่ ความหมั่นไส้ของโรสพลอยเจือจานไปถึงเด็กทั้งสองคนด้วย ดูทีรึ... ขามายังโรสอย่างนั้นโรสอย่างนี้ ขากลับทิ้งโรสแบกเป้คนเดียวหลังเอ้ก มัวแต่ไปประจ๋อประแจ๋ หลุยส์อย่างงั้นหลุยส์อย่างงี้กันทั้งสองคนพี่น้อง 

ที่หน้าบ้านออร์คลีออง มาดามกำลังเคลื่อนรถออกจากบ้านเมื่อทุกคนไปถึง มารี-ชาร์ลอตต์ชะลอรถจนจอดสนิท ยื่นหน้าออกไปทักทายนักล่องไพรทั้งสาม

“กลับมาทันเวลาพอดี ครูเพิ่งมาถึงแน่ะลูก ...เอ้อ แล้ว ....” มาดามจนคำพูดเมื่อเห็นลูกจูงชายแปลกหน้ามาด้วยอีกคน มารีชาร์ลอตต์ขมวดคิ้วมุ่น...สั่งไว้แล้วว่าอย่าคบคนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า

“สวัสดีครับคุณผู้หญิง”หลุยส์ย่อตัวทำท่าราวกับจุมพิตปลายมือของมารี-ชาลอตต์

 “ผม หลุยส์ชาร์ล เดอ ...กอร์ฟฟ”

 สองครั้งแล้วที่หลุยส์ติดอ่างนิด ๆ ตอนเอ่ยถึงชื่อสกุล  มารี-ชาลอตต์จ้องมองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอย่างงงงัน นานมาแล้วที่ไม่เคยเห็นใครถอนสายบัวได้งดงามเป็นธรรมชาติราวกับอยู่ต่อหน้าพระพักตร์แห่งองค์สุริยะราชันย์เช่นนี้มาก่อน

“แม่ขา...หลุยส์เค้าเป็นเพื่อนของโรสค่ะแล้วก็ของหนูด้วย วันหลังเราชวนหลุยส์มากินข้าวที่บ้านนะคะแม่” อองเจลออดอ้อน

“จ้ะ ๆ”     อารามรีบ มารี-ชาร์ลอตต์ส่งนามบัตรให้หลุยส์ แต่ก่อนจะออกรถไปเธอทิ้งประโยคสุดท้าย

“โทรมาได้ทุกเวลานะหลุยส์  ...อ้อ ทิ้งที่อยู่ไว้ที่โรสด้วยนะ”   

โรสมองตามท้ายรถของนายจ้างอย่างมึนงง หันไปทางหลุยส์ที่ยืนยิ้มแต้ราวเด็ก น้อยได้ลูกอมแล้วให้ขัดใจนัก   นายผมทองคนนี้ท่าจะมีคาถามหาระรวย ไม่เช่นนั้นก็แขวนพระขุนแผน ทำไมใครเห็นใครเอ็นดูถึงขนาดนี้ ดูแต่มาดามยังส่งนามบัตรให้เพียงแค่เจอหน้าครั้งแรก  หญิงสาวอมยิ้มในหน้าอยู่คนเดียว เมื่อนึกครึ้ม ๆ ว่า

*ต้องทดสอบกับเทเรชเสียแล้ว ...ถ้ายายคุณแม่บ้านหน้าแข็งทื่อยังตกหลุมเสน่ห์ นายหลุยส์ก้อ แน่นอนเลยทีนี้ ...พระขุนแผน ชัวร์*   สุดท้ายหญิงสาวต้องหุบยิ้มพอเจอสายตาสีฟ้าของหนุ่มผมทอง ที่จับจ้องตรงมา

“เปล่า ๆ นะ ชั้นไม่ได้คิดอะไร” โรสร้อนตัวรีบปฏิเสธพัลวัน หลุยส์ฉีกยิ้มกว้าง มองเธอด้วยแววตารู้ทัน

“ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย คุณร้อนตัวไปเอง” โรสมองค้อนก่อนจะหันไปหาเด็กๆ

“เข้าบ้านกันได้แล้วค่ะ ครูรออยู่” จอฟฟรัวและอองเจล จูบลาหลุยส์

“แล้วเจอกันอีกนะหลุยส์ ...สัญญานะ” อองเจลแบมือสองข้างยื่นไปตรงหน้า หลุยส์-ชาร์ลทำตามแต่คว่ำมือ แล้วตีลงเบาๆลงบนมือของอองเจล

“ตั้บล่า⁷”

โรสอมยิ้ม จอฟฟรัวเพิ่งสอนท่าตอบตกลงสัญญาให้เมื่อครู่ ลูกศิษย์หนุ่มนำมาใช้ได้อย่างคล่องแคล่ว หลุยส์มองตามหลังเด็กทั้งสองเดินผ่านประตูที่เทเรชยืนรอรับอยู่  เขาหันกลับมาทางหญิงสาวตรงหน้า

“ผมคงต้องลาจากคุณตรงนี้ หวังว่าคงจะได้พบกันอีก”

หลุยส์-ชาร์ลก้าวเข้าประชิดตัวหญิงสาวจับบ่าของเธอไว้อย่างนุ่มนวลพลางค้อมศีรษะลงจุมพิตลาที่พวงแก้มปลั่งสองข้าง ณ.เวลานั้นหญิงสาวแน่ใจตัวเองว่าสีของชมพู่แก้มแหม่มได้แปรเป็นแดงจัดจ้าราวกับมะเหมี่ยว นายผมทองไม่ทำตามประเพณีเสียแล้วเล่นใช้ริมฝีปากอุ่น ๆ แถมยังปลายจมูกแหลม ๆ นั่นอีก

*ปาปู๊เน่...มีคนแอบชมกุหลาบดอกงามในสวนของพ่อเสียแล้วค่ะ*หญิงสาวร่ำร้องในใจ พอหายตะลึง โรสเห็นเพียงแผ่นหลังของชายหนุ่มที่ไกลออกไป

“เดี๋ยวหลุยส์ ...เอ้อ มาดามสั่งให้ถามที่อยู่คุณน่ะค่ะ” โรสอึกอึก เกรงหลุยส์-ชาร์ลจะจับเค้าได้ว่าเธอเองต่างหากที่อยากจะถาม มาดามเพียงแต่รับหน้าจัดให้อย่างรู้ใจเธอเท่านั้น

โอ้หนอ เป็นสตรีมีนวลสงวนไว้

ชายหนุ่มเหลียวแลหลัง แสงอาทิตย์รำไรสาดส่องเสี้ยวหน้ากับรอยยิ้มที่สดใส หลุยส์ดูราวกับเจ้าชายน้อยในหนังสือนิทานเล่มที่เธออ่านให้จอฟฟรัวฟังก่อนนอน

“ตริอานง ...แวร์ซายย์” ชายหนุ่มทิ้งท้ายก่อนเลี้ยวลับไปตรงมุมตึก

หญิงสาวหันหลังกลับเข้าบ้านแล้วต้องชะงักเท้าด้วยสียงเรียกจากด้านหลัง...เทเรซนั่นเอง แม่บ้านรอปิดประตูด้วยตัวเอง

“คะ”

“เพื่อนชายของเธอหรือ ...ท่าทางดีนะ” คุณแม่บ้านหน้าตายถามสั้น ๆ โดยไม่รอคำตอบ ทิ้งให้โรสยืนเอามือลูบหน้าตัวเองครางเสียงระโหย ...พระเจ้า นายหลุยส์เล่นของ... 

.....................................................

“จริง...จริ้ง โรสไม่ได้เม้าท์นะเพื่อน” หญิงสาวนอนคว่ำข้อศอกท้าวอยู่บนที่นอนหนานุ่มในมือถือโทรศัพท์ประกบข้างแก้ม เสียงใส ๆ บอกอารมญ์สดชื่นของผู้พูดจนปลายสายจับนัยได้   เพื่อนพี่หันไปพยักเพยิดกับลูกขุนพลอยพยักที่รายรอบรอฟังข่าวอย่างใจจดใจจ่อ

“ชวนไปเที่ยววันเสาร์อาทิตย์นี้เลยสิโรส” เสียงมาเตโอดังมาไกล ๆ

“โหล ๆ เพื่อน นั่นเสียงมาเตโอเหรอ อยู่กันครบทีมสิท่า”

“อื้อ ...” เพื่อนพยักหน้ากับหูโทรศัพท์ “สองหนุ่มตื้อให้ลี้ยงข้าวตอบแทน ยายแพงเลยทำข้าวผัดพริกเลี้ยงซะ ฮ่ะ ๆ”

“ตายแล้วสองคนนั่นจะกินไหวเหรอ เผ็ดแย่เลย” โรสนึกหน้าสองหนุ่มตอนเจอพริกในจานข้าว

“นายพิซซ่าพอไหวนะ ...แต่นายหมีขาวนี่สิ กลายเป็นมังกรพ่นไฟไปเลย ...ฮ่า ฮ่า... แล้วว่าไง จะทำอย่างที่มาเตโอว่าไหม ชวนไปเที่ยวด้วยกัน ...ประหลาดไม่ประหลาด เดี๋ยวก็รู้” ยังไม่ทันจะวางหูโทรศัพท์สนิทดี เพื่อนพี่ก็ถูกทุก ๆ คนรุมซัก

“ว่าไง โรสจะชวนนายลึกลับนั่นมาเที่ยวกับพวกเราไหม” เอล็กซ์ถามด้วยเสียงแสดงความกระตือรือร้น เพื่อนพี่พยักหน้าอมยิ้มตุ่ยตาวาววามด้วยความสนุก  ...อยากรู้กันนัก เดี๋ยวคงจะสมใจนึกถ้าเธอเปิดเผยสถานที่ออกเดทที่โรสหมายตาไว้

“ฮ้า ....พิพิธภัณฑ์” สามสหายอุทานขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

“ช่ายแล้ว”      เพื่อนลากเสียง อดขำสีหน้าของน้องสาวฝาแฝดกับเพื่อนทั้งสองไม่ได้ เป็นที่รู้กันว่าทั้งสามคนคิดพ้องกันว่าพิพิธภัณฑ์นั้น ต้องเก็บอาไว้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวหลังวัยเกษียณแล้วเท่านั้น

“อยู่เฉย ๆ ตอนแก่ เดี๋ยวเป็นอัลไซเมอร์” เจ้ามาเตโอลอยหน้าว่า

“หว๋ายยยยยย...โรสน่าจะรอไปตอนวันอาทิตย์แรกของเดือนนะ” แพงหน้ามุ่ยจนมาเตโอได้ช่วง รีบฉวยโอกาสเหน็บเอาทันที

“ยายงก...เอ้ย แค่ห้ายูโรกว่า ๆ เองมีของดีให้ดูตั้งเยอะ นี่ราคาลดแล้วนะ รีบ ๆ ไปดูซะเหอะ เหี่ยวเกินยี่สิบห้าปีแล้วต้องจ่ายเต็ม มาดามขี้งก”

 แพงหันมาค้อนใส่วงใหญ่แล้วยังไม่หนำใจ   กำหมัดฟาดตุ้บเข้ากลางหลังจนมาเตโอครางอูย

“ปากดีนักนะนายพิซซ่า ...ตัวเองก็พูดได้สิ เข้าฟรีนี่หว่า ลองมาเสียเงินแบบเพงบ้างสิ จะอยากไปดูของดี ๆ ในพิพิธภัณฑ์ไหมล่ะ”แพงย้อนถามยังไม่ทันจบประโยคดี นายพิซซ่าส่ายหน้าจนผมกระจาย ...หึ

“ยายโรสเค้าคิดประหลาดนะ”อเล็กซ์ทำท่าครุ่นคิด “ไปออกเดทในพิพิธภัณฑ์ ...เออนะ พอ ๆ กับชวนสาวไปปิคนิคที่ป่าช้า”

เพื่อนพี่หัวร่อเสียงใสจนมาเตโอลอบมองอย่างตื่นตา หญิงสาวนึกขำความช่างเปรียบเทียบของอเล็กซ์

“เอล็กซ์ล่ะก้อ  ...ว่าไป โรสเค้าชอบแบบนี้แหละ ดูภาพ สวย ๆ งาม ๆ จะว่าไปมันก็งานของพวกเรานะ เรียนออกแบบต้องรู้จักหาความรู้จับของเก่าของใหม่มาผสมกัน ว่าแต่...เอล็กซ์พูดเกินไปรึเปล่านี่เรื่องปิคนิคกลางป่าช้า ใครจะน่าเกลียดขนาดนั้น”

 เอล็กซ์ไม่ตอบคำถามเพื่อนพี่ได้แต่หัวเราะท่าทางของมาเตโอที่ลอบส่งสัญญาณถอดความว่า *กรุณาเถิด ...ท่านเอล็กซ์  ...พลีส ...พลีส*จะบรยายแบบภาษาไทย คงต้องบอกว่า มาเตโอลงนั่งไหว้ปะหลก ๆ

     *บรรยายากาศดีจะตายป่าช้าน่ะ ดอกไม้สดดอกไม้แห้งอูฟู แถมเวลาผีหลอก สาว ๆ ผวาเข้าอ้อมกอด* นายคาสาโนว่าเคยให้เหตุผลไว้อย่างนั้น

“เอ้าตกลงว่า วันอาทิตย์ไปเดินดอร์เซ่ย์⁸กันนะพวกเรา ช่วยโรสขบปัญหาหัวใจ” เพื่อนสรุป

“แล้วปัญหาหัวใจของเรา ใครจะไขให้ล่ะ”

 มาเตโอหยอดทั้งน้ำคำและแววตาหวานฉ่ำ เพื่อนมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า แล้วให้รู้สึกประหลาดใจในตัวเอง โดนวางหาบขนมจีบซึ่งๆ หน้าแล้วใยไม่สะทิ้นอาย เธอกลับจ้องมาเตโอได้เต็มตาพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“โน่นไง... แพงขันอาสาอยู่นู้น แน่ะ” เธอโบ้ยไปทางน้องสาว รายนั้นถูมือรอลูกชงส่งมาจากพี่สาวอยู่นานแล้ว

“มาสิเราไขให้ ประตูส้วมเขรอะกว่านายอีกนะ มาเตโอ แพงยังไขมาเรียบร้อย”

แพงน้องลอยหน้าเฉิบ ๆ ยักคิ้วแผล็บ ตั้งใจกวนโมโหฝ่ายตรงข้ามอย่างถึงที่สุด อเล็กซ์โคลงหัวกับคู่ทะเลาะนิรันดร์กาล หันไปถามเพื่อนพี่ทั้งที่เสียงหัวเราะยังดังขลุก ๆ ในลำคอ

“ถามจริง ๆ เหอะ เธอสองพี่น้องนี่นอกจากนิสัยจะต่างกันแล้ว มีส่วนไหนต่างกันอีกหรือเปล่า ดูอย่างโรสสิเค้ายังแยกเธอสองคนออกเลย เรามองไม่ออกนะถ้าไม่เอ่ยปากพูดน่ะ”    

“อ้าว...อเล็กซ์ว่าเราปากมอมรึเปล่านี่”

แพงร้อนตัวทำหน้างองุ้ม อเล็กซ์รีบปฏิเสธเป็นพัลวัลจนแพงหายงอนหัวเราะร่าแล้วเอียงแก้มซ้ายให้ดู ตรงมุมปาก ที่มีรอยผลเป็นเล็ก ๆ จาง ๆ แทบจะมองไม่เห็น

“ตกต้นม่ะม่วง กิ่งมันเกี่ยวเอาปากฉีกเป็นรอย   นี่ ๆ ดูตอนยิ้มสิ ต่างกันนิดนึง”

เพื่อนพี่กับแพงน้องฉีกยิ้มกว้างพร้อมกันทั้งสองคน สองหนุ่มพิจารณาแล้วผงกหัวอย่างเห็นจริง    

ท้ายบท

1 ไม่มีสองที่ไม่มีสาม Jamais deux sans trois   เป็น คำพังเพยของฝรั่งเศสหมายถึงว่า อะไรที่เกิดขึ้นถึงสองครั้งจะต้องมีครั้งที่สามตามมาอย่างแน่นอน

2สวนอัลแบร คานน์ Albert khann เป็นสวนสาธารณะอยู่ในตัวเมืองบูโลจญ์ Boulogne 

3บงชิก บงชอง Bon chic bon genre คำเรียกกึ่งเสียดสีพวกที่เป็นผู้ดีมีตระกูล มากมารยาททั้งหลาย

4โอ้ พระแม่ผู้อ่อนโยน

5ถนน คฮูต ลา เคนน์ Route la reine   ถนนตัดตรงจากเขตสิบหก ข้ามแม่น้ำเซนไปถึง เมืองแซง คลู saint – Cloud ที่ตั้งของปราสาทที่มารีอังตัวเนตชอบไปพักด้วยเชื่อว่าอากาศที่นั่นดีกว่าในปารีสจะช่วยรักษาสุขภาพของลูก ๆ ได้ จึงบัญชาใเสร้างถนนตัดตรงไปที่นั่นเพื่อความสะดวกในการเดินทาง

6ขนมปังบาเก็ต Baguette คือขนมปังยาวที่เรียกว่าขนมปังฝรั่งเศส แต่จะมีขนาดเล็กกว่าขนมปังทั่วไปและกรอบอร่อยกว่า

7ตั้บล่า คืออาการที่คนสองคนปรบมือใส่กันแบบคว่ำมือคนหนึ่งหงายมือคนหนึ่ง แล้วเปล่งเสียง ตั้บล่า มาจากกริยาTaper = tapes là แปลตรงตัวคือ*ตบลงตรงนี้* มีความหมายเท่ากับให้คำสัญญา คนขอสัญญาจะหงายมือ ส่วนคนให้จะคว่ำมือ

8ทุกๆวันอาทิตย์แรกของเดือน พิพิธภัณฑ์จะเปิดให้เข้าชมฟรี