ตริอานง เหลือแต่รอยอาลัย...( วางแผงแล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 เมื่อลำน้ำเซนไหลย้อน

   

บทที่3 เมื่อลำน้ำเซนไหลย้อน

 ชีวิตพี่เลี้ยงเด็กของโรส ผ่านมาได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว   บ้าน ออร์คลีอองที่เธอพักอาศัยอยู่ไม่ได้ตั้งอยู่ในเขตกรุงปารีสแต่เป็นเพียงเมืองรอบนอกชื่อ เมืองบูโลญจ์ บียองกูร์ค Boulogne-Billancourt อยู่ติดกับเขต16 ที่สองฝาแฝดอาศัยอยู่    ชีวิตประจำวันของเธอผ่านไปด้วยดี   ตอนเช้า โรสต้องพาจอฟฟรัวและมารีอองเจล ไปส่งที่โรงเรียน ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก   ส่วนตอนเย็น เธอต้องไปรับกลับบ้าน จัดของว่างให้เด็กสองพร้อมทั้งสอนการบ้าน ดูแลเรื่องอาบน้ำและอาหารเย็น ซึ่งเทเรซแม่บ้านหน้าตายเป็นคนปรุง  ตอนนี้โรสพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเทเรซถึงดูเย็นชากับธอนัก เป็นเพราะว่าเทเรซไม่สามารถจะเรียกใช้เธอแบบจานน์ได้ หน้าที่ของเธอคือดูแลเด็กเท่านั้น  แม้แต่จานน์ที่เป็นหลานสาวแท้ ๆ ของเทเรซยังแอบนินทาๆ ถึงความเฮี้ยบของคุณแม่บ้านกับโรสอยู่บ่อย ๆ

“อาเทเรซเค้าพวกวัยทองน่ะ เธออย่าไปใส่ใจเลยนะ แกมาเอบนินมาว่ามาดามลำเอียง ให้เธออยู่บนตึก ส่วนเราสองคนต้องอยู่ข้างหลัง แต่ชั้นชอบอยางนี้มากกว่า เลิกงานแล้วก็จบกัน ไม่ต้องตัวลีบเล็กอยู่ตลอดเวลา ที่บ้านเจ้านายเก่านะเธอ โดนเรียกตลอด24ชั่วโมง มาช้าโดนตัดเงินอีกแน่ะ จะหาใครใจดีแบบสองผัวเมียคู่นี้ไม่มีแล้วหละ” ได้ที...จานน์ร่ายเสียยาว โรสชอบนิสัยเปิดเผยของจานน์ดีอยู่ แต่บางทีดูโฉ่งฉ่างเหมือนไร้มารยาทไปบ้าง แต่โรสก็ไม่เคยถือสา เล็กน้อย อย่าก่อศัตรู แม่สอนเธอเช่นนี้เสมอ  

วันพุธ เป็นวันหยุดของเด็กนักเรียนชั้นอนุบาลและชั้นประถม โรสคุยให้จอฟฟรัวฟังว่าที่เมืองไทยเด็ก ๆ  ต้องเรียนห้าวันรวด แถมมีวันปิดเทอมน้อยกว่าที่ฝรั่งเศส  เจ้านายตัวน้อยทำหน้าเหย๋เกโผมากอดคอพี่เลี้ยงสาว

“โอ๋  ...โอ๋ โรส คงต้องเรียนเหนื่อยสินะ”

 เด็กชายรักและหลงใหลพี่เลี้ยงชาวไทยคนนี้มาก  อย่างเมื่อสองวันก่อนโรสโทรศัพท์ไปเล่าให้ผู้เป็นแม่ฟัง ถึงเรื่องจอฟฟรัว

“แม่ขา ...เตรียมรับว่าที่ลูกเขยฝรั่งด้วยนะคะ เอิ้ก เอิ้ก”

 โรสหัวเราะลงลูกคอไปทางโทรศัพท์   หอมจันทน์อึ้งไปนิดหนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ ลองว่าโรสของเธอลงลูกคอจนหมดมาดขนาดนั้น คงเป็นเรื่องอำจนขำกลิ้งแน่ๆ

“โถ...พ่อคุณ”หอมจันทน์แกล้งลากเสียงยาว “น่าสงสารพ่อฝรั่งนะ หนูไปต้อนมาจากมุมไหนล่ะลูก อย่าหาที่หล่อกว่าป๊าเค้านะ ...มีงอนแน่ ๆ”

 โรสปล่อยกิ๊กจนเจ็บพุง พ่อชอบห้ามเธอคบหนุ่มที่หล่อกว่าพ่อ 

“หล่อกว่าพ่อรึเปล่า ยังบอกไม่ได้ค่ะเเม่    ที่แน่ ๆ ความใสทิ้งพ่อหลายขุม ฮ่ะ ๆ ลูกชายเจ้านายโรสค่ะแม่ ชื่อจอฟฟรัว สี่ขวบเองค่ะ   เค้าขอโรสเต่งงาน บอกว่าจะปกป้องโรสเอง ...อิอิ ตัวเท่าเมี่ยงกระจิ้ดนึง   แต่เค้าปกป้องจริง  ๆ  นะคะแม่ โรสพาจอฟฟรัวไปเล่นที่สวน จูงลูกหมาไปด้วย    เจ้าตัวเล็กเค้าเกิดไอเดียหาเงินเข้ากระเป๋าขึ้นมาซะงั้น   เดินร้องตะโกน *หนึ่งยูโรคร้าบ ...ลูบได้คลำได้* แล้วเลยมีหนุ่ม ๆ มาแซว ว่า ลูบหมารึว่าลูบพี่สาว ...โอ้โห  ...ต้องมาเห็นกับตาค่ะแม่  จอฟฟรัวหน้าแดงก่ำเลยค่ะ ปราดเข้ามาขวางหน้ากันโรสไว้

*ไม่ใช่พี่สาวว๊อย ...นี่คู่หมั้นผม ใครยุ่งเจอคาราเต้* โรสขำจนท้องเข็งเลยค่ะแม่”

 หญิงสาวเล่าเรื่องให้มารดาฟังท่าทางมีความสุข คนปลายสายยิ้มอย่างโล่งใจ อย่างน้อยลูกก็อยู่ใกล้คนดีๆ

“แม่ดีใจที่เห็นโรสร่าเริงนะลูก   พ่อเค้าห่วงโรสมากบ่นถึงทุกวัน”

หอมจันทน์เอ่ยถึงสามี   วงหน้าหวานของโรสสลดลงเมื่อนึกถึงพ่อ ป่านนี้คงจะกำลังทุ่มแรงกายแรงใจกับสวนกุหลาบเพื่อรอวันกลับของเธอ

“โรสรู้ค่ะแม่ โรสจะตั้งใจเรียน จบแล้วรีบกลับไปให้พ่อกับแม่เลี้ยงจนกว่าจะเข็ด  ...ฮิฮิ รักแม่จังค่ะ แม่จุ๊ฟพ่อแทนโรสด้วยนะคะ โรสต้องไปเรียนแล้วค่ะ แม่ ...บ๊ายบายค่ะ” โรสปิดโทรศัพท์แล้วรีบจ้ำอ้าว ไปลงรถไปใต้ดิน

 “แพง ...ไว ๆ เข้าสิ ชักช้าอยู่ได้ แล้วบ่นหิวตอนนั่งเรียน ทีงี้ ทำเป็นทอดน่อง”

 เพื่อนพี่หันไปเร่งแพงน้อง ที่อ้อยอิ่งอยู่ข้างหลัง โรสพลอยหันตามไปด้วย  เห็นแพงทอดหุ่น ชมนกชมไม้ไปตลอดทาง แต่นั่นยังไม่น่าประหลาดใจเท่ากับ มาเตโอที่ช่วยชี้ชวนชมสวนอยู่ข้าง ๆ

“นี่...อเล็กซ์ ช่วยบอกโรสหน่อยซิ สองคนนั่นเค้าญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่” โรสหันไปถามคู่หูของมาเตโอ ที่เดินไปโรงอาหารพร้อม ๆ กันกับเธอ 

  นับจากวันแรกที่ได้เจอกัน สองกลุ่มหนุ่มสาวทั้งห้า ก็กลายมาเป็นกลุ่มเดียวกันโดยไม่บังเอิญนัก    มาเตโอทั้งผลัก ทั้งดัน ทั้งฉุดเอาอเล็กซ์คู่หู มาติดสอยห้อยตามสามสาวราวกับเป็นเงาตามตัว ด้วยความรู้สึกดี ๆ ที่มีต่อเพื่อนพี่ แม้ว่ากับแพงน้อง สองคนนี้ยังคงเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอดก็ตามที    แพงชอบเบะปากค่อนขอดนายอิตาเลี่ยน อยู่บ่อย ๆ

“เค้าไม่เรียกเงาหรอก อย่างนายพิซซ่าน่ะ “

แพงแกล้งพูดเสียงดังกะจะให้เข้าหูเจ้าตัว แถมยังบุ้ยปากเสียจนแทบจะชิดไรผมน้ำตาลเข้มของพิซซ่าที่ว่า 

“เค้าเรียกเกาะแจยังกะไส้ติ่ง”

 คราวนี้ อย่าว่าแต่พิซซ่าเลยที่จะทำหน้าเหลอหลา หมีขาวอย่างอเล็กซ์ก็พลอยงงงันไปด้วย ลูกเล่นทางภาษาของแต่ละชาติแตกต่างกันออกไป  เพื่อนกับโรสนั้นหัวเราะนำไปแล้ว แพงก็ยังไม่ยอมอธิบายความหมายอีกนัยหนึ่งของ ไส้ติ่งให้สองหนุ่มเข้าใจ *รอให้ถามจะได้จัดให้อย่างสาสม อิอิ*หมวยตาโตลอบอมยิ้ม

“หมายความว่าไงเหรอแพง” มาเตโอทนความอยากรู้ไม่ไหว เลยต้องเอ่ยปากถามคู่ปรับ

“ก๊าก ...นาเซ่อยังกะถัง¹ มันก็หมายความว่า ไส้ที่ติดมาแต่ไม่มีประโยชน์ จะต้องเจี๋ยนทิ้งสถานเดียวไงยะ”

แพงชูนิ้วชี้กับนิ้วกลางแบบกรรไกรตรงหน้านายอิตาเลียน แล้วค่อยลดต่ำลงมาแถว ๆ เป้ากางแกง ขยับนิ้วเข้าหากันพร้อมกับขยับปากทำเสียงเสียง

*ฉับ ฉับ*

.

 อเล็กซ์ยังไม่ทันจะได้ตอบคำถามของโรส แพงน้องก็สอดขึ้นมาก่อนด้วยเสียงสดใส

“หิวสิพี่เพื่อน แต่จะรีบเดินไปทำไม โรงอาหารตอนนี้คนยังไม่เต็มเลย รอคนเยอะๆ มั่วดีเนอะ มาเตโอ”

 หมวยตาโตกระแทกไหล่กับคู่ปรับที่อยู่ข้างๆเป็นเชิงขอคำรับรองจากทัพหนุน ...ไม่มีเสียหลาย พิซซ่าทำปากเบ้แบบนักเลงรุ่นเก๋าก่อนแค่นคำ

“อ๋วยยย ouiiii²” จากริมฝีปาก แล้วสองเกลอชั่วคราวก็หัวเราะฮี่ ฮี่ ราวกับกำลังวางแผนการชั่วร้ายอยู่ในหัว

“ดูร้าย ๆพิกลนะนี่สองคนนี้”   โรสบ่นอุบอิบ หน้ายู่ยี่ด้วยความงงงัน   เอเล็กซ์ที่ดูจะสุขุมที่สุดในกลุ่มขยี้ผมหญิงสาวด้วยความเอ็นดูราวกับน้องสาวแท้ๆ

“โรสพึ่งมากินข้าวครั้งแรกที่แคนทีน  ยังไม่รู้อะไร เดี๋ยวเห็นแล้วก็เข้าใจเองแหละ” แล้วทั้งสองคน อเล็กซ์กับเพื่อนพี่ก็หัวเราะขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

 เป็นจริงอย่างที่อเล็กซ์ว่า ....ทั้งห้าคนเหยียบย่างเข้าในแคนทีน มีคนค่อนข้างหนาตาพอสมควร  เนื่องจากโรงอาหารเป็นบริการอย่างหนึ่งที่ทางสถานศึกษาต้องจัดหาไว้บริการ อาหารสะอาดราคาถูก  เวลาพักทานอาหารเที่ยงอย่างนี้ จึงไม่ค่อยมีใครนิยมไปกินข้าวข้างนอกที่มีราคาสูงกว่ามากนัก  โรงอาหารใช้ระบบช่วยตัวเอง หยิบถาดแล้วเดินเลือกหยิบอาหารที่ชอบ ตั้งแต่จานเรียกน้ำย่อยไปจนถึงของหวาน ส่วนจานหลัก พวกเนื้อสัตว์ และเครื่องเคียง จะมีพนักงานตักให้  อาหารที่มีประจำ ทุก ๆ แคนทีนคือ เสต็ก ฟริต หรือที่รู้จักกันดีในนามเฟร้นส์ไฟร์ ของโปรดของสามสาว   โรสจับสังเกตุว่าพอหยิบถาดเข้าคิว มาเตโอกับแพงน้องรีบแยกออกจากกันทันที เพื่อนพี่สะกิดหญิงสาวจุปากเบา ๆ

“ดู...ดู เริ่มแผนแลวร้ายแล้วสองคนนี้”

 มาเตโอเดินนำ ขยุ้มมือลงในถ้วยสลัดผักในตู้ หยิบติดมือมากำโตแล้วโปะใส่ถ้วยสลัดของตัวเองในถาดอาหาร  ส่านแพงน้องที่ตามหลัง เพื่อนกับโรสเพื่อมากันความสงสัยของเจ้าหน้าที่ประจำโรงอาหาร  กวาดผักที่เหลือใส่ถ้วยตัวเองบ้าง  ผลคือ ตรงตู้สลัดผักมีถ้วยเปล่าวางอยู่หนึ่งถ้วย  แล้วยังของหวาน ทั้งสองคน หยิบขนมมาคนละสองชิ้น แล้วโปะลงในจานเดียวกัน  โรสเขม้นมองเทคนิคของสองจอมตะกละอย่างนึกฉงน จนถึงบางอ้อ ร้องอ๋อออกมาเบา ๆ การคิดงินที่นี่คิดตามจานอาหารที่หยิบใส่ถาด คนเยอะ ๆ คนคิดเงินเลยไม่มีเวลาดูว่า สลัดกับขนมของสองคนนี้ ล้นถ้วยกว่าคนอื่น   แถมขนมปังฟรี สองคู่กัดเลยเปรมปรีดิ์เป็นพิเศษ แล้วยังไม่พอ แพงน้องยังช่วยมาเตโอหยิบซองเกลอน้ำตาล ซอสมะเขือเทศ มายองเนสประดามีให้หยิบฟรี มาอีกจนตุงกระเป๋า พอโดนถามว่าทำไมต้องจิ๊กของเล็ก ๆ น้อย ๆ มาเตโอตอบหน้าตาย ว่าเขากำลังช่วยเหลือชาวบ้านผู้ยากไร้

“ถ้าเราใช้เงินประหยัด ๆ พ่อเราที่ป็น มาเฟียซิซีเลี่ยน จะได้ไถตังค์คนน้อยลงไง

“พ่อเอ็งน่ะอยู่คนละฝ่ายกะมาเฟียเลยไอ้บ้า” ” อเล็กซ์หัวเราะ ลั่น นึกถึงพ่อของมาเตโอที่เป็นผู้พิพากษาที่เกาะซิซิลี 

“โรส… คืนวันเสาร์ ไปดูหนังกันไหม” เพื่อนพี่อิ่มอาหารหันมาทางโรส ในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังจิบกาแฟหอมกรุ่น ยกเว้นแพงน้องที่ยังก้มหน้าก้มตาละเอียดขนมปารีส-เบรส³ อย่างเอร็ดอร่อย

“คงไปไม่ได้หรอก เสาร์นี้โรสต้องดูน้องตอนกลางคืน เมอสิเออร์ออกงานเลี้ยงกับมาดาม... ไว้วันอาทิตย์ตอนสาย ๆ โรสแวะไปหาที่บ้านทำขนมจีนกินกัน นะ”

“ขอกินด้วยสิ เราชอบอาหารไทย แต่อย่าเผ็ดนะ” มาเตโอยื่นหน้ามาขอมีเอี่ยว

“ได้สิแต่นายต้องทำของมากินด้วยกันสักอย่าง ...พิซซ่าก็ได้ จะได้สมกับฉายาที่แพงตั้งให้” เพื่อนเเหย่ปนเสียงหัวเราะ มาเตโอลอบทำตาขวางใส่แพงน้อง    รายนั้นก็ไม่ย่อย ยักคิ้วแผล็บ ๆ ตวัดลิ้นเลียครีมขนมที่ติด เรียวปากอิ่ม     เฮ้อ ...สองคนนี้เปลี่ยนจากคู่จิ๊ก มาเป็นคู่กัดแบบเดิมอีกแล้ว

มาดาม เดอ ออคลีอองวางโทรศัพท์ ลงบนแป้นแล้วเดินเข้ามาหาพี่เลี้ยงของลูก ๆ ที่กำลังเตรียมของว่างอยู่ในครัว

“โรส...”

“คะ มาดาม” หญิงสาววางมือจากการละเลงเครป⁴ หันมองตามเสียงเรียกของนายจ้าง

“ตกลงคืนนี้งานเลี้ยงเค้ายกเลิกนะ  อองตวนพึ่งโทรมาบอกตะกี้นี้เอง ชั้นเลยว่าจะพาลูกๆ ไปทานข้าวเย็นข้างนอก โรสจะไปด้วยกันไหม”

มารีชาลอตต์ชวนอย่างใจดี ด้วยเห็นว่าโรสอยู่คนเดียวอาจจะเหงา   

“ขอบคุณค่ะมาดาม แต่โรสว่าจะไปลงเรือล่องแม่น้ำเซนค่ะ เห็น เมเตโอ ว่าคืนนี้อากาศดีมาก เห็นดาวชัด โรสอยากไปมานานแล้วค่ะ แต่เพื่อน ๆ ก็ไม่ชอบกัน พอดีเค้าไปดูหนัง โรสเลยว่าจะไปคนเดียวค่ะ”

“ฮือม...ก็ดีนะ แต่ไปคนเดียวระวังหน่อย ชั้นเป็นห่วง”

โรสได้ยินแล้วลอบอมยิ้ม มาดามชอบเห็นเธอเป็นเด็ก ๆ คงเป็นเพราะคนเอเชียร่างเล็กและหน้าอ่อนกว่าอายุจริง    โรสยังจำตอนที่เจอเมอสิเออร์ครั้งแรกได้ดี  อองตวนลากแขนภรรยาไปซุบซิบมุมห้อง

“ที่รัก...คุณแน่ใจนะว่าเด็กโรสนี่อายุยี่สิบจริง หน้ายังกะเด็ก สิบหก ลาดาส⁵ (la DDASS) เล่นงานตายเลยนะคุณใช้แรงงานเด็กนี่”

“ค่ะ มาดามโรสจะระวังตัวค่ะ เอ่อ ...มาดามคะ”โรสหลุดจากห้วงความคิด รับคำเจ้านายหญิงให้เธอคลายกังวล แล้วเลยถือโอกาสถามต่อ

“หือม?” มาดามเลิกคิ้ว 

“โรสขอไปค้างบ้านเพื่อนได้ไหมคะ แล้วจะกลับวันอาทิตย์ค่ำๆ” โรสรัวคำถามแล้วกลั้นหายใจรอคำตอบ กลัวจะผิดหวัง พอเห็นมาดามองมาด้วยสายตาเจือความอ็นดู หญิงสาวค่อยรู้สึกใจชื้นขึ้น

“โรส ...โรส ทีรัก” มาดามโคลงศีรษะ “เธอไม่จำเป็นต้องขออนุญาติชั้นหรอกนะ แต่ต้องบอกกล่าวเท่านั้น สุดสัปดาห์เป็นวันหยุดของเธอ เธอจะทำอะไรก็เป็นสิทธิของเธอนะ แล้วเครปนี่ให้เทเรชเตรียมก็ได้นี่”

มาดามพยักหน้าไปบนเตาที่เธอกำลังละเลงแป้งเป็นแผ่นบาง ๆ แล้วตวัดกระทะจนขนมหวานมันลอยขึ้นฟ้า พลิกกลับด้านเองตามต้นตำรับ *ลา ชองดเลอร์⁶* โรสอมยิ้ม จะบอกมาดามยังไงดีนะ ...แม้จะเลยเทศกาลมาแล้ว มือซ้ายของเธอแอบกำเหรียญ เล็กๆสีทองไว้ตอนโยนขนม... เหรียญหลุยส์ทอง

ราว ๆ หกโมงเย็น โรสมาถึงท่าขึ้นเรือล่องแม่น้ำเซน ตรงสะพาน อัลม่า⁷ (Pont d’alma) หญิงสาวเลือกล่องเรือของบริษัทต้นตำรับจนใช้เรียกเรือล่องแม่น้ำเซนทุกยี่ห้อว่า บาโตมูช⁸ (bateaux Mouches)

“เรือออกเที่ยวแรก ทุ่มสิบห้านะครับ มาดมัวแซล” คนขายตั๋วบอกกับโรสเช่นนั้น เธอพยักหน้ารับรู้ แล้วก้มมองนาฬิกาบนข้อมือ

“หว่าย ...อีกชั่วโมงแน่ะ ไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนดีกว่า”หญิงสาวพึมพัมกับตัวเอง พลางสาวเท้าเลียบริมฝั่งแม่น้ำเซนไปเรื่อยเปื่อย แลเห็นอนุเสาวรีย์เป็นรูปคบเพลิง ตรงฐาณเต็มไปด้วยดอกไม้ พวงหรีด เลยเตร่เข้าไปดูใกล้ ๆ

“มาดามคะ ทำไมถึงมีดอกไม้กับรูปของเลดี้ไดอาน่าตรงนี้คะ หรือนี่คืออนุเสาวรีย์ที่สร้างให้เธอ”

 โรสถามคนขายหนังสือพิมพ์ตรง กิออส ข้าง ๆ

“ไม่ใช่หรอกหนู เดิมน่ะ ชื่อว่าอนุเสาวรีย์เปลวไฟแห่งสันติภาพ แต่รถของเลดี้มาประสบอุบัติเหตุตรงทางออกอุโมงค์ข้างล่างนั่น พอมีคนมาโยนดอกไม้ช่อแรก ช่อสอง ช่อสามก็ตามมาติดๆ คนเลยคิดว่าเป็นอนุเสาวรีย์ของไดอาน่าไป”

โรสฟังคนขายหนังสือพิมพ์เล่าเรื่องด้วยความสนอกสนใจ เพลินจนเกือบจะเลยเวลาลงเรือ หญิงสาวกล่าวขอบคุณ   มาดามผู้ให้ความกระจ่าง แล้วออกวิ่งตึก ๆ ไปทางท่าเทียบเรือ

หญิงสาว เดินไปหาที่ว่าง ๆ ทางด้านท้ายเรือนั่งชมวิวอย่างสบายใจ  ทุ่มกว่า ๆ ของเดือนพฤษภาคม พระอาทิตย์ยังคงทรงราชรถชมสวนอยู่ปลายทางปลายเขตสวรรค์ แสงสีบนท้องฟ้า จึงบรรเจิดแลดูดังทองทา โรสรวบผมยาวสลวยที่โดนลมลุ่มแม่น้ำพัดมาปรกใบหน้าไปทางด้านหลัง เรือกำลังตีวงอ้อมเกาะหงส์ เสียงผู้บรรยาย เล่าถึงสะพานต่าง ๆ ที่เรือลอดผ่าน  หญิงสาวฟังบ้างไม่ได้ใส่ใจบ้าง มัวแต่ตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศสองฝั่ง  ความจริงนั้น ริมน้ำเซนเธอเคยมาเดินเที่ยวหลายครั้งแล้ว แต่บนเรือภาพที่เห็นสองฝั่งน่าตื่นใจกว่ากันมากมาย  เรือล่องเอื่อยใกล้จะถึงเกาะซิเต้ เกาะใหญ่กลางลำน้ำที่เคยเป็นที่ตั้งดั้งเดิมของเมืองลูเต็สLutèce หรือปารีสในปัจจุบัน และที่สำคัญเกาะซิเต้เป็นที่ตั้งของมหาวิหารนอตเทรอดามแห่งปารีส โบสถ์เก่าแก่กว่า800ปี ศิลปะโกธิคส์ โรสมัวแต่เคลิบเคลิ้มถึงบทละครของท่านวิคเตอร์ ฮูโก้ ที่กล่าวถึงความรักของชายหลังค่อมที่มีต่อนางเอสเมลคาดาหยิงยิปซีคนนั้น จนเผลอตัวสยายผมออกรับลม ลืมนึกถึงคนที่นั่งข้าง ๆ ที่โดนเรือนผมนุ่มสลวยของเธอทักทายเย้าเหย่จนเต็มไปหน้า

“อุ้บ ...ขอโทษค่ะ”

หญิงสาวรีบรวมเรือนไหมสีดำมันวาวเป็นประกาย มาขมวดมวนไว้ข้างลำคอระหง เอียงศีรษะหนีบไว้กับบ่ากันลมตี เธอไม่ได้มองหน้าคนที่เธอกล่าวขอโทษชัดนักดูเขาจะไม่ใส่ใจอะไร ...โชคดีไป...โรสคิดในใจ

หญิงสาว เงยหน้าขึ้นมองบนยอดตึกสูงบนเกาะซิเต้ เสียงผู้บรรยาย เจื้อยแจ้ว

*ตึก กองซิเยร์เจอรี (Conciergerie) คุกเก่าของกรุงปารีส นักโทษ การเมืองหลายคนในสมัยปฏิวัติฝรั่งเศสเคยถูกคุมขัง ณ.คุกแห่งนี้ รวมทั้ง.... *

  เสียงบรรยายผ่านเครื่องขยายดังสนั่นแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ของเรือน   น่าประหลาดที่สองเสียงนี้ไม่ได้ขยายเข้าไปในโสตประสาทของโรสอินทวาเลยแม้แต่น้อย  สิ่งเดียวที่ดึงดูดจักษุประสาทของเธอคือสตรีผมขาวบนห้องใต้หลังคาตึกกองซิเยร์เอจรี่ ส่วนโสตประสาทของเธอนั้น ถูกเสียงกระซิบเศร้าสร้อยของผู้หญิงคนนั้นสะกดเอาไว้

“ฝากลูกชายของเราด้วย อย่าให้เขาต้องจากไปโดยเข้าใจว่าไม่มีใครรักเขา ...ฝากลูกเราด้วย”

  ระยะทางจากผิวน้ำถึงยอดตึก ไกลพอประมาณ แต่โรสกลับมองเห็นหยดน้ำใสกลิ้งตกจากขอบตาไหลรินรดมือเหี่ยวย่นของนาง สิ่งที่เธอสัมผัสได้คือความรักของแม่ที่มีต่อบุตรชาย   อย่างไม่รู้ตัว สายตาของโรสไม่ละวางไปจากภาพที่เห็น เธอขยับริมฝีปากแปล่งเสียงแผ่วเบาจนตัวเองแทบจะไม่ได้ยิน

“อย่าร้องไห้สิคะ ...โรสสัญญาค่ะ ...โรสสัญญา”

 หญิงสาวถอนสะอื้นเบา ๆ  เธอไม่รู้เหมือนกันว่าสตรีผมขาวผู้นั้นเป็นใคร แต่ในความรู้สึกของเธอ มีสายใยบางๆเกี่ยวพันเธอทั้งสองไว้ด้วยกัน  ใยแห่งกรรม หรือไร ...

“คุณคิดเหมือนผมเลยใช่ไหม ว่าเธอไม่สมควรได้รับโทษขนาดนั้น”

 เสียงนุ่มกังวานดังข้างขึ้นข้างๆหู โรสสะดุ้งสุดตัวหันไปมองต้นเสียงอย่างงงงัน

“คะ”    หญิงสาวเบิกตากว้าง วงคิ้วเรียวโก่งน้อย ๆ เชิงฉงน    ชายหนุ่มผมสีทองตาสีฟ้าตรงหน้า ถามอะไรบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ 

“ผมถามว่า... คุณคิดว่าพระนางมารีอังตัวแนต ไม่สมควรจะถูกลงทัณฑ์ขนาดนั้นใช่ไหม”

 เขาย้ำพร้อมกับจ้องลึกลงไปในดวงตาของเธอ

“เอ่อ ...ไม่รู้สิคะ  ...แล้วทำไมคุณถึงพูดถึงพระนางอังตัวแนต ชั้นงงไปหมดแล้ว”

 โรสตะกุกตะกัก ตากลมโตของเธอจับจ้องชายหนุ่ม      ...อา ทำไมเขาแลดูคุ้นเคย ผมสีทองเป็นลอนสลวย ดวงตาสีฟ้าใสฉายแววกระหายใคร่เรียนรู้ราวกับเด็กน้อย

“อ้าว ...ผมคิดว่าที่คุณถอนสะอื้นตะกี้นี้ เพราะฟังเรื่องเล่าแล้วสลดใจในชะตาของพระนางเสียอีก”

หนุ่มผมทองตอบเธอด้วยตาแวววามด้วยความขำ รอยยิ้มพรายบนใบหน้าสวยได้รูปของคนตรงหน้าเริ่มขัดตาหญิงสาว ตะหงิด ๆ

“คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ...ชั้นหนาวฟันเลยกระทบกันมากกว่า

” โรสตอบสะบัด ๆ คนบ้า ...เค้าให้มาชมวิว ดันมาคอยจับผิดคน   หญิงสาวนั่งคอแข็งจนกระทั่งจบนิราศลำน้ำเซน ผู้โดยสารลุกขึ้นเตรียมตัวขึ้นจากเรือจนเกือบหมดแล้ว โรสยังรี ๆ รอๆ อยู่ ....ให้อีตาบ้านี่ลงไปก่อน ...เดี๋ยวจะมา ตั้งคำถามบ้า ๆ กับเธออีก แต่พอเธอเหลียวหาอีกรอบ เขาก็ไม่อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว...................

..........................................................................................

“มาดาม...อย่าร้องไห้ นิ่งเสียเถิดนะ ...โรสให้สัญญา”

 โรสละเมอร้องไห้สลับกับพึมพัมปลอบโยนใครบางคน    เพื่อนพี่เอื้อมมือไปแตะตัวเพื่อนสาว เขย่าเบา  ๆ  เรียกสติ

“โรส ...โรสจ๋า เป็นอะไรไป ฝันร้ายรึเปล่า”

“หือม ...เพื่อน มีอะไรเหรอ” โรสลืมตาขึ้นมองดูหน้าของเพื่อนที่ก้มมองเธอจนชิด   สายตาบอกความงงงัน อย่างคนพึ่งตื่นนอน

“เราได้ยินเสียงโรสพึมพัม เรียกมาดาม... โรสคงจะฝันไปน่ะ”

“จริงเหรอ แล้วโรสพูดถึงมาดามว่าไง”

 หญิงสาวซักความ ตากลมโตด้วยความอยากรู้ว่าสิ่งที่เธอหลุดปากพูดออกไปในขณะหลับ จะสอดคล้องกับความฝันของเธอไหม

“โรสร้องไห้แล้ว แล้วก็พูดว่า *มาดาม อย่าร้องไห้ โรสสัญญา* อะไรทำนองนี้หละ แล้วโรสฝันถึงมาดาม ออร์คลีอองเหรอ” เพื่อนเอียงหน้าถามโรส สงสัยว่าคนที่มีพร้อมอย่างมาดามงามสง่าคนนั้น จะมีทุกข์อะไรจนต้องร้องไห้

“ไม่ใช่หรอก” โรสส่ายหน้า   “โรสฝันถึงผู้หญิงผมขาว ...” เธอยั้งคำ*คนนั้น* ไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นคนละเอียดอ่อนอย่างเพื่อนจะต้องเข้าใจทันทีว่าเธอเคยเจอกับผู้หญิงผมขาวคนนั้นมาแล้ว หญิงสาวกระอักกระอ่วนใจที่จะเล่าให้ใครต่อใครฟังว่า เธอเห็นคนนั่งร้องให้บนห้องใต้หลังคาของคุกเก่าแก่หลายร้อยปี ในขณะที่ ตัวเธออยู่บนเรือบาโต้มูส มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ นอกจากว่า เธอสติฟุ้ง หรือไม่ก็ ...วิญญาณหลอน...

“แล้วไงเหรอโรส ...เค้าทำอะไร โรสถึงร้องไห้แล้วยังต้องสัญญิงสัญญาอะไรด้วย”

“เปล่าหรอก เค้าดูน่าสงสารมาก ร้องไห้คิดถึงลูก เค้าบอกโรสว่ามีคนมาแย่งลูกชายเค้าไป และขอให้โรสช่วยดูแลลูกชายเค้า   โรสไม่รู้จะปลอบผู้หญิงคนนั้นยังไง เลยต้องรับปากว่าโรสจะรักและดูแลลูกชายแทนตัวค้าเอง”

โรสเล่าความฝันประหลาดที่ต่อเนื่องจากภาพที่เธอเห็นตอนล่องเรือเมื่อหัวค่ำบ

“โอ๊ะ ...โอ สงสัยพี่ลอคงจะอกหักจริงก็คราวนี้แหละ” เพื่อนอมยิ้ม ดวงตาฉายแววระริกราวกับเด็กหญิงได้ตุ๊กตาตัวใหม่

“อะไรเหรอเพื่อนโรสไม่เข้าใจ”

โรสมองเพื่อนพี่หน้าตาเหลอหลา อีกฝ่ายยื่นมือไปบีบแก้มเพื่อนสาวเบา ๆ ตอบเสียงกลั้วหัวเราะ

“ก็เธอกำลังจะเจอเนื้อคู่ไงโรส นี่...ว่าที่แม่สามีถึงกับฝากฝังลูกชายไว้กับเธอเชียวนะ อิอิ ...แล้วเห็นหน้าลูกเค้ารึเปล่าน่ะไปรับคำไปซะแล้ว ... หว๋าย ๆ ยายโรส ถ้าว่าที่เจ้าบ่าวเธอหน้าเป็น ปลาพยูนเกยตื้นแล้วจะว่าไง ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”

เพื่อนพี่หัวเราะจนท้องคัดท้องเข็ง โรสมองค้อนอย่างหมั่นไส้เพื่อนสาว คนเค้ากำลังสับสนยังมาออกนอกเรื่องพาออกทะเลไปเสียอีก      

“บ้าสิยายเพื่อน เนื้อข้งเนื้อคู่อะไรกัน พูดไปเรื่อย”

หญิงสาวคว้าหมอนมาฟาดไปที่เพื่อนที่ทำหน้าลิงหลอก ..ฮั่นแน่ ..

“แล้วอีกอย่างนะยะพระเพื่อนพี่ ชั้นจะบอกให้เอาบุญ...” โรสแกล้งลากเสียงให้ฟังดูน่าสนใจ

“ปลาพยูนที่ไหนจะมาเกยตื้นริมฝั่งแม่น้ำเซนยะหล่อน ขี้หมูขี้หมา ก็ปลาเทร้าส์สายรุ้งละวะ”

 แล้วโรสก็โผนไปปล้ำคลุกเพื่อนพี่กลิ้งโค่โร่ลงไปที่พื้นทั้งสองคน            

  ประตูห้องนอนของเพื่อนเปิดออกพร้อมทั้งร่างบาง ๆ ปราดเปรียวราวแมวป่าของแพงกระโจนเข้าร่วมวงมวยปล้ำกับกับสองสาวที่กลิ้งอยู่บนพื้นปูพรมหนานุ่ม

“คุยเรื่องปลาโซม่ง⁹กันอยู่เหรอ...แพงกำลังอยากกินอยู่พอดี เอามาทำน้ำยาขนมจีนไหมเที่ยงนี้”

โรสกับเพื่อนมองหน้ากันแล้วหัวเราะร่วน    แพงเอ้ย...แพง ชอบกินเสียจริง ๆ น่าสงสัยว่ากินเก่งขนาดนี้ทำไมถึงยังผอมเป็นกุ้งเสียบไม้ แพงน้องตอบหน้าตาเฉยแบบไม่มีเขิน *กินเข้าปากมากก็ออกตูดเยอะ เท่านั้นเอง ง่ายๆ* 

“ยายแพง อาหารเช้ายังไม่ทันเขมือบคิดไปถึงมื้อเที่ยงเสียแล้ว”   โรสส่ายหน้า ระอากับความช่างกินของเพื่อนสาว

 เสียงโทรศัพท์ดังระรัวขึ้น เพื่อนพี่วางแก้วน้ำสัมคั้นลงก่อนลุกไปยกหูขึ้นรับสาย

“อะโหล ... อุ๋ยOui ...มาเตโอเหรอ อื้อ มีอะไรโทรมาแต่เช้า เดี๋ยวก็จะมากินข้าวเที่ยงที่นี่ไม่ใช่เหรอ ...ฮ้า ว่าไงนะ แป้งไม่ขึ้น อือ ๆ แล้วไง โอย...ไม่เป็นไร เพื่อนทำให้กินเอง มาเหอะ เนี่ยโรสก็มานอนค้างที่บ้านนะ    แว้ก ...อเล็กซ์จองที่แล้วเหรอ...อือ ก็ได้ ๆ ร้านอะไรนะ ลาตาแวร์น¹⁰บนเกาะเซนต์หลุยส์เหรอ จ้ะ ๆ บ่ายโมงนะ แล้วเจอกันจ้ะ บิซู จุ๊ฟ ๆ”

แพงกับโรสมองหน้ากันงง ๆ เห็นเพื่อนพี่อือ ๆ ออ ๆพยักหน้าหงึกหงักกับโทรศัพท์อยู่พักใหญ่ แพงหันไปเลิกคิ้วถามพี่สาวเมื่อเห็นเพื่อนวางหูโทรศัพท์

“นายพิซซ่าเค้าต้องการอะไรน่ะเพื่อน”

“เค้าโทรมาเปลี่ยนแผน บอกว่าหมักแป้งทำพิซซ่าแล้วพลาด...ฮ่ะ ๆ แป้งแฟบไม่ขึ้น อเล็กซ์เลยจะเลี้ยงข้าวพวกเราแทน”

เพื่อนพูดไปขำ ไป ...โธ่เอ้ย มาเตโอ ทำเป็นเชิงว่าเเป้งไม่ขึ้น ทำพิซซ่าไม่เป็นก็น่าจะบอกมาตรงๆ 

“ว้าย ...เด็ดๆ จะถล่มซะให้เข็ด” แพงลิงโลดถูมือไปมา โรสหัวเราะพลางตะโกนเย้ามาจากหน้าอ่างล้างจาน

“แค่กินธรรมดา ๆ แบบของแพงน่ะ อเล็กซ์ก็แทบจะโทรสั่งปาป้า ให้เร่งผลิตคาร์เวียแทบไม่ทัน อย่าว่าแต่ตั้งใจถล่มเลยยายแพง”   โรสนึกถึงพ่อของเพื่อนที่เป็น เจ้าของกิจการขนาดเล็ก ๆ ขายไข่ปลามหาแพงนั่น 

สามสาวโผล่มาจากสถานีรถไฟใต้ดินของเกาะเซนต์หลุยส์ ตรงหน้าเป็นบริเวณลานกว้างสำหรับคนเดินเท้า มีสวนดอกไม้เล็กๆอยู่ตรงมุมหนึ่ง ลักษณะสแควร์หรือจตุรัส ลานหรือสวนดอกไม้แบบนี้มีทั่วไปในกรุงปารีส เมืองหลวงที่ได้ชื่อว่าเป็นเลิศในการผสมผสานเก่าใหม่ ธรรมชาติและเทคโนโลยี่ คงจะเหมือนกับชื่อเล่นของประเทศ *หกด้าน* ราวกระจกหกมุม สะท้อนความแตกต่างเพื่อรวมเป็นหนึ่งเดียว

“ต้องเดินข้ามสะพานมารี¹¹ ไปโน่น ...เกาะเซนต์หลุยส์อยู่ตรงโน้น”

โรสชี้ไปทางอีกฝั่งของแม่น้ำขณะสองฝาแฝดยังวุ่นวายกับการถ่ายรูปกับป้ายเมโทรอยู่ ส่วนโรสออกเดินไปเรื่อยจนถึงตรงกลางสะพาน หญิงสาวหยุดมองเกาะซิเต้ที่อยู่ตรงหน้า แลเห็นยอดแหลมของมหาวิหารนอตเทรอดามอยู่ลิบ ๆ เรื่องบนเรือเมื่อคืนกลับมาครอบคลุมความคิดของหญิงสาวอีกครั้ง โรสยืนเหม่อมองไปข้างหน้า ลมเย็นกลางฤดูใบไม้ผลิปะทะผิวหน้า จนเธอสั่นสะท้านแม้ว่าเสงแดดจะเจิดจ้า

“ขอโทษครับ”

เสียงเรียกดังขึ้นข้างตัว ๆ จนหญิงสาวสะดุ้งตกใจ เธอหันหน้ามาทางต้นเสียงอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันระวังตัวว่าคนเรียกนั้นอยู่ใกล้ตัวเธอแค่เพียงไม่ถึงคืบ แก้มอุ่น ๆ สีชมพูเรื่อ ๆ ของหญิงสาวสัมผัสกับปลายจมูกโด่งเป็นสันของเจ้าของเสียงเรียก ความเย็นที่ลูบไล้พวงแก้มสีกุหลาบเรื่อ ๆ ทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง แต่ลมหายใจอุ่นของเขาโอบกอดเธอไว้ป็นการทดแทน โรสนิ่งตะลึงวางสีหน้าไม่ถูก เมื่อสติของเธอเตือนบอกว่าริมผีปากของเขาและเธอแตะชิดกันจนเกือบจะเรียกว่าประกบ ...ตายละวา หญิงสาวคิด จูบแรกบนสะพานมารี....  โรสยืนตัวเข็ง จนกระทั่งเสียงเรียกนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

“คุณครับ สบายดีนะครับ” คนถามอมรอยยิ้มอยู่ที่ปากรอยเย้าแต้มตรงแววตา พอโรสรู้สึกตัวอาการงงงันเปลี่ยนเป็น ฉุนเฉียว เธอถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวเพื่อจะมองหน้าคู่กรณีเต็ม ๆ ตา

“คุณ ...” วงหน้าคุ้นตาที่เธอเคยเห็นมาแล้วเมื่อคืนนี้ หนุ่มผมทองบนเรือคนนั้นนั่นเอง

“เจอกันอีกแล้วนะครับ แล้วผมก็มีคำถามจะถามคุณอีกแล้ว”

เขาหัวเราะขำท่าทางของเธอ ส่วนโรสตีหน้าปั้นยาก เจอนายคนนี้ทีไรมีปัญหามาถามทุกที  คำถามเมี่อคืนยังไม่ได้ตอบเลย หรือว่าตามมาขอคำตอบเก่า หญิงสาวคิดสะระตะในหัว

“เปล่าหรอกครับ ผมจะถามคำถามใหม่ ...นี่ใช่สะพานเนิฟ ไหมครับ”

ฟู่ว์ ...หญิงสาวเป่าลมออกปากอย่างโล่งใจ คำถามใหม่ หมู ๆ ตอบได้สบายแฮ

“ไม่ใช่ค่ะ นี่สะพานมารี สะพานเนิฟต้องอีกด้านค่ะ สะพานแรกของเกาะซิเต้นู่นค่ะ”

หญิงสาวชี้มือไปข้างหน้าตรงยอดวิหารลิบๆ

“โอ ผมหลงมาไกลเลยนะครับนี่  ...”

ชายหนุ่มยิ้มขำตัวเองจนโรสรู้สึกดีขึ้นมานิดกับหนุ่มผมทองคนนี้  ท่าทางเขาเป็นคนซื่อ ๆ จริงใจและที่สำคัญ ...พวงแก้มของหญิงสาวร้อนจนขึ้นสีเรื่ออีกครั้งเมื่อนึกว่า ที่สำคัญ...นายคนนี้หล่อจัง

 เสียงเพื่อนแพงร้องเรียกชื่อเธอมาจากข้างหลัง สองสาวตั้งท่าตามแบบลูกหลานกรมเจ้าท่าจนสมใจแล้วเลยเดินมาสมทบ

“ใครน่ะ”

แพงถามทันทีโดยที่เพื่อนห้ามปากน้องฝาแฝดไม่ทัน โรสอ้ำ ๆ อึ้ง เพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไงด้วยว่าเธอเองก็ยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย      ชายหนุ่มมองดูสามสาวแม้จะไม่เข้าใจภาษาไทยที่แพงถาม แต่เขาสามารถอ่านจากท่าทางได้  โดยที่โรสไม่ทันตั้งตัว มือเรียวบางนุ่มนิ่มก็ตกอยู่ในกำมือของชายหนุ่มตรงหน้า เขายกมือของโรสขึ้นจรดจุมพิตเบา ๆ พร้อมกับย่อตัวถอนสายบัว

“หลุยส์- ชาร์ล... เดอ กอร์ฟฟ”

หลุยส์ชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะต่อชื่อสกุล โรสยังตะลึงกับเรื่องมือที่ถูกจุมพิต เลยไม่รู้สึกผิดสังเกต ได้แต่เอ่ยปากตะกุกตะกัก

“..เอ่อ  ชั้นโรสค่ะ ...โรสอินทวา เลอโนตร”

เพื่อนกับแพงยืนมองทั้งคู่ด้วยสายตามึนงง ราวกับกำลังดูละครในโรงเอโปร่า ...ยังมีอยู่อีกรึนี่ เบส เม็ง¹²

 ท้ายบท

1เซ่อยังกับถัง เป็นคำเปรียบเทียบ ถากถาง คำว่าโง่ในภาษาฝรั่งเศส ออกเสียง โซ เขียน Sot ส่วนคำว่าถัง เขียน seau เป็นคำพ้องเสียงกับโง่ ผู้เขียนประสบมากับตัวเองเพราะเคยมีเพื่อนร่วมงานนามว่านาย ถัง แต่ว่าไม่ค่อยฉลาด ใคร ๆเลยชอบใช้คำถากถางนี้กับนายถัง

2 อ๋วย.....ouiiiii    ภาษาวิบัติที่มาจากคำว่า อุ๋ย oui แปลว่าใช่ และยังใช้ในการตอบรับโทรศัพท์แบบง่ายๆ

3ขนมปารีส-เบรส  เป็นของหวานที่ทพมาจากแป้งเอแคล แต่ทำเป็นวงคล้ายโดนัท สอดใส้ครีมครีมเนยสดหรือเรียกว่าครีมมูสลีนพาลิเน่ แล้วโรบเม็ดอัลด์ม่อนคั่วฝานบางๆ  ขนมปารีสเบรสนี้ ทำขึ้นฉลองการเข่งจักรยานทางใกลระหว่างเมืองปารีส และเมืองเบรส ที่อยู่สุดปลายของแคว้น เบครอตาญจ์รุปขนมจึงตั้งใจประดิษฐ์ให้เป็นรูปวงล้อเช่นจักรยาน  มีอีกตำนานเล่าว่า บนรถไปสายปารีส-เบรส พ่อครัวประจำตู้สะเบียงลืมขนแป้งเค้กขึ้นรถมา ครั้นจะทำของหวานเลยไม่พอจึงต้องดัดเปลงขนม  ที่เป็นก้อนกลมๆให้มีรูตรงกลาง เพื่อที่จะใช้แป้งน้อยลง

4ขนมเบื้องฝรั่ง Crêpe ขนมทำจากไข่ นม และเป้งสาลี คนให้เข้ากันแล้วละเลงเป็นแผ่นบาง ๆ ในกระทะก้นแบน รับประทานกับ น้ำตาล แยมผลไม้ หรือ น้ำเชื่อมเมเปิ้ลหรือน้ำผึ้ง หรือทำเป็นของคาวได้โดยโรยเนยแข็งขูดหมูเเฮม ต้นตำรับขนมเครปในฝรั่งเศสคือแคว้น เบรอตาญจ์ Bretagne ซึ่งมีเชื้อสาย เซลติกCeltique เช่นเดียวกับชาวอังกฤษ ไอร์ริช และ สกอตซ์  

5 La DDASS ลาดาส กรมแรงงานและสังคม ดูแล เกี่ยวกับครอบครัวและเด็กๆเป็นพิเศษ

6ลา ชองดเลอร์ La chandeleur เป็นวันสำคัญทางศาสนาคริสต์คือวันที่พระแม่มารี ทำพิธีประกาศตนของพระเยซูในโบสถ์ยิว ตรงกับวันที่15กุมภาพันธ์ ปัจจุบัน แพร่หลายในในชื่อวันแห่งขนมเครป สืบเนื่องมาจาก พระสันตะปาปา

Gélaseที่1 ทำขนมชนิดนี้แจกผู้มาแสวงบุญในวันนี้     ตามความเชื่อ ต้องจับกระทะโยนขนมโดยมือขวา ส่วนมือซายกำเหรียญหลุยส์ทองคำไว้ในมือ จะทำให้ร่ำรวย

7 สะพาน อัลม่า สะพานหนึ่งของปารีส เป็นขึ้นเรือล่องแม่น้ำเซน เสาสะพานมีรูปปั้นเรียกกันว่า ลา ซูอาฟ ใช้วัดระดับน้ำในแม่น้ำเซน สูงถึงนิ้วโป้เท้าถือว่าน้ำมาก สูงถึงเข่า เดินเรือให้ระวัง หากเมื่อไหร่ขึ้นถึงหัวไหล่ ใครอยู่ริมแม่น้ำจงรีบขนผ้าหนี ไม่ไกลจากสะพานอัลม่ามีอุโมงค์สำหรับรถลอดบนถนนวงแหวนรอบกรุงปารีส ซึ่งเจ้าหญิงไดอาน่า ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

8บาโตมูช Bateaux mouches เรือล่องแม่น้ำเซน เดิมบริษัทเดินเรือมูซขนส่งสินค้าทางน้ำเท่านั้น ต่อมาได้รับสัมปทานในสมัยงานนิทรรศการ ยูนิเวอร์เซล ปี1867 ให้เป็นเรือพาคนล่องชมแม่น้ำเซนในเขตกรุงปารีสได้ ชื่อมาตามเมอร์สิเออร์ มูชเจ้าของความคิด

9ปลาโซม่ง ก็คือปลาแซลม่อนนั่นเอง แต่เรียกแบบฝรั่งเศส Saumon

10 ลา ตาแวร์น la taverne ในสมัยก่อนมีความหมายคล้ายๆ กับโรงเตี้ยม ปัจจุบัน คล้ายกับpub มากกว่า หรือบางทีก็แค่ร้านอาหาร ที่เน้นความเป็นกันเองหารง่าย ๆ อิ่มอร่อย

11สะพานเมรี มีความเชือกันว่าเป็น สะพานของคู่รัก จากชื่อที่พ้องเสียงกับคะว่า สามี Mari แต่จริง ๆ ชื่อของสะพานมาจากวิศกรผู้ก่อสร้าง Christophe Marie ว่ากันว่าคู่รักคู่ใดจูบกันใต้สะพานแล้วคำอธิฐาณระหว่างจูบจะเป็น จริง หรืออีกอย่าง หญิงและชายที่จูบกันบนสะพานแห่งนี้จะให้แต่งงานกัน

12Baise main จุมพิตมือ เป็นการทักทายที่สุภาพบุรุษแสดงต่อหญิงสาว ในสมัยก่อน นิยมกันอย่างแพร่หลายแม้ในชนชั้นกลาง ปัจจุบันล้าสมัยไปแล้ว ยังคงใช้กันแต่ในวงสังคมชั้นสูงเท่านั้น เช่น ใช้กับราชนิกูล   

    

              

หรือกิออส ขายหนังสือพิมพ์