[!!!The Blood Of Devil!!!] ผมผิดไหมที่รักปีศาจ

ลำดับตอนที่ #6 : ค่ำคืนที่ 5

     ก่อนที่ผมจะได้ทักคุณโยชิโนะ ผมกับโดนสกิดจาข้างหลังโดยหลวงพ่อในชุดสีดำคเดิม ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากผม ผมกลัวมากเพราะร่างกายที่สูงใหญ่ของเขากับเงาที่ทอดลงมาบนตัวของผม เขยาเริ่มขบับปากพร้อมกับพูดเรื่องแปลกๆ ออกมา

"นี่เธอน่ะ พอจะเห็นเด็กผู้ชายร่างเล็กๆ ผ่านมาแถวนี้บ้างไหม!!"

"ไม่นี้ครับ ผมไม่เห็นใครเลยตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว"

"งั้นเหรอ....ถ้าเธอเห็นก็ช่วยบอกฉันที่นะ"

"ดะ....ได้ครับหลวงพ่อ"

"ขอบใจมากนะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

"งั้นแล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ"

"คะ.....ครับ"

     ผมแถบไม่ทันได้หายใจเลย อยู่ๆ เขาก็มาอยู่ข้างหลังแบบเงียบๆ ซะงั้นแหละ แต่เรื่องที่เขาถามมาเมื่อกี่ เหมือนเราเคยได้ยินมาจากไหนเลยนะ ทำไหมถึงคิดไม่ออกนะ เอาเถอะรีบไปหาคุณโยชิโนะดีกว่า แต่ว่าคุณโยชิโนะอยู่ไหนแล้วนี้ อ่ะ....ไปตรงนู๋นตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย รอด้วยคร้าบบบ!!

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณโยชิโนะ"

"อรุณสวัสดิ์จ๊ะชิเงรุคุง"

"เราเดินไปโรงเรียนด้วยกันนะครับ"

"ได้สิชิเงรุคุง....เราเดินไปด้วยกันนะ"

วันนี้ช่งเป็นวันที่ผมมีความสุขเหลือเกิน มันช่างเป็นวันที่โชคดีเหลือเกินเว้นแต่เจอหลวงพ่อหน้าตาน่ากลัวแค่นั้นล่ะนะ แต่เอาเถอะคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง หวังว่าคงจะไม่เกิดเรื่องขึ้นมาหรอกนะ

หลังจากนั้นผมก็เดินไปโรงเรียนกับคุณโยชิโนะแบบปกติอย่างมีความสุขเหมือนเดิม แต่หามีใครรู้มั้งว่าเรื่องร้ายๆ ที่จะเกิดขึ้นตามมาหลังจากนั้นมันช่างเป็นเรื่องที่ร้ายแรงและแสนเจ็บปวดเกินจะทนไว้

"งั้นชิเงรุคุงเราค่อยมาเจอกันตอนกลางวันนะ"

"ได้ครับคุณโยชิโนะ"

     แล้วผมก็ได้ยินเสียงที่ดังแว้วๆ มาจากข้างในห้อง 'นี่ๆ เจ้าหมอนั้นเป็นใครน่ะ ทำไหมถึงมาทำตัวตีสนิทกับคุณโยชิโนะอย่างงั้นล่ะ' มัช่างเป็นเสียงที่ฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไรเลยสำหรับผม เพราะผมกลัวปัญหาที่จะตามาที่หลังด้วยนี่สิ มันช่างน่ารำคาญจรองๆ เลยนะที่ต้องมานั่งฟังเจ้าพวกข้างให้องพูดอยู่แบบนี้เนี่ย แล้วเรื่องของเรากับคุณโยชิโนะก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้เลยด้วยสิ เห้อน่าเศร้าใจจังเลยนะ...เมื่อไรเรากับคุณโยชิโนะจะได้เริ่มต้นอะไรดีๆ ด้วยกันสักทีน้าๆๆ

     เวลาผ่าไปอย่างเชื่องช้ากับการเรียน ผมกำหลังเดินขึ้นชั้นดาสฟ้าเพื่อไปรอคุณโยชิโนะ แต่สิ่งที่ผมเจอก็คือหลวงพ่อร่างสูงใหญ่คนเดินกับเมื่อเช้านี้ ซึ่งเขาค่อนข้างน่ากลัวมากเมื่ออยู่ต่อหน้าคนปกติ แล้วนี้เราจะเอายังไงกับหลวงพ่อคนนี้ดีเนี่ย...หรือเราจะเดินไปบอกคุณโยชิโนะดีไหมนะ แย่ล่ะสิหลวงพ่อคนนั้นเห็นเราเข้าแล้วสิ เขากำลังเดินตรงมาที่ผม

"ว่าไงพ่อหนุ่งน้อยเราเจอกันอีกแล้วนะ" (บาทหลวง)

"สะ...สวัสดีครับหลวงพ่อ ยินดีที่ได้เจอกันอักนะครับ" (ชิเงรุ)

"ว่าไงล่ะสนใจมานั้งทานข้าวกลางวันกับฉันไหม" (บาทหลวง)

"ม....ไม่เป็นไรครับ พะ....พอดีว่าผมนัทกับคนอื่นไว้แล้วน่ะครับ" (ชิเงรุ)

"งั้นเหรอ ใช่สาวคนที่เธอเดินด้วยกันกับเธอเมื่อเช้านี้ใช่หรือเปล่า" (บาทหลวง)

"ทำไมถึงรู้ล่ะครับ!!" (ชิเงรุ)

"ก็เธอยืนอยู่ข้างหลังเธอไงล่ะ" (บาทหลวง)

"อ่ะ...ว่าไงครับคุณโยชิโนะ" (ชิเงรุ)

"จ๊ะ...ชิเงรุคุง" (โยชิโนะ)

"แล้วหลวงพ่อคนนี้เป็นใครเหรอ..ชิเงรุคุง" (โยชิโนะ) 

"เออ...คือว่าะคุณโยชิโนะครับ" (ชิเงรุ)

"ว่าไงล่ะจ๊ะชิเงรุคุง" (โยชิโนะ)

"พอดีว่าเป็นหลวงพ่อที่เจอกันเหมือนคืนหลังจากกับมาจากบ้านของคุณโยชิโนะน่ะครับ" (ชิเงรุ)

"ออ...งั้นเหรอ" (โยชิโนะ)

"ใช่แล้วครับ" (ชิเงรุ)

"งั้นเราไปนั้งทานอาหารกันเถอะนะ" (โยชิโนะ)

"ได้สิครับ" (ชิเงรุ)

"แล้วหลวงพ่อสนใจจะมาทานด้วยกันไหมค่ะ" (โยชิโนะ)

"ไม่ล่ะครับเชิญพวกเธอไๆปทานกันเลยเถอะครับ" (บาทหลวง)

"ค่ะ...งั้นขอให้ทานอาหารให้อร่อยนะค่ะ" (โยชิโนะ)

"ขอบคุณมากนะครับ" (ชิเงรุ)

     หลังจากนั้นผมกับคุณโยชิโนะก็เดินไปหาที่ทานอาหารที่อื่นกัน พอพวกเราทานอาหารเสร็จก็ไปเข้าเรียนตามปกติ มันช่างเป็นเหมือนปกติมากเหลือเกิน....เว้นซะแต่ว่า.....!! ผมกับคุณโยชิโนะไม่ค่อยได้พูดคุยกันตามปกติซะเท่าไร ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะผมกับคุณโยชิโนะก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันแบบนั้นซะหน่อยหนิน่า ถึงแม้ว่าผมจะแอบหวังอยู่ในใจนิดๆ ก็เถอะ

     ตกเย็นมาเราก็เดินกลับด้วยกันตามปกติแต่ว่าพวกเราไม่ค่อยได้คุยกัยกันเลยในระหว่างทางกลับ ซึ่่งมันทำให้ผมรู้สึกว่าพวกเราอยู่ด้วยกัยแบบนี้...มันดีแล้วเหรอ มัันดีแน่ๆ งั้นเหรอที่พวกเราอยูู่ด้วยกันแบบนี้ต่อไป ซึ่งในใจของผหมรู้สึกแบบนี้ตลอด

     แล้วพวกเราก็เดินไปจนถึงทางแยก แล้วเราก็จากกันไปแบบเงียบๆ ซึ่งมันทำให้ผมยิ่งรู้สึกว่าพวกเราเริ่มมีควาามห่างเหินกันมากขึ้นเรื้อยๆ จนผมกลัวว่าพวกเราจะต่อกันไม่ติด ตัวผมนั้น...อยากจะเรียกคุณโยชิโนะเหลือเกิน แต่ก็ทำได้แค่มองเธอเดินจากไปแบบเงียบๆ

<เช้าวันต่อมา>

     ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ยังค้างคาจากเมื่อวานนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ผมก็ยังต้องทำความเข้าใจกับความรู้สึกของตัวเองว่าตัวผมเองไม่รู้จะต้องทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดี แต่ผมก็ต้องทำตัวให้เหมือนปกติให้ได้ที่สุด ผมแค่คิดว่าถ้าเรื่องยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปพวกเราคงไม่สามารถต่อกันติดได้เหมือนเดิม แต่ตอนนี้ผมคงต้องไปโรงเรียนแล้ว

     ผมเดินลงมาเพื่อที่จะอาบน้ำและรีบแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน แต่สิ่งที่ผมเห็นตอนกำลังเดินลงมานั้น...มันทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจมาก ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไปดี

'ทะ...ทำไมคุณโยชิโนะถึงมาอยู่ที่บ้านของเราได้?' ชิเงรุคิดดอยู่ในใจ (ชิเงรุ)

'ระ...เราจะทำยังไงดีเนี่ย' (ชิเงรุ)

"นี่...!! ชิเงรุมีสาวน้อยน่ารักมาหาแกน่ะ" (แม่ของชิเงรุ)

"เชิญตามสบายเลยนะจ๊ะ" (แม่ของชิเงรุ)

"ขอบคุณมากเลยนะค่ะ" (โยชิโนะ)

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ" (แม่ของชิเงรุ)

'แม่เดินตรงเข้ามาหาผมที่ยืนอยู่ที่บันได' 

"เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอจ๊ะ หรือว่าจะเป็นแฟนของลูกกันเอ๋ย" (แม่ของชิเงรุ)

"มะ..ไม่ใช่นะครับแม่ คุณโยชิโนะเป็นแค่เพื่อนของผมเท่านั้น" (ชิเงรุ)

"งั้นเหรอจ๊ะ" (แม่ของชิเงรุ)

ผมเนี่ยล่ะปวดหัวเลย เจอแม่ถามไม่เลิกเลยว่าคุณโยชิโนะเป็นแฟนของเรารึเปล่า แต่ก็เอาเถอะ...ผมก็แค่ทำตัวตามปกติก็พอแล้ว ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมากกับเรื่องที่แม่พูดออกมา แต่สิ่งที่ผมแปลกใจก็คือเรื่องที่คุณโยชิโนะมาที่บ้านของผมตั้งแตีเช้าแบบนี่ ผมก็เลยเดินตรงไปที่คุณโยชิโนะเพื่อที่จะถามเธอ

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณโยชิโนะ วันนี้มีธุระอะไรแต่เช้างั้นเหรอครับ?" (ชิเงรุ)

"เปล่าหรอก...แค่รู้สึกช่วงนี้พวกเราดูห่างเหินกันไปน่ะ แต่ฉันคงคิดไปเองล่ะนะ" (โยชิโนะ)

"งั้นเหรอครับ" (ชิเงรุ)

"เปล่าหรอกจ๊ะ ฉันคิดไปเองน่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ" (โยชิโนะ)

"ครับ คุณโยชิโนะ เดี่ยวผมตามไป" (ชิเงรุ)

"จ๊ะ...ชิเงรุคุง" (โยชิโนะ)

ผมรู้สึกว่าเธอดูเศร้ากว่าเดิมเมื่อผมได้เจอเธอเมื่อครั้งที่แล้ว แต่ผมก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงกับเรื่องนี้ดี แต่ผมก็ต้องทำอะไรสักอย่างกับเรื่องนี้ก่อนที่เรื่องมันจะแย่ลงกว่านี้

ผมเดินออกจากบ้านหลังจากที่คุณโยชิโนะออกไปได้ไม่นานเท่าไร ผมเดินไปโรงเรียนตามปกติแต่ทำไหมในใจของผมมันถึงได้อ้างว้างแบบนี้

หลังจากที่ผมเดินไปถึงที่โรงเรียน ผมก็รู้สึกแปลกๆกับบรรยากาศที่มีในโรงเรียนผมเหมือนมีรางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นในไม่ช้านี้

                               <จบตอนนี้ไว้เท่านี้นะ>