ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ค่ำคืนที่ 3
วันถัดมา
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงโเยที่ผมรู้สึกมึนหัวเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมรู้สีกดีขึ้นกว่าครั้งก่อนๆ เพราะผมรู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่ว่าเรานี้มันปากพล่อยจริงๆ นะเนี่ยที่พุดแบบนั้นออกไป บอกว่าจะยอมรับทุกสิ่งทุอย่างของเขาแต่เรากับไม่เคยเชื่อเลยแม้แต่นิดเดียวว่ามีตัวตนอย่างเธออยู่ในโลกใบนี้ แต่เรากับพูดแบบนั้นออกไปเราเนี่ยใช่ไม่ได้เลยจริงๆ
"พี่ชายค่ะ.....ลงมากินข้าวเช้าได้แล้วเดียวก็ไปโรงเรียนสายหรอก"
"รู้แล้วน่า........เดียวพี่ลงไปเดียวนี้แหละ"
"เร็วๆ เข้านะพี่ชาย"
ผมลุกจากเตียงแล้วเดินลงไปอาบน้ำแล้วกินข้าว เสร็จแล้วก็เดินไปโรงเรียนตามปกติหากแต่มีบางสิ่งที่งแตกต่างออกไปจากเมื่อก่อนนี้ ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ที่ทำให้ผมมีความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้ ผมเดินไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าทางเข้าโรงเรียน แต่ตอนนี้มีอะไรสักอย่างที่ผิดแปลกไปจากปกติทุกที ผมเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องเรียนของผม แต่ไม่รู้ว่าทำไมบรรยากาศมันถึงได้แปลกๆ กว่าปกติ แต่ยังไงผมก็ต้องเข้าไปอยู่ดีเพราะมันใกล้จะเริ่มคาบโฮมรูม ก็เพราะมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ผมเดินเข้าห้องเรียนได้สักพักอาจารย์ก็เดินตามหลังผมเข้ามา
"เอาล่ะรีบ ๆ เข้าที่ได้แล้วเดี๋ยวเราจะเริ่มคาบโฮมรูมกันแล้ว"
วัน ๆ เหมือนเดิน...ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย...มันยังคงเป็นเหมือนเดิน อาจารย์เดินเข้ามา เพื่อๆในห้องก็ทำกิจกรรมของตัวเองตามปกติ มันช่างเป็นวันเดิม ๆ ที่น่าเบื่อ แต่ตอนเย็นวันนี้มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป ตอนที่ผมเดินกลับบ้านกับคุณโยชิโนะเหมือนเคย แต่ว่าได้มีเด็กผู้ชายตัวเล็กเดินเข้ามาชนกับผม อายุก็น่าจะประมาณมาริได้ เขาล้มลงต่อหน้าผมด้วยท่าทางที่อ่อนล้าอย่างมาก ผมกับคุณโยชิโนะที่ยืนอยู่ต่างตกใจกับเด็กผู้ชายคนนั้น ผมรีบพยุงตัวคนนั้นขึ้นมาในทันที และผมก็ได้ยินเสียงของเด็กผู้ชายคนนั้นที่มีเสียงแหบแห้ง
"เลือด.....ผมต้องการเลือด"
"นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า....นี่เธอ"
จากนั้นเด็กชายคนนั้นก็สลบไปในอ้อมแขนของผม คุณโยชิโนะรีบให้ผมอุ้มเขาไปที่บ้านของเธอ ใช่ๆ คนป่วยก็ต้องรีบพาไปหาที่พักผ่อนสินะ แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ไปที่บ้านของคุณโยชิโนะนี่นา จะทำยังไงดีเขินจังไม่รู้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่ของคุณโยชิโนะจะมีนิสัยยังไงกันบ้างนะ คงจะไม่ใช่พวกซาดิส กระหายเลือด หรือชอบเล่นกับร่างกายของมนุษย์หรอกนะ เพราะถ้าเป็นอย่างงั้นเรามีหวังได้กายเป็นอาหารว่างก่อนแน่ๆ เลย
"นี่ชิเงรุคุง...มัวทำอะไรอยู่มาช่วยกันพยุงตัวเด็กคนนี่หน่อยสิ"
"คะ......ครับ......เข้าใจแล้วครับ"
หลังจากนั้นพวกเราสองคนก็เดินพยุงเด็กชายถ้าทางน่าสงสัยไปที่บ้านของคุณโยชิโนะ พอเดินมาถึงที่หน้าประตูทางเข้าบ้านของคุณโยชิโนะ ผมก็ต้องตกตลึงกับคฤหาสที่อยู่ข้างหน้าของผม และความคิดก่อนหน้านั้นก็ผุดขึ้นมาอีกรอบในหัวของผม มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะยีบเข้าไปในบ้านของคุณโยชิโนะ บรรยากาศภายในมันช่างรู้สึกอึมคึมเหมือนกับอยู่ในสุสานเลย มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะก้าวเท้าเดินต่ออีก แต่ว่าผมก็ต้องจำใจเดินเข้าไปเพื่อที่จะช่วยเด็กคนนั้น และในที่สุดพวกเราก็เดินเข้ามาถึงในบ้าน ตอนนี้เราอยู่ที่ห้องนั่งเล่นผมวางเด็กผู้ชายคนนั้นลงบนโซฟา แล้วคุณโยชิโนะก็เรียกพ่อบ้านมาเพื่อที่จะให้เขาดูอาการของเด็กชายคนนั้น
"ที่นี้.........ที่ไหน แล้วทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่นี้ได้"
"นี้เธอเป็นไงบ้าง รู้สึกไม่ดีอยู่อีกรึเปล่า นี้คุณโยชิโนะเขาฟื้นแล้วล่ะ"
"พี่ชายเป็นใครงงั้นเหรอ แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี้ได้"
"ไม่เป็นอะไรหรอกนะ เธอปลอดภัยแล้วนะ อ่ะมากันแล้ว"
"นี้เธอไม่เป็นอะไรมากนะ นี้คารีเอวช่วยดูอาการเขาที่นะ"
"ครับคุณหนูโยชิโนะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"
"อ่ะ.....ผ...ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ"
"งั้นเหรอจ๊ะ ดีใจจังที่เธอไม่เป็นไร ฉันเห็นเธอนอนหมดสติอยู่ที่หน้าบ้านของฉันน่ะ...เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ"
"คือว่าผมหนีพวกนักล่ามายังประเทศนี้แล้วก็เกิดหมดแรงอยู่ที่หน้าประตูบ้านของพี่สาวพอดี เพราะผมไม่ได้กินอะไรมา หลายวันแล้ว"
"งั้นเหรอเธอคงจะหิวแย่แล้วสินะงั้นเธออยากจะกินอะไรล่ะจ๊ะ"
"อะไรก็ได้ครับ ผมไม่ค่อยเลือกกินเท่าไรหรอกครับ"
หลังจากนั้นเด็กคนนั้นก็ทานอาหารแล้วก็หลับไปอีกครั้ง ตัวผมแล้วก็คุณโยชิโนะได้แต่สงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นใครมาจากที่ไหนแล้วทำไหมถึงถูกตามล่าด้วยล่ะ แต่เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรมากนัก เดี่ยวพรุ่งนี้พอเด็กคนนี้ตื่นขึ้นมาเดี่ยวผมกับคุณโยชิโนะค่อยถามเอาก็ได้ แต่ตอนนี้มันก็ค่ำมากแล้วผมคงต้องรีบกลับบ้านแล้ว แต่ผมเป็นห่วงเด็กคนนี้จังเลยเพราะไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ไปเจอกับอะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้ผมคงต้องกลับก่อนแล้วล่ะไม่งั้นคงทำให้คุณพ่อกับคุณแม่แล้วก็น้องสาวของผมต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ เลย เอาเถอะพรุ่งนี้ก็เป็นวันเสาร์แล้วเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาก็ได้
"คุณโยชิโนะครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ"
"จ๊ะชิเงรุคุง เดินกลับก็ระวังตัวด้วยนะ"
"ครับคุณโยชิโนะ"
"เดี่ยวก่อนชิเงรุคุง คือว่าฉัน"
"ครับคุณโยชิโนะ"
"คือว่านะชิเงรุคุง คือฉัน....แบบว่า"
"คงหิวแล้วสินะครับคุณโยชิโนะ"
"ขอโทษนะชิเงรุคุง....ที่ต้องให้เธอช่วยอยู่เรื่อย"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง"
มันเป็นเรื่องที่หน้าแปลกใจที่ผมชินกับเรื่องแบบนี้ซะแล้ว ผมโอบกอดเธอใว้ในอ้อมแขนของผม ตัวของคุณโยชิโนะมาแนบชิดกับตัวผม ผลรู้สึกว่าครั้งนี้เธอจะเข้ามาแนบกับตัวผมมากกว่าปกติ ทั้งที่ควรรู้สึกเจ็บแปบที่ต้นคอแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกดีมากจนบอกไม่ถูกเลยว่าความรู้สึกที่ผมได้รับอยู่นี้เป็นความรู้สึกอะไรกันแน่....ตัวของผมไม่อาจที่จะเข้าใจความรู้สึกนี้ได้เลยแม้แต่น้อย
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงโเยที่ผมรู้สึกมึนหัวเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมรู้สีกดีขึ้นกว่าครั้งก่อนๆ เพราะผมรู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่ว่าเรานี้มันปากพล่อยจริงๆ นะเนี่ยที่พุดแบบนั้นออกไป บอกว่าจะยอมรับทุกสิ่งทุอย่างของเขาแต่เรากับไม่เคยเชื่อเลยแม้แต่นิดเดียวว่ามีตัวตนอย่างเธออยู่ในโลกใบนี้ แต่เรากับพูดแบบนั้นออกไปเราเนี่ยใช่ไม่ได้เลยจริงๆ
"พี่ชายค่ะ.....ลงมากินข้าวเช้าได้แล้วเดียวก็ไปโรงเรียนสายหรอก"
"รู้แล้วน่า........เดียวพี่ลงไปเดียวนี้แหละ"
"เร็วๆ เข้านะพี่ชาย"
ผมลุกจากเตียงแล้วเดินลงไปอาบน้ำแล้วกินข้าว เสร็จแล้วก็เดินไปโรงเรียนตามปกติหากแต่มีบางสิ่งที่งแตกต่างออกไปจากเมื่อก่อนนี้ ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ที่ทำให้ผมมีความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้ ผมเดินไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าทางเข้าโรงเรียน แต่ตอนนี้มีอะไรสักอย่างที่ผิดแปลกไปจากปกติทุกที ผมเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องเรียนของผม แต่ไม่รู้ว่าทำไมบรรยากาศมันถึงได้แปลกๆ กว่าปกติ แต่ยังไงผมก็ต้องเข้าไปอยู่ดีเพราะมันใกล้จะเริ่มคาบโฮมรูม ก็เพราะมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ผมเดินเข้าห้องเรียนได้สักพักอาจารย์ก็เดินตามหลังผมเข้ามา
"เอาล่ะรีบ ๆ เข้าที่ได้แล้วเดี๋ยวเราจะเริ่มคาบโฮมรูมกันแล้ว"
วัน ๆ เหมือนเดิน...ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย...มันยังคงเป็นเหมือนเดิน อาจารย์เดินเข้ามา เพื่อๆในห้องก็ทำกิจกรรมของตัวเองตามปกติ มันช่างเป็นวันเดิม ๆ ที่น่าเบื่อ แต่ตอนเย็นวันนี้มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป ตอนที่ผมเดินกลับบ้านกับคุณโยชิโนะเหมือนเคย แต่ว่าได้มีเด็กผู้ชายตัวเล็กเดินเข้ามาชนกับผม อายุก็น่าจะประมาณมาริได้ เขาล้มลงต่อหน้าผมด้วยท่าทางที่อ่อนล้าอย่างมาก ผมกับคุณโยชิโนะที่ยืนอยู่ต่างตกใจกับเด็กผู้ชายคนนั้น ผมรีบพยุงตัวคนนั้นขึ้นมาในทันที และผมก็ได้ยินเสียงของเด็กผู้ชายคนนั้นที่มีเสียงแหบแห้ง
"เลือด.....ผมต้องการเลือด"
"นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า....นี่เธอ"
จากนั้นเด็กชายคนนั้นก็สลบไปในอ้อมแขนของผม คุณโยชิโนะรีบให้ผมอุ้มเขาไปที่บ้านของเธอ ใช่ๆ คนป่วยก็ต้องรีบพาไปหาที่พักผ่อนสินะ แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ไปที่บ้านของคุณโยชิโนะนี่นา จะทำยังไงดีเขินจังไม่รู้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่ของคุณโยชิโนะจะมีนิสัยยังไงกันบ้างนะ คงจะไม่ใช่พวกซาดิส กระหายเลือด หรือชอบเล่นกับร่างกายของมนุษย์หรอกนะ เพราะถ้าเป็นอย่างงั้นเรามีหวังได้กายเป็นอาหารว่างก่อนแน่ๆ เลย
"นี่ชิเงรุคุง...มัวทำอะไรอยู่มาช่วยกันพยุงตัวเด็กคนนี่หน่อยสิ"
"คะ......ครับ......เข้าใจแล้วครับ"
หลังจากนั้นพวกเราสองคนก็เดินพยุงเด็กชายถ้าทางน่าสงสัยไปที่บ้านของคุณโยชิโนะ พอเดินมาถึงที่หน้าประตูทางเข้าบ้านของคุณโยชิโนะ ผมก็ต้องตกตลึงกับคฤหาสที่อยู่ข้างหน้าของผม และความคิดก่อนหน้านั้นก็ผุดขึ้นมาอีกรอบในหัวของผม มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะยีบเข้าไปในบ้านของคุณโยชิโนะ บรรยากาศภายในมันช่างรู้สึกอึมคึมเหมือนกับอยู่ในสุสานเลย มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะก้าวเท้าเดินต่ออีก แต่ว่าผมก็ต้องจำใจเดินเข้าไปเพื่อที่จะช่วยเด็กคนนั้น และในที่สุดพวกเราก็เดินเข้ามาถึงในบ้าน ตอนนี้เราอยู่ที่ห้องนั่งเล่นผมวางเด็กผู้ชายคนนั้นลงบนโซฟา แล้วคุณโยชิโนะก็เรียกพ่อบ้านมาเพื่อที่จะให้เขาดูอาการของเด็กชายคนนั้น
"ที่นี้.........ที่ไหน แล้วทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่นี้ได้"
"นี้เธอเป็นไงบ้าง รู้สึกไม่ดีอยู่อีกรึเปล่า นี้คุณโยชิโนะเขาฟื้นแล้วล่ะ"
"พี่ชายเป็นใครงงั้นเหรอ แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี้ได้"
"ไม่เป็นอะไรหรอกนะ เธอปลอดภัยแล้วนะ อ่ะมากันแล้ว"
"นี้เธอไม่เป็นอะไรมากนะ นี้คารีเอวช่วยดูอาการเขาที่นะ"
"ครับคุณหนูโยชิโนะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"
"อ่ะ.....ผ...ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ"
"งั้นเหรอจ๊ะ ดีใจจังที่เธอไม่เป็นไร ฉันเห็นเธอนอนหมดสติอยู่ที่หน้าบ้านของฉันน่ะ...เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ"
"คือว่าผมหนีพวกนักล่ามายังประเทศนี้แล้วก็เกิดหมดแรงอยู่ที่หน้าประตูบ้านของพี่สาวพอดี เพราะผมไม่ได้กินอะไรมา หลายวันแล้ว"
"งั้นเหรอเธอคงจะหิวแย่แล้วสินะงั้นเธออยากจะกินอะไรล่ะจ๊ะ"
"อะไรก็ได้ครับ ผมไม่ค่อยเลือกกินเท่าไรหรอกครับ"
หลังจากนั้นเด็กคนนั้นก็ทานอาหารแล้วก็หลับไปอีกครั้ง ตัวผมแล้วก็คุณโยชิโนะได้แต่สงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นใครมาจากที่ไหนแล้วทำไหมถึงถูกตามล่าด้วยล่ะ แต่เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรมากนัก เดี่ยวพรุ่งนี้พอเด็กคนนี้ตื่นขึ้นมาเดี่ยวผมกับคุณโยชิโนะค่อยถามเอาก็ได้ แต่ตอนนี้มันก็ค่ำมากแล้วผมคงต้องรีบกลับบ้านแล้ว แต่ผมเป็นห่วงเด็กคนนี้จังเลยเพราะไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ไปเจอกับอะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้ผมคงต้องกลับก่อนแล้วล่ะไม่งั้นคงทำให้คุณพ่อกับคุณแม่แล้วก็น้องสาวของผมต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ เลย เอาเถอะพรุ่งนี้ก็เป็นวันเสาร์แล้วเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาก็ได้
"คุณโยชิโนะครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ"
"จ๊ะชิเงรุคุง เดินกลับก็ระวังตัวด้วยนะ"
"ครับคุณโยชิโนะ"
"เดี่ยวก่อนชิเงรุคุง คือว่าฉัน"
"ครับคุณโยชิโนะ"
"คือว่านะชิเงรุคุง คือฉัน....แบบว่า"
"คงหิวแล้วสินะครับคุณโยชิโนะ"
"ขอโทษนะชิเงรุคุง....ที่ต้องให้เธอช่วยอยู่เรื่อย"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง"
มันเป็นเรื่องที่หน้าแปลกใจที่ผมชินกับเรื่องแบบนี้ซะแล้ว ผมโอบกอดเธอใว้ในอ้อมแขนของผม ตัวของคุณโยชิโนะมาแนบชิดกับตัวผม ผลรู้สึกว่าครั้งนี้เธอจะเข้ามาแนบกับตัวผมมากกว่าปกติ ทั้งที่ควรรู้สึกเจ็บแปบที่ต้นคอแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกดีมากจนบอกไม่ถูกเลยว่าความรู้สึกที่ผมได้รับอยู่นี้เป็นความรู้สึกอะไรกันแน่....ตัวของผมไม่อาจที่จะเข้าใจความรู้สึกนี้ได้เลยแม้แต่น้อย
“ขอบคุณมากเลยนะชิเงรุคุง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้วนี้ครับ”
“แต่ว่ารู้สึกว่า....วันนี้เลือดของชึเงรุคุงหวานกว่าปกติอีกนะ”
“งะ....งั้นเหรอครับ”
“อะ....อืมหวานมากๆ เลยล่ะ”
“งะ.....งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ(//-//-//)”
ผมเดินกลับบ้านพร้อมกับความรู้สึกที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ผมเดินไปคิดไปว่าความรู้สึกที่ผมมีในตอนนั้นมันคืออะไร...แต่แล้วผมก็ได้เจออะไรบางอย่างเข้าระหว่างทางนั้นเอง
ผมคิดในใจว่าผมคงดวงซวยแล้วมั้งเดือนนี้
[!!to be continued!!]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น