ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ค่ำคืนที่ 2
เช้าวันถัดมา
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงของผม ผมรู้สึกมึนๆ หัวอยู่บ้างเล็กน้อย แต่เมื่อคืนนี้เป็นเหมือนฝันเลยนะ อยุ่ดีๆ คุณโยชิโนะก็เข้ามาจากไหนไม่รู้ ไม่สิหน้าต่างไง เธอเคยบอกเราว่าให้เราเปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้นี่นา แล้วเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับคำพูดนั้นจนเผอเปิดทิ้งเอาไว้ ต้องเป็นหน้าต่างแน่ๆ ที่คุณโยชิโนะเข้ามาน่ะ แล้วเธอก็....กัดที่คอของเรา
"พี่ค่ะ......ลงมาทานข้าวเช้าได้แล้วน้า เดี่ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ"
"คร้าบๆ เดี่ยวจะลงไปเดี่ยวนี้แหละ"
หลังจากอาบน้ำแล้วทานข้าวเช้าเสร็จ ผมก็เดินไปโรงเรียนตามปกติแต่ในหัวก็ยังคุ่นคิดแต่เรื่องของคุณโยชิโนะไม่หยุดเลยน่ะสิ โอ้ยเริ่มปวดหัวอีกแล้ว จะเอายังไงดีจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี....โอ้ยปวดหัวไปหมดแล้ว จะเอายังไงดีเนี่ยโอ้ยคิดอะไรไม่ออกแล้ว
"พี่ค่ะเป็นอะไรไมค่ะเนี่ย เห็นทำหน้าตาแปลกๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว"
"เปล่าไม่มีอะไรหรอก แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ"
"งั้นเหรอค่ะ งั้นก็ดีไป หนูก็แค่ห่วงพี่เท่านั้นเอง เพราะพักนี้เห็นพี่เหม่อรอยอยู่บ่อยๆก็เลยเป็นห่วง"
"ขอโทษที่นะมาริ ที่พี่ต้องทำให้เธอต้องเป็นห่วงถึงขนาดนี้น่ะ"
"รู้แล้วก็ดีค่ะ"
เรานี้มันบ้าจริงๆ เลยนะที่มัวแต่คิดวิตกกังวลแต่เรื่องของคุณโยชิโนะอยู่ได้ ทำไมเรามันบ้าอย่างนี้นะไม่เคยรู้สึกตัวเลยว่ามีคนต้องเป็นห่วงเรามากขนาดนี้ เพราะแค่เราไปวิตกกังวลเรื่องไม่เป็นเรื่องนั้นล่ะนะ เอาสะตัวเรารีบกลับเป็นเหมือนเดิมสักที่ จะได้มีคนที่เป็นห่วงน้อยลงบ้าง เพื่อตัวเราและก็ทุกๆ คนที่เป็นห่วงเราด้วยสินะ ผมเดินมาถึงหน้าโรงเรียนจากนั้นก็เดินตรงไปที่ห้องเรียน แล้วก็เจอคุณโยชิโนะที่นั้งอยู่ในห้องตรงที่นั้งของเธอ
"ว่าไงชิเงรุเช้าวันนี้เป็นไงบ้าง"
"ก็สบายดีนี้ มีอะไรงั้นเหรอเคโตะ"
"นี้นายไม่รู้เลยรึไงหา ว่าสาวน้อยที่นั้งอยู่ข้างๆ นายเธอบอกว่ามานั้งรอนายอยู่น่ะสิ"
"เอ๋.....ว่าไงนะ คุณโยชินะเนี่ยนะนั้งรอคนอย่างฉัน นายได้ยินมาผิดรึเปล่าเคโตะ"
"ไม่มีทางผิดแน่นอนเพราะฉันก็ลองไปถามมาแล้ว เธอก็บอกแบบเดียวกันหมด"
อะไรกันผมเนี่ยนะที่คุณโยชิโนะนั้งรออยู่น่ะ แต่ว่าเธอนั้งรอผมด้วยสาเหตุอะไรกันนะ ชักเริ่มสงสัยแล้วสิว่าทำไมเธอต้องนั้งรอผมอยู่อย่างนั้น มันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่มันคืออะไรกันน้าคิดไม่ออกเลยว่าคุณโยชิโนะนั้งรอเพราะอะไรกันแน่
"มิสึงามิอย่ายืนขวางประตูสิ แล้วก็รีบไปนั้งที่ได้แล้ว เราจะเริ่มคาบโฮมส์รูมแล้วนะ"
"ครับอาจารย์"
"งั้นเรามาเริ่มโฮมส์รูมกันเลยดีกว่า"
ผมยังสงสัยอยู่ดีว่าคุณโยชิโนะ เธอนั่งรอผมด้วยสาเหตุอะไรหรือว่าจะเป็นเรื่องเมื่อคืนนี้ เรื่องเมื่อคืนนี้แน่ๆ เลย เพราะเราคิดเรื่องที่เกี่ยวข้องด้วยไม่ออกอีกแล้ว แต่ว่าเรื่องเมื่อคืนมันไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอเนี่ย โอ้ยอะไรกันเนี่ยชักเริ่มสับสนไปหมดแล้ว ผมนั้งคุ่นคิดอยู่นานจนเวลาได้ผ่านเลยไปจนถึงพักกลางวัน
"เออมิสึงามิคุงช่วยไปด้วยกันหน่อยได้ไมค่ะ"
"เออดะ.......ได้สิครับ แล้วจะให้ไปที่ไหนกันล่ะครับ"
"ค่ะเราจะไปที่ดาดฟ้ากันนะค่ะ"
เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ ถึงได้ชวนเราไปที่แบบนั้นเนี่ย แต่เอาเถอะคงจะไม่มีเรื่องหน้าปวดหัวตามมาที่หลังหรอกนะจะใช่หรือเปล่าน้า เอาเถอะเราก็เผลอเดินตามมาแล้วนี้นามันก็คงช่วยไม่ได้แล้วล่ะนะผมเดินไปด้วยกันกับเธอจนถึงดาดฟ้าแล้วเธอก็
"มิสึงามิคุงคือว่าเรื่องเมื่อคืนน่ะ ฉันต้องขอบคุณเธอจริงๆ นะ"
"เรื่องเมื่อคืนนี้มันไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอครับ"
"ค่ะ ใช่แล้วเรื่องเมื่อคืนนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงทั้งหมด"
"งั้นเหรอครับ เรื่องเมื่อคืนนี้เป็นเรื่องจริงสินะ"
"เพราะฉะนั้นฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะ"
"เออ.....คือว่าไม่ต้องขอโทษก็ได้ครับ เรื่องแค่นี้เอง"
"จะดีเหรอ....แต่ว่าฉันดื่มเลือดของเธอนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นั้นเองนี่ครับ"
"ขอบคุณเธอจริงๆ นะมิสึงามิคุง แล้วก็อีกเรื่อง"
"มีเรื่องอะไรเหรอครับ"
"ตอนเลิกเรียนช่วยไปสวนสาธารณะเป็นเพื่อนกับฉันหน่อยได้ไมค่ะ"
"ดะ....ดะ....ได้สิครับ"
"ขอบคุณมากนะค่ะ มิสึงามิคุง"
"มะ...มะ...ไม่เป็นไรหรอกครับ"
พอเราคุยกันเสร็จเธอก็เดินจากไป ส่วนผมที่โดนคำพูดของเธอที่เหมือนลูกดอกที่ถูกยิงเข้ามากลางอก ได้แต่นั่งคิดเรื่องคำพูดของเธอแบบไม่หยุดเลยล่ะ ก็ใครจะไปมีกระจิตกระใจกับเรื่องอื่นได้เล่า เพราะคำพูดของเธอเหมือนกำลังจะบอกว่า ช่วยไปเดตกับฉันหน่อยได้ไมค่ะ แล้วแบบนี้ใครเขาจะไปมีกระจิตกระใจทำเรื่องอื่นกัน ผมนั่งคุ่นคิดอยู่นานจนโรงเรียนเลิก ผมเดินไปรอเธอที่หน้าประตูโรงเรียน....แต่กับพบเธอยืนรอผมอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนแทน ผมเนี่ยไม่ไหวจริงๆ ที่ต้องทำให้ผู้หญิงต้องยืนรอแบบนี้
"มาแล้วเหรอค่ะ มิสึงามิคุง งั้นเราไปกันเลยมั้ยค่ะ"
"คะ....คะ....ครับ คุณโยชิโนะ"
ผมกับเธอเดินไปด้วยกันแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกว่า......เหมือนเราจะเป็นแฟนกันเลย ผมรู้สึกเขินบางเล็กน้อยแต่ผมก็ไม่คิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น ว่าเราสองคนเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องเป็นแค่เพื่อนที่นั้งอยู่ติดกันเท่านั้น ผมไม่เคยคิดอะไรเกินเลยไปมากว่านั้นเลยแม้แต่นิดเดียว พวกเราเดินต่อไปจนถึงสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้กับสถานีรถไฟ
"ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยมาเป็นเพื่อนฉันนะ แล้วก็ขอบคุณที่พาฉันเดินชมรอบๆ ด้วยนะค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ....เรื่องแค่นี้เอง"
"ต้องขอบคุณอีกรอบนะค่ะ...แต่ฉันต้องกลับแล้วล่ะค่ะ"
"อย่าพึ่งกลับสิครับ ผม.....ยังมีเรื่องที่ต้องถามคุณโยชิโนะอีกนะครับ"
"ไม่ได้หรอกค่ะ...เพราะถ้ากลางคืนแล้วฉันจะ.....!!"
"ผมไม่เป็นไรหรอกรับ ถึงคุณโยชิโนะจะกลายเป็นอะไรผมก็ไม่สนหรอกครับ"
"แต่ฉัน.....ไม่อยากที่จะต้องทำร้ายมิสึงามิคุงไปมากกว่านี้อีกแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณโยชิโนะ ผมจะ....ยอมรับทุกอย่างของคุณเอาไว้เอง"
ผมโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของผม หน้าของเธออยู่ที่ต้นคอของผม ความรู้สึกที่ผมเคยรู้สึกมาก่อน ใช่แล้วตอนที่เธอกัดที่คอของผมครั้งแรก ใช่มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บแปบที่ต้นคอ...แต่ครั้งนี้ไม่ใช่มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างออกไปจากเมื่อตอนนั้น ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมกับรู้สึกดีเหลือเกิน ร่างกายของผมร้อนผ่าวไปหมด มันช่างเป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษเหลือเกิน.
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงของผม ผมรู้สึกมึนๆ หัวอยู่บ้างเล็กน้อย แต่เมื่อคืนนี้เป็นเหมือนฝันเลยนะ อยุ่ดีๆ คุณโยชิโนะก็เข้ามาจากไหนไม่รู้ ไม่สิหน้าต่างไง เธอเคยบอกเราว่าให้เราเปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้นี่นา แล้วเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับคำพูดนั้นจนเผอเปิดทิ้งเอาไว้ ต้องเป็นหน้าต่างแน่ๆ ที่คุณโยชิโนะเข้ามาน่ะ แล้วเธอก็....กัดที่คอของเรา
"พี่ค่ะ......ลงมาทานข้าวเช้าได้แล้วน้า เดี่ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ"
"คร้าบๆ เดี่ยวจะลงไปเดี่ยวนี้แหละ"
หลังจากอาบน้ำแล้วทานข้าวเช้าเสร็จ ผมก็เดินไปโรงเรียนตามปกติแต่ในหัวก็ยังคุ่นคิดแต่เรื่องของคุณโยชิโนะไม่หยุดเลยน่ะสิ โอ้ยเริ่มปวดหัวอีกแล้ว จะเอายังไงดีจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี....โอ้ยปวดหัวไปหมดแล้ว จะเอายังไงดีเนี่ยโอ้ยคิดอะไรไม่ออกแล้ว
"พี่ค่ะเป็นอะไรไมค่ะเนี่ย เห็นทำหน้าตาแปลกๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว"
"เปล่าไม่มีอะไรหรอก แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ"
"งั้นเหรอค่ะ งั้นก็ดีไป หนูก็แค่ห่วงพี่เท่านั้นเอง เพราะพักนี้เห็นพี่เหม่อรอยอยู่บ่อยๆก็เลยเป็นห่วง"
"ขอโทษที่นะมาริ ที่พี่ต้องทำให้เธอต้องเป็นห่วงถึงขนาดนี้น่ะ"
"รู้แล้วก็ดีค่ะ"
เรานี้มันบ้าจริงๆ เลยนะที่มัวแต่คิดวิตกกังวลแต่เรื่องของคุณโยชิโนะอยู่ได้ ทำไมเรามันบ้าอย่างนี้นะไม่เคยรู้สึกตัวเลยว่ามีคนต้องเป็นห่วงเรามากขนาดนี้ เพราะแค่เราไปวิตกกังวลเรื่องไม่เป็นเรื่องนั้นล่ะนะ เอาสะตัวเรารีบกลับเป็นเหมือนเดิมสักที่ จะได้มีคนที่เป็นห่วงน้อยลงบ้าง เพื่อตัวเราและก็ทุกๆ คนที่เป็นห่วงเราด้วยสินะ ผมเดินมาถึงหน้าโรงเรียนจากนั้นก็เดินตรงไปที่ห้องเรียน แล้วก็เจอคุณโยชิโนะที่นั้งอยู่ในห้องตรงที่นั้งของเธอ
"ว่าไงชิเงรุเช้าวันนี้เป็นไงบ้าง"
"ก็สบายดีนี้ มีอะไรงั้นเหรอเคโตะ"
"นี้นายไม่รู้เลยรึไงหา ว่าสาวน้อยที่นั้งอยู่ข้างๆ นายเธอบอกว่ามานั้งรอนายอยู่น่ะสิ"
"เอ๋.....ว่าไงนะ คุณโยชินะเนี่ยนะนั้งรอคนอย่างฉัน นายได้ยินมาผิดรึเปล่าเคโตะ"
"ไม่มีทางผิดแน่นอนเพราะฉันก็ลองไปถามมาแล้ว เธอก็บอกแบบเดียวกันหมด"
อะไรกันผมเนี่ยนะที่คุณโยชิโนะนั้งรออยู่น่ะ แต่ว่าเธอนั้งรอผมด้วยสาเหตุอะไรกันนะ ชักเริ่มสงสัยแล้วสิว่าทำไมเธอต้องนั้งรอผมอยู่อย่างนั้น มันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่มันคืออะไรกันน้าคิดไม่ออกเลยว่าคุณโยชิโนะนั้งรอเพราะอะไรกันแน่
"มิสึงามิอย่ายืนขวางประตูสิ แล้วก็รีบไปนั้งที่ได้แล้ว เราจะเริ่มคาบโฮมส์รูมแล้วนะ"
"ครับอาจารย์"
"งั้นเรามาเริ่มโฮมส์รูมกันเลยดีกว่า"
ผมยังสงสัยอยู่ดีว่าคุณโยชิโนะ เธอนั่งรอผมด้วยสาเหตุอะไรหรือว่าจะเป็นเรื่องเมื่อคืนนี้ เรื่องเมื่อคืนนี้แน่ๆ เลย เพราะเราคิดเรื่องที่เกี่ยวข้องด้วยไม่ออกอีกแล้ว แต่ว่าเรื่องเมื่อคืนมันไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอเนี่ย โอ้ยอะไรกันเนี่ยชักเริ่มสับสนไปหมดแล้ว ผมนั้งคุ่นคิดอยู่นานจนเวลาได้ผ่านเลยไปจนถึงพักกลางวัน
"เออมิสึงามิคุงช่วยไปด้วยกันหน่อยได้ไมค่ะ"
"เออดะ.......ได้สิครับ แล้วจะให้ไปที่ไหนกันล่ะครับ"
"ค่ะเราจะไปที่ดาดฟ้ากันนะค่ะ"
เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ ถึงได้ชวนเราไปที่แบบนั้นเนี่ย แต่เอาเถอะคงจะไม่มีเรื่องหน้าปวดหัวตามมาที่หลังหรอกนะจะใช่หรือเปล่าน้า เอาเถอะเราก็เผลอเดินตามมาแล้วนี้นามันก็คงช่วยไม่ได้แล้วล่ะนะผมเดินไปด้วยกันกับเธอจนถึงดาดฟ้าแล้วเธอก็
"มิสึงามิคุงคือว่าเรื่องเมื่อคืนน่ะ ฉันต้องขอบคุณเธอจริงๆ นะ"
"เรื่องเมื่อคืนนี้มันไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอครับ"
"ค่ะ ใช่แล้วเรื่องเมื่อคืนนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงทั้งหมด"
"งั้นเหรอครับ เรื่องเมื่อคืนนี้เป็นเรื่องจริงสินะ"
"เพราะฉะนั้นฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะ"
"เออ.....คือว่าไม่ต้องขอโทษก็ได้ครับ เรื่องแค่นี้เอง"
"จะดีเหรอ....แต่ว่าฉันดื่มเลือดของเธอนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นั้นเองนี่ครับ"
"ขอบคุณเธอจริงๆ นะมิสึงามิคุง แล้วก็อีกเรื่อง"
"มีเรื่องอะไรเหรอครับ"
"ตอนเลิกเรียนช่วยไปสวนสาธารณะเป็นเพื่อนกับฉันหน่อยได้ไมค่ะ"
"ดะ....ดะ....ได้สิครับ"
"ขอบคุณมากนะค่ะ มิสึงามิคุง"
"มะ...มะ...ไม่เป็นไรหรอกครับ"
พอเราคุยกันเสร็จเธอก็เดินจากไป ส่วนผมที่โดนคำพูดของเธอที่เหมือนลูกดอกที่ถูกยิงเข้ามากลางอก ได้แต่นั่งคิดเรื่องคำพูดของเธอแบบไม่หยุดเลยล่ะ ก็ใครจะไปมีกระจิตกระใจกับเรื่องอื่นได้เล่า เพราะคำพูดของเธอเหมือนกำลังจะบอกว่า ช่วยไปเดตกับฉันหน่อยได้ไมค่ะ แล้วแบบนี้ใครเขาจะไปมีกระจิตกระใจทำเรื่องอื่นกัน ผมนั่งคุ่นคิดอยู่นานจนโรงเรียนเลิก ผมเดินไปรอเธอที่หน้าประตูโรงเรียน....แต่กับพบเธอยืนรอผมอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนแทน ผมเนี่ยไม่ไหวจริงๆ ที่ต้องทำให้ผู้หญิงต้องยืนรอแบบนี้
"มาแล้วเหรอค่ะ มิสึงามิคุง งั้นเราไปกันเลยมั้ยค่ะ"
"คะ....คะ....ครับ คุณโยชิโนะ"
ผมกับเธอเดินไปด้วยกันแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกว่า......เหมือนเราจะเป็นแฟนกันเลย ผมรู้สึกเขินบางเล็กน้อยแต่ผมก็ไม่คิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น ว่าเราสองคนเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องเป็นแค่เพื่อนที่นั้งอยู่ติดกันเท่านั้น ผมไม่เคยคิดอะไรเกินเลยไปมากว่านั้นเลยแม้แต่นิดเดียว พวกเราเดินต่อไปจนถึงสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้กับสถานีรถไฟ
"ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยมาเป็นเพื่อนฉันนะ แล้วก็ขอบคุณที่พาฉันเดินชมรอบๆ ด้วยนะค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ....เรื่องแค่นี้เอง"
"ต้องขอบคุณอีกรอบนะค่ะ...แต่ฉันต้องกลับแล้วล่ะค่ะ"
"อย่าพึ่งกลับสิครับ ผม.....ยังมีเรื่องที่ต้องถามคุณโยชิโนะอีกนะครับ"
"ไม่ได้หรอกค่ะ...เพราะถ้ากลางคืนแล้วฉันจะ.....!!"
"ผมไม่เป็นไรหรอกรับ ถึงคุณโยชิโนะจะกลายเป็นอะไรผมก็ไม่สนหรอกครับ"
"แต่ฉัน.....ไม่อยากที่จะต้องทำร้ายมิสึงามิคุงไปมากกว่านี้อีกแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณโยชิโนะ ผมจะ....ยอมรับทุกอย่างของคุณเอาไว้เอง"
ผมโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของผม หน้าของเธออยู่ที่ต้นคอของผม ความรู้สึกที่ผมเคยรู้สึกมาก่อน ใช่แล้วตอนที่เธอกัดที่คอของผมครั้งแรก ใช่มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บแปบที่ต้นคอ...แต่ครั้งนี้ไม่ใช่มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างออกไปจากเมื่อตอนนั้น ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมกับรู้สึกดีเหลือเกิน ร่างกายของผมร้อนผ่าวไปหมด มันช่างเป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษเหลือเกิน.
[!!to be continued!!]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น