ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ค่ำคืนที่ 1
ที่นี่ที่ไหน......ทำไใมถึงได้มืดไปหนด.....รู้สึกปวดหัวจัง......นึกอะไรไม่ออกเลย.......นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกปวดหัวจังเลย ใช่แล้วตอนนั้นเราคุณโยชิโนะกำลังทำอะไรสักอย่าง แต่ทำไมเราถีงนึกอะไรไม่ออกกันนะ เรื่องของคุณโยชิโนะทำไมถึงนึกอะไรไม่ออกเลยนะ เอะเสียงนี้มัน.....เสียงที่เราคุ้นหูใช่แล้วเสียงของมารินี่นา
"พี่ค่ะ.......พี่ค่ะ คุณแม่ค่ะพี่ฟื้นแล้วค่ะ ดีใจจังเลยที่ปลอดภัย"
"ที่นี่ที่ไหน แล้วทำไมพี่ถึงได้ม่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยได้ล่ะเนี่ย"
"ก็พี่หมดสติระหว่างทางกับบ้าน แล้วก็มีคนหามพี่มาส่งที่โรงพยาบาลเนี่ยแหละ"
"งั้นเหรอ พี่หมดสติไปสินะ แย่จริงๆ ที่ทำให้น้องสาวต้องเป็นห่วง พี่หมดสติไปนานแค่ไหนล่ะ"
"ประมาณราวๆ 3 ชั่วโมงได้น่ะพี่"
"งั้นเหรอนี่พี่หมดสติไปแปปนึงสินะ แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ"
"ตอนนี้ก็ประมาณ 20:45 ได้แล้วน่ะค่ะพี่"
"งั้นเหรอวันนี้เรากลับบ้านไปนอนก่อนดีกว่านะมาริ"
เพราะว่าเราจะต้องมีแรงไปถามเรื่องต่างๆ จากคุณโยชิโนะในวันพรุ่งนี้ เพื่อการนั้นเราต้องพักผ่อนเอาแรงไว้ก่อน ใช่แล้วแล้วค่อยไปถาม แต่ว่าจะมีวิธีที่จะทำให้คุณโยชิโนะพูดออกมาได้จริงเหรอ แต่เอาเถอะไว้วันพรุ่งนี้ก็รู้เรื่องเองนั้นล่ะนะ เพื่อการนั้นเราต้องพักผ่อนเอาแรงไว้ก่อน ใช่ๆ
วันรุ่งขึ้น
วันนี้แหละเราจะต้องไปถามคุณโยชิโนะให้รู้เรื่องให้ได้เลย...วันนี้แหละเราต้องทำให้ได้ เอาละเราสู้ๆ หน่อยนะ ว่าแต่เราจะทำยังไงดีน้า วิธีที่จะทำให้คุณโยชิโนะยอมพูดออกมาไมน้า มันน่าจะมีวิธีอะไรดีๆ บ้างสิน่า คิดเข้าสิคิดเข้าสิตัวผม โอ้ยปวดหัวจริงๆ เลย คิดยังไงก็คิดไม่ออก
"พี่ค่ะ......ตื่นได้แล้ว รีบลงมากินข้าวเช้าเร็วเข้า เดี่ยวก็ไปสายเหมือนเมื่อวานหรอก"
"อืม........เดี่ยวพี่ลงไปเดี่ยวนี้แหละ แปปนึงนะ"
"รีบๆ เข้าล่ะ นู๋ไม่อยากไปสายเหมือนเมื่อวานนี้นะ"
"รู้แล้วน่า เดี่ยวจะรีบลงไปเดี่ยวนี้แหละ"
"แม่ครับไปแล้วนะครับ"
ผมเดินตามทางมาโยที่ในหัวยังคงคุมคิดเรื่องของคุณโยชิโนะอยู่ เดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปถึงหน้าทางเข้าโรงเรียน แต่ผมก็ยังคุมคิดอยู่ดีผมเดินไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้องเรียนของผม
"เป็นไงมั้งชิเงรุ ได้ข่าวว่านายหมดสติแล้วโดนหามส่งโรงพยาบาลหนิ"
"ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ แค่รู้สึกมึนๆ หัวอยู่นิดหน่อยน่ะ"
"งั้นเหรอ ถ้าเป็นอย่างงั้นก็ดีล่ะ"
ขอแนะนำให้รู้จักนะครับ เจ้าหมอนี้ชื่อ ยาซากะ ทาเคฮิโตะ เจ้าหมอนี้เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมเอง เจ้าเคโตะชอบคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กับผมอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ตั้งแต่ตอนสมัยที่อยู่ม.ต้นแล้ว
"เอาล่ะเลิกคุยกันได้แล้ว เราจะเริ่มคาบแรกกันแล้วนะ"
ในวันนี้ผมต้องไปถามคุณโยชิโนะให้ได้ เรื่องของตอนเย็นเมื่อวานนี้ว่ามัเกิดอะไรขึ้น แตว่าจังหวะที่จะให้แทรกมันจะมีไมเนี่ยทั้งเรื่องการเรียน กีฬา เธอนั้นช่างสมบูรณ์แบบไปซะหมด ช่องว่างที่จะใหแทรกมันไม่มีให้คนอย่างเราเลยสักนิดเดียวแม้เพียงน้อยนิดก็ยังไม่มี ผมจะต้องทำยังไงดี...ผมจะต้องทำยังไงดี วิธีที่จะเข้าหาคุณโยชิโนะ เอายังไงดีน้า ใช่แล้วมีวิธีนั้นอยู่นี่นา ตอนหลังเลิกเรียนไงละ ใช่แล้วตอนหลังเลิกเรียนคุณโยชิโนะจะต้องว่างแน่ๆ เลย ใช่แล้ว
หลังเลิกเรียน วันนี้ผมต้องถามเรื่องเมื่อวานกับคุฯโยชิโนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แม้ว่าเราจะต้องเสี่ยงอันตรายไปบ้างก็ตาม อืม...นี่เป็นความมุ่งมั่นของเราที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
"เออ......คุณชิเงรุค่ะ คือว่าวันนี้ฉันขอกลับบ้านด้วยคนได้ไหมค่ะ"
"ดะ.....ได้ึครับ เชิญเลยครับ"
"เออคือว่า....คุณโยชิโนะครับ....คือว่าเรื่องเมื่อวานนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกัแน่เหรอครับ"
"ฮิฮิ.....ฉันนึกไว้ล่ะว่าคุณต้องจำเรื่องเมื่อวานได้ แล้วฉันก็ต้องโทษคุณเรื่องที่ดื่มเลือดคุณไปด้วยนะ"
"เออ......ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ที่ว่าดื่มเลือดนี่มันคือ"
"ใช่แล้วค่ะ เป็นอย่างที่คุณคิดนั้นแหละ ฉันเป็นแวมไพร์ อยู่ได้ด้วยการดื่มเลือดของมนุษย์"
"แต่ว่าเรื่องแบบนั้นมันไม่น่าจะเป็น"
"ไม่น่าจะเป็นไปได้....ใช่ไมล่ะ เอาล่ะพวกเราคงต้องแยกกันตรงนี้แล้วนะค่ะ ไว้คืนนี้ฉันจะไปหานะค่ะ ช่วยเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ด้วยนะค่ะ"
"เอ๋......เรื่องแบบนั้นมัน เออ.....เออ....คือว่าเรากลับด้วยกันแบบนี้อีกได้ไมครับ"
"ได้สิค่ะ งั้นแล้วเจอกันนะค่ะคุณชิเงรุ"
อะไรกันก็ไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียวเลยนี้นะ แต่ว่าเรื่องที่เป็นแวมไพร์นี้มัน....คงเหลือเชื่อไปหน่อยนะ แต่ว่าคนที่ทั้งสวย เก่ง แล้วฉลาด แถมยังเล่นกีฬาได้ทุกประเภทแบบไร้เทียมทานอีกต่างหาก คนอย่างเราจะไปคู่ควรกับคนอย่างคุณโฑยชิโนะได้ยังไงกันล่ะ ใช่แล้วเรื่องแบบนั้นมันเป็นไปได้แค่ความฝันของตัวเองเท่านั้นแหละที่จะได้เธอมา เอาล่ะรีบกลับบ้านดีกว่าไม่งั้นได้โดนแม่บ่นจนหูฉาแน่ๆ เลย ผมเดินมาตามทางเรื่อยๆ จนมาถึงบ้าน แล้วก็รีบกลับเข้าห้องขอตัวเองในทันที
"พี่ค่ะ.....กินข้าวเย็นได้แล้ว เดียวอาหารจะเย็นชืดหมดนะค่ะ"
"รู้แล้วน่า.....เดี่ยวจะลงไปเดี่ยวนี้แหละ"
ผมเดินลงบันไดมาแล้วไปกินข้าว เสร็จแล้วผมก็รีบไปอาบน้ำแล้วผมก็รีบเข้านอนในทันที ผมนอนคิดเรื่องที่คุณโยชิโนะพูดอยู่ นอนคิดไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านเลยไป แล้วก็นึกถึงคำที่คุณโยชิโนะพูดเอาไว้ก่อนเราจะแยกกัน 'ช่วยเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ด้วยนะค่ะ' ในหัวของผมคิดไปแค่ว่าเธอคงจะพูดเล่นล่ะมั่งเลยเผอเปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้ จนกระทั่งผมหับไปแล้วตื่นมาเพราะรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆ มาทับอยู่บนตัวของผม พอลืมตาตื่นขึ้นก็เห็น
คุณโยชิโนะนั่งอยู่บนตัวของผม
"เอ๋......ทำไมคุโยชิโนะถึงได้มานั่งอยู่บนตัวของผมได้เนี่ย"
"ฉันจำได้ว่าฉันบอกเธูอไปแล้วนี่นา......ว่าฉันจะมาหาเธอ"
"ก็ผมไ่ม่คิดนี่ว่าคุณโยชิโนะจะมาจริงๆ แต่ว่าเข้ามาทางไหนเหรอครับ อย่าบอกนะว่า"
"แน่นอนว่าต้องเข้ามาทางหน้าต่างอยู่แล้วสิจ๊ะ"
"เอาจริงสิ ให้มันได้อย่างงี่สิน่า....แล้นนี่คุณโยชิโนะจะทำอะไรกับผมต่อล่ะครับ"
"แน่นอนก็ต้องทำให้เธอมีึความสุขสิจ๊ะ"
"วะ....วะ...ว่าไงนะครับ ตะ...ตะ...แต่ผมยังไม่ได้เตรียมใจอะไรเลยนะครับ"
"ไม่ต้องห่วงเดี่ยวฉันจะทำให้เธอรู้สึกดี ด้วยเขี้ยวของฉันเอง เอาล่ะเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า มันอาจจะเจ็บแปปๆ ที่ต้นคอนะ"
ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วในสถานการณ์แบบนี้ ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปดี หน้าของคุณโยชิโนะเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว จะต้องทำยังไงดี ผมจะต้องทำยังไงดี....คิดไม่ออกเลยเลยสักอย่าง โอ้ยปวดหัวไปหมดแล้ว หน้าของคุณโยชิโนะมาอยู่ที่ซอกคอของผม ปากของเธอสัมผัสโดนต้นคอของผมมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ เพราะมันรู้สึกเจ็บแปปขึ้นมาที่คอ อย่างงี่นี่เองเธอกำลังดื่มเลือดของผมอยู่สินะ แต่ไม่รู้เพราะอะไรแต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกดีอย่างนี่นะ ผมเอามือโอบกอดเธอเอาไว้ จนกระทั่งผมหลับไป.[!!to be continued!!]
"พี่ค่ะ.......พี่ค่ะ คุณแม่ค่ะพี่ฟื้นแล้วค่ะ ดีใจจังเลยที่ปลอดภัย"
"ที่นี่ที่ไหน แล้วทำไมพี่ถึงได้ม่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยได้ล่ะเนี่ย"
"ก็พี่หมดสติระหว่างทางกับบ้าน แล้วก็มีคนหามพี่มาส่งที่โรงพยาบาลเนี่ยแหละ"
"งั้นเหรอ พี่หมดสติไปสินะ แย่จริงๆ ที่ทำให้น้องสาวต้องเป็นห่วง พี่หมดสติไปนานแค่ไหนล่ะ"
"ประมาณราวๆ 3 ชั่วโมงได้น่ะพี่"
"งั้นเหรอนี่พี่หมดสติไปแปปนึงสินะ แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ"
"ตอนนี้ก็ประมาณ 20:45 ได้แล้วน่ะค่ะพี่"
"งั้นเหรอวันนี้เรากลับบ้านไปนอนก่อนดีกว่านะมาริ"
เพราะว่าเราจะต้องมีแรงไปถามเรื่องต่างๆ จากคุณโยชิโนะในวันพรุ่งนี้ เพื่อการนั้นเราต้องพักผ่อนเอาแรงไว้ก่อน ใช่แล้วแล้วค่อยไปถาม แต่ว่าจะมีวิธีที่จะทำให้คุณโยชิโนะพูดออกมาได้จริงเหรอ แต่เอาเถอะไว้วันพรุ่งนี้ก็รู้เรื่องเองนั้นล่ะนะ เพื่อการนั้นเราต้องพักผ่อนเอาแรงไว้ก่อน ใช่ๆ
วันรุ่งขึ้น
วันนี้แหละเราจะต้องไปถามคุณโยชิโนะให้รู้เรื่องให้ได้เลย...วันนี้แหละเราต้องทำให้ได้ เอาละเราสู้ๆ หน่อยนะ ว่าแต่เราจะทำยังไงดีน้า วิธีที่จะทำให้คุณโยชิโนะยอมพูดออกมาไมน้า มันน่าจะมีวิธีอะไรดีๆ บ้างสิน่า คิดเข้าสิคิดเข้าสิตัวผม โอ้ยปวดหัวจริงๆ เลย คิดยังไงก็คิดไม่ออก
"พี่ค่ะ......ตื่นได้แล้ว รีบลงมากินข้าวเช้าเร็วเข้า เดี่ยวก็ไปสายเหมือนเมื่อวานหรอก"
"อืม........เดี่ยวพี่ลงไปเดี่ยวนี้แหละ แปปนึงนะ"
"รีบๆ เข้าล่ะ นู๋ไม่อยากไปสายเหมือนเมื่อวานนี้นะ"
"รู้แล้วน่า เดี่ยวจะรีบลงไปเดี่ยวนี้แหละ"
"แม่ครับไปแล้วนะครับ"
ผมเดินตามทางมาโยที่ในหัวยังคงคุมคิดเรื่องของคุณโยชิโนะอยู่ เดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปถึงหน้าทางเข้าโรงเรียน แต่ผมก็ยังคุมคิดอยู่ดีผมเดินไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้องเรียนของผม
"เป็นไงมั้งชิเงรุ ได้ข่าวว่านายหมดสติแล้วโดนหามส่งโรงพยาบาลหนิ"
"ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ แค่รู้สึกมึนๆ หัวอยู่นิดหน่อยน่ะ"
"งั้นเหรอ ถ้าเป็นอย่างงั้นก็ดีล่ะ"
ขอแนะนำให้รู้จักนะครับ เจ้าหมอนี้ชื่อ ยาซากะ ทาเคฮิโตะ เจ้าหมอนี้เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมเอง เจ้าเคโตะชอบคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กับผมอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ตั้งแต่ตอนสมัยที่อยู่ม.ต้นแล้ว
"เอาล่ะเลิกคุยกันได้แล้ว เราจะเริ่มคาบแรกกันแล้วนะ"
ในวันนี้ผมต้องไปถามคุณโยชิโนะให้ได้ เรื่องของตอนเย็นเมื่อวานนี้ว่ามัเกิดอะไรขึ้น แตว่าจังหวะที่จะให้แทรกมันจะมีไมเนี่ยทั้งเรื่องการเรียน กีฬา เธอนั้นช่างสมบูรณ์แบบไปซะหมด ช่องว่างที่จะใหแทรกมันไม่มีให้คนอย่างเราเลยสักนิดเดียวแม้เพียงน้อยนิดก็ยังไม่มี ผมจะต้องทำยังไงดี...ผมจะต้องทำยังไงดี วิธีที่จะเข้าหาคุณโยชิโนะ เอายังไงดีน้า ใช่แล้วมีวิธีนั้นอยู่นี่นา ตอนหลังเลิกเรียนไงละ ใช่แล้วตอนหลังเลิกเรียนคุณโยชิโนะจะต้องว่างแน่ๆ เลย ใช่แล้ว
หลังเลิกเรียน วันนี้ผมต้องถามเรื่องเมื่อวานกับคุฯโยชิโนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แม้ว่าเราจะต้องเสี่ยงอันตรายไปบ้างก็ตาม อืม...นี่เป็นความมุ่งมั่นของเราที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
"เออ......คุณชิเงรุค่ะ คือว่าวันนี้ฉันขอกลับบ้านด้วยคนได้ไหมค่ะ"
"ดะ.....ได้ึครับ เชิญเลยครับ"
"เออคือว่า....คุณโยชิโนะครับ....คือว่าเรื่องเมื่อวานนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกัแน่เหรอครับ"
"ฮิฮิ.....ฉันนึกไว้ล่ะว่าคุณต้องจำเรื่องเมื่อวานได้ แล้วฉันก็ต้องโทษคุณเรื่องที่ดื่มเลือดคุณไปด้วยนะ"
"เออ......ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ที่ว่าดื่มเลือดนี่มันคือ"
"ใช่แล้วค่ะ เป็นอย่างที่คุณคิดนั้นแหละ ฉันเป็นแวมไพร์ อยู่ได้ด้วยการดื่มเลือดของมนุษย์"
"แต่ว่าเรื่องแบบนั้นมันไม่น่าจะเป็น"
"ไม่น่าจะเป็นไปได้....ใช่ไมล่ะ เอาล่ะพวกเราคงต้องแยกกันตรงนี้แล้วนะค่ะ ไว้คืนนี้ฉันจะไปหานะค่ะ ช่วยเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ด้วยนะค่ะ"
"เอ๋......เรื่องแบบนั้นมัน เออ.....เออ....คือว่าเรากลับด้วยกันแบบนี้อีกได้ไมครับ"
"ได้สิค่ะ งั้นแล้วเจอกันนะค่ะคุณชิเงรุ"
อะไรกันก็ไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียวเลยนี้นะ แต่ว่าเรื่องที่เป็นแวมไพร์นี้มัน....คงเหลือเชื่อไปหน่อยนะ แต่ว่าคนที่ทั้งสวย เก่ง แล้วฉลาด แถมยังเล่นกีฬาได้ทุกประเภทแบบไร้เทียมทานอีกต่างหาก คนอย่างเราจะไปคู่ควรกับคนอย่างคุณโฑยชิโนะได้ยังไงกันล่ะ ใช่แล้วเรื่องแบบนั้นมันเป็นไปได้แค่ความฝันของตัวเองเท่านั้นแหละที่จะได้เธอมา เอาล่ะรีบกลับบ้านดีกว่าไม่งั้นได้โดนแม่บ่นจนหูฉาแน่ๆ เลย ผมเดินมาตามทางเรื่อยๆ จนมาถึงบ้าน แล้วก็รีบกลับเข้าห้องขอตัวเองในทันที
"พี่ค่ะ.....กินข้าวเย็นได้แล้ว เดียวอาหารจะเย็นชืดหมดนะค่ะ"
"รู้แล้วน่า.....เดี่ยวจะลงไปเดี่ยวนี้แหละ"
ผมเดินลงบันไดมาแล้วไปกินข้าว เสร็จแล้วผมก็รีบไปอาบน้ำแล้วผมก็รีบเข้านอนในทันที ผมนอนคิดเรื่องที่คุณโยชิโนะพูดอยู่ นอนคิดไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านเลยไป แล้วก็นึกถึงคำที่คุณโยชิโนะพูดเอาไว้ก่อนเราจะแยกกัน 'ช่วยเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ด้วยนะค่ะ' ในหัวของผมคิดไปแค่ว่าเธอคงจะพูดเล่นล่ะมั่งเลยเผอเปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้ จนกระทั่งผมหับไปแล้วตื่นมาเพราะรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆ มาทับอยู่บนตัวของผม พอลืมตาตื่นขึ้นก็เห็น
คุณโยชิโนะนั่งอยู่บนตัวของผม
"เอ๋......ทำไมคุโยชิโนะถึงได้มานั่งอยู่บนตัวของผมได้เนี่ย"
"ฉันจำได้ว่าฉันบอกเธูอไปแล้วนี่นา......ว่าฉันจะมาหาเธอ"
"ก็ผมไ่ม่คิดนี่ว่าคุณโยชิโนะจะมาจริงๆ แต่ว่าเข้ามาทางไหนเหรอครับ อย่าบอกนะว่า"
"แน่นอนว่าต้องเข้ามาทางหน้าต่างอยู่แล้วสิจ๊ะ"
"เอาจริงสิ ให้มันได้อย่างงี่สิน่า....แล้นนี่คุณโยชิโนะจะทำอะไรกับผมต่อล่ะครับ"
"แน่นอนก็ต้องทำให้เธอมีึความสุขสิจ๊ะ"
"วะ....วะ...ว่าไงนะครับ ตะ...ตะ...แต่ผมยังไม่ได้เตรียมใจอะไรเลยนะครับ"
"ไม่ต้องห่วงเดี่ยวฉันจะทำให้เธอรู้สึกดี ด้วยเขี้ยวของฉันเอง เอาล่ะเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า มันอาจจะเจ็บแปปๆ ที่ต้นคอนะ"
ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วในสถานการณ์แบบนี้ ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปดี หน้าของคุณโยชิโนะเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว จะต้องทำยังไงดี ผมจะต้องทำยังไงดี....คิดไม่ออกเลยเลยสักอย่าง โอ้ยปวดหัวไปหมดแล้ว หน้าของคุณโยชิโนะมาอยู่ที่ซอกคอของผม ปากของเธอสัมผัสโดนต้นคอของผมมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ เพราะมันรู้สึกเจ็บแปปขึ้นมาที่คอ อย่างงี่นี่เองเธอกำลังดื่มเลือดของผมอยู่สินะ แต่ไม่รู้เพราะอะไรแต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกดีอย่างนี่นะ ผมเอามือโอบกอดเธอเอาไว้ จนกระทั่งผมหลับไป.[!!to be continued!!]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น