ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การพบเจอ
ในเมืองใหญ่ที่ผู้คนได้เดินผ่านไปมาโดยที่ไม่รู้ว่ามีภัยคุกคามเข้ามาใกล้อยา่งเงียบเฉียบ.............ตัวผมเองก็เหมือนกันไม่รู้ว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าอนาคตของตัวเองต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร แม้แต่ตอนนี้ก็ ด้วย.......ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรผู้คนที่เดินอยู่ตามถนนก็ไม่ได้สนใจแม้แต่อย่างใด ตัวผมที่เป็นแค่มนุษย์เดินดินธรรมดาแต่กับต้องมาเจอร์เรื่องราวที่ไม่คาดฝันแบบที่ตัวของผมเองก็ยังคาดไม่ถึง.......!!!
ในรุ่งสางของวันเปิดภาคเรียนแรกในรั่วโรงเรียนมัธยมปลายของผมแต่ว่าผมกับดันตื่นสายซะได้เนี่ยสิ ทั้งๆที่เป็นวันเปิดเทอมวันแรกที่ผมจะได้ใช้ชีวิตแบบเด็กม.ปลายกับเขาบ้างซะที ครับสวัสดีครับผมมีชื่อว่า มิสึงามิ ชิเงรุ สวัสดีครับแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมานอน
"....เงรุ...นี้พี่ชิเงรุตื่นได้แล้วนะสายแล้วนะ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกนะพี่ จะไปสายตั้งแต่วันแรกเลยรึไง"
"อืม....รู้แล้วน่า มาริ ชั้นตื่นแล้วน่าเลิกเรียกสักทีได้ไมเนี่ย" ขอแนะนำให้รู้จักกันนะครับ เธอคือ มิซึงามิ มานาริ เธอเป็นน้องสาวของผม.
"นี้ทั้งสองคนลงมากินข้าวได้แล้วนะ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกไม่ใช่เหรอ"
"ครับ/ค่ะ แม่ เดี่ยวพวกเราจะลงไปเดี่ยวนี้ล่ะครับ"
ในวันเปิดเรียนวันแรกพวกเราตื่นสายเลยไปเกือบไม่ทันเข้าห้องเรียน แต่เขาบอกกันว่าถ้าหากมีเรื่องร้ายมัจะมีเรื่องดีตามาเสมอ แล้วสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น เธอช่างสวยราวกับหลุดออกมาจากในจิตนาการผมยังไงยังงั้น ใบหน้าของเธอช่างเป็นใบหน้าที่เล็กและน่าถะนุถะนอมเป็นที่สุด ดวงตาเธอกลมโตส่องเป็นประกาย ตัวเธอนั้นช่างเล็กจนเหมือนบอบบางจนอาจจะแตกหักได้แม้มีแรงมากระแทกเพียงนิดเดียว ดูยังไงเธอก็สวยราวกับภาพวาดที่วิจิตวาดขึ้นมา
"เอาล่ะทุกคนช่วยเงียบกันหน่อย วันนี้อาจารย์จะมาแนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก เธอชื่อ โยชิโนะ มิซากิ เอาล่ะ โยชิโนะ เธอลองแนะนำตัวหน่อยสิ"
"ค่ะอาจารย์ สวัสดีค่ะฉัน โยชิโนะ มิซากิ จะเรียกฉันว่า ซากิ ก็ได้นะค่ะ"
"ดีมากเอาล่ะงั้นเธอไปนั้งตรงนั้นละกัน ที่นั้งตรงข้างๆ มิซึชิมายังว่างอยู่นิ"
"ค่ะอาจารย์"
อะไรกันเนี่ยเด็กใหม่ที่หน้าตาน่ารักขนาดนี้จะมานั้งข้างๆ เรางั้นเหรอเนี่ย ฝันแน่ๆ ตอนนี้เรากำลังฝันอยู่แน่ๆ ใช่แล้วนี้ต้องเป็นความฝันเพราะยังไงเด็กสาวน่าตาน่ารักขนาดนั้นคงไม่มีทางมานั้งอยู่ข้างๆ เราได้หรอก ใช่แล้วนี้ต้องเป็นความฝันแน่ๆ
"เออ......สวัสดีค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะฉัน โยชิโนะ มิซากิ จะเรียกฉันว่า ซากิ เฉยๆก็ได้นะค่ะ"
"คะ......ครับ สวัสดีครับ ผมชื่อ มิซึชิมา ชิเงรุ เรียกผม ชิเงรุ ก็ได้ครับ"
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันไม่ใช่ความฝัน นี้เป็นเรื่องจริงที่จะมีเด็กสาวน่าตาน่ารักมานั้งอยู่ข้างๆเราแบบนี้ มันเหมือนฝันเลยนะเนี่ย ทั้งรูปร่างน่าตาออกจะสะสวยซะขนาดเนี่ย ถ้าหากว่ามาริรู้เข้าละก็ได้ถามเซ้าซี้อีกแน่ๆ เลยล่ะแค่คิดก็ปวดหัว
แล้วนะเนี่ย
"เอาล่ะทุกคนเงียบกันได้แล้ว เราจะเริ่มคาบโฮมส์รูมกันแล้วนะ"
"ครับ/ค่ะ"
"วันนี้ก็มีแค่นี้ละนะ งั้นวันนี้กลับบ้านกันดีๆ ล่ะทุกคน"
"นักเรียนเคารพ ขอบคุณครับ/ค่ะอาจารย์"
วันนี้หลังเลิกเรียนผมมายืนรอมาริอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน จนผมนึกได้ว่าผมลืมของไว้ในห้องเรียน ผมเลยโทรบอกมาริให้กลับบ้านไปก่อน
"ตรู๊ด.......ตรู๊ดๆ ฮัลโหล มาริ เหรอลงมาแล้วเธอกลับบ้านไปก่อนนะเดี่ยวพี่จะขึ้นไปเอาของที่ลืมไว้บนห้องเรียนก่อนนะ"
"ค่ะพี่ เข้าใจแล้วค่ะ เสร็จแล้วก็รีบๆ กลับบ้านด้วยนะค่ะ"
ผมรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนเพราะว่าผมต้องรีบกลับบ้าน แต่พอผมไปถึงหน้าห้องผมกลับได้ยินเสียงคนคุยกันจากข้างในห้องเรียนของผม เป็นเสียงของผู้หญิงที่ผมรู้สึกคุ้นๆ หู แต่ว่าในเวลาแบบนี้ไม่น่าจะมีใครมาแล้วนี้นา ทำไมถึงได้มีเสียงของผู้หญิงได้ล่ะ หรือว่าจะเป็นผีงั้นเหรอ....../(O0O)\ ไม่เอาน่าตัวผมผีหรือปีศาจมันจะไปมีอยู่ในโลกนี้ไดยังไง ใช่แล้วไม่มีทางที่จะมีผีอยู่หรอก เพราะเราก็แค่รีบเอาของแล้วก็กลับก็พอใช่ๆ พอผมเปิดประตูไปภาพที่ผมไม่อยากจะเชื่ีอได้ปรากฏอยู่ต่อหน้าของผม เธอคนนั้นเธอในสภาพแบบนั้นมันอะไรกัน ตัวผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเหมือนกัน ตัวเธอที่กำลังดื่มเลือดจากคอของเด็กหนุ่มคนนั้น
"นี้มันอะไรกันครับ....คุณโยชิโนะ ทำไมคุณถึงได้ได้ทำเรื่องแบบนี้"
"เห็นแล้วสินะ ทั้งๆ ที่ไม่อยากให้มีใครเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้แท้ๆ คงช่วยไม่ได้แล้วสินะ"
เธอเดินตรงมาที่ผมที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้เพราะภาพที่เห็น เธอเดนตรงมาเรื่อยๆ ทำไมขาของผมถึงไม่ยอมขยับทั้งๆ ที่ต้องรีบหนี้แล้วแท้ๆ ขยับสิขยับเร็วเข้าสิ ตอนนี้เธอยู่ตรงหน้ัาของผม...เธอยื่นมือของเธอออกมาพาดที่คอของผม แล้วเธอก็เริ่มก้มหน้าเข้ามาเรื่อยๆ ผมไม่รู้จะต้องทำยังไงไม่รู้ว่าต้องพูดแบบไหน แต่พอผมรู้สึกตัวอีกที่ปากของเธอก็มาอยู่ที่คอของผมซะแล้ว เธอกัดลงมาทที่คอของผม.....มันรู้สึกเจ็บแปปๆ ที่ต้นคอ ตอนนี้ในหัวของผมเริ่มว่างเปล่าดวงตาของผมเริ่มฝ่ามัวไปหมด และในที่สุดผมก็สลบไป.[!!to be continued!!]
ในรุ่งสางของวันเปิดภาคเรียนแรกในรั่วโรงเรียนมัธยมปลายของผมแต่ว่าผมกับดันตื่นสายซะได้เนี่ยสิ ทั้งๆที่เป็นวันเปิดเทอมวันแรกที่ผมจะได้ใช้ชีวิตแบบเด็กม.ปลายกับเขาบ้างซะที ครับสวัสดีครับผมมีชื่อว่า มิสึงามิ ชิเงรุ สวัสดีครับแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมานอน
"....เงรุ...นี้พี่ชิเงรุตื่นได้แล้วนะสายแล้วนะ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกนะพี่ จะไปสายตั้งแต่วันแรกเลยรึไง"
"อืม....รู้แล้วน่า มาริ ชั้นตื่นแล้วน่าเลิกเรียกสักทีได้ไมเนี่ย" ขอแนะนำให้รู้จักกันนะครับ เธอคือ มิซึงามิ มานาริ เธอเป็นน้องสาวของผม.
"นี้ทั้งสองคนลงมากินข้าวได้แล้วนะ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกไม่ใช่เหรอ"
"ครับ/ค่ะ แม่ เดี่ยวพวกเราจะลงไปเดี่ยวนี้ล่ะครับ"
ในวันเปิดเรียนวันแรกพวกเราตื่นสายเลยไปเกือบไม่ทันเข้าห้องเรียน แต่เขาบอกกันว่าถ้าหากมีเรื่องร้ายมัจะมีเรื่องดีตามาเสมอ แล้วสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น เธอช่างสวยราวกับหลุดออกมาจากในจิตนาการผมยังไงยังงั้น ใบหน้าของเธอช่างเป็นใบหน้าที่เล็กและน่าถะนุถะนอมเป็นที่สุด ดวงตาเธอกลมโตส่องเป็นประกาย ตัวเธอนั้นช่างเล็กจนเหมือนบอบบางจนอาจจะแตกหักได้แม้มีแรงมากระแทกเพียงนิดเดียว ดูยังไงเธอก็สวยราวกับภาพวาดที่วิจิตวาดขึ้นมา
"เอาล่ะทุกคนช่วยเงียบกันหน่อย วันนี้อาจารย์จะมาแนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก เธอชื่อ โยชิโนะ มิซากิ เอาล่ะ โยชิโนะ เธอลองแนะนำตัวหน่อยสิ"
"ค่ะอาจารย์ สวัสดีค่ะฉัน โยชิโนะ มิซากิ จะเรียกฉันว่า ซากิ ก็ได้นะค่ะ"
"ดีมากเอาล่ะงั้นเธอไปนั้งตรงนั้นละกัน ที่นั้งตรงข้างๆ มิซึชิมายังว่างอยู่นิ"
"ค่ะอาจารย์"
อะไรกันเนี่ยเด็กใหม่ที่หน้าตาน่ารักขนาดนี้จะมานั้งข้างๆ เรางั้นเหรอเนี่ย ฝันแน่ๆ ตอนนี้เรากำลังฝันอยู่แน่ๆ ใช่แล้วนี้ต้องเป็นความฝันเพราะยังไงเด็กสาวน่าตาน่ารักขนาดนั้นคงไม่มีทางมานั้งอยู่ข้างๆ เราได้หรอก ใช่แล้วนี้ต้องเป็นความฝันแน่ๆ
"เออ......สวัสดีค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะฉัน โยชิโนะ มิซากิ จะเรียกฉันว่า ซากิ เฉยๆก็ได้นะค่ะ"
"คะ......ครับ สวัสดีครับ ผมชื่อ มิซึชิมา ชิเงรุ เรียกผม ชิเงรุ ก็ได้ครับ"
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันไม่ใช่ความฝัน นี้เป็นเรื่องจริงที่จะมีเด็กสาวน่าตาน่ารักมานั้งอยู่ข้างๆเราแบบนี้ มันเหมือนฝันเลยนะเนี่ย ทั้งรูปร่างน่าตาออกจะสะสวยซะขนาดเนี่ย ถ้าหากว่ามาริรู้เข้าละก็ได้ถามเซ้าซี้อีกแน่ๆ เลยล่ะแค่คิดก็ปวดหัว
แล้วนะเนี่ย
"เอาล่ะทุกคนเงียบกันได้แล้ว เราจะเริ่มคาบโฮมส์รูมกันแล้วนะ"
"ครับ/ค่ะ"
"วันนี้ก็มีแค่นี้ละนะ งั้นวันนี้กลับบ้านกันดีๆ ล่ะทุกคน"
"นักเรียนเคารพ ขอบคุณครับ/ค่ะอาจารย์"
วันนี้หลังเลิกเรียนผมมายืนรอมาริอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน จนผมนึกได้ว่าผมลืมของไว้ในห้องเรียน ผมเลยโทรบอกมาริให้กลับบ้านไปก่อน
"ตรู๊ด.......ตรู๊ดๆ ฮัลโหล มาริ เหรอลงมาแล้วเธอกลับบ้านไปก่อนนะเดี่ยวพี่จะขึ้นไปเอาของที่ลืมไว้บนห้องเรียนก่อนนะ"
"ค่ะพี่ เข้าใจแล้วค่ะ เสร็จแล้วก็รีบๆ กลับบ้านด้วยนะค่ะ"
ผมรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนเพราะว่าผมต้องรีบกลับบ้าน แต่พอผมไปถึงหน้าห้องผมกลับได้ยินเสียงคนคุยกันจากข้างในห้องเรียนของผม เป็นเสียงของผู้หญิงที่ผมรู้สึกคุ้นๆ หู แต่ว่าในเวลาแบบนี้ไม่น่าจะมีใครมาแล้วนี้นา ทำไมถึงได้มีเสียงของผู้หญิงได้ล่ะ หรือว่าจะเป็นผีงั้นเหรอ....../(O0O)\ ไม่เอาน่าตัวผมผีหรือปีศาจมันจะไปมีอยู่ในโลกนี้ไดยังไง ใช่แล้วไม่มีทางที่จะมีผีอยู่หรอก เพราะเราก็แค่รีบเอาของแล้วก็กลับก็พอใช่ๆ พอผมเปิดประตูไปภาพที่ผมไม่อยากจะเชื่ีอได้ปรากฏอยู่ต่อหน้าของผม เธอคนนั้นเธอในสภาพแบบนั้นมันอะไรกัน ตัวผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเหมือนกัน ตัวเธอที่กำลังดื่มเลือดจากคอของเด็กหนุ่มคนนั้น
"นี้มันอะไรกันครับ....คุณโยชิโนะ ทำไมคุณถึงได้ได้ทำเรื่องแบบนี้"
"เห็นแล้วสินะ ทั้งๆ ที่ไม่อยากให้มีใครเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้แท้ๆ คงช่วยไม่ได้แล้วสินะ"
เธอเดินตรงมาที่ผมที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้เพราะภาพที่เห็น เธอเดนตรงมาเรื่อยๆ ทำไมขาของผมถึงไม่ยอมขยับทั้งๆ ที่ต้องรีบหนี้แล้วแท้ๆ ขยับสิขยับเร็วเข้าสิ ตอนนี้เธอยู่ตรงหน้ัาของผม...เธอยื่นมือของเธอออกมาพาดที่คอของผม แล้วเธอก็เริ่มก้มหน้าเข้ามาเรื่อยๆ ผมไม่รู้จะต้องทำยังไงไม่รู้ว่าต้องพูดแบบไหน แต่พอผมรู้สึกตัวอีกที่ปากของเธอก็มาอยู่ที่คอของผมซะแล้ว เธอกัดลงมาทที่คอของผม.....มันรู้สึกเจ็บแปปๆ ที่ต้นคอ ตอนนี้ในหัวของผมเริ่มว่างเปล่าดวงตาของผมเริ่มฝ่ามัวไปหมด และในที่สุดผมก็สลบไป.[!!to be continued!!]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น