สัตว์สังคม

เนื้อเรื่อง

   คุณเหนื่อยไหม?กับการที่ต้องใส่หน้ากากเข้าหาใครในทุกๆวันที่ก้าวเท้าออกจาก บ้าน แบบไร้ความจริงใจ ถ้าจะพูดให้เห็นภาพก็นึกถึงละครหลังข่าวไงล่ะครับ! !ฉากงานเต้นรำหน้ากากที่คุณนายไฮซ้อไฮโซจะมาเต้นรำกันในงานราตรีอันสุดหรู กินอาหารรสเลิศเชิดสะบัดท่ามกลางผู้คนที่ลายล้อม แต่ใครจะรู้ภายใต้รอยยิ้มและคำพูดที่หวานปานหยาดน้ำผึ้งอาจแฝงไว้ด้วยจุด ประสงค์ เหมือนดังคำของท่านสุนทรภู่ที่ได้กล่าวไว้ว่า

 

”แล้วว่าอย่าไว้ใจมนุษย์

มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด

ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด

ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน”

ประพันธ์โดย...สุนทรภู่

 

           คุณเคยสังเกตไหม? ว่าเราล้วนต่างใช้ประโยชน์และหวังพึ่งสิ่งรอบกายเพียงเพื่อผลประโยชน์ยก ตัวอย่างง่ายๆที่เห็นภาพได้ชัดคือ ถ้าเราเลี้ยงแมวเราก็เลี้ยงเพื่อต้องการใช้ความสามารถในการจับหนูที่กวนใจ เราจากมัน, ถ้าเราเลี้ยงวัวสิ่งที่เราต้องการคือน้ำนม ต่างจากสัตว์ชนิดหนึ่งที่เราเลี้ยงมันซึ่งเรามิได้ต้องการผลผลิตหรือความ สามารถที่ได้จากตัวมันมาบริโภคหรือใช้งานแต่เราเลี้ยงไว้เพื่อต้องการเพียง แค่ความจริงใจที่มันมีให้เราก็เพียงพอ ใช่ครับ “สุนัข” หรือ “หมา” นี้ล่ะ ที่ผมกำลังจะเอ่ยถึง ณ.วันแรกที่เราได้เป็นเจ้านายมัน ในสายตาของมันคงเห็นท่านเป็นนายพลในขณะที่มันก็ขอยอมเป็นเพียงพลทหารที่ซื่อ สัตย์แม้จะสั่งให้ไปตายก็ยอม ”ขอได้แค่เพียงได้ภักดี” ต่อท่านก็เพียงพอ เพราะเช่นนี้ไงเล่า เจ้าหมาจึงเป็นสัตว์เลี้ยงที่ยอดนิยมไม่เสื่อมคลายและแม้ว่าจะผ่านไปกี่ยุค กี่สมัยมันคงยังเป็น ”เพื่อนแท้” อยู่เสมอ แต่ก็อย่างที่ว่าไว้ในกลอนของท่านสุนทรภู่อีกนั้นล่ะ ”อย่าไว้ใจมนุษย์” ถึงจะมีคนที่ภักดีต่อเราสักเพียงใด เราก็ใจไม้ไส้ระกำทิ้งมันได้อย่างไม่ใยดี ก็อย่างที่เราเห็นนั้นล่ะ เจ้าหมาจรจัดมากมาย พบได้ตามวัดทั่วไปจะหาวัดที่ไหนที่ไม่มีเจ้าหมาคงไม่เจอ เมื่อพูดถึงสัตว์ที่มีอัตราความหนาแน่นที่เราได้พบมากที่สุดในเกือบทุกๆ ตารางเมตรของวัดก็คงไม่พ้นเจ้าหมาแต่เราก็ยังไม่เคยเห็นพาดหัวข่าวว่า”จิ๊กโก๋หมาครองวัดจับเจ้าอาวาทเป็นตัวประกันระดมแก๊งแว้นซ์ซิ่งตีนหมาวอนรัฐจัดการผู้มีอิทธิพลหนุนหลังอ่านต่อ....” เพราะเจ้าหมามันไม่เคยหักหลังเรา ยังดีกว่านักการเมืองที่โกงกินบ้านเมืองพวกนี้แย่กว่าเจ้าหมา สิ่งที่เจ้าหมาจะบอกเราก็คือ”ความซื้อสัตย์ภักดี”ที่ในสังคมปัจจุบันกำลัง ห่างหายและเลือนลางลงไปทุกๆวัน เราต่างล้วนตามหาการยอมรับจากผู้อื่นความยอมที่จริงใจไร้การเสแสร้งแต่ก่อน ที่เราจะรับเราก็ต้องรู้จักที่จะให้เสียก่อน การให้เพื่อมิตรภาพเป็นการให้โดยอย่า!!แม้แต่จะหวังผลตอบแทนเพราะผลตอบแทน ไม่ได้เห็นด้วยตามันมิใช่รูปธรรมแต่เป็นนามธรรมที่เราสามารถสัมผัสได้เมื่อ ให้ใจเราไปและเราจะได้ใจกลับมาเป็นมิตรภาพที่ต้องการเพื่อเป็นที่ยอมรับของ ใครสักคนในโลกนี้เพราะเราไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกไงล่ะครับ....