รักนายสุดใจเจ้าชายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #3 : [[ 3 :: การปรากฎตัวของ ... เจ้าชายมาเฟีย

รถเมย์ค่อยๆชะรอจอดเพื่อให้ผู้โดยสารลงและในนั่นก็มีฉันและเฟร์ นักเรียนใหม่ของโรงเรียน นานาชาติแห่งนี้
เราเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกันด้วยสีหน้าที่โคตร หดหู่

"นี่ๆแกรีบไปกันเหอะคิมมีเรื่องอีกแล้วแหละแก"
"คิมเจ้าชายมาเฟียโรงเรียนเราอ่ะหรอแก"
"เออเซะไปเหอะ"
เมื่อจบการสนทนายัยสองคนข้างหน้ารีบวิ่งไปด้วยความรีบร้อน

คิมเจ้าชายมาเฟียงั้นหรอ ใครกันนะคงจะหล่อละลายใจสาวๆน่าดูสินะ เหอะๆ 
แต่ทันที่ฉันยังไม่ได้คิดอะไรต่อเฟร์ก็ดึงฉันเข้าไปสถานที่แห่งหนึ่งที่มีคนจำนวนมากมุ่งดูอะไรสักอย่างๆสนใจ คงจะเป็นที่ๆนายคิมอะไรนั่นมีเรื่องสินะแต่มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ T T
"นิ แกพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี้ยร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเห็นจะสนใจกับเรื่องชกต่อยสักครั้งเลยนะแต่ทำไมวันนี้แก..." 
"เงียบๆเหอะน่า" เฟร์พูดขึ้นอย่างตะคอกนิดๆ
"อะไรของแกเนี้ย =0="
"นิแก!!เห็นเค้าว่ากันว่านายคิมอะไรนั่นหล่อลากเลยนะแกอยากเห็นอ่ะว่าจะหล่อขนาดไหน ><"
เพราะเหตุนี้สินะ ผู้ชายอีกแล้วหรอออออ โฮกกก TT ^ TT  
"หล่อลากกล้วยล่ะสิ"
โป้ก!!
เฟร์เขกเข้าตรงกระบาลฉันอย่างจัง 
"เจ็บนะเฟร้ยยัยบ้า" ฉันลูบหัวตัวเองพลางบ่นยัยเฟร์ไปด้วย
"เงียบน่า" เฟร์ตะคอกฉันอีกครั้ง





"มึงจะเอาไงกับกูว่ะ"นักเรียนชายคนนึงท่าทางไม่เหมือนนักเลงพูดอย่างท่าทาย
"กูก็ไม่เอายังไงหลอก ที่จิงกูก็ไม่อยากมีเรื่องนักหลอกนะแต่มึงดันมาแส่หาเรื่องเอง"
นายนั่นไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายพูดอะไรเค้าต่อยและลุมนายนักเลงนั่นจนเหละเป็นโจ๊กถูกระเบิด (เว่อไปป่ะว่ะ ==)

ผลั่ก !!
ตุบ !!
ผลั่ว !!

"ซันนั่นมันเทพบุตรที่แกจะฆ่าเค้าที่ห้างใช่ป่ะว่ะ" ยัยเฟร์พูดขึ้นขณะที่ฉันกำลังพยายามดูเหตุการ์ณ 
"หึ นายนั่นอ่ะนะคงไม่ได้มาเป็นมาฟงมาเฟียอะไรหลอกน่าแกคงตาฟาดไปเองละมั้ง โลกคงไม่กลมขนาดนั้น"ฉันพูดอย่างมั่นใจแต่ทำไมเสียงมันคุ้นหูพิลึกเฮะ แต่คงไม่ใช่หลอกน่า ...
"ซะ.....ซัน" เฟร์พูดอย่างตะกุกตะกัก
"แต่แกพูดถึงไอ้บ้านั่นทีไรต่อมโมโหมันทำงานหนักทุกที ยิ่งคิดยิ่งแค้นผู้ชายอะไรปากหมาเป็นบ้า ฮึ๊ย..อย่าให้เจอนะเฟร้ยแม่จะด่าให้ดู"
"มะ...มะแล้ว -[]- " เฟร์พูดพลางทำหน้าเหวอ
"เมื่อกี้เธอด่าใครน่ะ" และเมื่อฉันเงยหน้าเพื่อมองเจ้าของเสียงที่แสนจะคุ้นหูก็ต้องเจอกับสิ่งที่เรียกว่า ....นรก.... TT^TT
"ยัยโรคจิต/นายจิตตก" เราเอยขึ้นพร้อมกันซึ่งนั่นก็สร้างความแปลกใจให้กับคนรอบข้าง ทุกสายตาหั้นมามองฉันกับนายคิมสลับกันไปมา
"ก็ด่านายไง ไอ้บื้อเอ๊ย" ฉันตะโกนด่าอย่างไม่ลังเลเพราะตอนนี้ความโมโหที่สะสมมานานมันเกิดขีดจำกัดไปแล้ว
"เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นใครน่ะ"คิมพูดอย่างเจ้าเลห์ -_++
"เหอะๆ ตัวนายเองยังไม่รู้เล้ยว่าตัวเองเป็นใครแล้วยังมีหน้ามาถามคนอื่น บ้าหรือแกล้งโง่กันห๊ะนายน่ะ" ก๊ากๆๆๆ สะใจเว้ยหน้านายนั้นตอนนี้ฆ่าคนได้เลยนะนั่นก็ฉันเล่นกวนประสาทอย่างหน้าตายขนาดนั้น 
"หึ พูดดีไปเถอะเดี๋ยวเธอได้รู้จักฉันอย่างลึกซึ้งแน่ยัยโรคจิต" คิมพูดขึ้นอย่างเจ้าเลห์ แต่ทำไมหมอนั่นปรับอารมณ์เร็วจังเฮะ เมื่อกี้ยังจะฆ่าฉันอยู่เลย อารมณ์แปรปวนชิบเป้งไอ้บ้านี่ = =
"ใครอยากรู้จักนายกันห๊ะ"ฉันพูดอย่างอารมณ์เสียเมื่อเห็นหมอนั่นยิ้มอย่างพอใจ ฮึ๊ย ไม่ปล้มเว้ยยย >0<
"นายสินะ..เจ้าชายมาเฟียน่ะ เหอะคงจะใหญ่ซะจนคับโรงเรียนเลยล่ะสิ ลกชะมัด"ฉันด่านายคิมนั่นด้วยความสะจัยติ๊ดๆ คิกๆนานๆได้ออกโรงทีขอเต็มที่หน่อยนะ ^[]^
"นิเธอ..." ยังไม่ทันที่คิมจะพูดจบประโยคเสียงของใครบางคนก็ขัดขึ้นอย่างถูกจังหว่ะ
"รุ่นพี่ครับรุ่นพี่ริวให้มาตามครับ" ผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาเหมือนปลาบู่ชนคลอง (คิดสภาพดิ่ == คงดูไม่ได้เลยนะนั่น) วิ่งมาอย่างกะหอบกะแหบ   แต่ทำไมนายนั่นมันพูดจาเคารพนายคิมขนาดนั้นล่ะ แถมยังเรียกรุ่นพี่อีกทั้งๆที่อยู่ปีเดียวกันเนี้ยนะ คงจะใหญ่จิงๆสินะไอ้จิตตกนี่ ไม่น่าเชื่อ :P
"อะไรว่ะน่าลำคาญชะมัด ไปบอกมันเดี๋ยวฉันตามไป" คิมบ่นอย่างหงุดหงิด
"ครับๆ" (_ _)( - -)(_ _)( - - ) นายนั่นพูดพลางก้มหัวหงึกหงัก
และแล้วนายคิมก็หั้นมาทำหน้าเหมือนจะฆ่าฉันซะตรงนั้นและพูดคำลาที่โคตรจะเป็นมิตร
"เธอไม่รอดแน่ๆ แล้วเจอกันยัยโรคจิต" เจอในนรกแล้วกันไอ้บ้านิ ==*
และเมื่อฉันสงบศึกกับนายนั่นเรียบร้อยก็ลืมยัยเฟร์สนิท  oO" อ๊ากกก มันต้องฆ่าฉันเปล่าหร่ะเนี้ยที่ทิ้งมันอย่างเน้เนี้ย T[]T แต่ไปไหนของมันล่ะเนี้ย 

ฉันเริ่มตามหามันแต่.....
5 นาทีผ่านไป >> (_*_) อยู่ไหนว่ะ
10 นาทีผ่านไป >> (- -*) หงุดหงิดเฟร้ยแต่เดี๋ยวคงเจอละมั้ง ไม่ปลื้มๆๆ
15 นาทีผ่านไป >> (= =") ไม่เจอซักที ฮึ๊ย!! เย็นไว้ ซันต้า เย็นไว้
20 นาทีสุดท้ายย >> (>[]<) โอ๊ยไปอยู่ส่วนไหนของโลกฟร่ะ ความอดทนมันมีขีดจำกัดนะเฟร้ยยไอ้เพื่อนบ้า TT

"ไปไหนของมันว่ะเนี้ย -0- " ฉันบ่นคนเดียวอย่างหงุดหงิดเพราะฉันตามหามันทั่วโรงเรียนแล้วนะ T^T เฮ้อ ~ โรงเรียนผู้ชายยิ่งเยอะๆอยู่ด้วย เอ่อ...ที่พูดมาเมื่อครู่อย่าเข้าใจผิดเพราะสงสารผู้ชายไม่ใช่ยัยเฟร์เพราะยัยนั่น  อื้ม...คงเดากันถูกนะค่ะ ^^

และในขณะที่ฉันเดินหามันอย่างหมดแรง


"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วยยยยย"
อ๊ะ O.O นั่นมันเสียงยัยเฟร์นี่นา
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK 2 U
ตกๆหล่นๆหน่อยก้ออย่าว่ากันเน้อ อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจมั้งนะ >0<