โรงเรียนแห่งผู้วิเศษ(ไนโร)

ลำดับตอนที่ #3 : ก้าวแรก!

ตอนที่สอง ก้าวแรก!


--------------------------------------------------------------------------------------


โรงเรียนแห่งผู้วิเศษ(ไนโร)


เรน่ามอง พลางสำรวจรูปร่างโรงเรียนอย่างคร่าวๆ โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่ใหญ่มากที่สุดแห่งหนึ่ง ตั้งตระหง่านอยู่ระหว่างป่าหนาทึบที่รายล้อม โดยมีกำแพงที่สูงกว่าสามเมตรกั้นเขตแดน ดูราวกับพระราชวังพี่เก่าแก่ ดูมีพลังอำนาจอยู่ตลอดเวลา จึงไม่แปลกที่คนทั่วอาณาจักรปารถนาจะให้บุตรมาเรียนที่นี่


แต่!....เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เรน่าจะมาวิจารณ์สภาพโรงเรียน เธอควรจะรีบไปสมัครสอบ หากหมดเวลาสมัครสอบแล้ว จะรวยล้นฟ้าเพียงไหนก็ไม่สามารถเรียนที่นี่ได้


เธอจึงรีบเดินไปหาสถานที่สมัครเรียน เอ……..แต่ว่าทำไมตอนนี้มันคนน้อยๆนะ ตอนเข้ามารู้สึกจะมากกว่านี้หลายเท่า หรือว่าจะเข้าสอบกันแล้ว?


"เอ่อ.....มาสมัครเรียนที่นี่น่ะค่ะ" เรน่าพูดอย่างสุภาพกับหญิงชราผู้ทำหน้าที่เป็นนายทะเบียน

"ชื่อ?" นางถามเหมือนคนขี้เกียดพูดนัก


"เรน่า มอโรฟานค่ะ"

ทันทีที่เธอบอกชื่อ ไม่สิ นามสกุลออกไปเรียกเสียงฮือฮาจาผู้คนรอบข้างได้เป็นอย่างดี จากเสียงเงียบๆค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ (ก็ซุบซิบเรื่องเธอนี่แหละ)  จนหญิงชราผู้เป็นทะเบียนจำต้องยกแก้วน้ำชาข้างๆกระทบกับพื้นโต๊ะดังๆ ซึ่งทำให้เสียงจากนักเรียนเงียบลงในทันทีทันใด จากนั้นนางก็พูดทวนชื่อของเรน่า  และปากกาก็เขียนบรรทึกลงในกระดาษเองอย่างประณีต  งดงาม  และน่าอัศจรรย์ 


"เข้าไปได้" นางบอกแก่เรน่า พลางชี้ไปที่ประตูห้องประชุม


"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" เรน่ายิ้ม (แม้ยิ้มนั้นจะดูเหมือนฝืนยิ้มเต็มทน) แล้วรีบเดินเข้าไปข้างใน และไม่วายรู้สึกถึงสายตาหลายๆคู่ที่จ้องมา

อะไรกันนักกันหนา กับแค่ชื่อชั้น เฮ้อ เรน่าพึมพำกับตัวเอง

เมื่อก้าวเข้ามาในห้องประชุม ไม่อยากจะเชื่อ ห้องประชุมที่ถูกกล่าวขานว่าใหญ่ที่สุด กลับดูเล็กไปกับตา เมื่อบรรจุนักเรียนที่มาสมัครเรียนในวันนี้ จากการคาดเดา เธอคิดว่านักเรียนที่มาสมัครสอบเยอะเลย และเธอก็ไม่คงไม่บ้าที่จำมานั่งนับหรอก แต่นักเรียนมาสมัครเยอะจริงๆ ทั้งๆทีโรงเรียนรับนักเรียนเพียงแค่ 100 คนเท่านั้น

งานนี้เห็นทีเราคงไม่ผ่านจริงๆซะแล้ว เรน่าคิด


ห้องประชุมแบ่งออกเป็นยี่สิบโต๊ะใหญ่ๆ จากหน้าห้องไปถึงหลังห้อง ซึ่งมีนักเรียนนั่งจับจองอยู่เกือบหมด และมีเวทีใหญ่อยู่หน้าห้อง สังเกตุได้ว่าในห้องยังไม่มีอาจารย์คนไหนปรากฏตัวให้นักเรียนพบเลย  ณ ห้องประชุมเสียงคุยจ๊อกแจ๊กดังออกมาเป็นระยะๆ คนก็มาเยอะแล้ว  เธอจึงรีบกวาดสายตาหาที่นั่งให้ตัวเองก่อนจะไม่มีที่นั่งอีก


พลันก็เหลือบไปเห็นเก้าอี้ว่างสองตัวรอบกายบุรุษผู้หนึ่ง เห็นโอกาสงามเธอจึงรีบไปนึ่ง ทันทีที่นั่งลง เธอก็รู้สึกถึงสายตาของคนกายมองเธอเป็นตาเดียว


เมื่อนั่งลงแล้ว  เรน่าจึงมองไปรอบๆโต๊ะ จึงสังเกตุได้ว่าโต๊ะนี้มีแต่สาวๆทั้งนั้น มีบุรุษเพียงหนึ่ง และสาวๆเกือบจะทุกคนก็ล้วนจับสายตาที่หยาดเยิ้มของพวกเธอมองมาทางเธอ

'เอ๊ะ……หรือว่าเราน่ารักเลยมีแต่คนอิจฉา' เรน่าคิดพลางขำๆกับความคิดตัวเอง สงสัยเราคงติดโรคหลงตัวเองจากพี่เลโอแล้วแน่เลยเนี่ย เธอจึงยิ้มรับ แต่ว่าจริงๆแล้วสาวๆพวกนั้นไม่ได้มองเธอนี่ มองคนข้างๆเธอต่างหาก อึ๋ย ไรกันเนี่ย

"เอ่อ........หวัดดี ฉันเรน่าจ๊ะ" ยังไงก็ต้องสร้างพันธมิตรไว้ก่อน อิอิ เรน่าหันไปทักบุรุษผู้นั่งข้างๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมานั้นได้เพียงแค่บุรุษผู้นั้นตวัดสายตามามองก่อนจะหันหน้าไปมองเวทีใหญ่ตามเดิม


'คนไรวะ หยิ่งเป็นบ้า คนเค้าอุตส่าห์ทัก ยิ้มตอบ ทักตอบก็ไม่มี' เรน่าบ่นงุดอยู่ในใจ พลางหันหน้าไปมองบุรุษผู้นั้น หวังเขาจะทักทายเธอตอบบ้าง แต่ผลก็ได้รับก็มีแต่ความ เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ

เอ……..แต่จะว่าไปนายคนนี้ก็หล่อไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย  ดวงหน้าขาวดุจหิมะ  ผมสีทอง  นัยตาสีฟ้าคราม  หากดูจากกริยาท่าทางและผิวพรรณแล้ว  ก็คงจะเป็นผู้ดี(ตีนแดง)มาจากเมืองไหนซักเมืองเป็นแน่  แต่จะดีกว่านี้มากหากลดความหยิ่งยะโสลงสักหน่อย  เรน่าคิดพลางจ้องหน้าเขาอยู่นานอย่างเผลอตัว 


กริ๊ง......กริ๊ง

เสียงระฆังดัง ณ เวทีกลางของห้องประชุม  เรียกความสนใจของเด็กทุกคนหันไปมองตาม  เสียงดังที่เคยคุยจ๊อกแจ๊กก็เงียบสนิทไป


            "ก่อนอื่นครูขอสวัสดีนักเรียนทุกคน  อันที่จริงครูเรียกว่านักเรียนก็คงไม่ถูกต้องนัก  เพราะจะมีบางคนเท่านั้นก็ได้เรียนที่นี่   เอาล่ะ  ครูขอแนะนำตัวก่อนก็แล้วกัน  ครูชื่อคาพาสท์  ปกติครูทำหน้าที่สอนนักเรียนปีหนึ่ง  แต่วันนี้ขอมาทำหน้าที่เป็นโฆษกประจำโรงเรียนไปก่อนแล้วกัน

               สำหรับการสอบในวันนี้นั้น  ก็มีกติกาง่ายๆ  นั่นก็คือ  ให้เข้าไปในห้องนั่น  (พลางชี้ไปที่อยู่เรียงชิดกันกว่ายี่สิบบาน)  แล้วให้นักเรียนนำป้ายชื่อของตัวเองที่ถูกซ่อนอยู่ออกมาให้ทันกำหนดเวลาแค่นั้นเอง  ส่วนเครื่องกำหนดเวลานั้น  ก่อนจะเข้าสอบทุกคนจะได้คบเพลิง  ก็อย่างที่เข้าใจหากไปดับ  นั่นก็แสดงว่าเวลาได้หมดลงแล้ว

                และการสอบนั้นจะเข้าไปทีละสามคนต่อประตูหนึ่งบาน  เอ้อ....แล้วก็ไม่ต้องกลัวได้เปรียบเสียเปรียบว่าประตูบานไหนจะง่ายกว่ากันหรอก  เพราะเข้าไปแล้วก็ประตูทั้งยี่สิบบานนี้จะเชื่อโยงกันหมด  สุดท้ายนี้ครูขอให้นักเรียนทุกคนโชคดี"


เมื่อกล่าวเสร็จ  ครูลาคาสท์จากจู่ๆยืนพูดอยู่  ก็หายไปเฉยๆซะงั้น  และมีรุ่นพี่มารับช่วงต่อ  เป็นการจัดนักเรียนที่มาสมัครสอบเข้าประตูต่างๆ  เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย  เธอรอฟังชื่อเธอ  เพื่อที่จะได้รับการเข้าสอบ  แต่จนแล้วจนเล่าผ่านไปกว่าชั่วโมง  ชื่อเธอก็ไม่ได้เรียกให้ไปสอบเสียที  และแล้วตอนนี้คนขี้เซาได้หลับไปแล้ว 


โป๊ก!

อึ๋ย...เจ็บ  เฮ้อ  หลับไปได้ไงเนี่ยเรา  ฮ่าๆ


"เรน่า  มอโรฟาน    เจ้าชายคาธีน  รอลโฟล   และนาริน    สวิสเซอร์มาเข้าห้องสอบค่ะ"

ดั่งเสียงสวรรค์  (เนื่องจากเป็นคำที่รอคอยมานานแล้ว)  ทำให้เรน่าดีใจออกนอกหน้าไปหน่อย  จนทำให้โดนสายตาแบบดุๆ  ส่งมาหาเธอ   ซึ่งได้ผล  ทำให้เธอยอมปิดปากเงียบ  (ก็กลัวนี่หว่า)


ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป  พวกเขาทั้งสามคนได้รับคบเพลิงคนละอัน  เรน่าถือให้กระชับมือ  แล้วเดินเบาและช้ามากเนื่องจากลัวว่าไฟจะดับ  เธอเปิดประตูเข้าไปตามด้วยเพื่อนๆอีกสองคน


ข้างใน  เป็นทางมืดๆ สลัว   ทางเดินชื้นแฉะเหมือนฝนตกใหม่ๆ  เมื่อเดินไปเรื่อยจะพบทางแยกหลายๆทาง  แต่กระนั้นก็ยังไม่มีอะไร  นอกจาก  ความมืด  ทางแยก และพื้นหญ้าอันชื้นแฉะ  

           "แหม  ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้   คบเพลิงเนี่ยคงไม่ดับง่ายๆหรอก  นอกจากเวลาจะหมดจริงๆ"  นารินเดินเข้ามาคุยด้วย  ทำลายความเงียบได้เป็นอย่างดี  ความเงียบที่เธอไม่ชอบเอาเสียเลย

            "เหอๆ  ถ้าดับก็ซวยกันพอดี  ไงก็ปลอดภัยไว้ก่อน  อิอิ"  เรน่าตอบไปพลางประคบประหงมคบเพลิงของเธอไปเรื่อยๆ

            "มัวแต่ปลอดภัย  ระวังเวลาจะหมดก่อนแล้วกัน  เดี๋ยวฉันไปทางแยกนี้แล้วนะ  โชคดี"พูดจบนารินก็โบกมือบ๊ายบาย  แล้วแยกเลี้ยวออกไป

             "อ้าว  ไปซะแระ  แล้วฉันจะอยู่กะใครเนี่ย  หมดญาติ  ขาดมิตร"  เรน่าพึมพำ  โดยลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว  ได้เดินกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์  แต่ก็นั่นแหละ  เขาเงียบมากซะจนเธอลืมไปว่ายังมีแขอยู่

---------------------------------------------------------------------------------------
บทนี้อัพแค่นี้ก่อนละกัน
ง่วงนอน
อิอิ

ความงี่เง่าเริ่มมากินนิยายชั้นแล้ว
น่าจาเปลี่ยนแนวมากกว่าเปงแฟนตาซีนะเนี่ย55
ว่าป่าว
บทนี้ยังไม่จบหรอกแต่ขี้เกียด  อัพต่อเปงบทหน้าละกัน
อิอิ

"เอ่อ........หวัดดี ฉันเรน่าจ๊ะ" ยังไงก็ต้องสร้างพันธมิตรไว้ก่อน อิอิ เรน่าหันไปทักบุรุษผู้นั่งข้างๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมานั้นได้เพียงแค่บุรุษผู้นั้นตวัดสายตามามองก่อนจะหันหน้าไปมองเวทีใหญ่ตามเดิม


'คนไรวะ หยิ่งเป็นบ้า คนเค้าอุตส่าห์ทัก ยิ้มตอบ ทักตอบก็ไม่มี' เรน่าบ่นงุดอยู่ในใจ พลางหันหน้าไปมองบุรุษผู้นั้น หวังเขาจะทักทายเธอตอบบ้าง แต่ผลก็ได้รับก็มีแต่ความ เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ

เอ……..แต่จะว่าไปนายคนนี้ก็หล่อไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย  ดวงหน้าขาวดุจหิมะ  ผมสีทอง  นัยตาสีฟ้าคราม  หากดูจากกริยาท่าทางและผิวพรรณแล้ว  ก็คงจะเป็นผู้ดี(ตีนแดง)มาจากเมืองไหนซักเมืองเป็นแน่  แต่จะดีกว่านี้มากหากลดความหยิ่งยะโสลงสักหน่อย  เรน่าคิดพลางจ้องหน้าเขาอยู่นานอย่างเผลอตัว 


กริ๊ง......กริ๊ง

เสียงระฆังดัง ณ เวทีกลางของห้องประชุม  เรียกความสนใจของเด็กทุกคนหันไปมองตาม  เสียงดังที่เคยคุยจ๊อกแจ๊กก็เงียบสนิทไป


            "ก่อนอื่นครูขอสวัสดีนักเรียนทุกคน  อันที่จริงครูเรียกว่านักเรียนก็คงไม่ถูกต้องนัก  เพราะจะมีบางคนเท่านั้นก็ได้เรียนที่นี่   เอาล่ะ  ครูขอแนะนำตัวก่อนก็แล้วกัน  ครูชื่อคาพาสท์  ปกติครูทำหน้าที่สอนนักเรียนปีหนึ่ง  แต่วันนี้ขอมาทำหน้าที่เป็นโฆษกประจำโรงเรียนไปก่อนแล้วกัน

               สำหรับการสอบในวันนี้นั้น  ก็มีกติกาง่ายๆ  นั่นก็คือ  ให้เข้าไปในห้องนั่น  (พลางชี้ไปที่อยู่เรียงชิดกันกว่ายี่สิบบาน)  แล้วให้นักเรียนนำป้ายชื่อของตัวเองที่ถูกซ่อนอยู่ออกมาให้ทันกำหนดเวลาแค่นั้นเอง  ส่วนเครื่องกำหนดเวลานั้น  ก่อนจะเข้าสอบทุกคนจะได้คบเพลิง  ก็อย่างที่เข้าใจหากไปดับ  นั่นก็แสดงว่าเวลาได้หมดลงแล้ว

                และการสอบนั้นจะเข้าไปทีละสามคนต่อประตูหนึ่งบาน  เอ้อ....แล้วก็ไม่ต้องกลัวได้เปรียบเสียเปรียบว่าประตูบานไหนจะง่ายกว่ากันหรอก  เพราะเข้าไปแล้วก็ประตูทั้งยี่สิบบานนี้จะเชื่อโยงกันหมด  สุดท้ายนี้ครูขอให้นักเรียนทุกคนโชคดี"


เมื่อกล่าวเสร็จ  ครูลาคาสท์จากจู่ๆยืนพูดอยู่  ก็หายไปเฉยๆซะงั้น  และมีรุ่นพี่มารับช่วงต่อ  เป็นการจัดนักเรียนที่มาสมัครสอบเข้าประตูต่างๆ  เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย  เธอรอฟังชื่อเธอ  เพื่อที่จะได้รับการเข้าสอบ  แต่จนแล้วจนเล่าผ่านไปกว่าชั่วโมง  ชื่อเธอก็ไม่ได้เรียกให้ไปสอบเสียที  และแล้วตอนนี้คนขี้เซาได้หลับไปแล้ว 


โป๊ก!

อึ๋ย...เจ็บ  เฮ้อ  หลับไปได้ไงเนี่ยเรา  ฮ่าๆ


"เรน่า  มอโรฟาน    เจ้าชายคาธีน  รอลโฟล   และนาริน    สวิสเซอร์มาเข้าห้องสอบค่ะ"

ดั่งเสียงสวรรค์  (เนื่องจากเป็นคำที่รอคอยมานานแล้ว)  ทำให้เรน่าดีใจออกนอกหน้าไปหน่อย  จนทำให้โดนสายตาแบบดุๆ  ส่งมาหาเธอ   ซึ่งได้ผล  ทำให้เธอยอมปิดปากเงียบ  (ก็กลัวนี่หว่า)


ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป  พวกเขาทั้งสามคนได้รับคบเพลิงคนละอัน  เรน่าถือให้กระชับมือ  แล้วเดินเบาและช้ามากเนื่องจากลัวว่าไฟจะดับ  เธอเปิดประตูเข้าไปตามด้วยเพื่อนๆอีกสองคน


ข้างใน  เป็นทางมืดๆ สลัว   ทางเดินชื้นแฉะเหมือนฝนตกใหม่ๆ  เมื่อเดินไปเรื่อยจะพบทางแยกหลายๆทาง  แต่กระนั้นก็ยังไม่มีอะไร  นอกจาก  ความมืด  ทางแยก และพื้นหญ้าอันชื้นแฉะ  

           "แหม  ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้   คบเพลิงเนี่ยคงไม่ดับง่ายๆหรอก  นอกจากเวลาจะหมดจริงๆ"  นารินเดินเข้ามาคุยด้วย  ทำลายความเงียบได้เป็นอย่างดี  ความเงียบที่เธอไม่ชอบเอาเสียเลย

            "เหอๆ  ถ้าดับก็ซวยกันพอดี  ไงก็ปลอดภัยไว้ก่อน  อิอิ"  เรน่าตอบไปพลางประคบประหงมคบเพลิงของเธอไปเรื่อยๆ

            "มัวแต่ปลอดภัย  ระวังเวลาจะหมดก่อนแล้วกัน  เดี๋ยวฉันไปทางแยกนี้แล้วนะ  โชคดี"พูดจบนารินก็โบกมือบ๊ายบาย  แล้วแยกเลี้ยวออกไป

             "อ้าว  ไปซะแระ  แล้วฉันจะอยู่กะใครเนี่ย  หมดญาติ  ขาดมิตร"  เรน่าพึมพำ  โดยลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว  ได้เดินกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์  แต่ก็นั่นแหละ  เขาเงียบมากซะจนเธอลืมไปว่ายังมีแขอยู่

---------------------------------------------------------------------------------------
บทนี้อัพแค่นี้ก่อนละกัน
ง่วงนอน
อิอิ

ความงี่เง่าเริ่มมากินนิยายชั้นแล้ว
น่าจาเปลี่ยนแนวมากกว่าเปงแฟนตาซีนะเนี่ย55
ว่าป่าว
บทนี้ยังไม่จบหรอกแต่ขี้เกียด  อัพต่อเปงบทหน้าละกัน
อิอิ

เอ๊ะ……หรือว่าเราน่ารักเลยมีแต่คนอิจฉา' เรน่าคิดพลางขำๆกับความคิดตัวเอง สงสัยเราคงติดโรคหลงตัวเองจากพี่เลโอแล้วแน่เลยเนี่ย เธอจึงยิ้มรับ แต่ว่าจริงๆแล้วสาวๆพวกนั้นไม่ได้มองเธอนี่ มองคนข้างๆเธอต่างหาก อึ๋ย ไรกันเนี่ย

"เอ่อ........หวัดดี ฉันเรน่าจ๊ะ" ยังไงก็ต้องสร้างพันธมิตรไว้ก่อน อิอิ เรน่าหันไปทักบุรุษผู้นั่งข้างๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมานั้นได้เพียงแค่บุรุษผู้นั้นตวัดสายตามามองก่อนจะหันหน้าไปมองเวทีใหญ่ตามเดิม


'คนไรวะ หยิ่งเป็นบ้า คนเค้าอุตส่าห์ทัก ยิ้มตอบ ทักตอบก็ไม่มี' เรน่าบ่นงุดอยู่ในใจ พลางหันหน้าไปมองบุรุษผู้นั้น หวังเขาจะทักทายเธอตอบบ้าง แต่ผลก็ได้รับก็มีแต่ความ เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ

เอ……..แต่จะว่าไปนายคนนี้ก็หล่อไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย  ดวงหน้าขาวดุจหิมะ  ผมสีทอง  นัยตาสีฟ้าคราม  หากดูจากกริยาท่าทางและผิวพรรณแล้ว  ก็คงจะเป็นผู้ดี(ตีนแดง)มาจากเมืองไหนซักเมืองเป็นแน่  แต่จะดีกว่านี้มากหากลดความหยิ่งยะโสลงสักหน่อย  เรน่าคิดพลางจ้องหน้าเขาอยู่นานอย่างเผลอตัว 


กริ๊ง......กริ๊ง

เสียงระฆังดัง ณ เวทีกลางของห้องประชุม  เรียกความสนใจของเด็กทุกคนหันไปมองตาม  เสียงดังที่เคยคุยจ๊อกแจ๊กก็เงียบสนิทไป


            "ก่อนอื่นครูขอสวัสดีนักเรียนทุกคน  อันที่จริงครูเรียกว่านักเรียนก็คงไม่ถูกต้องนัก  เพราะจะมีบางคนเท่านั้นก็ได้เรียนที่นี่   เอาล่ะ  ครูขอแนะนำตัวก่อนก็แล้วกัน  ครูชื่อคาพาสท์  ปกติครูทำหน้าที่สอนนักเรียนปีหนึ่ง  แต่วันนี้ขอมาทำหน้าที่เป็นโฆษกประจำโรงเรียนไปก่อนแล้วกัน

               สำหรับการสอบในวันนี้นั้น  ก็มีกติกาง่ายๆ  นั่นก็คือ  ให้เข้าไปในห้องนั่น  (พลางชี้ไปที่อยู่เรียงชิดกันกว่ายี่สิบบาน)  แล้วให้นักเรียนนำป้ายชื่อของตัวเองที่ถูกซ่อนอยู่ออกมาให้ทันกำหนดเวลาแค่นั้นเอง  ส่วนเครื่องกำหนดเวลานั้น  ก่อนจะเข้าสอบทุกคนจะได้คบเพลิง  ก็อย่างที่เข้าใจหากไปดับ  นั่นก็แสดงว่าเวลาได้หมดลงแล้ว

                และการสอบนั้นจะเข้าไปทีละสามคนต่อประตูหนึ่งบาน  เอ้อ....แล้วก็ไม่ต้องกลัวได้เปรียบเสียเปรียบว่าประตูบานไหนจะง่ายกว่ากันหรอก  เพราะเข้าไปแล้วก็ประตูทั้งยี่สิบบานนี้จะเชื่อโยงกันหมด  สุดท้ายนี้ครูขอให้นักเรียนทุกคนโชคดี"


เมื่อกล่าวเสร็จ  ครูลาคาสท์จากจู่ๆยืนพูดอยู่  ก็หายไปเฉยๆซะงั้น  และมีรุ่นพี่มารับช่วงต่อ  เป็นการจัดนักเรียนที่มาสมัครสอบเข้าประตูต่างๆ  เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย  เธอรอฟังชื่อเธอ  เพื่อที่จะได้รับการเข้าสอบ  แต่จนแล้วจนเล่าผ่านไปกว่าชั่วโมง  ชื่อเธอก็ไม่ได้เรียกให้ไปสอบเสียที  และแล้วตอนนี้คนขี้เซาได้หลับไปแล้ว 


โป๊ก!

อึ๋ย...เจ็บ  เฮ้อ  หลับไปได้ไงเนี่ยเรา  ฮ่าๆ


"เรน่า  มอโรฟาน    เจ้าชายคาธีน  รอลโฟล   และนาริน    สวิสเซอร์มาเข้าห้องสอบค่ะ"

ดั่งเสียงสวรรค์  (เนื่องจากเป็นคำที่รอคอยมานานแล้ว)  ทำให้เรน่าดีใจออกนอกหน้าไปหน่อย  จนทำให้โดนสายตาแบบดุๆ  ส่งมาหาเธอ   ซึ่งได้ผล  ทำให้เธอยอมปิดปากเงียบ  (ก็กลัวนี่หว่า)


ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป  พวกเขาทั้งสามคนได้รับคบเพลิงคนละอัน  เรน่าถือให้กระชับมือ  แล้วเดินเบาและช้ามากเนื่องจากลัวว่าไฟจะดับ  เธอเปิดประตูเข้าไปตามด้วยเพื่อนๆอีกสองคน


ข้างใน  เป็นทางมืดๆ สลัว   ทางเดินชื้นแฉะเหมือนฝนตกใหม่ๆ  เมื่อเดินไปเรื่อยจะพบทางแยกหลายๆทาง  แต่กระนั้นก็ยังไม่มีอะไร  นอกจาก  ความมืด  ทางแยก และพื้นหญ้าอันชื้นแฉะ  

           "แหม  ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้   คบเพลิงเนี่ยคงไม่ดับง่ายๆหรอก  นอกจากเวลาจะหมดจริงๆ"  นารินเดินเข้ามาคุยด้วย  ทำลายความเงียบได้เป็นอย่างดี  ความเงียบที่เธอไม่ชอบเอาเสียเลย

            "เหอๆ  ถ้าดับก็ซวยกันพอดี  ไงก็ปลอดภัยไว้ก่อน  อิอิ"  เรน่าตอบไปพลางประคบประหงมคบเพลิงของเธอไปเรื่อยๆ

            "มัวแต่ปลอดภัย  ระวังเวลาจะหมดก่อนแล้วกัน  เดี๋ยวฉันไปทางแยกนี้แล้วนะ  โชคดี"พูดจบนารินก็โบกมือบ๊ายบาย  แล้วแยกเลี้ยวออกไป

             "อ้าว  ไปซะแระ  แล้วฉันจะอยู่กะใครเนี่ย  หมดญาติ  ขาดมิตร"  เรน่าพึมพำ  โดยลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว  ได้เดินกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์  แต่ก็นั่นแหละ  เขาเงียบมากซะจนเธอลืมไปว่ายังมีแขอยู่

---------------------------------------------------------------------------------------
บทนี้อัพแค่นี้ก่อนละกัน
ง่วงนอน
อิอิ

ความงี่เง่าเริ่มมากินนิยายชั้นแล้ว
น่าจาเปลี่ยนแนวมากกว่าเปงแฟนตาซีนะเนี่ย55
ว่าป่าว
บทนี้ยังไม่จบหรอกแต่ขี้เกียด  อัพต่อเปงบทหน้าละกัน
อิอิ