คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 : อัจฉริยะ !!
เมื่อสิ้นเสียงการแนะนำตัวของผม ทั้งห้องก็อื้ออึงขึ้นมา อะไรกัน ถึงแม้ว่าตูอาจจะได้เป็นหัวหน้าชาย แต่ถ้าพวกแกไม่โหวดฉัน ฉันก็ไม่ได้เป็นนะโว๊ย ..
" ธะ... เธอชื่อ อนุชาติจริงนะ ... " จารย์ถามผมอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเมื่อครู่จารย์แกคงเกิดอาการหูอื้อขึ้นมั้ง ?
" คับ ผมเอง อนุชาติ ... อนุชาติ พลพัฒน์ อายุ 15 คับ ... " สิ้นเสียงของผม ทั้งห้องยิ้งอื้ออึงขึ้นมาอีก อะไรอีกฟะเนี่ยะ ฉันผิดเหรอฟะที่เกิดมาชื่ออนุชาติ
" โอ๊ย เมื่อกี้อาจารย์ขอโทษด้วยนะค่ะ ที่ลืมคุณ อนุชาติไป ขอโทษจริงๆค่ะ เอาละทุกคนคงไม่คิดว่าเค้าไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหัวหน้าห้องหรอกนะ " ตอนนี้ท่านอาจารย์ทำหน้าเหวอมากที่เจอผม ... เออ จารย์คับ ถึงแม้เมื่อวันปิดเทอร์มผมไปอัดกับกุ๋ยเพื่อช่วยหญิงชนิด 6-1 ก็ตาม แต่ผมก็เป็นคนดีนะจารย์ ~!! เอ๊ะ ว่าแต่จารย์กับเพื่อนๆรู้ได้ไง หรือว่ามีเหยี่ยวข่าวเกิดเห็นเหตุการณ์นั้นแล้วก็
บันทึกภาพเอาไว้ออกข่าวภาคเช้า ??!! โอ๊ย ... ไม่น่าเล๊ย ฉันคงกลายเป็นไอ้มนุษย์สุดโหด อายุแค่ 15 แต่ฆ่าคน 4 คนในพริบตา และทำให้อีก 2 คนวิ่งหนีเพราะความหวาดกลัวสุดชีวิต จากนั้นก็ลากผู้หญิงตัวเล็กๆไปไหนอีกก็ไม่รู้ !! โอ้ว พระเจ้า !! ผมเริ่มคิดเสียใจแล้วสิที่หน้าร้อนมัวแต่ซ้อมบาสอยู่ที่สนามหลังบ้านไม่สนใจข่าวเลย ... โถ่ มิน่าแม่ของเราถึงมองเราด้วยสายตาแปลกๆ ประมานว่า "หน้าหยั่งแกทำไม่ได้หรอก" (เออ ... เป็นเอามากนะไอ้พระเอก : ผู้แต่ง)
" คุณอนุชาติค่ะ ..... " เหวอ ... อาจารย์มาอยู่ข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ
" เออ.. ครับ .. " แหะๆ จารย์ผมไม่ผิดน๊า ....
" เชิญไปหน้าห้องหน่อยค่ะ กล่าวอะไรเล็กน้อยหน่อย .. กับพรรษา " ห๋า ........... อารายว๊า .... จารย์จะให้ผมกล่าวเรื่องผมฆาตกรรมเด็กผู้โชคร้าย 4 คนแล้วทำให้อีก 2 คนขี้ขึ้นหัววิ่งหนีไปหาแม่ แล้วลากเอาผู้หญิงแก่อายุราวๆ 70 ไปกินตับ (พระเอกของเราเพี้ยนขึ้นเรื่อยๆ)
" เออ แต่ว่า ... " ผมเริ่มใจเสียขึ้นเล็กๆ แม้แต่ไอ้เอ้เพื่อนคนแรกที่นี้ของผมก็เริ่มมองหน้าผมแปลกๆ
" ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ดิฉันคิดว่าทุกคนต้องดีใจที่คุณอนุชาติพูดอะไรให้ฟังแน่ " อ๊าก..... เพื่อนในห้องของเราอยากฟังเรื่องฆาตกรรมทารก 2 ขวบ 4 คน แล้วก็ทำให้ทารกอีก 2 คน คลานหนีไปร้องไห้อย่างสุดชีวิต แล้วก็ลักพาตัวเด็กหญิงอายุ 8 ขวบไปเรียกค่าไถ่งั้นเหรอ !! (เออ ... โรงพยาบาลโรคประสาทคับ .. พระเอกของเรามันบ้าไปแล้วจริงๆ มารับมันไปหน่อย .... : ผู้แต่ง)
เอาก็เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน อย่างน้อยก็อยากจะบอกให้สังคมรู้ว่า ผมไม่ผิด !! ผมไม่ได้ฆาตกรรม ไม่ได้ลักพาตัว ไม่ได้กินตับแต่อย่างได้ และไม่ได้ซุกหุ้นด้วย !! (มันบ้าไปแล้ว .. อันหลังล้อเล่นน่า อย่าคิดมาก ... : ผู้แต่ง) แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าห้อง ตรงหน้าห้องนั้นเสริมพื้นขึ้นสูงกว่าบริเวณโต๊ะเรียน เพื่อให้อาจารย์ดูเด่น ที่นั้นนางฟ้านุ่นเธอยืนอยู่พร้อมสายตาที่ส่องประกายมาทางผม เอาเหอะ ... เพิ่งรู้ว่านางฟ้านิยมฆาตกรโหด ... (เป็นเอามากเนอะพระเอกของเรา)
เมื่อผมขึ้นไปแล้ว มีเสียงปรบมือดังจากเพื่อนๆในห้อง เอาเป็นว่าตอนนี้ผมอายมาก ไม่ว่าจะอายที่ขึ้นมาหน้าห้อง อายที่ยืนอยู่ข้างๆนางฟ้าประจำห้อง หรือว่าอายที่จะต้องเรื่องราวฆาตกรรมอันสุดโหดของผม .....
" เออ .... สวัสดีคับเพื่อนๆ คือผมชื่อ อนุชาติ พลพัฒน์ อายุ 15 ปี โสด และ เออ...เรียกผมว่าโจนะคับ " ผมพูดตะกุกตะกักเล็กๆ เพราะอาย แหะๆ เพื่อนๆขำเล็กน้อยกับท่าทีเขินผม
" สวัสดีค่ะ ฉัน พรรษานะค่ะ เรียกกันว่า นุ่น ก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนทุกคนนะค่ะ " เธอพูดด้วยยิ้มแยมไปด้วย เล่นเอาผู้ชายในห้องแทบละลาย ยิ่งผมยิ่งร้าย เพราะอยู่ใกล้เธอ เล่นเอาโดนรังศีความสดใสและน่ารักของเธอจนละลายเอาตรงนั้นไปเลย
" เออ .... เราอยากทราบความเห็นเกี่ยวกับการเรียนหน่อยค่ะ คุณโจ " ผู้หญิงคนหนึ่งในห้องชูมือแล้วถามผม อ้าว ถามเรื่องเรียนหรอกเหรอ เฮ้อ ~! นึกว่าถามเรื่องฆาตกรรมห้องปิดตายของผู้ชาย 4 คน แล้วอีก 2 คนต้องขวันหนีดีฟ่อ จากนั้นก็ฉุดผู้หญิงสาวแถวๆห้องปิดตายนั้นไปขาย .... (นึกว่ามันหายบ้า... ที่แท้มันยังบ้าอยู่อีกพระเอกของเรา : ผู้แต่ง)
" อ๋อ .... ผมคิดว่าการเรียนของเรานั้น ถ้าอยากเรียนเก่งก็อย่าเครียดกับมันให้มากนะคับ รีแล๊กซ์ๆบ้าง แล้วผมคิดว่าการออกกำลังกายก็ช่วยเหมือนกันนะคับ " ผมตอบไปอย่างไม่มีอะไรจะตอบ โยงไปออกกำลังกายโน้น แล้วการออกกำลังกายแล้วมันทำให้ฉลาดจริงเหรอฟะเนี่ยะ ... ทุกคนต่างพูดกันอื้ออึง เออ... ดูเหมือนว่าพวกเด็กอัจฉริยะประจำห้องนี้ท่าทางจะโง่เชื่อคำพูดของเราแฮะ รู้งี้น่าจะบอกให้วิดพื้นแล้วจะฉลาดขึ้น
" เออ... ผมถามหน่อยคับ นุ่นรู้จักคุณโจได้ยังไงเหรอคับ ~ " โอ้ แล้วไอ้เอ้สุดแสบมันก็โผล่หัวมาพร้อมกับคำถามที่โดนใจคนทั้งห้องไม่ว่าหญิงหรือชาย(ผมด้วยนะ)
" อ๋อ .... ก็เค้าเป็นคนสำคัญของนุ่นนะค่ะ ... " เธอพูดแล้วทำท่าเอียงอายหน่อยๆ เรียกเอาเสียงอื้ออึงในห้องและนอกห้องดังขึ้นกว่าเดิม .... แล้วเอาผมอึ้งตาลายคล้ายจะเป็นลมขึ้นมาทันที เห๊ย !! นี้ฉันรู้จักนางฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ฟระ พยายามคิดแล้วคิดอีกจนหัวแทบแตก เอาให้แน่ๆว่าเจอหญิงน่ารักขนาดนี้ลืมเป็นไปไม่ได้แน่ เธอเป็นใครกันนะ !! หรือว่าเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเมื่ออดีตแสนนานมาแล้วพบรักกับหนุ่มน้อยอย่างเรา แล้วเธอก็จำเราเอาไว้ในความทรงจำตลอดมา ว่าแต่ว่า มันน้ำเน่าไปมั้ง ....
" คุณนุ่นคับ !! คุณโจเป็นอะไรกับคุณเหรอ !! " เสียงกระทาชายนายหนึ่งดังออกมาจากนอกห้อง .... เอ... ไอ้พวกเวรห้อง B กับ C นี้หว่า ไหงมันมามุงเต็มหน้าห้องตูฟะเนี่ยะ เห๊ย !!
" เค้า ... เป็น ... "
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสียงสัญญาณออดหมดชั่วโมงดังขึ้นขัดจังหว่ะพอดี ท่ามกลางเสียงโฮ่ของนักเรียน 3 ห้อง อาจารย์เดินเข้ามาหาพวกเราทั้งสองด้วยรอยยิ้มอันหวานเลี่ยน อะไรกันฟระ
" เอาละ ห้องอื่นอยู่ก็ดีแล้ว นี้ คุณอนุชาติ นักเรียนอัจฉริยะที่สุดของโรงเรียนเรา I.Q. ของเค้ามีถึง 210 เป็นนักเรียนภายใต้การดูแลของอาจารย์ วาสนา !! คือฉันเอง " อาจารย์พูดอย่างร่าเริง(พร้อมกับเสียงปรบมือจากนอกและในห้อง) แหะๆ สรุปนี้อึ้งไปเพราะผมมี I.Q. 210 เนี่ยนะ อะไรกัน ก็ I.Q 210 มันสำคัญตรงไหนหว่า ก็แค่สิทธิ์เรียนฟรี แล้วก็ไม่ต้องเรียน ม.ปลายก็ได้
......... เอ ....... สรุปว่าไม่มีเหยี่ยวข่าวถ่ายภาพ ฆาตกรรมโหดซ่อนเงื่อนเชือดคนตาย 4 ศพ ให้ทั้ง 4 ต่ายอย่างทรมาน แล้วทำให้อีก 2 คำช็อกกับภาพที่เห็นจนรับไม่ได้ แล้วก็เอาหญิงสาวแถวนั้นเป็นเหยือบูชายันต์อีกคน เฮ้อ ... รอดไป .......
(( ท่าทางมันไม่รู้ตัวเลยเนอะว่ามันบ้า ? : ผู้แต่ง ))
ความคิดเห็น