คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 กาเบรียล
สอสามสัปาห์ผ่านไปอย่ารวเร็วั้แ่เอลีสเริ่มใ้ีวิใหม่ที่นี่ อนนี้เธอรู้สึว่าวามสัมพันธ์ระหว่าเธอับอเมลีำลัีึ้นเรื่อยๆ เ็น้อยเริ่มเปิใให้เธอมาึ้น หัวใอเอลีสเ็มไป้วยวามอบอุ่นและวามสุเมื่อเธอไ้เห็นรอยยิ้มอลูสาว พวเานั่เล่นันในสวนหน้าบ้าน ท่ามลาแสแอ่อนๆ ยามบ่าย เอลีสนั่ยอๆ ้าๆ อเมลี มืออเธอ่วยประอุ๊าผ้าัวน้อยที่อเมลีอบเล่น ะที่เ็น้อยหัวเราะิัอย่าสนุสนาน
เสียฝีเท้าอสาวใ้ัึ้นเบาๆ า้านหลั เอลีสหันมอ้วยวามสสัยเมื่อเห็นสาวใ้ถือหมายอยู่ในมือ สาวใ้โ้ศีรษะอย่านอบน้อม่อนะยื่นหมายบับนั้นให้เธอ "ุผู้หิะ หมายาุาเบรียล่ะ"
เอลีสมอหมายในมือ้วยวามรู้สึหลาหลาย ่อนะ่อยๆ เปิอออ้วยวามระมัระวั ระาษหมายสีรีมมีลายมือมัอสามีบรรเียนไว้ ร่าวๆ ว่า าเบรียลำลัะลับมาในเร็วๆ นี้ วามรู้สึแปลประหลาแทรเ้ามาในหัวใอเธอ แม้พวเาะเป็นสามีภรรยาัน แ่เธอรู้สึประหม่าเล็น้อยที่ำลัะไ้พบเาอีรั้
เอลีสหลุบาลมอหมายในมือ พลาิถึาเบรียล ายหนุ่มผู้ส่าามและสุภาพเรียบร้อย แ่แฝ้วยวามเย็นาที่เธอำไ้ารั้แรที่พบ วามิที่เธอะไ้เผิหน้าับเาทำให้หัวใอเธอเ้นระรัวเล็น้อ
เอลีสพยัหน้าให้สาวใ้เ็บหมายาไป ่อนะหันลับมาหาอเมลีที่ำลัสนุอยู่ับารเล่นุ๊า เธอยิ้มและ่อยๆ เอ่ยบอลูสาว้วยน้ำเสียอบอุ่น “อเมลี๊ะ ุพ่อำลัะเินทาลับมาแล้วนะลู”
วาออเมลีเบิว้าึ้นทันทีที่ไ้ยินำพูนั้น ใบหน้าเล็ๆ อเ็น้อยสว่าไสว้วยวามื่นเ้น แววาเ็มไป้วยวามสุที่ยาะปิบั อเมลีเอ่ย้วยน้ำเสียีใอย่าล้นเหลือ “ุพ่อะลับมาแล้วริๆ เหรอะ?”
เอลีสยิ้มให้และพยัหน้าเบาๆ ลูสาวอเธอเิบโมาพร้อมับวามรัและวามอบอุ่นที่ไ้าพ่อ แม้าเบรียละมีท่าทีเียบรึมและไม่ไ้แสวามรัับเอลีส แ่เา็รัลูสาวอเาอย่าสุหัวใ แ่เนื่อาารานที่ทำให้เา้อเินทาบ่อย เาึไม่สามารถอยู่ับอเมลีไ้นานนั แ่วามรัและวามอ่อนโยนที่เามีให้ลูสาวนั้นมาเินพอที่ะทำให้อเมลีมีวามสุในทุรั้ที่ไ้พบหน้า
อเมลีสบาับแม่่อนะพู้วยน้ำเสียใสื่อและเ็มไป้วยวามหวั “ุแม่ะ หนูอยาไปรับุพ่อที่สถานีรถไฟไ้ไหมะ หนูอยาเป็นนแรที่ไ้เห็นุพ่อเมื่อเามาถึ!”
เอลีสนิ่ไปเล็น้อยับำออันไร้เียสาอลูสาว เธอเห็นวามปรารถนาที่ะไ้ใล้ิพ่อในแววาออเมลี เธอึยิ้มและพยัหน้าอย่าอบอุ่น “ไ้สิ้ะ แม่ะพาอเมลีไปรับุพ่อ้วยันนะลู”
ใบหน้าเล็ๆ ออเมลีายวามสุอย่าล้นหลามเมื่อไ้ยินำอบ เ็น้อยยิ้มว้าแล้วรีบเ้าไปอเอลีสอย่าื่นเ้น
เอลีส้มลมอนาฬิาบน้อมือ เป็นเวลาอีประมาสิบว่านาทีที่บวนรถไฟอาเบรียละมาถึ วามรู้สึประหม่าเล็ๆ แผ่่านในใ เธอยมือึ้นัแ่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ่อยๆ ปัฝุ่นเล็น้อยที่อาิบนระโปรและแ่หมวบนศีรษะให้เ้าที่ มันเป็นหมวนาเล็ที่มีอบประับ้วยผ้าลูไม้เรียบ่ายที่เ้าับุลุมสีอ่อนอเธอ วามละเอียละอออารแ่ายในยุนี้ทำให้เธอรู้สึไ้ถึวามส่าาม แ่ในใอไม่ไ้ที่ะนึถึวามสะวสบายอารแ่หน้าในโลเ่าอเธอ ในยุนี้เรื่อสำอายั่อน้าำั มีเพียแป้ฝุ่นาๆ และลิปสิบาสีเท่านั้น ึ่่าาโลเ่าที่เ็มไป้วยลิปสิสีสันสใสและเรื่อสำอารบรัน
เอลีส้มลมออเมลีที่ยืน้าๆ ลูสาวัวน้อยำลัมอูรอบๆ อย่าสนใ เธอึยิ้มและัสินใใ้เวลานี้พาอเมลีเินไปรอบๆ สถานีเล็น้อย ระหว่าที่รอบวนรถไฟมาถึ “อเมลี๊ะ เราไปื้อนมรอันีไหมะ?”
อเมลีหันมายิ้มแย้มพร้อมับพยัหน้าอย่าื่นเ้น เอลีสึูมือลูสาวและเินไปยัร้านนมเล็ๆ ที่ั้อยู่ไม่ไลาานาลา ร้านนมนี้แ่อย่าน่ารั มีะร้าใส่นมปัลิ่นหอมฟุ้ และนมหวานหลาหลายนิวาเรียอยู่บนั้นไม้ทีู่อบอุ่น ลิ่นหอมอนมปัอบใหม่ลอยมาาเาน์เอร์ ทำให้บรรยาาศอร้านูผ่อนลาย
เอลีสและอเมลีมอสำรวนมหวานที่เรียราย ทัุ้ี้็อโแลิพิ้นเล็ นมอบสีทอ และมาร์แมลโลว์นุ่มๆ หั่นเป็น้อนสีาวทีู่นุ่มฟู อเมลีาเป็นประายเมื่อเห็นนมที่หลาหลายและมีสีสัน “ุแม่ะ หนูออันนี้ไ้ไหม?” เธอี้ไปที่นมปัอบเนยโรย้วยน้ำาลเป็นประาย
เอลีสยิ้มและพยัหน้า ่อนะหยิบนมให้ลูสาว เธอรู้สึถึวามอบอุ่นในใเมื่อเห็นอเมลีเพลิเพลินับนมในมือ เธอ่ายเินให้ับเ้าอร้านอย่าเรียบร้อยและูมืออเมลีเินลับไปยัานาลา ะที่มอลูสาวำลัหยิบนมึ้นมาทานอย่าร่าเริ วามื่นเ้นในใอเอลีส็เริ่มลับมาอีรั้ เมื่อนึถึารไ้พบับาเบรียลอีรั้ในไม่ี่นาทีนี้
าเบรียลยืนอยู่ริมหน้า่าในบวนรถไฟที่ำลัเลื่อนัวเ้าอานาลา เา้มมอหมายในมืออีรั้ ัวอัษรที่บรรเียนบอเล่าอย่าัเนว่า ‘ภรรยา’ อเามารอรับที่สถานี วามแปลใเล็ๆ ายึ้นในวาอเา แ่านันมาว่า 5 ปี แ่รั้นี้เป็นรั้แรที่เอลีสมารับเา้วยัวเอ เาเ็บหมายลระเป๋า สูหายใลึและพยายามเ็บวามรู้สึประหลานี้ไว้ในใ
เมื่อบวนรถไฟเทียบท่า เสียนพูุยอแและเสียล้อรถไฟที่เสียสีับราทำให้บรรยาาศเ็มไป้วยวามวุ่นวาย านาลานั้นเ็มไป้วยผู้นที่่ายืนรออยนที่พวเารัและเฝ้ารอะไ้พบ ทุนู่าเร่รีบและมีเป้าหมาย ราวับทุนในที่แห่นี้มีใรสันที่รออยอยู่
เมื่อประูเปิออ าเบรียล้าวลารถไฟอย่าส่าาม ร่าสูโปร่อเา้าวลมาอย่ามั่นและสุุม ใบหน้ามเ้มมีแววาที่นิ่รึม เผยให้เห็นวามส่าามในท่าทาอเา เาำลัมอหาภรรยาและลูสาวอเาท่ามลาฝูน
ทันในั้นเอ เสียใสๆ อเ็หิัึ้นท่ามลาเสียอแ “พ่อ๋า!”
าเบรียลหันไปามเสียนั้นทันที และสายาอเา็พบับภาพที่ทำให้เาะัเล็น้อย ภรรยาอเายืนอยู่รนั้น้าๆ ลูสาว ร่าเล็ๆ ออเมลีำลัยิ้มอย่าีใ มือเล็ๆ อเธอโบมืออย่าื่นเ้น วาลมโและใบหน้าที่เปี่ยมไป้วยวามสุ ทำให้เายิ้มบาๆ ออมาโยไม่รู้ัว
เอลีสที่ยืนอยู่้าๆ สวมุสีอ่อนที่เ้าุับลูสาว เธอูส่าามและอ่อนโยน ริมฝีปามีรอยยิ้มเล็ๆ ในแบบที่เาไม่เยเห็นมา่อน เส้นผมยาวอเธอปลิวไสวเล็น้อยามแรลม ทำให้เธอูเปี่ยมไป้วยีวิีวา ผิไปาท่าทีเย็นาที่เาุ้นเย สีหน้าที่ผ่อนลายและแววาที่อ่อนโยนอเอลีสในวันนี้ทำให้หัวใอเาเ้นแรึ้นอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
าเบรียลเ็บวามรู้สึแปลๆ นี้ไว้ในใ เามอเอลีสและอเมลีที่ยืนเียันอย่าลัว และอิไม่ไ้ว่าภรรยาอเาในุสีอ่อนนีู้ามและมีเสน่ห์เหลือเิน เายิ้มบาๆ ่อนะเินไปหาพวเธอ อเมลีรีบวิ่มาอเาทันที
“อเมลี๊ะ ระวัหน่อยลู” เาพูะที่ย่อัวลรับร่าเล็ๆ อลูสาวเ้าสู่อ้อมอ เาหัวเราะเบาๆ เมื่ออเมลีอเาแน่น แววาอเาเ็มไป้วยวามรัและอ่อนโยนที่เามี่อเธอโยไม่ปิบั
เอลีสยืนมอภาพนั้น้วยรอยยิ้ม วาสีฟ้าอเธอเปล่ประายอย่าอบอุ่น ะที่าเบรียลเยหน้ามอเธอ แววาอเา็เผยวามแปลใและวามประทับใออมาเล็น้อย เอลีสยิ้มบาๆ ่อนะเอ่ยทัทายาเบรียลเบาๆ “ยินี้อนรับลับ่ะ” น้ำเสียอเธอเรียบนิ่ แฝ้วยวามอ่อนโยนที่เธอพยายามแสออ
าเบรียลเพียพยัหน้าให้เธอเล็น้อย อบรับ้วยสายาที่สบนิ่ ่อนะูมืออเมลีอย่าทะนุถนอม พาเธอเินไปยัรถม้าที่รออยู่รานาลา เมื่อถึรถม้า เาอุ้มอเมลีัวน้อยึ้นไปนั่้านในอย่านุ่มนวล ่อนะหันลับมาสบาับเอลีสเล็น้อย ราวับะส่สัาให้เธอเ้ามาใล้
เอลีสผะเล็น้อยเมื่อเห็นาเบรียลยื่นมือออมาเพื่อประอเธอ วาอเธอสบับมือหนาอเาที่รอเธออยู่ เธอรู้สึไ้ถึวามละอายในใเล็ๆ ่อนที่มือบาอเธอะยื่นออไปวาบนมืออเา วามอุ่นที่แทรผ่านามืออเาทำให้เธอใเ้นแรเล็น้อย เาับมือเธออย่ามั่นและประอเธอึ้นรถม้า้วยท่าทีส่าามและอ่อนโยน
เมื่อทั้สามนั่อยู่ภายในรถม้า บรรยาาศเียบสบลอย่าประหลา มีเพียเสียล้อรถม้าที่เสียสีับถนนและเสียเือม้าระทบพื้นหินเป็นัหวะ เอลีสนั่อย่าเียบๆ ร้ามับาเบรียล ะที่อเมลีนั่อยู่รลาระหว่าพวเา เ็น้อยมอพ่อและแม่อเธอสลับัน้วยวาเป็นประาย เธอยิ้มอย่าร่าเริและเริ่มพูุยอย่าสนุสนาน
“ุพ่อะ วันนี้หนูพาุแม่มารับุพ่อ้วยนะะ! หนูเ่ไหมะ” อเมลีพูเสียใส ใบหน้าเ็มไป้วยวามื่นเ้น ะที่เธอหันไปสบาพ่ออเธอ
าเบรียลยิ้มบาๆ และพยัหน้าให้ลูสาว “พ่อีใมาเลย้ะ อบุมานะที่มารับพ่อ” น้ำเสียอเานุ่มนวลและอบอุ่น ราวับวามเียบในรถม้าถูเิมเ็ม้วยวามรัที่เามี่อลูสาว
อเมลีหัวเราะิั “วันนีุ้แม่ใีมาเลย่ะ! เราไปื้อนม้วยัน้วย หนูอบมาๆ เลย!”
เอลีสยิ้มเล็น้อยเมื่อไ้ยินลูสาวพู และหันไปสบาับาเบรียลที่ำลัมอมาอยู่ เายิ้วเล็น้อยเหมือนแปลใ ่อนะพยัหน้าให้เธออย่าแผ่วเบา
ความคิดเห็น