ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เจ้าชาย(เพิ่มเนื้อหาอีกนิดค่ะ)
ฉันไม่ใส่มันแล้ว!!!...
ตอนนี้ฉันหนีมานั่งหลบมุมอยู่ที่บันไดหลังงานเลี้ยงคนเดียว โฮๆ T0T ไอ้รองเท้าซังกะบ๊วย มันทำ
ให้ฉันหกล้มต่อหน้าธารกำนัล แล้วฉันจะมีหน้าเข้าไปในงานได้อีกหรือไง -_-^!
...งานเลี้ยงเริ่มไปได้ประมาณสิบนาทีแล้ว คงไม่มีใครสนใจว่าฉันจะไปสิงอยู่ที่ใหนแล้วล่ะมั้ง...
โอ๊ย~ แต่ไอ้รองเท้านี่มันกัดเจ็บจริงๆนะ ดูสิ เลือดไหลแล้วเนี่ย T^T อับอายสิ้นดี ถ้าฉันเข้าไปในงานคงได้โดนหัวเราะเยาะตายเลย เพราะฉะนั้นฉันขอนั่งอยู่ตรงนี้ละกัน เท้าก็เจ็บ เดินไปใหนไม่ไหวแล้ว T0T
ฉันนวดข้อเท้าตัวเองเบาๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคุณย่าวัยทองพันชั่งยังไงไม่รู้ โฮ~
"อ้าว...เธอ!"
เหวอ~ 0_0 จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น ผีหรือเปล่า T0T ฉันนั่งอยู่คนเดียวนะเฮ้ย อย่ามาหลอกมาหลอนกันสิ ชิ่วๆ
...ฉันเลิกคิดฟุ้งซ่านก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง และฉันก็พบว่าเจ้าของเสียงคือดัสตินในชุดสูทสีดำ =[]=
...ฉันต้องบอกมั้ย...ว่าตอนนี้เขาหล่อกว่าทุกทีเลยล่ะ...
ว่าแต่เขามาหาฉันเจอได้ยังไง!
"นาย...นายหาฉันเจอ" ฉันพูดอึ้งๆ
"ฉันหาเธอทั่วงานเลย ทำไมไม่เข้าไปในงานฮะ อยู่ตรงนี้คนเดียวมันอันตรายนะ -_-+!" ดัสตินพูดอย่างหัวเสีย ก่อนจะย่อเข่าลงตรงหน้าฉัน
"คือ...ฉันเจ็บเท้า...เดินไม่ไหว ไม่มีอารมณ์เข้างาน"
ดัสตินมองลงมาที่เท้าของฉัน และพบว่ามันมีเลือดออกเนื่องจากโดนรองเท้ากัด ทำไมเขาต้องมา
เห็นสภาพฉันตอนนี้ด้วยเนี่ย วันนี้ฉันอายที่สุดเลยนะ น่าจะฆ่าฉันให้ตายซะตั้งแต่บทนำไปเลย
ตายเพราะขนจมูกพันกันจนปิดกั้นทางเดินหายใจตายไปเลยก็ได้ ฉันจะได้ไม่ต้องมาเจอเรื่องหน้าอายอย่างวันนี้ T^T!
"เลือดออก...แล้วทำไมไม่ไปบอกอาจาร์ย มานั่งหลบมุมอยู่ตรงนี้ไม่กลัวโดนทำมิดีมิร้ายหรือไง ยิ่ง
ใส่.." ดัสตินหยุดพูดก่อนจะไล่สายตาขึ้นมามองชุดเดรสของฉัน เขารีบเบือนหน้าหนีแล้วพูดต่อ
"...ชุดแบบนี้อีก -_-//" ดัสตินพูดเสียงเบา หน้าเขาแดงเป็นผักชีเลยอ่ะ >_< (ได้ข่าวว่าผักชีสีเขียว - -!)
"ก็ตามคอนเซปต์ นายน่ะเข้างานไปได้แล้ว" ฉันไล่
"จะบ้ารึไง...เธอเจ็บอย่างนี้ฉันจะมีอารมณ์ไปงานเลี้ยงอีกเหรอ"
"ฉันอยากกลับบ้าน..." ฉันพูดเสียงเบา
และนั่นทำให้ดัสตินเข้ามาพยุงฉันขึ้น
...เขาเท่อ่ะ...เหมือนเจ้าชายเลย...
"ฉันจะพากลับ..." ดัสตินค่อยๆพยุงฉันเดินไปที่ลานจอดถของมหาวิทยาลัย ในขณะที่งานเลี้ยงยังคงจัดต่อไป
"นายน่าจะเข้าไปในงาน ไม่เห็นต้องมารับผิดชอบฉันเลย" ฉันรู้สึกผิด
"เงียบ..." เขาพูด ยังคงพยุงฉันไปที่รถของเขา
อบอุ่นจัง...เวลาอยู่ใกล้เขาน่ะ
"นายคบกับฉันเพราะ...รักหรือเปล่า" อยู่ดีๆฉันก็ถามเขาอย่างไร้เหตุผล
...และนั่นทำให้ดัสตินหยุดเดินกึก...ฉันจึงต้องหยุดด้วย
"...อย่าพูดแบบนี้อีก...ฉันรักเธอ" เขาพูดด้วยแววตามีพิรุธ ก่อนจะพยุงฉันเดินต่อ...
คำพูดของเขาทำให้ฉันแอบดีใจ...แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันเชื่อไม่ได้เลย...
แชะ!
อ๊ะ 0_o!?
ฉันหยุดเดินแล้วรีบดึงชายเสื้อของดัสตินไว้เป็นเชิงให้เขาหยุดด้วย เนื่องจากฉันได้ยินเสียงคนกดชัตเตอร์ พร้อมกับเเสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปที่สว่างวาบมาจากพุ่มไม้ด้านข้าง =[]=
"นายได้ยินเสียงอะไรมั้ย" ฉันหันไปถาม
ดัสตินดูหน้าซีดๆ เขาบอกว่าไม่ได้ยินหรือเห็นอะไร ก่อนจะพาฉันเดินต่อ...
ฉันรู้สึกว่ามีคนแอบถ่ายรูปเรา...
ตอนนี้ฉันหนีมานั่งหลบมุมอยู่ที่บันไดหลังงานเลี้ยงคนเดียว โฮๆ T0T ไอ้รองเท้าซังกะบ๊วย มันทำ
ให้ฉันหกล้มต่อหน้าธารกำนัล แล้วฉันจะมีหน้าเข้าไปในงานได้อีกหรือไง -_-^!
...งานเลี้ยงเริ่มไปได้ประมาณสิบนาทีแล้ว คงไม่มีใครสนใจว่าฉันจะไปสิงอยู่ที่ใหนแล้วล่ะมั้ง...
โอ๊ย~ แต่ไอ้รองเท้านี่มันกัดเจ็บจริงๆนะ ดูสิ เลือดไหลแล้วเนี่ย T^T อับอายสิ้นดี ถ้าฉันเข้าไปในงานคงได้โดนหัวเราะเยาะตายเลย เพราะฉะนั้นฉันขอนั่งอยู่ตรงนี้ละกัน เท้าก็เจ็บ เดินไปใหนไม่ไหวแล้ว T0T
ฉันนวดข้อเท้าตัวเองเบาๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคุณย่าวัยทองพันชั่งยังไงไม่รู้ โฮ~
"อ้าว...เธอ!"
เหวอ~ 0_0 จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น ผีหรือเปล่า T0T ฉันนั่งอยู่คนเดียวนะเฮ้ย อย่ามาหลอกมาหลอนกันสิ ชิ่วๆ
...ฉันเลิกคิดฟุ้งซ่านก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง และฉันก็พบว่าเจ้าของเสียงคือดัสตินในชุดสูทสีดำ =[]=
...ฉันต้องบอกมั้ย...ว่าตอนนี้เขาหล่อกว่าทุกทีเลยล่ะ...
ว่าแต่เขามาหาฉันเจอได้ยังไง!
"นาย...นายหาฉันเจอ" ฉันพูดอึ้งๆ
"ฉันหาเธอทั่วงานเลย ทำไมไม่เข้าไปในงานฮะ อยู่ตรงนี้คนเดียวมันอันตรายนะ -_-+!" ดัสตินพูดอย่างหัวเสีย ก่อนจะย่อเข่าลงตรงหน้าฉัน
"คือ...ฉันเจ็บเท้า...เดินไม่ไหว ไม่มีอารมณ์เข้างาน"
ดัสตินมองลงมาที่เท้าของฉัน และพบว่ามันมีเลือดออกเนื่องจากโดนรองเท้ากัด ทำไมเขาต้องมา
เห็นสภาพฉันตอนนี้ด้วยเนี่ย วันนี้ฉันอายที่สุดเลยนะ น่าจะฆ่าฉันให้ตายซะตั้งแต่บทนำไปเลย
ตายเพราะขนจมูกพันกันจนปิดกั้นทางเดินหายใจตายไปเลยก็ได้ ฉันจะได้ไม่ต้องมาเจอเรื่องหน้าอายอย่างวันนี้ T^T!
"เลือดออก...แล้วทำไมไม่ไปบอกอาจาร์ย มานั่งหลบมุมอยู่ตรงนี้ไม่กลัวโดนทำมิดีมิร้ายหรือไง ยิ่ง
ใส่.." ดัสตินหยุดพูดก่อนจะไล่สายตาขึ้นมามองชุดเดรสของฉัน เขารีบเบือนหน้าหนีแล้วพูดต่อ
"...ชุดแบบนี้อีก -_-//" ดัสตินพูดเสียงเบา หน้าเขาแดงเป็นผักชีเลยอ่ะ >_< (ได้ข่าวว่าผักชีสีเขียว - -!)
"ก็ตามคอนเซปต์ นายน่ะเข้างานไปได้แล้ว" ฉันไล่
"จะบ้ารึไง...เธอเจ็บอย่างนี้ฉันจะมีอารมณ์ไปงานเลี้ยงอีกเหรอ"
"ฉันอยากกลับบ้าน..." ฉันพูดเสียงเบา
และนั่นทำให้ดัสตินเข้ามาพยุงฉันขึ้น
...เขาเท่อ่ะ...เหมือนเจ้าชายเลย...
"ฉันจะพากลับ..." ดัสตินค่อยๆพยุงฉันเดินไปที่ลานจอดถของมหาวิทยาลัย ในขณะที่งานเลี้ยงยังคงจัดต่อไป
"นายน่าจะเข้าไปในงาน ไม่เห็นต้องมารับผิดชอบฉันเลย" ฉันรู้สึกผิด
"เงียบ..." เขาพูด ยังคงพยุงฉันไปที่รถของเขา
อบอุ่นจัง...เวลาอยู่ใกล้เขาน่ะ
"นายคบกับฉันเพราะ...รักหรือเปล่า" อยู่ดีๆฉันก็ถามเขาอย่างไร้เหตุผล
...และนั่นทำให้ดัสตินหยุดเดินกึก...ฉันจึงต้องหยุดด้วย
"...อย่าพูดแบบนี้อีก...ฉันรักเธอ" เขาพูดด้วยแววตามีพิรุธ ก่อนจะพยุงฉันเดินต่อ...
คำพูดของเขาทำให้ฉันแอบดีใจ...แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันเชื่อไม่ได้เลย...
แชะ!
อ๊ะ 0_o!?
ฉันหยุดเดินแล้วรีบดึงชายเสื้อของดัสตินไว้เป็นเชิงให้เขาหยุดด้วย เนื่องจากฉันได้ยินเสียงคนกดชัตเตอร์ พร้อมกับเเสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปที่สว่างวาบมาจากพุ่มไม้ด้านข้าง =[]=
"นายได้ยินเสียงอะไรมั้ย" ฉันหันไปถาม
ดัสตินดูหน้าซีดๆ เขาบอกว่าไม่ได้ยินหรือเห็นอะไร ก่อนจะพาฉันเดินต่อ...
ฉันรู้สึกว่ามีคนแอบถ่ายรูปเรา...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น