Unknow: หนังสือแห่งหายนะ

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่5: บังเอิญหรือจงใจ

            “แฮ่กๆ” เสียงหอบหายใจอย่างร้อนรนเรียกให้ผู้ที่อยู่ใกล้ๆหันมาถาม “เกิดอะไรขึ้น?” “ต้องรีบรายงานนายท่าน เงาที่พวกเราส่งออกไปสำรวจถูกทำลายแล้ว” เพียงแค่คำตอบนั้นทำเอาผู้รับฟังถึงกับตกใจเลยทีเดียว “ได้งั้นเจ้าตามข้ามา” พูดจบชายปริศนาก็นำทางชายอีกคนเข้าพบผู้เจ้านายโดยทันที “แอ้ด~~ /มีอะไร” เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงตอบรับของผู้เป็นนาย “เงา ถูกทำลายแล้วครับ หากแต่เราสามารถกู้ความทรงจำของมันกลับมาได้ทำให้เรารู้ว่าใครเป็นคนทำครับท่าน” ลูกน้องผู้เหนื่อยอ่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูแข็งขันเพื่อซ่อนความเหนื่อยของเขาเอาไว้

“ดีมาก งั้นเจ้าจงนำความทรงจำออกมาแล้วสืบให้รู้ว่ามันเป็นใคร พร้อมสร้างเงาตนใหม่ขึ้นมาเป็นแบบนักรบเวทย์แล้วข้าจะส่งไปเป็นของขวัญที่มันกล้าขัดขวางข้า” สิ้นเสียงคำสั่งชายทั้งสองก็ขอตัวไปเพื่อปฏิบัติภารกิจของตน “แล้วพวกเราจะได้เห็นดีกันอย่าเพิ่งด่วนตายไปซะก่อนล่ะ หึๆ ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเรียกให้ลูกน้องที่ได้ยินเสียงหัวเราะนี้รู้ได้ทันทีเลยว่าหัวหน้าของพวกเขากำลังดีใจที่พบกับบางสิ่งที่ถูกใจ

ณ วันเปิดภาคเรียนแห่งเบอร์ดีน เมืองทั้งเมืองได้จัดเทศกาลสร้างความสนุกสนานไปทั่วหากแต่ใครจะรู้ว่ามีคนไม่ได้สนุกกับเขาเอาเสียเลย “น่าเบื่อๆ” เสียงบ่นไม่มีหยุดของโครโนสเด็กหนุ่มตาสีแดงระหว่างยืนรอท่านอาจารย์ใหญ่ขึ้นมาเปิดภาคเรียนที่1 “เอาน่าๆ บ่นอยู่ได้ไม่เบื่อรึไงกัน” ลีเลียเอ่ยขึ้นหลังจากทนฟังการบ่นของเจ้าเพื่อนตัวดีไม่ไหว ถึงแม้ว่าโครโนสจะเป็นคนขวานผ่าซากและแสดงอารมณ์ไม่เก่งยังไงก็ยังเป็นคนใจร้อนและเซงอะไรง่ายเหมือนคนอื่น แม้ลีเลียจะรู้แต่ก็ทนฟังไม่ไหว

และแล้วการเปิดภาคเรียนก็จบไปตอนนี้พวกเขากำลังเก็บของเข้าห้องของตนเอง เนื่องจากปีนี้นักเรียนที่สอบผ่านมีน้อยเสียเหลือเกินทุกคนเลยมีห้องเป็นของตัวเองไม่ต้องอยู่ด้วยกันซะงั้น เป็นเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นนานๆทีเลยล่ะ หลังจากที่โครโนสจัดห้องเสร็จเขาก็หยิบตารางเรียนขึ้นมาดู

วัน\คาบ	1	2	3		5	6	7
จันทร์	เวทย์มนต์		คำนวณ		ศาสตราวุทธ		สัตว์เวท
อังคาร	สัตว์เวท	ประวัติศาสตร์			เวทย์มนต์
พุธ	ศาสตราวุทธ		คำนวณ		เวทย์มนต์	ประวัติศาสตร์
พฤหัสบดี	เวทย์มนต์	ประวัติศาสตร์			สัตว์เวท		คำนวณ
ศุกร์	ศาสตราวุทธ		สัตว์เวท		ประวัติศาสตร์		คำนวณ
เสาร์	ประวัติศาสตร์				วิชาประจำหอแห่งความกล้า

“นักเรียนทุกคนเนื่องจากวันนี้เป็นเริ่มต้นของภาคเรียน ทางโรงเรียนจึงไม่มีการเรียนการสอนอีกทั้งวันนี้ยังเป็นอาทิตย์ซึ่งทางโรงเรียนอนุญาตให้นักเรียนออกไปทำกิจกรรมในเมืองได้แต่ต้องกลับมาก่อนอาทิตย์ตกดิน ดังนั้นขอให้ทุกคนสนุกกับวันเปิดภาคเรียน สวัสดี” เสียงประกาศดังขึ้นทำลายความเงียบระหว่างการจัดของของแต่ละคน หากแต่มีเพียงคนเดียวที่ไม่ได้รู้สึกตกใจหรือดีใจไปกับชาวบ้านเขาบ้างเลย นั่นก็คือ โครโนสนั่นเอง ‘...ไหนๆก็จัดของเสร็จแล้วไปหาที่อ่านหนังสือดีกว่า’ เนื่องจากไม่ชอบความวุ่นวายและชอบอยู่คนเดียวทำให้เขาตัดสินใจหาที่ๆเงียบๆนั่งอ่านหนังสือ

ซ่าๆ เสียงน้ำในบ่อน้ำพุพุ่งขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายแถมยังมีเสียงของลม ป่า และภูเขาอีก โอ้!!อะไรมันจะธรรมชาติอย่างนี้หากแต่ถ้าท่านลองมองรอบๆดูจะพบเด็กหนุ่มคนนึงกำลังนั่งง่วนอยู่กับการอ่านหนังสือของเขาบนม้านั่งข้างๆน้ำพุ แต่ทันใดนั้นเองอยู่ก็มีบางสิ่งมาปิดตาของเขา “ทายซิใครเอ่ย?” เสียงหวานประจำตัวเอ่ยขึ้น “ลีเลียนี่เธอเล่นอะไรอีกเนี่ยคนจะอ่านหนังสือ” โครโนสรู้ในทันทีว่าเป็นใครหลังจากที่เขาได้ยินเพียงแค่เสียงแต่ก่อนที่บทสนทนาจะยืดยาวไปมากกว่านี้ จู่น้ำในน้ำพุกลับระเหยหายไปหมดเหลือแต่บ่อเปล่าๆที่ไม่มีน้ำแถมอุณหภูมิในบริเวณกลับสูงขึ้นอย่างน่าประหลาด

“นี่มันฝีมือใครกัน” เขาเอ่ยถามลีเลียหากแต่ทันใดนั้นคำตอบก็ปรากฎ เกิดแสงสว่างจ้าไปทั่วบริเวณเปลวเพลิงที่ร้อนแรงพวยพุ่งออกมาจากใจกลางบ่อน้ำพุ หลอมรวมตัวกันเป็นปีศาจสีแดงเพลิง รูปร่างคล้ายกับสิงโตหากแต่ตัวใหญ่ราวกับช้างแพงคอเต็มไปด้วยเปลวไฟอันร้อนแรง “มนต์อสูรนี่ใครเป็นคนอัญเชิญมากัน แถมมันยังเป็นอสูรไฟขั้น5อีก” ลีเลียเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเพราะ อสูรขั้น5นั้น คือ อสูรที่แข็งแกร่งเป็นรองสุดท้ายของขั้นที่6 “เหอๆ แล้วเราจะเอาไงกันดีจะนอนรอมันเชือดหรือบุกดีล่ะลีเลีย” โครโนสเอ่ยถามขึ้นแบบไม่สนใจคำตอบเพราะตอนนี้ร่างของเขากำลังพุ่งตรงไปหาเจ้าอสูรนั่นทันทีพร้อมๆกับมือที่กำลังกำชับดาบให้มั่น

“แล้วนายจะถามชั้นทำไมกันยะ ตาบ้า” เธอเอ่ยโต้ตอบอย่างเหลืออดพลันเกิดดาบแห่งวารีล้อมรอบกายของเธอหลากหลายเล่ม “แล้วเราจะได้เห็นดีกัน  ดาบแห่งสายน้ำที่เชี่ยวกราดเอ๋ยจงรวมตัวกันกลายเป็นศาสตราวุธที่จะทำลายศัตรูของข้า อควาไทรเด้นท์” พลันดาบทั้งหลายรวมตัวกันกลายหอกสามง่ามแห่งสายน้ำที่งดงามพร้อมกับพุ่งไปยังเป้าหมายอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าหอกนั้นกลับละลายเมื่อสำผัสกับร่างนั้น “อะไรกันธาตุไฟย่อมแพ้น้ำไม่ใช้เหรอ ทำไมกันหรือว่าน้ำของเรายังน้อยเกินไป” ลีเลียเอ่ยขึ้ยอย่างจกใจเมื่อเวทย์ของตนนั้นไม่เป็นผล

“ตายซะเถอะ” โครโนสเอ่ยขึ้นก่อนที่เขาจะง้างดาบหมายฟาดฟันส่วนศีรษะของอสูรนั้น แต่ทันใดนั้นมันก็หันมาพร้อมกับพ่นไฟอันร้อนแรงออกจากปากของมัน เปลวเพลิงครอบร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับแรงส่งนั้นทำให้เขาพุ่งกระแทกกับต้นไม้อย่างจัง “อุ้บ!!” เด็กหนุ่มสบถขึ้นหลังจากกระแทกเข้ากับต้นไม้ น่าแปลกที่ร่างของเขากลับไม่มีรอยไหม้อะไรเลยมีแค่เพียงแผลที่เกิดจากการกระแทกเท่านั้น ‘น่าแปลกเราก็โดนเข้าเต็มนี่นาแต่ทำไมเราถึงไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากการกระแทก รึว่า!!’ พลันเกิดรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า!?พร้อมกับพุ่งเข้าหาอสูรร้ายอีกครั้ง

‘โครโนสไม่ได้มีรอยแผลจากเปลวเพลิงเลยหรือว่า หึๆๆ’ ลีเลียซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดบัดนี้เธอรู้วิธีเอาชนะแล้ว “โครโนสถ่วงเวลามันให้นานที่สุดเป็นทางเดียวที่จะชนะมัน” ช่างเป็นคำสั่งที่น่าฉงนยิ่งนักในความคิดของเขาแต่ช่างมันเถอะเอาก็เอา  เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็พุ่งเข้าไปปะทะกับอสูรเพื่อถ่วงเวลาตามที่ลีเลียซึ่งตอนนี้คุณเธอกำลังเขียนอะไรอยู่ก็ไม่รู้รอบๆบ่อน้ำพุนั่น  ระหว่างที่ลีเลยกำลังนั่งเขียนอักขระเวทย์นั้นโครโนสก็ยังคงโดนซัดกระเด็นหลายรอบแต่ผ่านไปไม่นานเขาก็เริ่มหลบได้หมด เมื่อลีเลียเขียนเสร็จ “โครโนสล่อมันมาอยู่ใจกลางบ่อน้ำพุนี่เร็ว” สิ้นเสียงคำสั่งระหว่างที่เขาหันกลับมามองลีเลียอสูรตนนั้นกลับสร้างหอกเวทย์ขึ้นพร้อมกับปล่อยมันออกมา “!!!!”