Unknow: หนังสือแห่งหายนะ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่4: เงาปริศนาในหมู่ผู้คน

            3 วันต่อมา โครโนสก็มาถึงตลาดแห่งเบอร์ดีนที่ๆเต็มไปด้วยผู้คน เนื่องด้วยเขาจำเป็นต้องซื้อของใช้ที่จำเป็นจึงต้องถ่อมาที่นี่ หลังจากที่มาถึงเขาก็หยิบใบรายการขึ้นพร้อมกับอ่านอย่างละเอียด  ‘ชุดเครื่องแบบ (ร้านเดอะทรู เชิ้ต) , อาวุธ (ไม่จำกัดชนิด) , คทา (ไม่จำกัดชนิด) , สัตว์วิเศษ (ไม่จำกัดทั้งชนิด รูปร่าง และขนาด) , หนังสือเรียน (ร้านเดอะ โกลเด้นบุ๊ค)และ หนังสือ ตำนานแห่ง Unknow (ร้านเดอะ ลีเจน บุ๊ค)’ เมื่ออ่านจบสายตาก็หันไปพบกับร้านขายเครื่องแบบทันที  แต่ก่อนที่เขาจะเดินไปกลับมีเงาสีดำปริศนาวิ่งตัดหน้าเขาไป

‘นั่นมันอะไรกัน?ทำไมเจ้าเงานั่นถึงอัดแน่นไปด้วยพลังด้านลบล่ะเนี่ย’ ร่างกายรวดเร็วเท่าความคิดตอนนี้เขากำลังวิ่งไล่เงานั้นท่ามกลางผู้คนภายในตลาด อยู่ๆเงาก็หยุดลง มันหยุดลงเมื่อไม่มีคนอยู่แล้วในบริเวณนี้ ‘เราถูกล่อให้ออกมา?’ โครโนสเกิดความสงสัยขึ้นภายในใจก่อนจะตัดสินใจถามออก “แกเป็นใครกันแล้วมาทำอะไรที่นี่” หากแต่คำตอบที่ได้รับกลับกลายเป็นคมดาบที่พุ่งตรงเข้ามาแทน “เคร้ง!!” เสียงดาบปะทะกัน เมื่อเขาชักดาบคู่ใจที่สะพายอยู่ขึ้นมารับได้อย่างทันท่วงที “หึๆ ไม่ยอมบอกดีๆสินะ ได้ข้าจะทำให้แกบอกให้ได้เลยคอยดู” พูดจบโครโนสก็บุกในทันที

เสียงดาบปะทะกันอย่างไม่หยุดหย่อนส่งเสียงดังไปทั่ว ตอนนี้โครโนสเป็นฝ่ายได้เปรียบเพราะเขากำลังบังคับให้ศัตรูได้แต่ตั้งรับเพียงอย่างเดียวหากแต่จู่ๆเงาดำก็เอ่ยนามแห่งเวทย์ที่แอบร่ายไว้ในใจขึ้น “ไอซ์ชิลด์” เกิดเป็นโล่น้ำแข็งโผล่เข้ามารับการโจมตีของโครโนสแรงปะทะระหว่างดาบและโล่เวทย์ส่งผลให้ร่างของโครโนสถูกสะท้อนออกมา หากแต่เพียงแค่นี้ก็เกิดเป็นช่องโหว่แล้ว เงาปริศนาพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็วพลางยกดาบขึ้นเพื่อแทงเข้าสู่หัวใจของเขา ‘นี่เราต้องมาจบชีวิตในที่แบบนี้เนี่ยนะ’

            “ฉึก!!” เลือดไหลทะลักจากปากแผลย้อมคมดาบให้เต็มไปด้วยเลือดหากแต่เลือดนั้นกลับกลายเป็นของเงาปริศนานั่น เมื่อตอนนี้ร่างของเงาถูกดาบปริศนาแทงทะลุที่หัวใจก่อนจะล้มลงเพื่อเผยให้เห็นใบหน้าของผู้ที่สังหารมัน “ลีเลีย!! นี่เธอมาที่นี่ได้ยังไง?” เด็กหนุ่มอุธานขึ้นอย่างตกใจที่เห็นเพื่อนสาว เอ่อ ไม่น่าจะใช่ล่ะมั้ง “ตามนายมาอ่ะดิ เห็นนายวิ่งพรวดพราดเลยวิ่งไล่ตามมาแล้วอีกอย่างนึงก็คือ อย่าลืมทดแทนบุญคุณครั้งนี้ด้วยล่ะ” สาวน้อยเอ่ยอย่างอารมณ์ดีแถมยังมีการทวงบุญคุณกันอีก แหม่~~ ช่วยเพื่อนแค่นี้ยังจะมีบุญคุณอีกเนอะ “ไม่ได้ขอให้ช่วยแล้วอีกอย่างนึงก็คือฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณกับเธอ” โครโนสตอบกลับแบบตัดเยื่อใยโดยทันที

“อ่า อย่าตอบแบบนั้นสิคนเขาอุตส่าห์ช่วยอย่างน้อยก็เดินเป็นเพื่อนช่วยซื้อของหน่อยสิ นะๆ” ลีเลียเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะยียวน หากแต่เด็กหนุ่มก็ตอบว่า “อืม ก็ได้”เนื่องจากโครโนสนั้นเป็นคนที่ไม่เคยปฏิเสธคำขอร้องใครหากแต่ด้วยนิสัยขวานผ่าซากและไม่ชอบแสดงอารมณ์ทางสีหน้าแล้วทำให้ไม่ค่อยมีคนรู้ถึงความจริงในข้อนี้ “เย้! งั้นไปซื้อเสื้อกันก่อนเลย” และแล้วสาวเจ้าก็เดินจูง(ลาก)มือเด็กหนุ่มตรงไปยังร้านขายเครื่องแบบทันที โดยไม่ทันสังเกตว่าบัดนี้ เงา หายไปแล้ว

“ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงพนักงานสาวภายในร้านดังขึ้นพร้อมๆกับร่างของคนสองคนเดินเข้ามาในร้าน “ขอลองชุดนักเรียนของหอแห่งความกล้าค่ะ” ลีเลียไม่รีรอขอลองเสื้อในทันทีโดยปล่อยให้โครโนสยืนเงียบเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยเก่งเรื่องคบค้าสมาคมกับคนอื่นเท่าไหร่นัก ไม่นานพนักงานสาวก็กลับมาพร้อมกับชุดเครื่องแบบทั้งแบบผู้ชายและผู้หญิง “น้องผู้หญิงเชิญทางนี้จ้ะ ส่วนน้องผู้ชายอยู่ทางด้านโน้นนะจ้ะ” พนักงานสาวบอกทางไปที่ห้องลองเสื้อทั้งสองแห่งด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเป็นมิตร

          และแล้วเด็กทั้งสองก็เดินออกมาจากห้องลองเสื้อบัดนี้ทั้งสองคนกำลังสวมใส่นักเรียนของหอแห่งความกล้าอยู่ เครื่องแบบของโครโนสนั้นเป็นเสื้อคลุมแขนยาวสีแดงเพลิงขอบเสื้อเป็นสีทอง ส่วนเสื้อด้านในนั้นเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวบริสุทธิ์มีตราเบอร์ดีนประดับอยู่ทีปกเสื้อ กางเกงเป็นกางเกงขายาวสีขาวเข้ากับเสื้อด้านใน เข็มขัดหนังสีดำเงางามตัดกับสีเสื้อมีสัญลักษณ์ของโรงเรียนอยู่ที่หัวเข็มขัดและรองเท้าหนังสีดำ ส่วนของลีเลียนั้นคล้ายกับโครโนสหากแต่เสื้อเชิ้ตนั้นเป็นของผู้หญิงและกางเกงเป็นกางเกงสีขาวยาวคลุมหัวเข่าเพื่อให้ง่ายต่อการเคลื่อนไหว

แต่บังเอิ้ญ บังเอิญในจังหวะที่ลีเลียออกจากห้องลองเสื้อนั้นโครโนสก็ออกมาก่อนแล้วหากแต่เมื่อเขาเห็นเธอเท่านั้นล่ะ “สวยจั..” เขาแทบเอามือปิดปากแทบไม่ทันหากแต่มันก็ไม่ทันจริงๆนั่นแหล่ะเพราะตอนนี้ใบหน้าสีขาวนวลขึ้นสีแดงระรื่อแสดงถึงความอายที่ปรากฎออกมา ‘ตาบ้านี่พูดอะไรออกมาเนี่ย’ ลีเลียนึกขึ้นในใจก่อนพยายามสงบอารมณ์ไว้ หลังจากสงบได้แล้วเธอจึงหันไปพูดกับพนักงานสาว  “เอาอย่างละ3ชุดนะคะเดี๋ยวอีก2วันจะมารับค่ะ” เด็กสาวจัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยก่อนแม้กระทั่งราคาของชุด “นายซื้ออะไรไปแล้วมั่งอ่ะ?” หลังจากเดินออกมาจากร้านลีเลียก็ถามขึ้นเพื่อกำหนดเป้าหมายใหม่ ‘อาวุธก็มี คทาก็มี คงเหลือแต่หนังสือล่ะมั้ง’ “หนังสือน่ะทั้งชุดเลย” โครโนสเอ่ยตอบพลางสงสัยเกี่ยวกับ เงา นั่น

‘ทำไมกันเงานั่นมีจุดประสงค์อะไรกันแน่’ เขาถามตัวเองนับร้อยๆครั้งแต่กลับไม่ได้คำตอบ จนถึงหน้าร้านหนังสือ ร้าน เดอะ โกลเด้นบุ๊ค นั้นหากดูจากภายนอกแล้วบอกได้คำเดียวว่าใหญ่สุดๆ หากแต่ลองมองดูข้างในดีๆจะเห็นชั้นหนังสือวางเต็มไปหมดทำให้แคบลงมากเลยทีเดียว “ขอซื้อหนังสือเรียนของโรงเรียนเบอร์ดีน2ชุดค่ะ” สาวน้อยเอ่ยตอบเจ้าของร้านที่ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับการจัดการกองหนังสือให้เข้าตู้แต่เขายังคงมีเวลาถามลีเลียว่าต้องการอะไร หลังจากลีเลียบอกเขาเขาก็ลงมาจากบันไดที่ตู้หนังสือแล้วเดินไปยังห้องที่อยู่หลังเคาท์เตอร์ของเขา

ไม่นานเขาก็เดินออกมาพร้อมกองหนังสือ2กองพร้อมใส่มันลงในถุงแล้วยื่นให้ลีเลียพร้อมบอกราคา “7300 โกลครับหนูน้อยชุดละ3650โกล2ชุดก็ราคาตามนี้” ชายวัยกลางคนยิ้มให้อย่างใจดีก่อนรับเงินจากลีเลียแล้วแสดงความขอบคุณที่ใช้บริการ  “เอาล่ะทีนี้ก็เรื่องซื้อหนังสือที่ร้านเดอะ ลีเจนบุ๊คใช่มะ?” ลีเลียถามขึ้นระหว่างทาง “อืม เธอก็รู้อยู่แล้วนี่บ้ารึแกล้งโง่เนี่ย?” ปึด!! คิ้วเรียวงามของีเลียกระตุกขึ้นในทันใด “โครโนส~~ นายช่วยตอบแบบเกรงใจชาวบ้านเขาบ้างได้ไหม หา?” น้ำเสียงที่ออกมานั้นบ่งบอกได้คำเดียวว่าเธอกำลังข่มความโกรธอยู่แต่เขาก็ยังพูดสไตล์เดิมต่อไป

“น่าจะได้แต่ที่แน่ๆสำหรับเธอน่ะมันไม่มีทาง” เอาน้ำมันไปราดกองไฟแท้ๆ - - “นายมันสมควรตายจริงๆ ดังนั้นก็อย่าอยู่เลย” สิ้นเสียงแห่งความโกรธพลันเกิดลูกไฟจำนวนมากรายล้อมกายของลีเลีย  “เอาจริงดิ?” โครโนสถามอยากหวาดๆถึงเขาจะไม่กลัวก็เถอะแต่งานนี้คงเจ็บไม่ใช่น้อย”เออ เอาจริง ตายซะ” พูดจบลูกไฟก็พุ่งเข้าหาร่างของเด็กหนุ่มโดยทันทีหากแต่ด้วยความเร็วของเขาทำให้สามารถหลบมันได้อย่างไม่ยากเย็นและก็ยังโชคดีที่บริเวณนี้ไม่มีคนอยู่ เพราะถ้าหากมีนี่เกิดจลาจลแน่ๆ

“ลีเลีย เอาเป็นว่าขอโทษละกันอย่างน้อยก็ขอซื้อหนังสือก่อนเถอะนะ?” น้ำเสียงที่เอ่ยออกแนวจริงจังหากแต่ก็ยังไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ของสาวน้อยดีขึ้น “ไม่ นั่นเป็นคำตอบสุดท้าย” เด็กสาวยืนยันเสียงแข็งพลางเรียกลูกไฟชุดใหม่ออกมา ‘งั้นก็ช่วยไม่ได้แฮะคงต้องใช้วิธีนี้ซะแล้ว’ เมื่อคิดได้ร่างของเขาก็โน้มตัวลงต่ำเพื่อหลบเลี่ยงลูกไฟพลันพุ่งเข้าหาตัวสาวน้อยแล้วก็จับเธอเข้ามา...กอด “ทีนี้เธอก็ทำอะไรไม่ได้แล้วสินะ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆหากแต่เขาไม่ได้สังเกตใบหน้าของลีเลียในตอนนี้ว่าหน้าเธอน่ะมันแดงขนาดไหนแล้ว หลังจากทั้งสองซื้อของเสร็จก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเพื่อรอคอยวันเปิดภาคเรียน