Unknow: หนังสือแห่งหายนะ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1: จากทหารรับจ้างเป็นนักเรียนใหม่!?

           พระจันทร์ในยามราตรีแห่งดินแดนเอวาไลท์ทอแสงสีทองเป็นประกาย ส่องสว่างไปทั่วป่าแห่งแสงจันทร์  ปรากฎให้เห็นร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังวิ่งตัดผ่านป่าแห่งนี้ เหมือนกับเขากำลังหนีจากการตามล่าของอะไรบางอย่างอยู่  ไม่นานเขาก็ล้มลงทำให้สามารถเห็นร่างของทารกน้อยซึ่งคลุมร่างกายด้วยผ้าที่ถูกทอขึ้นอย่างหยาบๆในอ้อมแขนของเขา

“องค์ชาย ข้าคงไม่อาจปกป้องท่านได้อีกแล้ว”เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสนเศร้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมา  “ข้าจำเป็นที่ต้องส่งท่านไปยังประเทศอื่นที่ปลอดภัยจากที่นี่ ขอให้ท่านโชคดี” สิ้นเสียงคำอวยพรร่างของเขาก็ล้มลงแล้วจากไปด้วยความเศร้าโศกพร้อมๆกับร่างของเด็กน้อยที่หายไป

           ขณะเดียวกัน ณ กองกำลังทหารรับจ้างแห่งมินลาทีเรีย พลันเกิดแสงสว่างจ้าไปทั่ว เรียกความสงสัยให้แก่ทุกๆคนที่อยู่รอบๆบริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี หากแต่มีเพียงคนผู้เดียวที่ไม่ได้แสดงท่าทางสงสัยแต่อย่างใดเหมือนกับเขารู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นก็ไม่ปาน เขาเพียงแค่ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ที่แสงปรากฎอย่างช้าๆ แล้วอุ้มร่างของเด็กน้อยขึ้นแล้วพูดขึ้นว่า “ยินดีต้อนรับสู่กองกำลังรีซิสแตนซ์ (Resistance) นะเด็กน้อย ข้ารุสโซ่   เครเวล หัวหน้าแห่งกองทหารรับจ้างและข้าขอประกาศว่าเจ้าคือสมาชิกของเรานับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”สิ้นเสียงของชายหนุ่มผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าเหล่าบรรดาลูกน้องที่ใบหน้ามีแต่เครื่องหมายคำถามตั้งแต่เมื่อกี้ก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าแห่งความยินดีที่ได้สมาชิกใหม่ แต่ใครจะรู้เล่าว่าการที่รับเด็กคนนี้มาเลี้ยงจะทำให้โชคชะตาของเหล่าทหารรับจ้างเปลี่ยนไปขนาดไหน
            
           
            15 ปีต่อมา ใจกลางกองกำลังทหารรับจ้างกลางภูเขาหินซึ่งล้อมรอบไปด้วยเทือกเขาที่สูงชัน  “เฮ~~สู้เขาๆ”ท่ามกลางเสียงเชียร์ของเหล่าทหารรับจ้างซึ่งตอนนี้พวกเขากำลังล้อมวงดูการต่อสู้ของคนสองคนที่กำลังจะเริ่ม คนแรกต้องเรียกได้ว่าเด็กหนุ่มเพราะดูๆไปแล้วไม่น่าจะอายุเกิน18 หากแต่ใบหน้านั้นคมคายราวกับเทพบุตร รูปร่างสูงโปร่งไว้ผมซอยสั้นสีดำตัดกับสีตาที่แดงสดราวกับสีของ..เลือด  ส่วนอีกคนรูปร่างกำยำ หน้าตาอยู่ในเกณฑ์ เอ่อ..พอรับได้ 

“เป๊ง!!!” เสียงระฆังดังขึ้นเป็นสัญญาณแห่งการต่อสู้ดังขึ้น  ร่างของเด็กหนุ่มก็พุ่งทะยานเข้าหาศัตรูของเขาโดยทันทีหมายจะปิดการต่อสู้นี้โดยเร็วด้วยหมัดของเขา หากแต่ชายร่างใหญ่รู้ทันตั้งท่าป้องกันคอยอยู่แล้วแต่เขาคิดผิดหารู้ไม่ว่าแค่การป้องกันเฉยๆโดยไม่ใส่เวทย์น่ะมันหยุดการต่อยของไอ้เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้ “เปรี้ยง!!!!” เสียงดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมกับร่างของชายร่างใหญ่ลงไปนอนกองกับพื้นด้วยสีหน้าประมาณว่า จุก!!

“แปะๆ”เสียงตบมือดังขึ้นทำให้หลายต่อหลายคนเงียบลง  “เยี่ยมมากไอ้ลูกเลิฟชนะอีกแล้วต่อไปพ่อมีงานให้เจ้าทำอีกอย่างเจ้าจะทำได้รึเปล่า?” ผู้เป็นพ่อหรือหัวหน้าแห่งทหารรับจ้างซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดที่เรียกได้ว่า ....กล้าใส่ได้ไงมีแค่ผ้าเตี่ยวผืนเดียวเนี่ย ซึ่งมันก็เป็นหลักฐานได้อย่างดิบดีเลยว่าเขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ

“งาน? หากนั่นเป็นสิ่งที่ท่านต้องการ ข้าก็จะทำ” คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มของผู้เป็นพ่อได้เป็นอย่างดี “ดีมากงั้นเจ้าจงเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะส่งเจ้าไปเรียนที่เบอร์ดีน พรุ่งนี้เช้า เพื่อจะได้หาสาเหตุและแก้ไขในเรื่องที่เจ้าไร้ซึ่งพลังเวทย์ด้วย เอ้า! ทุกคนแยกย้าย” สิ้นเสียงคำสั่งทุกคนต่างพากันแยกย้ายทิ้งให้เด็กหนุ่มยืนคิดเกี่ยวกับการเดินทางในวันพรุ่งนี้ “เฮ้อ~~”เสียงถอนหายใจเล็กๆดังขึ้นก่อนร่างนั้นจะหายไป

            “จิ้บๆ~~” เสียงนกร้องรับรุ่งอรุณแห่งวันใหม่ซึ่งบัดนี้ถนนที่มุ่งตรงสู่เบอร์ดีนหรืออีกชื่อหนี่งคือ โรงเรียนแห่งเกียรติยศ เต็มไปด้วยรถม้าของเหล่าผู้คนซึ่งต้องการที่จะให้บุตรหลานของตนได้ร่ำเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ “อุ๊หว๊ะ!! ไหงคนมันเยอะงี้เนี้ยนี่ขนาดตื่นตั้งแต่ไก่โห่แล้วนะเนี่ย” รุสโซ่บ่นอย่างเซงๆภายในรถม้าของเขาซึ่งทำขึ้นจากไม้ไลท์นิ่งวู้ดแห่งป่าตะวัน พลางหันมามองเจ้าลูกชายตัวดีซึ่งตอนนี้กำลังใจจดใจจ่อกับหนังสือของตนอย่างมาก

‘ไอ้ลูกคนนี้ไมมันชอบอ่านหนังสือจังฟร่ะ มันน่าอ่านตรงไหนกัน’ ผู้เป็นพ่อคิดขึ้นในใจ เมื่อคนถูกจ้องรู้ตัวก็หันขึ้นมามองแล้วก็กลับไปอ่านหนังสือต่อเมื่อรู้ว่าผู้เป็นพ่อนั้นไม่มีอะไรจะพูด  ผ่านไป1ชั่วโมงแห่งการรอคอย รถม้าของรุสโซ่ก็เข้าถึงประตูโรงเรียนเสียที “ถึงซักทีกว่าจะเข้ามาได้ เอ้า!โครโนสเจ้าลงมาได้แล้วเดี๋ยวพ่อจะไปยื่นใบสมัครให้”เขาพูดพลางเดินไปยังหอประชุมกลางซึ่งบัดนี้กลายเป็นห้องประชาสัมพันธ์ไปแล้ว - -   ส่วนโครโนสตอนนี้เขากำลังนั่งอ่านหนังสือต่อจากเมื่อกี้หากแต่ที่ๆเขานั่งกลับเป็นบนกิ่งไม้ซะนี่!! ไหงมันนั่งอ่านแบบคนธรรมดาๆไม่ได้เนี่ย

เมื่อบนกิ่งไม้มีสิ่งแปลกปลอมย่อมเรียกความสงสัยของเด็กสาวที่กำลังนั่งแกว่งเท้าเล่นอยู่ตรงบริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี “นายขึ้นไปทำอะไรบนโน้นน่ะ?”เด็กสาวถามพร้อมกับแสดงสีหน้าของความสงสัย แต่คำตอบที่เจ้าตัวได้รับคือ คำว่า “ไม่เกี่ยวกับเธอ” เท่านั้นล่ะเส้นด้ายแห่งโทสะแทบขาดออกจากกันแต่ยังดีที่สาวเจ้ายังคงมีสติไม่แสดงออกมา “นายชื่ออะไร? ฉัน ลีเลีย  โยรีเนฟ” ‘เอาน่าทำใจดีสู้เสือหน่อยเป็นไร’ ลีเลียคิดในใจ 

“โครโนส  เครเวล ไม่มีไรแล้วใช่ไหมข้าจะอ่านหนังสือ น่ารำคาญ” ทันใดนั้นล่ะเส้นด้ายที่ว่าจะขาดอยู่แล้วก็ขาดดัง พึง!! แต่ก่อนที่ลีเลียจะทำอะไรก็มีเสียงประกาศออกมาซะก่อน ใครจะรู้หากไม่มีเสียงประกาศละก็มีเหตุการณ์นองเลือดแน่ๆ “นักเรียนที่มาสมัครทุกท่านขอเชิญไปที่ห้องโถงกลางได้แล้วเพื่อเข้ารับการทดสอบ” สิ้นเสียงประกาศ โครโนสก็กระโดดลงจากกิ่งไม้แล้วพุ่งไปห้องโถงอย่างรวดเร็วโดยทิ้งสาวน้อยที่กำลังฟิวส์ขาดให้ยืนนิ่งอยู่คนเดียวพลางคิดในใจ ‘เจอกันครั้งหน้าแกตาย ’