ความบังเอิญหรือพรหมลิขิต!?!

ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มงาน

เริ่มงาน

#เซนต์ Story

หลังจากที่น้าอลิตเอาประวัติของทุกคนใน Angels Band มาให้ผมก็เดินเข้าห้อง ไม่นานก้เดินออกจากห้องพร้อมกับกระเป๋า บอกไว้แค่ว่าไปทำธุระฝากสาวๆด้วย แล้วเดินไปเลย เฮ้อออออ ทำไมนะทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี้ด้วย โอ๊ยยยย เบื่อคับเบื่อ ผมไม่มีอะไรทำให้ผมมาทำอะไรที่นี้ก็ไม่รู้โอ๊ยให้ตายสิ สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คือการนั้งเฉาตายอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก เล่นเกมส์จนชนะทุกเกมส์ ฟังเพลงจนจบครบวนรอบแปดตลบแล้ว เฮ้ออออออออ (ตายแหละๆพระเอกของเราถ้าจะขี้เบื่อขนาดนี้) 

กรี๊ดดดดดดดดด !!!!!!

อยู่ๆดีๆก็มีเสียงกรี๊ดดังขึ้นมาในห้องของใครสักคน ตามมาด้วยเสียงอะไรอีกมากมาย ผมวิ่งตรงไปที่เสียงนั้นทันที่ มันเป็นห้องของใครสักคน มือผมกำลังจะจับลูกบิดประตู ทันใดนั้น

โครมมม!!!!!!!!!!

ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างเล็กๆของใครสักคนที่วิ่งมาชนผมดังโครม เราเลยล้มลงไปกองกับพื้นด้วยกัน ถ้าผมได้ตั้งตัวก่อนก็คงไม่ล้มหรอก ก็คนที่ชนผมตัวนิดเดียวเองนิ แต่เจ็บนะเล่นชนกันขนาดนี้ สิ้นเสียงได้ไม่นานทุกคนก็วิ่งออกจากห้องพร้อมๆกันและสิ่งที่ทุกคนเห็นทำให้มีเสียงดังตามๆมากันมา มากมายเลยอะนะ

  “เกิดอะไรขึ้น... -0-!! ” แอริณ

  “หวาๆๆ~~!!!  0o0!!!!” นามิ

  “อะไรกะ....มายก็อด! 0…0!!” ชูการ์

  “0__o!!” เจน

  “0////0!!!” อินอิน

  “*%#$%$*&_)+)*(*&*&$%$@&)*^&^$%*&)(__)+*&%$#$@^(............”

หิหิ ยังมีอีกเยอะ ไม่ต้องตกใจหรอกฮะทำไมทุกคนถึงมีแต่เสียงประราดๆออกมาพร้อมกับสีหน้าแปลกทั้งนั้น ก็สิ่งที่พวกเขาเห็นมันหน้าคิดลึกมากเลยนี้นะ แน่ละผมนอนกองอยู่ข้างล่างบนตัวผมมีสายฝนนั่งค่อมอยู่ ไม่ใช่แค่นั้นหรอกฮะ หน้าของผมแทบจะติดกับหน้าของสายฝนอยู่แล้วแถมมือของผมมันยังไปโอบรอบเอวของเธออีก (ก็รับไงก็ต้องมีบ้างแหละเนอะๆ -.,-) เราสองคนอยู่ท่านั้นนานพอสมควร 

  “เอิ่ม...ผมว่าเราลุกเถอะฮะ ก่อนที่เพื่อนคุณจะคิดไปไกลกว่านี้”

  “ห๊ะ!?!...อ๋อๆ โทษทีนะ....โอ๊ย!!”

  “เป็นอะไรหรือเปล่า?”

  “ไม่มีไรหรอก ไม่เป็นไรขอบใจ”

  “ผมช่วย”

  “บอกไม่เป็นไรไง -*-”

  “อย่าทำเป็นเก่งเห็นๆอยู่ว่าเจ็บ ยังปากดีอีก”

  “นี้!!! นานเป็นใครห๊ะ!! กล้าพูดแบบนี้กับฉันได้ไง -*-”

  “...เป็นคนดูแลพวกคุณไง จำไม่ได้หรอ --; ”

  “นาย!!!!”

  “นี้ๆพวกเราก็อยู่ที่นี้นะ สนใจกันบ้าง” นามิ

  “นั้นสิ ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้” ชูการ์

  “ลูกแมวน้อยก็เหมือนกันอย่าเถียงผู้ใหญ่สิ มันไม่ดีนะรู้ไหม -^- ” อินอิน

  “ -_-’’ ” แอริณ & เจน

  “ลูกแมวน้อย?? ผมนะหรอ? เอ่ออ..คุณเข้าใจอะไรผิดกันไปหรือเปล่าคับที่บอกว่าผมเป็น ‘เด็ก’ คือผม อายุ22 นะคับ = =;; ”

  Oo0!!!!!! 

  -0-!!!!

  O__o!!!

และอีกหลายหน้าตาที่โผล่มาให้เห็น เป็นหน้าที่ไม่คิดว่า Angels Band จะทำออกมาให้เห็นมันหน้าตกใจขนาดนั้นเลยหรอ แค่ผมอายุเท่ากับพวกคุณ ไม่เห็นจะแปลกเลยนะ ถ้าผมอายุน้อยกว่าพวกคุณสิถึงจะแปลกเพราะน้าอลิตคงไม่เอาผมมาดูแลพวกคุณหรอกนะ

  “เอ่ออ...นี้เป็นอะไรมากไหมสายฝน??” 

คนที่ทำลายความเงียบคือ แอริณ ก็ดีนะ ผมละไม่ชอบบรรยากาศเมื่อกี้เลย มันเป็นจุกเด่นไปนะ ไม่ชอบเลย ผมไม่ชอบการเป็นจุกร่วมสายตาใคร มันทำให้ผมรู้สึกประหม่า ก็ผมมันเป็นคนมีปมเล็กน้อยๆอะนะ ช่างมันเถอะฮะ มันไม่ได้สนใจเลยเรื่องของผมนะ

  “ไม่เป็นไรมากหรอกริณ แค่เจ็บข้อเท้านิดหน่อยเอง”

  “มาเจนช่วย เจ็บแบบนั้นลุงเองไม่ไหวหรอก”

  “เดี๋ยวนามิกับชูจังไปเอากล้องพยาบาล กับยามาให้นะ”

  “ขอบคุณนะ ^^ ”

  “ให้ผมช่วยแต่แรกก็จบ ไม่เห็นต้องเล่นตัวเลยนิฮะ”

  “นายเซนต์!!!!!! -*- ”

  “ไม่เอาน่า อย่าทะเลาะกันสิ ลูกแมวน้อยมากับอินทางนี้หน่อย”

สิ้นเสียงของอินอิน ผมก็ถูกเธอกึ่งลากกึ่งเดินไปอีกทางของห้อง ส่วนแอริณกับเจนก็ช่วยกันพยุงสายฝนเดินไปที่โซฝา ในขณะที่นามิและชูการ์ถือกล่องยามาที่โซฝา ผมเดินตามอินอินมาเรื่อยๆ แล้วเธอก็หยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง 

  “ลูกแมวน้อยนี้ห้องเธอนะ ^^~ เข้าไปดูข้างในกันจะได้รู้ว่าชอบไหม”

อินอินพูดขึ้นพร้อมกับเสียงหวานๆ รอยยิ้มใสๆ น่ารักๆ ที่สามารถฆ่าผู้ชายหลายๆคนได้ในไม่กี่วินาทีเลยทีเดียว อินอินจับมือผมแล้วเปิดประตูห้องลากผมเข้ามาในห้องนั้น ภายในห้องตกแต่งเรียบไม่มีไรหวือหวามาก ดูเป็นแนวสบายๆตา ขนาดของห้องกว้างพอสมควร ดูๆแล้วนะจะเป็นห้องพักสำหรับแขก 

  “เป็นไงโอเคไหม พออยู่ได้นะ”

  “โอเคมากฮะ ดีมากไปด้วยซ้ำฮะ”

  “นับแต่วันนี้ห้องนี้เป็นห้องของเธอนะ จนกว่าที่พี่อลิตจะกลับมา เธออยู่ที่นี้ก็นอนห้องนี้ ^^ ”

  “ขอบคุณนะฮะ”

  “อยากทำอะไรกับห้องก็ตามสบายเลยนะ ลูกแมวน้อย”

  “- -‘ ผมชื่อเซนต์ฮะ ไม่ใช่ลูกแมวน้อย”

  “ก็ฉันว่าเธอเหมือนลูกแมวน้อยดีออก น่ารักน่ากอด หว่า~ >< เหมือนจริงๆนะ”

  “เรียกชื่อผมดีกว่านะฮะ คุณอินอิน”

  “ไม่เอาอะ ฉันจเรียกเธอว่าแมวน้อย อ๋อแล้วก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณ เรียกอินอินเฉยๆก็พอ โอเคนะแมวน้อย ^^~”

  “ผมต้องยอมคุณใช่ไหม –-’’ ”

  “ถูกต้องแล้ว น่ารักแสนรู้มาก ”

  “ผมคนนะฮะ พูดให้มันหมายถึงคนหน่อยสิฮะ”

  “โอ๋เอ๋น่า อย่าเพิ่งอารมณ์ร้อนสิ ฉันแค่แหยเล่นนิดๆหน่อยๆเอง”

  “ผมไม่ได้อารมณ์ร้อน ผมก็แค่พูดธรรมดา”

  “หน้าเธอนิ่งเกินไปจนน่ากลัวเลยนะ เดาอารมณ์ไม่ถูกเลย แบบนี้คือปกติของเธอใช่ไหม?”

  “ฮะ นี้หน้าปกติของผม”

  “ลองยิ้มสิ”

  --”

  “บอกว่ายิ้มไง -0- ”

  ^_^

  “ยิ้มกว้างๆ ยิ้มให้มีความสุขอะทำเป็นไหม ยิ้มมมมมมม”

  ^______^

  “ก็ยิ้มเป็นนิ หัดยิ้มมากๆบ่อยๆ เธอจะน่ารักมากเลยรู้ตัวไหม ”

  “ผมก็เป็นของผมแบบนี้อย่าสนใจผมเลย”

  “ไม่สนใจไม่ได้หรอกนะ ก็เธอนะน่ารักจะตายไป”

จุ๊ฟ!!

Oo0!!!! 

  “เหวอออ~~ นี้คุณทำอะไรของคุณนะ”

  “ก็หอมแก้มเธอไงลูกแมวน้อย ><~”

  “นั้นแหละ คุณทำแบบนี้ได้ไง ถ้า....”

  “ฉันไปก่อนนะ จุ๊ฟๆ ><”

ผมยังพูดไม่ทันจบอินอินก็เดินหนี้ออกจากห้องไป ให้ตายเถอะเธอทำแบบนี้ได้ไง เธอขโมยหอมแก้มผมนี้นะ ทั้งๆที่เราเพิ่งจะเจอกัน แต่เธอกลับห้อมแก้มผมแบบนี้ได้ไง จริงๆถึงจะรู้จักก็ไม่สมควรทำ แล้วก่อนจะออกไปยังส่งจูบมาอีก แถมหน้าตานี้ไม่รู้สึกอายรู้สึกผิดอะไรเลย ยิ้มหน้าตาเฉย เหมือนแกล้งผมสำเร็จ ได้ชัยชนะไปอะไรแบบนี้ ผมได้แต่นั่งบ่นอยู่กับตัวเอง รู้สึกว่าหน้าร้อนไปหมดแล้วมันคงจะแดงมากๆแน่นอนเลย โอ๊ยยยยยย ดีนะไม่มีใครเห็น ไม่งั้นซวยแน่ เซนต์เอ๋ย เฮ้อออออออ