พรอลวน เปลี่ยนเขาให้เป็นเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : สัมผัสแรก บนแท็กซี่

   “ฉันอยู่นี้ริว” ริวหันไปทางที่เสียงแว่วลอยมา เขาสาบานได้เลยว่าเสียงนี้ต้องใช่มิยะ แต่ทำให้เสียงถึงได้หวานชวนฟังขนาดนี้นะ พลันมีสายลมประหลาดพัดมาทำให้หมอกเหล่านี้จางหายไป ริวและยูริก็ได้เห็นมิยะแบบเต็มๆตา ทั้งสองตะลึงค้าง

   สาวน้อยใบหน้าได้รูป ผมยาวสีทับทิม ดวงตากลมโตสีเดียวกัน ปากเล็กจมูกหน่อย จัดได้ว่าน่ารักมากแถมด้วยรูปร่างบอบบางแต่มีสัดส่วน แม้ไม่อวบอึ๋มแต่ก็ขนาดพองาม แม้จะไม่มีคำบรรยายใดๆทั้งสองคนก็ฟันธงได้เลยว่า สาวน้อยคนนี้คือ เอวะมิยะแน่นอน 100%!!!

   “มีอะไรหรอไง จ้องอยู่ได้!!”สาวน้อยรู้สึกอารมณ์เสียที่มีคนมาจ้อง แต่เมื่อสังเกตจากสายตาที่ทั้งคู่มองมาแล้ว สรุปได้ว่าทั้งคู่กำลังจ้องหน้าอกของตนอยู่ เธอจึงมองลงไป รู้สึกว่ามองเท้าไม่ค่อยเห็น มันเหมือนมีอะไรนูนๆออกมา ด้วยความสงสัยจึงเอามือไปสัมผัสดู

   หนุ๊บ~~~~ ดึ๊ง~~~~

   คนพึ่งเป็นสาวครั้งแรกเริ่มลูบไล้ไปตามร่างกาย โดยไม่สนใจสายทั้งสองคู่ที่มองอย่างไม่วางสายตา

   “ทะ...ทำไม มะ...มัน”คนลูบไล้ร่างกาย หน้าเริ่มเปลี่ยนสี จากขึ้นสีเรื่อเปลี่ยนเป็นแดงเข้ม พลันจับไปส่วนล่าง  จากแดงเข้มก็กลายเป็นขาวซีด

   “มะ มันเพิ่มมา แล้วก็...แล้วก็ มัน หายไป หายไปแล้วอ่ะ!!!” ถึงตรงนี้เจ้าตัวปล่อยโฮออกมาเรียกสติของทั้งคู่ที่พึ่งยืนดู ‘การตรวจสอบร่างกายขั้นพื้นฐาน’ แบบเต็มๆตา

   “ใจเย็นๆ มิยะจัง ริว พี่ว่าเราพามิยะจังกลับห้องก่อนดีกว่านะ” ผู้อาวุโสที่สุดที่ดูจะคุมสติได้ไวกว่าสั่งการ คนตัวสูงลงทุนโบกแท็กซี่เพื่อที่จะพาสาวน้อยกลับห้อง

   “แล้วพี่ยูริไม่มาด้วยกันหรอ”

   “เดี๋ยวพี่ตามไป กลับห้องให้มิยะจังกินยาแล้วนอนพักเลยนะ” ออกคำสั่งเสร็จเจ้าตัวก็วิ่งพรวดออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของน้องชายเลย

   บนรถแท็กซี่มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่ฝ่ายชายกำลังกอดปลอบโยนสาวน้อยที่ร้องสะอื้นสบหน้าลงบนอกแกร่งมันคงเป็นฉากหวานแหววของคู่รักทั่วไปถ้าหากว่าฝ่ายสาวน้อยนั้นเคยเป็นผู้ชายมาก่อน

   “...........” บรรยากาศเป็นใจ ที่มีเพียงเสียงสะอื้น แต่กลับสร้างความลำบากใจให้กับชีวิตวัยหนุ่มของริวอย่างเหลือรับ

   ก็แหม่ พึ่งแตกเนื้อหนุ่มได้ไม่นานก็ได้กอดสาวซะแล้ว เป็นคนจะอดใจไหวล่ะ ยิ่งกลิ่นกายที่หอมยิ่งยั่วยวนจิตใจ เอวบางๆ แถมด้วยอะไรนุ่มๆที่แนบชิดติดหนึบขนาดนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าระยะทางกลับห้องยาวนานเหมือนเดินทางข้ามประเทศ

   ‘เมื่อไหร่จะถึงโว้ยยยยยยย’

   รถแท็กซี่ชะลอความเร็วมาจอดที่หน้าหอพัก ซากุระ ที่ซึ่งทั้งสองอาศัยอยู่ คนตัวสูงโล่งใจที่ถึงหอเสียทีแต่อีกใจนึงก็เสียดายอยู่บ้าง

   “มิยะถึงแล้วนะ”  ริวสะกิดเรียก “เดินไหวไหม”

   “อืม ยังพอไหว ขอบใจนะ” ร่างบางช้อนตาขึ้นมา น้ำตาคลอบนดวงตากลมโตสีแดงสวย  เรียกเลือดให้สูบฉีดไปทั่วใบหน้าของร่างสูง อยากจะกอดอีกรอบให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็ได้เพียงแค่คิดเท่านั้น

   ริวประคองมิยะ ขึ้นไปที่ห้องของตัวเองที่ชั้น 3 ห้องสีขาวสะอาดที่ในห้องมีเพียงโต๊ะเขียนหนังสือ ตรงมุมห้องสองตัว คอมพิวเตอร์ และเตียงใหญ่เตียงเดียวเท่านั้น บรรจงวางร่างบางลงบนเตียงอย่างเบามือ

   “หิวหรือเปล่า กินอะไรหน่อยไหม” ไม่ว่าเปล่ายังเอามืออังหน้าผากเนียน มิยะหน้าขึ้นสีเรื่อ รู้สึกอายที่ริวเป็นห่วงตนมากกว่าปกติ

   “ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ” มิยะปัดมือริวออก

   “งั้นหรอ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

   หลังบทสนทนาความเงียบก็เข้ามาปกคลุมอีกครั้ง เขาเองก็ไม่ค่อยชอบความเงียบเสียด้วยสิ

   “งั้นก็อาบน้ำก่อนสิ จะได้นอนพักเลยไง วันนี้ก็เจอเรื่องแย่ๆมาเยอะแล้วไม่ใช่หรอ”

   “อืม นั้นสินะ” มิยะเดินเข้าห้องน้ำไป

   ริวทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เหม่อมองเพดานว่างเปล่า แต่สักพักเขาก็นึกถึงเรื่องสำคัญออกได้

   ‘มิยะเป็นผู้หญิงอยู่ไม่ใช่หรอ’