พรอลวน เปลี่ยนเขาให้เป็นเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : คำสารภาพรัก

ด้านหนึ่งของโรงเรียนฟูจิโนะ
   “ฉันชอบนาย เป็นแฟนกับฉันนะ”สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม รูปร่างบอบบาง กำลังสารภาพรักกับ ชายที่เธอหลงรักตั้งแต่แรกเห็น ชายที่ชื่อว่า ‘อาคามิยะ ริว’
 อาคามิยะ ริว ชายหนุ่ม เส้นผมและดวงตาสีดำลึกลับ ร่างล่ำเพราะเล่นกีฬา สูง178 จัดได้ว่าหน้าตาหล่อเหล้าเอาการ บางทีเรียกได้ว่าหล่อเป็นอันดับต้นๆของโรงเรียน ฟูจิโนะ เลยก็ว่าได้ แถมเล่นกีฬาได้ทุกชนิด เก่งทุกอย่าง ขนาดที่ได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งตามสถานที่ต่างๆ กวาดรางวัลชนะเลิศมาหลายรางวัล แต่เรื่องเรียนค่อนข้างจะแย่เสียหน่อย
“ไม่ล่ะ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”ริวปฏิเสธไปอย่างไม่เหลือเยื้อใย  สาวน้อยคนนั้นทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งร้องไห้ โดยที่ริวไม่แม้แต่จะหันกลับมามองด้วยซ้ำ

อีกด้านหนึ่งของโรงเรียนฟูจิโนะ

  “มิยะซัง ผม...เอ้อ...คือ ผมชอบเธอ หากไม่รังเกียจ คบกับผมได้ไหม” นักเรียนปี 3 จากโรงเรียนข้างๆกำลังสารภาพรักกับ ชายหนุ่มหน้าหวานนามว่า ‘เอวะ มิยะ’
 เอวะ มิยะ ชายหนุ่ม ที่ไม่ค่อยเหมือนชายหนุ่มเท่าไหร่ เพราะ ขนาดตัวที่สูงเพียงแค่165  ผมกับดวงตาแดงเหมือนผลแอ็ปเปิ้ล รูปร่างบอบบางเนื่องจากไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย(อันที่จริงเนื่องจากตัวเล็กเกินไป เลยไม่มีใครเล่นด้วย) แต่เรื่องการเรียนเป็นเลิศ มีมนุษย์สัมพันธ์ ยิ้มแย้มอยู่เสมอ จึงไม่แปลกที่จะมีคนที่ชื่นชอบมากมาย แม้ว่ามันจะรวมทั้ง ผู้หญิงและผู้ชาย ก็ตาม
 “ขอโทษนะฮะ รุ่นพี่ แต่ผมคบกับรุ่นพี่ไม่ได้หรอกฮะ”มิยะพยายามปฏิเสธ อย่างนุ่มนวลที่สุด

 “....งั้นหรอ ครับ”ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อยลง หันหลังกลับขึ้นรถเบนซ์คันงามที่มีคนรับใช้รออยู่

 “เดี๋ยวก่อนฮะ รุ่นพี่”มิยะร้องเรียกไว้ก่อน ทำให้รุ่นพี่คนนั้นชะงัก

 เขาหันมามอง ชายหนุ่มร่างบาง แอบหวังนิดๆว่ามิยะซัง จะตอบตกลง

 “ถึงจะไม่ได้คบกันแต่ เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะฮะ อ้ะ! ไม่สิต้องเป็นพี่น้องสินะ”มิยะแลบลิ้น เอามือเกาหัว เป็นภาพที่เกือบทำให้คนตรงหน้ากระโดดไปกอดให้รู้แล้วรู้รอดไป

  “นั้นสินะครับ”ด้วยท่าทางแบบนั้น ทำให้เขาโกรธ มิยะไม่ลง รู้สึกคิดถูกแล้วที่สารภาพรักออกไปแม้มันจะได้ผลตอบแทนที่ต้องการก็ตาม

ตกเย็น

 “เฮ้อ~~~~”ทั้งริวและมิยะถอนหายใจเกือบจะพร้อมกัน เมื่อทั้งสองมานั่งรอรถในที่ประจำ

 “วันนี้ก็อีกแล้วหรอ”ริวถามมิยะ ขณะที่ตัวเองยกซดน้ำมะนาว ดับกระหาย

 “อืม ริวเองก็เหมือนกันสินะ”มิยะถาม แต่ในใจก็รู้คำตอบของคนข้างๆอยู่แล้ว

 “อืม”ริวตอบส่งๆไป “ว่าแต่ นายนะ คราวนี้ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”

 คำถามแปลกๆที่หากเป็นคนอื่นทั่วไปคงรู้สึกแขยง แต่มิยะดูจะชินกับคำถามประเภทนี้เสียแล้ว
 
 “ผู้ชาย เป็นรุ่นพี่ ปี3 จากโรงเรียนข้างๆ ชื่อ อาซาคุระ เคียว”

 “อาซาคุระ เคียว”ริวกำลังใช้มันสมองที่มีอยู่น้อยนิด(ขนาดนั้นเลยหรอ)นึกถึงชื่อที่ดูคุ้นๆ แต่พอนึกออก ริวถึงกับปล่อยก๊ากออกมาโดยไม่สนสายตาของชาวบ้านที่มองมา
 
 ‘อากาศร้อนขนาดบ้าไปเลยหรอ’ นี้คือความคิดของชาวบ้านแถวนั้น

 “นาย อุ๊บ...กำลัง อึ๊ก...จะบอกว่า อ็อก...เจ้าเคียว ลูกชายเศรษฐีของเมืองโดโมรุ อั๊ก...มาสารภาพรักกับนายงั้นหรอ” เสียงอุ๊บ อึ๊ก ไม่ใช่เสียงของริวที่โดนมิยะอัด แต่เป็นเสียงของริวที่พยายามกั้นเสียงหัวเราะอย่างยากเย็นจนตัวงอ

 “อืมๆ คนนั้นล่ะ”มิยะตอบด้วยท่าทางใสซื่อ ซึ่งนั้นก็ทำให้ความพยายามของริวหมดลงไปปล่อยก๊ากออกมาอีกครั้ง แถมครั้งนี้มันดังจน ชาวบ้านในแถบนั้นถอยห่างออกมามากขึ้นพร้อมลงความเห็นว่า

 ‘หน้าร้อนปีนี้อากาศคงร้อนจริงๆ’

 “โอ้ย!!! กร๊ากกก ฮาดีจริงๆว่ะ 5555+ ทำไมนายไม่รับมันเป็นแฟนล่ะ จะได้ไถ่ตังมาเยอะแล้วค่อยทิ้งก็ได้นิ”คนตัวสูงตบไหล่คนข้างตัวป๊าบใหญ่ จนทำให้คนตัวเล็กเกือบหน้าทิ้ม แต่ก็ทำได้เพียงส่งสายตาดุๆให้เท่านั้น

 “ไม่ล่ะ ทำแบบนั้น รุ่นพี่เคียวเขาก็น่าสงสารสิ เขาอุตส่าห์รวบรวมความกล้ามาสารภาพรักนะ” มิยะบอกแบบนั้น แต่สำหรับริวแล้วมันดูเหมือนหญิงสาวที่พยายามเข้าข้างคนรักของตนยังไงยังงั้น

 “นายนี้นับวันยิ่งไม่ค่อยเหมือนผู้ชายแล้วนะ”มิยะไม่ได้ตอบอะไรได้แต่หัวเราะคิกคัก

 “แล้วถ้าฉันเป็นผู้หญิงขึ้นมาจริงๆล่ะ นายจะว่าไงริว”คราวนี้เป็นฝ่ายมิยะที่ถามคำถามแปลกๆบ้าง

 “ถ้าเป็นอย่างไงนะ หรอ~~~”ริวเหลือบมองคนตัวเล็กข้างกาย “ฉันก็คงต้องขอนายเป็นแฟนล่ะมั้ง”

 จากนั้นทั้งสองต่างพูดคุยหยอกล้อกันไปต่างๆนานาๆ แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่ริวพูดนั้นกำลังจะเป็นจริงในไม่ช้า