คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : ไม่รู้
ินยอ
โอ๊ยยย -.,- หัวใะวายายแล้วเธอออ
Chapter 4
ไม่รู้
หลัาทานโ๊แล้วผม็นั่เล่นนอนเล่นเรื่อยเปื่อยรออีน ็่วยไม่ไ้ ที่ผม้อรอ็เพราะอีนบอว่าะื้ออาหารเ้ามาิน้วยัน ันั้น ถ้าผิำพูล่ะน่าู - - นี่็เที่ยแล้ว ยัไม่เห็นวี่แววเลย หิวนะเนี่ย
แร๊!
เสียประูอนโฯ เปิ ทำให้ผมหันไปมอผู้มาใหม่ แบมแบมเินเ้ามาัวเปล่า แ่นที่ามหลัแบมแบมเ้ามาลับถืออพะรุพะรัเ็มไปหม
“ว่าไเพื่อน สำออยหรอ?”
ไอ้แบอมทัทายผมอย่าวน - - แบมแบมแย่อามือแบอมไปเ็บในรัว ไอ้แบอมเินมานั่้าๆ ผม ่อนะไหล่ผมอย่าที่มันอบทำ
“มาทำไมเนี่ย?”
“อ้าว ็มาูนสำออยไ แหม ้อให้น้อเาูแล”
“- - อะไรอแ หาเรื่อ”
ผมไหล่มันืน ่อนะเสมอไปที่โทรทัศน์
“ปิถึะาย”
“็นมันปวท้อะให้ทนยัไวะ”
“ว่าแ่ น้อเป็นไบ้า”
ไอ้แบอมระิบถามผม าที่ปิุยันเสียั ไม่อยาให้นในรัวไ้ยิน แล้วมันะมาทำหน้าารุ้มริ่มแบบนี้ทำไมเนี่ย - -
“็เยๆ”
ผมอบลับไปและยัไหล่อย่าไม่ใส่ในั
“หมายวามว่าไ น้อน่ารัไหม?”
“็เยๆ”
ราวนี้ผม้อหน้ามันและอบเสียแ็ ไม่รู้สิ ผมพยายามที่ะไม่ิ..
“ปาแ็ ันรู้หรอน่าไม่้อมาึน”
“- - วอนแล้วไอ้แบอม”
ผมยเท้าึ้นู่มัน มันหัวเราะลั่น แ่ผมไม่ล้วยเลย น่ารัหรอ? - - ิอะไรอมัน
วับ!
ผมับไอ้แบอมหันไปมอเ้าอฝีเท้าที่ัเบาๆ เมื่อสัรู่ แบมแบมเินออมาาห้อรัวและำลัมุ่หน้าไปที่ห้ออัวเอเพื่อเอาุยูนิฟอร์มไปเ็บ แ่พอหันมาเอสายาสอู่แบมแบม็หยุเินและมอลับมา
“มีอะไรหรือเปล่ารับ?”
“เปล่าๆ”
ไอ้แบอมอบและโบมือเป็นพัลวัน แบมแบม็เลยหันมามอหน้าผมแทน ผม็เลยมอลับนิ่ๆ สัพัแบมแบมถึไ้เินไปที่ห้ออัวเอ
“น่ารัว่ะ”
ไอ้แบอมพูึ้น ผมหันไปมอมันที่ทำหน้าาเพ้อฝันอย่าเอือมๆ
“ถ้าินยอรู้ะเป็นไนะ”
ผมไม่่อยรู้เรื่ออมันสอนลึเท่าไรหรอ แ่็พอะเาออ ูาอนนี้ที่สีหน้าอไอ้แบอมเปลี่ยนไปทันที มันผลัอผมและห่อปา
“ห้ามบอิวะ ็แ่มไปามวามริ ไม่เห็นหรือไ น้อโรแบ๊วเลย แทนไ้ไวะ?”
“็ันไม่บ้าเหมือนแ - -”
แบมแบมเินออมาาห้อ พวผม็หันไปมออีรั้ แ่ราวนี้แบมแบมไม่ไ้สนใและเินรไปที่ห้อรัวเลย ผมลุเินามเ้าไปในรัว เพราะไม่อยาะอยู่ับไอ้แบอมนานๆ เี๋ยวะทนไม่ไหว
“ไปไหนวะ?”
“รำานบาน”
“อ่า.. เ็บนะเว้ย!”
มันะโนไล่หลัผมมา ไอ้หมอนี่ท่าทาะเพี้ยนไปแล้ว - - พอเ้าไปในห้อรัว็พบว่าแบมแบมำลัผูผ้าันเปื้อนอยู่ นัวเล็รู้สึัวว่าผมมออยู่หลัานั้นแบมแบม็หันมามอผม่อนะเอียอทำท่าสสัย ็ไม่ไ้อยาบอเท่าไรว่าน่ารัี -0-
“มีอะไรหรือเปล่ารับ?”
“ะทำอาหารเอหรอ?”
ผมถามลับไปและเินเ้าไปใล้
“รับ”
“ให้่วยไหม?”
ถึนัวเล็ะปิเสธผม็ะ่วยอยู่ี
“ไม่เป็นไรหรอรับ ไปุยับพี่แบอมรอ็ไ้”
“หมอนั่นน่ารำาะาย”
แบมแบมนิ่ไปเหมือนำลัิอะไรบาอย่า ผมเลยเินไปหยิบเอาผ้าันเปื้อนอีอันมาสวม แบมแบมหันมามอผมที่อนนี้ำลัผูผ้าันเปื้อนอย่าทุลัทุเล
“ะ่วยริๆ หรอรับ?”
“อือ”
ผูยัไ็ผูไม่ไ้อ้อมหน้าอ้อมหลัอยู่แบบนี้ ทำไมไม่ื้อแบบสวมมานะ..? ะว่าไป ผมมีั้แ่อนไหน็ยัไม่รู้เลย่าหาล่ะ -0-
“ยัผูผ้าันเปื้อนไม่เป็นเลยนะ”
“ะให้.. เอ๊ะ!”
ู่ๆ แบมแบม็เินเ้าหามาผมแล้วใ้มือที่เล็ว่าผมรูไปามเืออผ้าันเปื้อนนนับมือผม ทำให้ผม้อปล่อยมือาผ้าแล้วปล่อยให้เ็นี่ผูผ้าันเปื้อนให้ แบมแบมเยิบเ้ามานัวิับผม หัวหอมๆ อนัวเล็นับาอผมพอี ผมนุ่มๆ ็เลยลอเลียอผมนรู้สึั๊ี้อย่าเลี่ยไม่ไ้ แบบนี้เหมือนผมถูอเลย ให้ายสิ ผมไม่เยให้ใรเ้าใล้ผมนานี้เลย แ่นี่ ผมปล่อยให้เ็นี่ทำแบบนี้ไ้ยัไนะ..
“เรียบร้อยแล้วรับ”
แบมแบมผละออไป และสนใอย่าอื่นแทน แ่ผมลับยับไม่ไ้ ไม่รู้ทำไม.. เหมือนถูรึอยู่ับที่ สัมผัสเมื่อี้มันยัิ.. ิอยู่ในสมอ.. ลิ่นหอมหวานที่ผมไม่เยไ้ลิ่นมันยัิ.. ไม่รู้ทำไม ผมถึรู้สึร้อนไปหมทั้ัว..
ุบ!
“เฮ้ย!”
แรที่ไหล่ทำให้ผมื่นาภวั์และหันไปมอ
“อะไร?”
“ะมา่วยแบมแบมทำไม่วนเลย” พอพูบมัน็เินไปหาแบมแบม
“พี่แบอมมาทำอะไรหรอรับ?”
“มา่วยแบมแบมทำน่ะ ไอ้มาร์็มา่วย ถ้าันรอินอย่าเียวมัน็เสียมารยาทแย่”
“ฮ่าๆ วามริไม่เห็น้อ่วยันเลยนี่รับ”
หัวเราะ? หัวเราะแบบนั้นหมายวามว่าไ ทำไมผมไม่เยเห็นเลยล่ะ?
“เอาเถอะ ว่าแ่ ผ้าันเปื้อนนี่มันผูยัไหรอ?”
“เี๋ยวผมผูให้รับ”
แบมแบมพู่อนะทำแบบเียวับที่ทำให้ผมเป๊ะ ผมมอภาพนั้นอย่าอึ้ๆ ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าผมอึ้ทำไม ผมำลัรู้สึยัไ รู้แ่ว่าอนนี้ผมหุหิสุๆ หุหินอยาะบีบอเ็นั่นให้แหลามือที่มาทำให้ผมรู้สึแปลๆ แล้วยัไปทำแบบนั้นับนอื่น โอ๊ย! แล้วทำไมผม้อสนใ้วยวะว่าเ็นั่นะอับใร!
ผมถอผ้าันเปื้อนออ่อนนะเินออมาาห้อรัว
“พี่มาร์”
แบมแบมเรียามหลัผมมา แ่ผม็ไม่หยุหันไปมอ อย่าให้ผมมออนนี้เลย ผมลัวะเหวี่ยแบบไร้เหุผล ปิผมมีเหุผละาย วันนี้มันเป็นอะไร -*-
พอผมออมา ็โทรศัพท์โทรหาินยอ ็ไม่ไ้ะฟ้ออะไรหรอนะ.. ไม่นาน ินยอ็รับสาย
(ยอโบเโย?)
“นายอยู่ไหน?”
ผมลนถามลับไปทันวัน
(อนโฯ สิ ทำไม?)
“แล้วนายะมาอนโฯ ันไหม?”
(อนเย็นไปเอันที่ร้านเนื้อย่านี่ ันะไปอนโฯ นายทำไม?)
นัันหรอ? ทำไมผมไม่รู้ล่ะ? ะะไม่ให้ผมไปหรอ? -*-
“แบอมอยู่ที่นี่นะ”
(อือ ัน็รู้ หมอนั่นบอันว่าะไปิน้าวเที่ยับนายับแบมแบม)
“นายไม่หึบ้าหรอ?”
(หือ? หึทำไมล่ะ หึนายับแบอมหรอ? ฮ่าๆ ว่าแ่.. นายรู้ไ้ไ?!)
ินยอทำเสียื่นๆ ถามผมลับมา แ่ผมไม่ไ้รู้สึื่นไป้วยหรอ ผมำลัรู้สึแปลๆ มันเหมือนมี รัสีสีม่วๆ ลอยอยู่เ็มหัวไปหม ผมโนยาพิษหรืออย่าไร บอผมที - -
“เออ ั่มันเหอะ ใรไม่รู้็บ้าแล้ว”
(อ่า.. มาร์ นายพูาแปลๆ นะวันนี้ มีอะไรหรือเปล่า?)
ผมะัไปเล็น้อย่อนะทวนำ
“แปล? แปลอะไร ไม่ไ้เป็นอะไร”
(ันรู้น่าว่าอนนี้นายไม่ไ้ปิหรอ อย่ามาึน เป็นอะไร ทำไม้ออยาให้ันไปอนโฯ ?)
ผมเลียนรู้ทัน - - นี่นาแ่พูนะ ถ้าอยู่รหน้าะไม่รู้วามิอผมเลยหรอ -*- ผมถอนหายใออมาหนัๆ ่อนะอบปลายสาย
“ัน็ไม่รู้เหมือนัน แ่ นายมาไ้ไหม?”
(นายเป็นนไม่มีเหุผลั้แ่เมื่อไรเนี่ย ฮ่าๆ)
“ถ้านายมาันสบายใ..”
ผมพูเสียหอยๆ เผื่อว่าินยอะยอมมาแ่โยี
(สบายใ สบายใเรื่ออะไร? เสียนายไม่่อยีเลย)
“ินยอ! นาย้อมา เ้าใไหม?!”
ในเมื่อไม่ยอมมาแ่โยีผมึ้อออำสั่ไป วามริแล้วผมอายุมาว่าเาหนึ่ปีเ็มๆ เลยนะ แ่ว่า ผมเรียนเรเ้สอปี เรียนที่แอลเอหนึ่ปี ่อนะย้ายมาเาหลี และ้อเรียนเรเ็ใหม่เท่านั้น สนิทันเ้าพวมัน็ไม่เยเห็นหัวผมเป็นพี่แบบนี้ไล่ะ - -
(อะ.. ็ไ้ๆ ันะรีบไปเี๋ยวนี้แหละเ้านาย)
ินยอลาเสียยาว่อนะวาสายไป ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าผมเป็นอะไร ผมรู้แ่ ถ้าผมหาำอบให้ัวเอไม่ไ้ ผม้อายแน่ๆ -*-
ผมนั่หาอะไรทำไปเรื่อยเปื่อยเพื่อับอารม์ที่ำลัุรุ่นอยู่ในอนนี้ นระทั่มีนมาออ ผมลุออไปเปิประูทันที แล้ว็ไม่ใ่ใรที่ไหน นที่ผมเพิ่โทรไปามัวเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วนั่นเอ ินยอสอส่อเ้ามาในอนโฯ ่อนะเินเ้ามาริๆ ัๆ ผมปิประูแล้วเินามหลัหมอนั่นไป
“ไม่เห็นะมีอะไรผิปิเลย”
“อ้าว ินยอ”
เสียื่นเ้นอแบอมัึ้น มันเินออมาพร้อมับผ้าันเปื้อนที่แบมแบมเป็นนผูให้ ยิ่เห็นผม็ยิ่รู้สึหุหิ -*-
“ทำอะไรอยู่?”
“่วยแบมแบมทำอาหารอยู่น่ะ ว่าแ่ ไหนบอว่าไม่มาไ”
“็…”
ินยอหันมามอหน้าผม ผมส่สายาเป็นนัยๆ ไปให้ ินยอเลยหันไปหาแบอมอีรั้
“็เปลี่ยนใแล้วไ”
“หรอ ีเลย ใล้ะเสร็แล้ว ^^”
“เี๋ยวันไปนั่รอแล้วัน”
ไอ้แบอมเินลับเ้าไปในรัว ส่วนินยอ็เินมาลาผมให้ไปอีทาที่น่าะปลอภัยาห้อรัว
“นี่นาย้อารอะไรเนี่ย ะให้ันมาหึแบอมับแบมแบมหรือไ?”
“เปล่า”
“แล้วนาย้อารอะไร”
“ันไม่รู้!”
ผมอบไปามวามริ ินยอใ้สายาิผม ทั้ๆ ที่ปิสายาู่นี้ะอ่อนโยนิหวานเสมอ
“หรือว่านายหึแบมแบม?!”
“ห๊ะ?! บ้าหรอ ันะหึทำไมวะ?!”
หึบ้าหึบออะไร ผมะหึไ้ไเพิ่รู้ัันไม่ี่วัน ไม่ใ่แฟนันะหน่อย แ่ไม่อบ..
“นายเป็นไรเนี่ย?”
“อะไร ันไม่ไ้เป็นอะไร”
ผมอบ่อนะหลบสายาอนรหน้า
“อบ็บอมาเหอะ”
“ไม่ไ้อบ เพิ่รู้ัันะบ้าหรอ?!”
ผมโวยลั่น ่อนะอออย่าัใ นี่มาทำให้ผมรู้สึสบายใึ้นหรืออึอัึ้นันแน่เนี่ย -*-
“ะเป็นไรไป ันอบแบอมั้แ่เอหน้าเารั้แรเลยนะ”
“มันไม่มีทาเิึ้นับันแน่”
ผมส่ายหัวอย่าเอือมๆ แน่ล่ะ ผมไม่ไ้รัใร่ายๆ เรื่อรัแรพบ อย่าหวัเลยว่าะเิึ้นับผม
“ทีเรื่ออื่นนะรัเลย พอมาเรื่อแบบนี้ึนทุที แ่ันรู้ันายั้นาน มอานายัน็รู้แล้ว!”
“ิไปเอ ใรึน?!”
ถามลับเสียสูอย่าไม่รู้ัว ินยอ้อหน้าผม่อนะหรี่าและี้หน้าอย่านรู้ทัน
“หึที่เ็นั่นอยู่ับแบอมใ่ไหมล่ะ?”
“ไม่ใ่เว้ย”
“หรอ ั้นนาย็ระวัไว้แล้วัน เย็นนี้น่ะ”
เย็นนี้? เย็นนี้ทำไม? ะมีอะไรเิึ้น? เี่ยวอะไรับผม? หรือับแบมแบม?
“ห๊ะ?”
“ไม่รู้อะไระแล้ว”
“อะไร บอมา”
ผมว้าไหล่ินยอเอาไว้เพื่อเ้นำอบาินยอ หมอนั่นหัวเราะในลำอ ่อนะึมือผมออและเินไปหาไอ้แบอมที่เินออมาาห้อรัว
แบมแบมเินามหลัออมาและเินเ้ามาหาผม ผมหันหน้าออไปนอหน้า่าบานว้าออนโฯ เผื่อว่าอารม์ะีึ้น แบมแบมเินมายืน้าๆ ผม และ้อมอผม แ่็ไม่พูอะไรออมา
“มีอะไร?”
ผมถามลับไปสั้นๆ
“ปวท้อหรือเปล่ารับ?”
“เปล่า”
แล้วผม็อบลับไปสั้นๆ ามบับมาร์ ้วน (นึน : ไรท์แถม ^^)
“แล้วทำไมู่ๆ ถึเินออไปแบบนั้นล่ะรับ?”
“็แ่เปลี่ยนใ เห็นมีผู้่วยแล้วนี่” ผมหันไปมอใบหน้าหวานอน้าๆ
“แ่็น่าะบอันสัหน่อยนี่รับ.. ั่มันเถอะ ไปทาน้าวันเถอะรับ”
แบมแบมเินนำผมออไป ผมมอามหลัร่าบาไป ่อนะเินามเาไปที่โ๊ะอาหาร ผมทาน้าวเียบๆ ไปามปิที่ผมเป็น ถึแม้อาหารมื้อนี้ะอร่อย แ่็อุนไม่ไ้ับนัวเล็ที่นั่้าๆ ผม
หลัาทาน้าวเสร็สอนนั่น็ลับไป้วยัน เลยเหลือแ่ผมับแบมแบมในอนโฯ ผมปล่อยให้แบมแบมล้าานนเียวเพราะรายนั้นเาอมา อ้าว่าผมไม่สบาย ทำไไ้ ็เาไม่อยาให้่วย็ให้เาทำไป ผมไม่สบายรไหน ผม็ปิีแล้ว สัพัแบมแบมถึไ้เินออมาาห้อรัว และมานั่บนโฟา้าๆ ผม
“ปวท้อหรือเปล่า?”
แบมแบมถามผมพร้อมับทำหน้าสสัย แ่อนนี้ผมอารม์ไม่ีริๆ ยิ่เห็นใบหน้าหวานน่ารันั่น็ยิ่หุหิ!
“ไม่”
“ไม่ปวริๆหรอรับ?”
ผมถอนหายใอย่า่มอารม์่อนะอบออไป
“อือ”
“ถ้าปว็บอผมไ้นะรับ”
“หายแล้วน่า”
ผมบอไปอย่าอไปที เมื่อไระเลิถามเ้าี้ะที ไม่ปว็ือไม่ปว ไม่เ้าใหรือไ ผมพยายามที่สุแล้วนะ ถ้า่ออีรั้เียวผมะเหวี่ยแล้ว!
“ไม่ปวแน่นนะรับ?”
ถามนไ้สิน่า -*- ผมถอนหายใสั้นๆ หนัๆ ่อนะ้อานัวเล็ที่มอผมาแป๋ว แ่็ไม่ไ้ทำให้ผมอารม์ีึ้นเลยสันิ
“ไม่ปว เมื่อไรนายะเลิถามเ้าี้ะที ันบอหลายทีแล้วว่าันไม่เป็นอะไรแล้ว นายิว่าันเป็นเ็ๆ ที่้อให้นอื่นมาอยูแลหรือไ?! ระเพาะอันมันไม่ไ้ะพัเอา่ายๆ เพราะว่าินเผ็หรอนะ! นายิว่าันอ่อนแอนานั้นหรอ ันูแลัวเอไ้ ไม่ำเป็น้อให้ ‘นอื่น’ มาูแลหรอ! ำไว้นะ ัน! ไม่! ้อ! าร!”
ผมพูออไปและใส่อารม์้วยวามหุหิอย่าลืมัว พอผมพูบแบมแบม็้มาล่ำ ่อนะเยหน้ามามอผม้าๆ
“ผมอโทษที่ทำให้รำาแล้วันนะรับ ่อไปนี้ ผมะไม่ทำใหุ้มาร์ลำบาใอีแล้ว อโทษอีรั้นะรับ”
แบมแบมลุออไปาโฟาไปที่ห้ออัวเอ้วยท่าทาึมๆ แล้วเมื่อี้มันอะไร? ุมาร์?? เหอะ!
๊า 5555 สมน้ำหน้านะุ้วนนนนน
แหม น้อเาอุส่าห์ูแล แ่นายทำับน้อแบบนี้หรอออ
รี๋าไรท์มาแล้ว่ะ >< (ใรเล่นับแ - -)
เออ ฮ่าๆ ไรท์นี่มัน็อบพูนเียวเน๊อะ บ้าริ -.,-
่าพี่มาร์ไ้เ็มที่เลย แ่อย่าลืมให้ำลัใเ้า้วยนะ ฮ่าๆ
ยิ่เม้นท์เยอะๆ ยาวๆ นะ อบบบบบ
ปล.มาเอาใ่วยน้อแบมปราบพี่มาร์ัน เมื่อไระหายึนเนี่ยยย -0-
ความคิดเห็น