คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Holiday Aomine x Kagami
And the story goes on :)
<Holiday 3> Aomine x Kagami
เมื่อสิ่งมหัศจรรย์ยังไม่จบแค่นั้น
“เป็นเด็กเป็นเล็กทำมาเป็นพูดโตงั้นหรอ ห้ะ?” ฝ่ามือหนาใหญ่เขกเข้ากับหัวเด็กชายจนเด็กน้อยหน้าบูดเบี้ยวจากความเจ็บ
“ผมไม่อยากอยู่แล้วจริงๆ ผมไม่อยาก....ไม่อยากทำอะไรแล้ว” ราวกับต่อมน้ำตาแตก เด็กชายร้องไห้เสียงดัง ปลดปล่อยทุกอย่างที่อยู่ในใจออกมาดุจภูเขาไฟระเบิด ความในใจนับสิบ นับร้อยหลั่งไหลออกมาพร้อมกับหยดน้ำตา
“...”
“ไม่อยากกลับไปเจอโต๊ะว่างๆที่ผมต้องนั้งคนเดียว....เบื่อเสียงคนอื่นนินทาว่าผม...ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว” น้ำตาเม็ดใหญ่รินไหลลงมาเรื่อยๆ อาโอมิเนะขมวดคิ้วเป็นปมไม่รู้จะทำยังไงก็เด็กี่ร้องไห้ เขาถอนหายใจเบาๆ คว้าตัวคางามิเข้าหาตัวก่อนจะสวมกอดไว้แน่น
“ชอบบาสฯไหม?”
“ชอบ...ชอบมากครับ แต่ไม่มีใครเล่นด้วย” มือเล็กกำเสื้อของอาโอมิเนะไว้แน่น ตัวของเด็กชายสั่นราวกับลูกนก
“งั้นพี่สัญญาอะไรบางอย่างนะ....” อาโอมิเนะยิ้มและกระซิบ
“...อะไรครับ?”
“เล่นบาสฯต่อไป เล่นจนวันที่นายมาถึงญี่ปุ่น...เล่นแม้น้ำตาจะไหล เล่นอย่ายอมแพ้ และวันหนึ่งนายจะได้เจอกับฉัน...นายจะได้เจอกับฉันในอนาคตเพราะฉะนั้นอย่าหยุดเล่นเด็ดขาด... สู้ต่อไป...ล้มแล้วต้องลุก ร้องไห้ได้แต่อย่าท้อ.... วันหนึ่งพวกเราจะได้เจอกันแน่นอน” แขนป้อมๆเล้กๆกอดรัดคอของอาโอมิเนะไว้แน่นไม่ยอมปล่อยจนร่างสั่นระริก
“ครับ... ผมจะเล่นต่อไป เพราะฉะนั้นพี่ต้องรอผมนะ รอให้ผมโต” ร่างของคางามิเรื่อมเลือนราง มันเปล่งแสงราวกับวิญญาณที่จะหรี่จะหายไป
“พี่จะรอ....” อาโอมิเนะกระชับอ้อมกอดแน่นและแทนตัวเองว่าพี่อย่างยากลำบาก...
“พี่ต้องรอผมนะ...รอจริงๆนะ” ร่างของคางามิแทบจะล่องหน
“รอสิ”
“สัญญา?”
“สัญญา”
“ผมรักพี่ที่สุดเลย...”
“รู้แล้วทีนี้อย่าร้องไห้อีกรู้ไหม? หืม?”
“ครับ...แล้วพี่ต้องรอผม”
“...”
“แล้วพอผมโต....ให้ผมเป็นเจ้าสาวพี่นะ” เด็กชายยิ้มครั้งสุดท้ายก่อนทั้งตัวจะสลายไปกับอากาศพร้อมกับถูกทดแทนโดยคางามิรุ่นโต... ที่หลับตานอนส่งเสียงกรนเบาๆจากความเหนื่อยล้า
อาโอมิเนะถอนหายใจเบาๆและมองดูหน้าของชายผมเพลิงที่แสนไร้เดียงสา... มุมมองที่เขาเห็นคางามิเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน มันให้ความรู้สึกใกล้ชิดยิ่งกว่าเดิม และความรู้สึกบางอย่างเล็กๆกำลังก่อเกิดขึ้นภายในใจ... ใช่... ความรู้สึกอบอวบและหวานละมุน
ปลายริมฝีปากโค้งเป็นรอยยิ้ม...
....และอย่างไม่ทันตั้งตัว...ร่างกายของชายผมสีน้ำเงินเข้มก็ขยับเข้าไปประทับริมฝีปากบนหน้าผวกของคางามิอย่างนุ่มนวลกลัวจะปลุกเจ้าชายหน้าดุที่อยู่ในห้วงนิทราให้ตื่น
...จริงๆเลย...บทจะน่ารักก็น่ารักเป็นบ้า เจ้าเสือหน้าดุ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อ่าฮะ... คราวนี้กลับมากันอีกครั้งเถอะ... เรามาทบทวนเนื้อเรื่องกันสักนิดดีไหม?
คางามิและอาโอมิเนะได้ทำการแข่งว่ายน้ำและบังเอิญมาติดเกาะมหัศจรยย์มากไปด้วยสิ่งน่าค้นหาที่ทำให้คางามิเด็กลงอย่างเหลือเชื่อและอาโฮ่ของพวกเราก็ได้ทำการพบเจอกับเรื่องมหัศจรรย์นี้เข้าให้แล้ว หากแต่ในขณะที่คางามิจิ๋วมาในอนาคต คางามิโตหายไปไหน? หลุดนอกอวกาศไปแล้วเรอะ??? เปล๊า...อันที่จริงเขาเจอกับอะไรอะเมซิ่งยิ่งกว่าต่างหาก...
งืมๆ
ฟิ้วๆๆ
“เยี่ยม... ฉันอยู่ที่ไหนกันฟะเนี่ย” ชายผมเพลิงตะโกนลั่นและวิ่งสุดแรงเกิด... ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ไม่รุ้มันเกิดขึ้นอย่างไร แต่ตอนนี้เขากำลังใส่ชุดสูททั้งๆที่เมื่อกี้เขายังติดป่าอยู่เลย... และที่น่าแปลกกว่านั้น เขากำลังถูกมือปืนวิ่งไล่ยิงกระบาลเปรี้ยงจนหัวใจแทบจะวายอยู่
ว๊ากกกก
น้ำตาจะไหล เขาไปทำอีหยัง? เขาไปทำอะไรกับใครถึงต้องมีมือปืนมาไล่ยิง... แล้วทำไมเขาถึงมีปืนพกอยู่ในมือ... ข่อยบ่ฮู้.... ใครก็ได้ตอบคำถามเขาที
สองขาที่ฝึกมาเพื่อเล่นบาสฯ บัดนี้เป็นประโยชน์ในการหนีตายเป็นอย่างมาก... สลับก้าวกันจนแทบจะบิน เคยเห็นเสือบินไหม? วันนี้แหละที่เขาจะแสดงโชว์ให้ดู กระซิกๆ....
พูดยังไม่ทันขาดคำ แน่ะๆ กระสุนยิงผ่านหน้าดังฟิ้ว เฉียดจมูกเขาไปไม่ถึงคืบ...เกือบไปแล้วไหมล่ะเจ้าคางามิ เกือบมีรูจมูกที่สามแล้วไหมล่ะ แง้ๆๆ
“โธ่เว้ยย หยุดยิงสักทีสิฟะ....” ชายผมเพลิงแว้ดลั่นอย่างหงุดหงิด... กลุ่มคนหน้าตาเหมือนมาเฟียในชุดสูทกำลังวิ่งไล่เขาในซอยคืบเล็กแห่งนี้ ซ้ายก็ตึกเก่าๆขวาก็ตึกเก่าๆ ผืนดินไม่ได้ทำจากปูน มันยังคงเป็นทรายเหลืองๆ ชั้นบรรยกาศมากไปด้วยฝุ่น แถมพระอาทิตย์ยังทะมึนๆจากเมฆที่เข้ามาคลุม
มันเหมือนเจาอยู่แถวอาหรับยังไงอย่างนั้น เยี่ยมไปเลย...
ถ้าไม่ตายเพราะถูกยิง
ก็ตายเพรากลับบ้านไม่ถูกนั่นแหละ
ติ้ดๆๆ....
เสียมือถือในกระเป๋ากางเกงเขาดังขึ้น คางามิรุกรี้รุกรนคว้ามันขึ้นมาและกดรับสายทันที...เขาไม่รู้ว่าชุดนี้ของใครหรือเขามาได้ยังไงกันแต่ทว่า... เขาสามรถโทรถามคนที่บ้านได้ยังไงล่ะ เฮ้ (มันเพิ่งนึกออก)
“ฮัลโหล”
“อ่าๆ คางามิซัง...ยังสังหารเป้าหมายไม่เสร็จอีกหรอ” เสียงเนือยๆของปลายสายดังขึ้น...เสียงเนือยๆอ่อนแรงคล้ายของคูโรโกะ อ่าฮะ...แล้วเขาต้องฆ่าใครงั้นเรอะ... คนนะไม่ใช่ข้าวปลามัดแกง (?) เอาไปฆ่าเอาไปหุง (?) กันได้
“เป้าหมายอะไร?”
“คางามิซัง...คุณเป็นสายลับและมือสังหารอันดับหนึ่งขององกรณ์เซอิรินคุณจะอู้งานไม่ได้นะ... เราต้องการให้คุณไปสังหารมือปืนขององกรณ์โทโอ....อาโอมิเนะ ไดอิกิ” เฮือก....นี่มันคือหยัง???? เขาเป็นมือสังหารที่เหนี่ยวไกไม่เป็น และไม่ใช่แค่มือสังหารงั้นๆนะ มือสังหารอันดับหนึ่ง...และเขาต้องไปฆ่าอาโอมิเนะ?? และเจ้าคูโรโกะเป็นเจ้านายเขา???
“เดี๋ยวๆ นี่มันอะไรกัน?”
“อ่า...เห็นทีคุณจะไม่สามารถทำงานให้ลุล่วงได้ งั้นคุณกลับมาเถอะ เดี๋ยวผมส่งเทปเปไปแทน” อ่าฮะ? เจ้าบ้าพลังนั่นจะส่งมาเพื่ออะไรกัน? แล้วเขาต้องกลับไปหนายยย? จะมีใครช่วยบอกเขาทีไหม?
แล้วโรงเรียนเขากลายเป็นองกรณ์มาเฟียตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
อาโอมิเนะกลายเป็นสุดยอดมือปืน? แห่งองกรณ์ลับโทโอ (?)
“ดะ... เดี๋ยว ติ้ดๆๆๆๆ” ไม่ทันพูดจบคุโรโกะก็ตัเสายเขาดังฉับ (?) ไม่ทันจะได้แว้ดวีนเหวี่ยงชายผมเพลิงก็พลาดท่าสะดุดหน้าคะมำลงกับพื้นตรงหน้ารองเท้าคู่หนึ่ง...และพอเงยหน้าขึ้นมา
เฮือกก
นี่เขาวิ่งจนเหนื่อยมากจนเห็นกระบอกปืนเซย์ฮัลโหลมาให้เขางั้นหรอ?
ฮะๆๆๆ
มันกำลังจ่อมาที่เขาด้วยล่ะ...
แถมคนที่ถือ...
“ไงเจ้ามือสังหารเสือแดง” คือชายผมสีน้ำเงินเข้ม นัยต์ตาน่าค้นหาและรอยยิ้มเย้นยะเยือก...อาโอมิเนะ
ว่าแต่...ว่าแต่ ถ้าเขาจะมีชื่อเล่นงี่งเจะช่วยคิดอะไรให้มันเจ๋งกว่านี้ได้ม้ายยยย?
เสือแดง? ไอ้คนเขียนแกคิดได้แค่นี้แล้วใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีเน้อชาวโลก... เนื่องจากตอนก่อนหน้านี้มันไม่จบดี จึงมาต่อตอนนี้และคงมีอีกตอนหนึ่งเร็วๆนี้ (?)
และขออภัยแก่ผู้ที่รีมาและยังไม่ทันแต่..หนูต้องไปศึกษาข้อมูลก่อน (ต้องไปอ่านมังงะอีกรอบเพื่อให้ได้ความฟินกลับมา ฮา)
อ่า พอมาถึงจุดนี้ข้าน้อยคงต้องแดดิ้นไปมา
พยายามทำให้เนื้อเรื่องดูน่าตื่นเต้นและน่าติดตาม (แล้วมันน่าหรือเปล่า?)
แต่ก็อ่านะ
บ๊ายๆๆๆ
คำจากไรตี้
ป.ล. เม้นท์นิด เม้นท์หน่อยกำลังใจไรเตอร์ (ข้อนี้จริงๆ กำลังใจงี้พุ่งชนเพดาน)
ความคิดเห็น