คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Aomine X Kise
Aomine X Kise
...”อาโอมิเนะจิ... ไม่กินหน่อยหรอ? ไม่หิวหรอ?” เสียงใสดังขึ้นใบหูของหนุ่มร่างสูง ดวงตาสีเหลืองอร่ามจ้องใบหน้าของหนุ่มร่างเข้มไม่วางตาพลางทำปากปลาบู๋ที่ชายหนุ่มไม่ยอมกินอาหารที่ตัวเองป้อนไว้ให้
“ไม่กิน” อาโอมิเนะพูดเสียงเข้มและเขยิบออกห่างจากคิเซะหนุ่มหน้าสวยที่เขาต้อง ‘แต่งงาน’ ด้วย...นี่มันสมัยไหนกันแล้ว แล้วเขาเป็นนักบาสโว้ยยย ถึงเขาจะเป็นลูกชายของกษัตริย์แห่งดินแดนนี้ก็ตามที แต่เลือดที่ไหลเวียนในร่างกายของเขาคือเลือดของนักบาสฯไม่ใช่เจ้าชาย แล้วพ่อเขาดันทำตัวงี่เง่าไปสัญญาจะรับเจ้าหญิงจากดินแดนของเพื่อนมาเป็นภรรยาของเขา..... แล้วไหงเจ้าหญิงกลายเป็นเจ้าชายหน้าหวานได้ฟะ แถมยังเป็นเจ้าคิเซะที่เป็นเพื่อนเล่นบาสฯมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก
“กินนนน อาโอมิเนะจิ กินนนน ทำไมไม่กินนน” หนุ่มหน้าหวานข้างกายยังคงเขย่าอาโอมิเนะไปมาไป เขาหันไปมองตาขวางและแยกเขี้ยว (?) ทำท่าน่ากลัวและเหมือนจะคำราม (ล่ะมั้ง คนนี่หว่าไม่ใช่สิงโต)
“ออกไป” ว่าแล้วก็เดินหนีเลย
หนุ่มหน้าหวานไม่พอใจ เดิมทีเขาเคยเป็นเพื่อนเล่นกับสามีเขา อุ้ยหมายถึงเจ้าชายเรียกสามีมันกระดากปากง่ะ เขาเคยเป็นเพื่อนเล่นกับอาโอมิเนะมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แถมเขายังปลื้มฝีมือในการเล่นบาสฯของอาโอมิเนะมาตั้งแต่จำความได้ เหมือนเขากระโดดออกมาจากพุงแม่ปุ๊ปก็เห็นอาโอมิเนะเล่นบาสฯเลย (เฮ้ยเว่อร์ไปแล้วๆ)
เขาแพ้อาโอมิเนะตลอด แพ้ทุกอย่าง แพ้ทุกอย่างจริงๆ... แพ้แม้กระทั่งใจ
เขาแต๋วแตกใอหลายปีก่อนที่เขาพอรู้ตัวอีกทีก็แอบย่องเข้าไปในห้องนอนของอาโอมิเนะ (ฮาๆ) ขโมยหลายอย่างซึ่งจะไม่ขอระบุไปแล้วนั้งเก็บไว้เป็นของต่างหน้าก่อนเขากลับไปยังดินแดนของพ่อเขา... และเขาเป็นคนอ้อนวอนให้พ่อเขาส่งเขามาเองอีกนั้นแหละ
แต่พอเขามาถึงอาโอมิเนะกลับไม่แยแสใส่ใจเขาเลย เขาหงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด มากๆๆ
“ถ้าอาโอมิเนะจิไม่สนใจฉัน ฉันก็จะไปหาสามีใหม่” ว่าแล้วเจ้าหัวตาเหลืองก็งอนตูดโด่งเดินไปอีกทิศทางที่อาโอมิเนะเดินคืนความเงียบสงัดให้กับพื้นที่...
“นายจะไปไหน” เสียงเข้มเรียกหาชายหนุ่มดวงตาเหลือง แสงไฟสลัวๆแสดงใบหน้าของอาโอมิเนะซึ่งกำลังมองคิเซะอย่างจำผิดทว่าชายหนุ่มหน้าหวานกลับส่งสายตาท้าทายและคว้าเสื้อสูทออกมา
ความมืดมิดของค่ำคืนและลมเย็นภายในห้องนอนของพวกเขาทั้งคู่ทำให้บรรยกาศอีมขรึมและกดดัน
“ไปหาผู้หญิงในบาร์” คิเซะตอบและเดินออกไปจากห้องทันทีไม่รีรอคำตอบคำกล่าวจากผู้เป็นสามีใบหน้าดุแผ่ออร่าฆ่าคนออกมา
คิเซะเดินออกมาได้จนมาถึงรถสปอร์ตปอร์เช่พานาเมร่า เขาดึงกุญแจรถออกมาจากกระเป๋ากางเกงและหันหน้าไปมองทิศทางที่เขามาจากรอคอยให้สามีท่ามากเดินตามเขาเพื่อเข้ามาหัก้ามและรั้งเขาไว้ แต่ผลลัพธ์กลับน่าเศร้า มันไม่มีเจ้าชายที่มารั้งเขาไว้ ไม่มีแม้แต่เงาเสียงฝีเท้าหรือแม้กระทั่งเสียงประตูที่เปิดออกเพื่อเดินออกมาข้างนอก
ความไม่พอใจและเศร้าทวีคูณมากขึ้นในใจของคิเซะ ดวงตาสีเหลืองมีม่านน้ำบางๆก่อขึ้น เขาขึ้นรถและขับออกไปด้วยความเร็วสูงจนน่ากลัวเพราะมันยากที่จะบังคับ
ท่ามกลางรถที่เงียบสนิทคิเซะเปิดเสียงดังลั่นจนภายนอกรถก็ได้ยิน... เขาจะประชดมันนนน เขาจะปราช้ด และไม่มีใครจะห้ามเขาได้นอกจากหมอนั้น
ทันทีที่มาถึงที่หมายคิเซะลงจากรถ ปิดประตูเสียงดังล็อกรถไว้และจัดเสื้อผ้าหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้าของไปยังบาร์ที่เขามาเยือน
บาร์แห่งนี้เป็นบาร์เปิดใหม่ในซอยเล็กๆที่เต็มไปด้วยผู้คนจนถึงขั้นลมหายใจเป่ารดหน้ากันเลยทีเดียว หนุ่มสาวจะควงพาร์ทเนอร์หรือไม่ก็มาคนเดียวเหมือนคิเซะ แสงไฟหลากสีประกายตลอดทั้งแนวของซอย ซ้ายขวามีแต่สาวหน้าตาดีคอยยืนเรียกลูกค้า กลิ่นเหล้า บุหรี่ฟุ้งทั่วถูกที่ เสียงเพลงมันส์ๆเปิดดังสนั่นเรียกเสียงจากวัยรุ่นที่กำลังเต้นอย่างเต็มที่สนุกกับชีวิต
ริมฝีปากเรียวบางของคิเซะโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม
หากเขาตัดสินใจแล้วเขาไม่จะเปลี่ยนใจแล้ว
รอบกายเขามีแต่ผู้คนหลีกทางให้เดิน คิเซะแผ่ออร่าสูงส่งราวกับราชสีห์ ดวงตาคมสีเหลืองกับเรือนผมเงางามประกาย เสื้อผ้าหรูหราราคาแพงเผยให้เห็นกล้ามอกเล็กน้อย รองเท้าที่เหยียบแสน แหวนเงินสามวง ต้มหูสีดำมืด ทุกอย่างล้วนทำให้คิเซะพิเศษ มันทำให้เขาโดดเด่น กลิ่นอายรอบตัวเขาทำให้ผู้คนรู้ว่าเขาไม่ใช่แค่คนปกติๆทั่วไป หากแต่เขามีอะไรมากกว่านั้น พิเศษกว่านั้น
พิเศษจริงๆ... แต่ทำไมไอ้หมอนั้นไม่เห็นว้า? ไอ้ตาถั่วมาละกอตำลึงยังเรียกพ่อ ไอ้ ไอ้
คิเซะเชิดหน้า (ให้ใคร?) และเดินเข้าไปยังบาร์ที่ใกล้ที่สุด พลางทำปากขมุบขมิบ ทันทีที่เขาก้างเข้าไปเสียงเพลงร็อกก็เงียบลงผู้คนมากมายกลางฟอร์ที่กำลังเต้นมันส์สุดเหวี่ยงก็พลันหยุดลงทันที
สายตาทุกคู่จับจ้องมายังผู้มาใหม่
“ยินดีต้อนรับค่ะ” หญิงสาวแต่งตัวรัดกุมเดินเข้ามาพร้อมกับผายมือไปทางโตะว่างแห่งหนึ่ง เธอนั้งข้างคิเซะและรินเหล้าให้แก่เขาแม้เขาจะไม่ได้เอ่ยปากสักคำ ภายในไม่ช้าผู้อีกสองสามคนก็ตามเขามาติดๆนั้งรอบกายเขาบริการเขาอย่างเต็มที่
ชายหนุ่มฉีกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเขารู้ว่าเสน่ห์ของเขายังคงแรงอยู่ดั่งเดิมมีเพียงแค่นายตาถั่วที่ไม่เคยจ้อง (?) ไม่เคยมอง
เขาจ้องมองไปยังหญิงสาวข้างกายเขาด้วยนัยต์ตาเย็นเฉียบ เนินอกของหญิงสาวเผยออกมา ชายหนุ่มฉีกรอยยิ้มพลางใช้มือจับเรียวคางของหญิงสาวและทาบริมฝีปากของตัวเองลงไป
ใบหน้าของหญิงสาวแดงขึ้นแต่เธอมิได้ถอยออกห่าง เธอหลับตาพริ้มลงและรับเหล้าที่คิเซะส่งจากปากของเขามาสู่เธอ ภายในปากคิเซะได้หยอกล้อเธอไปมาแต่หญิงสาวเองก็ไม่ใช่มือใหม่รับจูบต่อจากเขาอย่างรู้ท่วงถ้า
ความชำนาญของคิเซะเป็นหนึ่งในเสน่ห์ที่ทำให้ผู้คนหลงใหลเขา
คิเซะถอนริมฝีปากออกกระดกเครื่องดื่มลงไปในคออีกครั้ง
เขาทำแบบเดิมกับผู้หญิงนับสิบ แม้เขาจะส่งเหล้าให้ผู้หญิงคนอื่นดวงตาเขาเริ่มพร่ามัว สมองเขาเริ่มมึน
“คืนนี้เท่าไหร่” เขากระซิบใส่ผู้หญิงที่ใกล้ที่สุด
“ให้ฟรีค่ะ” หญิงสาวยิ้มกลับอย่างมีเลศนัย ชายหนุ่มเองก็ยิ้มตอบและลุกขึ้นเดินตามหญิงสาวที่นำหน้าเขาไปยังห้องรับรองแขกอีกแห่งท่ามกลางความผิดหวังของสาวๆคนอื่นๆที่ต้องแยกย้ายกันไปบริการคนอื่นต่อ
เมื่อเดินทางเข้ามาในห้องรับรองแขกไวอีพีที่มีเพียงสองหนุ่มสาว
ดวงตาของคิเซะเผยความผิดหวังเล็กน้อยเมื่อไม่มีใครเข้ามาตามเขาจริงๆแต่เขาก็รีบปกปิดมันด้วยสายตากรุ่มกริ่มที่กำลังสาดส่องไปทั่วเรือนร่างงามของสาวข้างหน้าเขา แสงไฟสีแดงสลัวๆของห้องทำให้เขารู้สึกเหมือนเขาสามารถเป็นเสือในค่ำคืนนี้ได้
แสงไฟที่น้อยนิดทำให้ทุกอย่างดูดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ หญิงสาวตรงหน้าเขาดูดีขึ้นมากเป็นกอง เรือนผมยาวที่ถูกดัดเป็นลอนๆทำให้เธอดูมีเสน่ห์ แต่อะไรบางอย่างมันผิดไป มันมีอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่... เขารู้สึกว่าเธอดูดีแต่มันไม่เร้าใจ มันเหมือนไม่มีอะไรสักอย่างคอยกระตุ้นจิตใจเขาให้รู้สึกตื่นเต้น
ทุกก้าวที่หญิงสาวกำลังเดินมาหาเขาทำให้เขานึกถึงชายหนุ่มที่บ้าน ชายหนุ่มหน้าดุที่ไม่สนใจเขาสักนิดทั้งๆที่อยู่ด้วยกันมาสักพักใหญ่ๆ หรือหมอนั้นเห็นเขาเป็นแค่รุ่นน้องไม่ก็เพื่อนเล่น? ไม่เคยเห็นเขาในฐานะคนรักสักครั้ง
ถ้าอย่างงั้นเขาก็ไม่ต้องรู้สึกผิดใช่ไหม?
เขาสามารถปลดปล่อยตัวเขาได้ใช่มั้ย?
เขา... ใช่เขาจะประชด
หญิงสาวขึ้นมาคร่อมตัวเขาบนเตียงและจับใบหน้าเขาเบาพร้อมกับโน้มตัวลงมา
แต่ทว่า....
โครมมมม
ประตูห้องวีไอพีหักออกมาเป็นสองท่อน เอ๊ยเปิดออกพร้อมกับชายร่างสูงใบหน้าดุดันแผ่รังศีดุร้ายราวกับเสือดำที่จะมาล่าเหยื่อที่บังอาจแอบหนี (ไม่เชิงแอบนะเออ) มาเที่ยวในที่แบบนี้ ชายร่างสูงผิวเข้มกระชากตัวหญิงสาวออกจากตัวหนุ่มหน้าหวานจนเธอล้มลงกับพื้น
ใบหน้าตกใจของเธอทำให้ชายหนุ่มร่างสูงสะใจ
“นี่...ทำอะไรน่ะ แล้วแกเป็นใคร” เสียงแหลมไม่พอใจดังขึ้น อาโอมิเนะหันไปแสยะยิ้มชั่วร้ายพร้อมกับพูดโต้งๆ
“ผัวไง” ใบหน้าเหวอของหล่อนทำให้อาโอมิเนะสะใจยิ่งกว่าเดิมแต่มันทำให้เขาสะใจเพียงไมนานดวงตาสีทะเลลึกก็หันมายังหนุ่มหน้าหวานทันที เหงื่อมากมายไหลพลั่กๆตามใบหน้าของคิเซะ... อ่ะเด่ะเขาจะตายไหมเนี่ย
ข้อมือของชายหนุ่มร่างเล็กกว่าถูกกระชากและตัวของเขาก็ถูกแบกขึ้นบ่าอย่าง่ายดายโดยอาโอมิเนะ เฮ้ยยย นี่เขาครึ่งโป๊อยู่นะเฟ้ยแล้วรองเท้าเหยียบแสนของเขายังอยู่ในน้านนน (เหมือนจะไม่รู้ว่าตัวเองตกในสถานการณ์นากลำยากเสียแล้ว)
ร่างของเขาถูกโยนเข้าไปในรถแลมโอกินิสีดำสนิท บั้นท้ายชนเข้ากับเบาะนั้งจนระดม เขาพยายามจะแหกปากแต่กลับถูกสายตาของอาโอมิเนะห้ามไว้
อาโอมิเนะเหยียบคันเร่งและออกตัวรถจนควันฟุ้งทิ้งให้ผู้คนนั้งเอ๋อกิน... ไอ้พวกรวยนี่มันมาจากไหนกันวะ?
และหญิงสาวผู้โชคร้ายที่ดันไปยุ่งกับคนของอาโอมิเนะ (อันนี้ซวยจริง)
ทันทีที่พวกเขาถึงบ้านเป็นอีกครั้งที่คิเซะพยายามจะลงมาจากรถดีๆแต่กลับถูกอาโอมิเนะแบกขึ้นห้องปล่อยให้รถราคาแพงเปิดไว้อ้าซ้า
เขาถูกโยนลงบนเตียงด้วยแขนเพียงข้างเดียว คิเซะโมโหจนหน้ามืดหมอนี่เป็นใครถึงได้มาแบกเขาไปมาๆ เออเขาก็ดีใจที่มาแต่เขาไม่ใช่คนผิด คนผิดคือหมอนั้นที่ไม่แคร์เขาสักนิด
“นายมีอะไรถึงไปหาฉัน”
“สนุกไหม” อาโอมิเนะไม่ตอบคำถามแต่เขากลับถามเสียเอง อาโอมิเนะกระชากเสื้อของตัวเองและของคิเซะออกจนกระดุมหลุดลอยไปทั่วห้อง เขาคร่อมตัวคิเซะไว้และพันธนการชายหน้าหวานเพื่อไม่ให้หนุ่มหน้าหวานขยับเขยื้อน
เขาเลื่อนใบหน้าลงมาและมุดหน้าไปยังซอกคอ เขาเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาต่ำลงมาจนมาหยุดตรงหน้าอก อาโอมิเนะออกแรงกัดเล็กน้อยจนดวงตาสีเหลืองของคิเสะมีม่านน้ำบางๆก่อตัวขึ้นและเสียงครางดังที่ขึ้นมาจากลำคอ
“อะ...อะ” น้ำตาเริ่มเอ่อล้นและไหลออกมาทุกครั้งที่อาโอมิเนะเล่นกับร่างกายของเขา อาโอมิเนะไม่ได้ทำอย่างอ่อนโยนแต่กลับออกแรงมาก ชายร่างใหญ่ประทับรอยจูบที่เร่าร้อนแต่กลับกัดริมฝีปากของเขาจนกลิ่นเลือดหลั่งไหลเข้ามาในปากของเขาราวกับกำลังลงโทษเขา
“สนุกมาใช่ไหม กับแม่นั้น... คราวนี้ตาฉันสนุกแล้ว” เสียงต่ำดังขึ้นพร้อมกับมือของชายร่างสูงที่เลื่อนลง ลงไป.. ลงไปยังส่วนอ่อนไหวของชายหน้าหวาน
“อะ...อาโอ....อาโอมิเนะจิ”
“หือ ครางชื่อฉันแล้วหรอ... เมื่อกี้ยังจะไปเอากับยัยนั่นคราวนี้เรียกฉันแล้วหรอ” มือใหญ่บีบแน่นขึ้น มือของเขาเลื่อนขึ้นเลื่อนลงลูบคลำเร็วขึ้นแรงขึ้นพร้อมกับความโกรธที่ปะทุออกมาดั่งภูเขาไฟ “ขนาดฉันจับแค่นี้นายยังตื่นเต้นซะขนาดนี้”
“...อะ..”
“หือ จะเอาของฉันงั้นหรอ” ชายหนุ่มแสยะยิ้มและจ้องคิเซะอย่างสมเพช
“....ไอ้งี่เง่า” คิเซะเค้นเสียงออกมาและพยายามคงใบหน้าให้นิ่งที่สุด ชายยร่างสูงขมวดคิ้วและหยุดการเคลื่อนไหวของมือเขาชั่วขณะ
“หมายความว่าไง”
“ไอ้งี่เง่า งี่เง่า งี่เง่า ฉันโคตรจะรักนายอยากจะอยู่กับนาย แค่ฉันจะแต่งงานกับนายมันหนักหัวนายมากใช่ไหม นายคิดหรอว่าการที่ฉันต้องรอคอยให้คนที่ไม่มีทางรักฉันมันเหนื่อยแค่ไหน ฉันพยายามแล้วพยายามอีกย้ำกับตัวเองว่าวันหนึ่งนายต้องเข้าใจความรู้สึกของฉันและมอบมันกลับ แต่ไอ้บื้อ ไอ้งี่เง่านายไม่เคย ไม่เคยเข้าใจสักนิด
ก่อนฉันขับรถออกไป ฉันรอนาย รอให้นายมารั้งแต่นายมาไหม? ไม่!!! พอฉันทำท่าสนิทกับนายนายทำหน้ายังไงจำได้ไหม? ทำหน้าเหมือนจะกระอักเลือดตาย พอคนอื่นเดินมาหานายกลับทำหน้ามีความสุขแล้วพอกับฉัน... นายต้องการอะไรกันแน่ ไอ้งี่เง่า งี่เง่า” ชายหน้าหวานน้ำตาทะลัก เขาดิ้นแรงกว่าที่เขาเคย เขาพยายามผลักไสอาโอมิเนะออกไป เขาเหมือนจะคลุมคลั่งไปแล้ว เขาเบื่อ เขาเจ็บ เขาทนไม่ไหวแล้ว... เขาหยุดมองหน้าอาโอมิเนะซึ่งไม่เผยสีหน้าใดๆ ความเจ็บปวดทวีคูณ... หมอนี้ไม่ได้แคร์เขาเลยสักนิด ไม่เลย...
“นายยากหย่ามากใช่มั้ย? ได้... เราหย่ากันคราวนี้ปล่อยฉันได้แล้ว” คิเซะพูดด้วยน้ำเสียงปวดร้าว น้ำตาหลั่งไหลออกมาดั่งแม่น้ำ ร่างของหนุ่มร่างบางสั่นไหวอย่างหนักจากแรงสะอื้น... ทำไมเขาต้องหลงรักนายงี่เง่านี้ด้วย?
แต่ทว่าร่างสูงกลับฟุบลงมาทับบนร่างคิเซะ มือใหญ่ลูบหัวของคิเซะเบาๆเขากระซิบข้างหูของคิเซะอย่างแผ่วเบา
“ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันชอบนายหรือเปล่า... แต่ฉันไม่อยากให้นายเป็นของใครหรือเป็นเจ้าของใครคนอื่น”
“...”
“นายไม่หย่าได้ไหม?”
“...”
“นะ...” อาโอมิเนะยันตัวเองขึ้นมา เขาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาที่ไหววูบไปมาของชายหนุ่มหน้าหวาน เขาพูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน เขาผิดไปแล้วเขามันโง่....
มือผิวสีเข้มปาดน้ำตาทีเปื้อนใบหน้าหวานใสเบาๆอย่างอ่อนโยน
ชายที่ยิ้มไปทั่ว แทบไม่เคยร้องไห้ หน้าตาสดใสอย่างคิเซะกำลังร้องไห้เพราะเขา เพราะเขาคนเดียว เพราะคนงี่เง่าโง่อย่างเขา
เขาอยากจะแก้ตัวใหม่... ได้ไหม?
“...”
“คำตอบของนายล่ะ” อาโอมิเนะพูดด้วยร้ำเสียงสั่นคลอ
“...”
“...”
“ฉัน........”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เฮ้ แต่งไปอีกเรื่อง อีกคู่ ฮ่าๆ=W= ตอนจบเหมือนจะโดนรีเดอร์เตะ -_-;; (หลบลูกเตะอย่างว่องไว)
มาทักทายกันอีกครั้ง >O<(?) เนื่องจากอะไรก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ
อยากให้เรื่องสามแนวมันคนล่ะแนว (แต่ตอนจบมาแนวเดียวกันหมดทั้งสามเรื่อง เฮ้อ = =;)
อยากได้คู่ไหนรีเควสท์กันบ้างเถอะ ไรเตอร์ไม่รู้จะแต่งคู่ไหนแล้ว (>O< ) ( >O<)
ติดชมกันด้ายยยยตามสบาย ^^Y
แต่ไรเตอร์พูดจริงๆนะไม่รู้จะเอาคู่ไหนแล้ว
อยากได้คู่ใหม่คู่เดิมยังไงก็รีเควสท์บางเถอะไรเตอร์เศร้า (._.)
ป.ล.เม้นท์นิดเม้นท์หน่อยกำลังใจไรเตอร์ >O<
ป.ล.๒. รีเควสท์บ้างเถอะ รีเควสท์
ป.ล.๓. เม้นท์เถอะกำลังใจจริงจริ๊งงง (แอบเหมือนอันแรก)
ป.ล.๔ บ๊ายบายยยยย ;)
ความคิดเห็น