คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ภารกิจแรกของบิวบิวผู้แข็งแกร่ง (ล่ะมั้ง)
ภารกิจแรกของบิวบิวผู้แข็งแกร่ง (ล่ะมั้ง)
“ว่ายังไงนะ พูดชัดๆอีกทีซิ”
“ฉันถูกเปิดโปงแล้วง่าทำยังไงดีT.,T” ฉันฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ป.ล. บัดนี่ข้าน้อยอยู่โรงเรียนนะเออ
“แกไปทำงี่เง่าที่ไหนโดนเปิดโปงกันล่ะเบบี๋” เพื่อนสุดเอกซ์ของฉันมองมาอย่างหงุดหงิด ยัยหญิงเป็นเพื่อนซี้ที่สุดของหนูน้อยบิวบิวสุดหล่อคนนี่เองค่า(^____^) เธอมีนามว่าสวีต ชื่อว้านนนหวานน ถึงแม้ยัยนี่จะโหดเกินไปเป็นบางครั้งก็เถอะ
“เปล่าเฟ้ย... แกก็รู้นิว่าฉันเลิฟการอ่านการ์ตูนวายมากเพียงใด” ฉันหันไปค้านเพื่อตัวเองอย่างสุดชีพ
“โธ่ๆๆ เสียดายไอ้หน้าหล่อๆของแกจริงๆ เกิดมาหล่อแต่ดันโง่”
“เห็นไหมล่ะ ฉันหล่อจริงๆใช่มั้ยล่ะ>O<!!!” (เหมือนจะไม่ใช่ประเด็นเล็กน้อย)
“แต่สู้น้องเลม่อนด์ของฉันไม่ได้หรอกย่ะ=.,=b” โคตรรักเพื่อนเลยแก=_=;;
“เอางั้นก็ได้ถ้าแกอยากจะพูดอย่างนั่น” ฉันทำปากปลาบู่และเบื่อนหน้าหนีจากเพื่อนสุดที่เลิฟที่แสนน่าเตะคนนี่
และฉันคงจะหันหน้าหนีไปนานๆถ้าฉันไม่ดันเห็นไอ้หน้าหล่อนามเลม่อนด์ยืนโบกมือยิ้มหวานมาให้ฉันอยู่หรอกนะ=[]=;;!!!
“กรี๊ดดด น้องเลม่อนด์เขามาห้องเราด้วยอ่ะ กรี๊ด”
“เนอะๆ ฉันบอกแล้วไงยัยจี๊ดจ๊าดเลม่อนด์น่ะต้องแอบชอบแกแน่ๆ”
“จะบ้าหรอ... เพิ่งเคยคุยกันครั้งสองครั้งแค่นี่เอง=/ / /=” หรอ? หล่อนทำหน้าเขินมากเลยรู้ป่ะ...=W=;;; แหมอย่ามองกันอย่างนั่นซิ ดูยังไงๆก็ดูออกหมอนั่นต้องการจะคุยกับฉันเรื่องเมื่อวานแน่ๆเลย
แต่ผู้หญิงเรานี่ก็นะอเมซิ่งไทยแลนด์จริงๆแค่เขาแวะมาคิดซะเป็นตุเป็นตะ=O=;;;
ฉันยังคงทำเป็นไม่เห็นและฟุบหน้าลงกับโต๊ะ (อีกที) ฉันปิดหูปิดตาอย่างเมามือและฮัมเพลงในใจหวังให้ไอ้หล่อโหดร้ายนั่นยอมแล้วก็ไปซักที
ถ้าไม่ติดว่ายัยเพื่อนซี้ของฉันจึกๆไหล่ฉันเป็นจังหวะอยู่อ่านะ=__,=
“แก...เลม่อนด์ชี้ไปที่มือถือตัวเองใหญ่เลยว่ะ”
“ห้ะ...ว่าไงนะO_o!!??” หมอนั่นกล้าขู่ฉันเยี่ยงนี่เลยเรอะ (ก็เออเซ่ะ)
ชะ...เชอะก็ได้ฉันเกทแล้วออกไปแล้วก็ได้
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เคยแข็งกระด้างและไม่น่านั้งอย่างแรงแต่ตอนนี่มันกลับเรียกร้องให้ฉันหย่อนก้นลงไปนั้งบนมัน!!! เดี๋ยวอิฉันกลับมานะเก้าอี้จ๋าT..T!
ฉันค่อยๆก้าวเท้าอย่างเชื่องช้า... เหนื่อย เหนื่อยจริงๆกว่าจะเดินมาถึงประตูด้วยสปีตของเต่าเนี่ย สายตาของทุกคนในห้องของฉันมองมาที่ฉันคนเดียว คือปกติใครๆก็มองฉันเพราะฉันมันหล่อ่านะ (กล้าเนอะ) *O* แต่มากขนาดนี่ชักจะไม่ปกติแล้วซิ
จากที่เดินก้มหน้าอยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นมามอง ปลายจมูกฉันก็ชนเข้ากับแผงอกของใครบางคน... อื้อหือ กลื่นหอมดีจังตะเอง ฮ่าๆๆ (เข้าขั้นหื่นเล็กน้อย) เอ๊ะนี่มันใช่เวลามาดมใครหรือเปล่าฟะเนี่ย ใครกันที่บังอาจมาขวางทางบิวบิวสุดหล่อคนนี่
“คุณเต่า โอ๊ะ หมายถึง คุณบิวบิว มากับกระผมสักครู่จะได้ไหมครับ" ทายซิใครเอ๋ย ทายซิใครมาหาเดี้ยนคนนี่ หน้าหล่อเกินใคร (น้อยกว่าฉันย่ะ) หุ่นทรมานใจมากไป ผิวพรรณน่าลูบไล้ ลูกครึ่งญี่ปุ่น อเมริกา
อีตาเลม่อนด์ไงล่ะ=____=^^
ไม่ได้อยากเจอเล้ยยยยย ไปไกลๆได้ม้ายย
แล้วไอ้คำสุภาพๆเนี่ยมาจากไหนกันคะ+_________+!!!
“ก็ได้ฮะ... แป๊ปหนึ่งนะฮะ เดี๋ยวบิวขอไปเอากระเป๋าก่อน” แล้วฉันทำไมต้องพูดสุภาพกลับด้วยฟร้า >O<! โอ๊ะลืมอิมเมจสุดหล่อแสนสุภาพนี่หว่า ฮ่าๆ โอเคๆ หายใจเข้าลึกๆ อีตาเลม่อนด์คงไม่คิดจะทำอะไรแปลกๆหรอกล่ะมั้งตราบใดที่เรายังคงอยู่ท่ามกลางฝูงชน =.,=b
“อร๊าย บิวกับเลม่อนด์เข้ากันมากเลยอ่ะแก=.,=/ /”
“เนอะๆ ถ้าเป็นแฟนกันนี่น่าจะเหมาะมากเลย สูงกันทั้งคู่ หน้าตาดีกันทั้งคู่>O<!!!”
“ช่ายย บิวของพวกเราก็หล่อไม่แพ้เลม่อนด์คู่กันเนี่ย อ้า น่ารักตายเลย>W<”
“เค้าเชียร์คู่นี่ดีฟ่า จิ้นโล้ดด>/ /<” (โดจินคล้ายกับแฟนฟิคแต่เปลี่ยนจากเขียนกลายเป็นวาดออกมาเป็นเนื่องเรื่อง สรุป แฟนฟิครวมกับมังงะดีๆนั่นเอง)
“เอาโดจินด้วยป่ะO.O”
คือถ้าจะกระซิบกันดังซะขนาดนี่=_=”
“มาเร็วๆซิครับ มัวทำอะไรอยู่” เหมือนเลม่อนด์จะฟิวขาดนิดส์หนึ่งที่ฉันมัวแต่นั้งฟังพวกสาวๆในห้องคุยกัน (อ่าว)
“มาแล้วฮะ” ฉันสพายเป้และหันไปมองยัยสวีตที่กำลังเหมือนจะอวยพรให้ฉันพ้นจากเงื้อมมือจอมมารหน้าหล่อคนนี่
อุ้ยจอมมารหน้าหล่อ... เอาไปแต่งชื่อนิยายได้เลยนะเนี่ย จอมมารหน้าหล่อกับคดีฆาตรกรรมสยองขวัญ ^^+ ดีฉันจะได้เอาไปแต่งให้หมอนี่สลบ เดี๊ยง
ไม่กี่นาทีต่อมาฉันก็กึ๋งโดนลากขึ้นรถหรูหราสีแดงสด เฟอร์รารี่ที่ประตูมันราคามากกว่าบ้านหนึ่งหลึงเสียอีก (เว่อร์ แค่เหยียบสิบล้านนิดๆ)
“ทำอะไรก็ชักช้าจริงๆ เดี๊ยะรูปว่อนทั่วโรงเรียน” ประชดได้ประชดดีจริงๆเลยนะพ่อคุณ= =+ แล้วนี่จะลากฉันไปไหนหรอยะ
“รูปว่อนฉันก็ไม่เป็นเบ๊ให้นายแล้วหรอกย่ะ”
“เธอพูดย่ะด้วยหรอO.Oนึกว่ากลายพันธุ์แล้วเสียอีก”
“ไอ้บ้า”
“เขินไหมนั่น?O_O!????”
“เขินเพื่ออออ ฉันชักไม่เกทนายแล้วนะเออ เราพูดภาษาเดียวกันอยู่หรือเปล่า=_=”
“ไอ้บ้าเป็นคำที่ผู้หญิงใช้บอกรักผู้ชายนะ โอ๊ะลืม อย่างเธอมีเพศด้วยหรอ=O=” แรงงง แรงได้อีกนะไอ้หน้าหล่อ>O<!!!! มันจะดีมากถ้านายไสเฮดไปไกลๆอย่าได้กลับมาให้ฉันเห็นอีก
ฉันแค่เป็นฉันแล้วไง ชอบดูดีทุกด้านแล้วไง
ชอบเป็นคนหล่อ ชอบของน่ารัก ชอบชายรักชาย ผิดหรือไงฮ้า?
“แต่ก็น่ารักดี”
O.,O/ / / / น่ารักดี?? อร๊าย น่ารักดีงั้นหรอ หล่อเฟ้ย คนอย่าฉันหล่อเป็นอย่างเดียวแต่..
ตึกตัก...
ตึกตัก...
ตึกตัก...
“ใช่น่ารักมากเลย อืม เอาย่างนั่นนั่นแหละครับคนดี” หือ ทำไมมันฟังดูทะแม่งๆแล้วง่ะ ฉันหันขวับไปหานายเลม่อนด์ทันที เหอๆ หมอนั่นคุยโทรศัพท์อยู่งั้นดิ... แล้วฉันตื่นเต้นไปเพื่อ? เอ๊ะนี่ฉันตื่นเต้นกับคำพูดเข้าใจผิดของหมอนี่งั้นหรอ บ้าหน่า นี่เพิ่งบทที่สองของเรื่องอย่ามาชอบกันตอนนี่ซิฟะ
“ตะกี้เธอว่าอะไรนะ” เลม่อนด์วางสายและหันหน้ามาคุยกับฉัน
“อ้อหรอ เรียกฉันว่าเธอแล้วหรอออ ไม่นายแล้วหรอออ” ฉันแขวะอย่างเคืองๆ
“ลืมๆ ลืมว่าเธอไม่มีเพศ” แรงได้อีกอ่ะ รับมุขเค้าทำไม เค้าไม่ได้บอกให้รับซักหน่อย T.,T!
ฉันไม่ตอบได้แต่เบื่อนหน้าหนีหมอนั่นและมองออกไปนอกหน้าต่างว่าแต่.. หมอนี่จะพาฉันไปไหนแล้วนะ ที่ไหนแวร์??
“นายจะพาฉันไหนแล้วนะ=W=;;”
“ไปบ้านผีสิง”
“บ้านผีสิง??????” ฉันแหกปากตะโกนดังลั่นซะจนคนขับรถสะดุ้งเกือบกระทืบเบรคพาพวกเราตายกันหมดเลยทีเดียว พาฉันไปบ้าผีสิงเพื่ออะไรบอกข้าทีเถอะ
“ต้องแหกไปตะโกนขนาดนั่นเลยเรอะ”
“นี่นายจะพาฉันไปเพื่ออะไรล่ะ”
“หืมจริงๆแล้วฉันน่ะอยากเป็นนักเขียนนิยาย”
“นิยายหวานฉ่ำอ่ะนะOoO????”
“ฉันรู้สมองเธอมันเล็กอยู่แล้ว แต่ช่วยใช้มันส์สมองหน่อยได้ป่ะ=_=” เลม่อนด์ทำสายตาเอื่อมระอามาให้ฉัน อ๊าก ความหล่อของหมอนี่แทงตา><!!
“แล้วนิยายอะไรเล่า”
“นิยายสยองขวัญและฉันต้องหารให้เธอเป็นหนึ่งในตัวละครหลักในเรื่องของฉัน”
“เพราะฉันหล่อใช่ม้า^O^Y”
“เปล่าเพราะตอนจบตัวละครตัวนี่ต้องตาย-_-“
“T..T!! เออฉันรู้ฉันบ้าแต่อย่าเพิ่งให้ตัวฉันตายได้ไหม ฉันยังอายุน้อยอยู่” ฉันทำหน้าเศร้าไปหาเลม่อนด์ทันที หมอนั่นมองมาที่ฉันอย่างหน่ายๆและถอนหายใจ
“ฉันต้องการให้เธอไปบ้านผีสิงและระบายความรู้สึกของตัวเองออกมา ฉันจะได้เอามันมาบรรยายในนิยายของฉัน”
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะTOT!!??” อ๊ากคนอื่นก็มีตั้งเยอะทำไมต้องเป็นข้าน้อยด้วยล่ะ เอาใครก็ได้ที่ไม่ใช่ข้าซะเถอะนะ
“เธอหน้าตาน่าจะตลกสุดแล้วเวลากลัว-.-“
“นั่นปากแล้วหรอยะT_T;”
“ไม่มั้ง ฉันใช้ลูกตาพูดอยู่-___-^^” ประชดได้ประชดดีจริงๆเลยนะ ผู้ชายอะไรเนี่ย หล่อน้อยกว่าฉันยังกล้าพูด (หล่อนนั่นแหละกล้าพูด)
“นายทำไมชอบเบี่ยงประเด็นประจำ ไม่เคยตอบคำตอบตรงๆเลยสักครั้ง” =____=;; ไอ้โหดด
“คิดมาไปเองหรือเปล่า...ผู้หญิงคิดมาก”
“เปล่าคิดมากย่ะ”
“โอ๊ะ...แย่แล้ว ลืม”
“ลืมอะไรอ่ะ สำคัญมากไหมO_o!?”
“ลืมว่าเธอไม่มีเพศยังไงล่ะ^^”
“- -“ ไอ้แรง
“ก่อนที่เธอจะไปบ้านผีสิงที่โคตรจะน่ากลัวนั่นฉันจะให้เธออ่านบทเริ่มของฉันนะ” เลม่อนด์เปิดกระเป๋าตัวเองและดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาให้ฉันอ่าน
ความลับของบิวบิว หนูกลัวผีค่า T..TY
“ไม่อ่านได้ไหมอ่ะเดี๋ยวฝันร้าย”
“- - อ่านไปยังไงๆก็ต้องไปบ้านผีสิงอยู่แล้ว”
“ง่ะ”
ฉันก้มลงและอ่านกระดาษนั่น
ภายในกระดาษเขียนไว้ว่า...
“ทั้งหมดห้าพันเก้าร้อยสี่สิบบาทถ้วนค่ะ” หญิงสาวล้วงมือลงไปในกระเป๋าและควานหากระเป๋าตังค์ของเธอ และเมื่อเจอเธอก็ยื่นตังค์ให้กับพยาบาลอย่างรีบร้อน
“ค่ะ เร็วๆนะคะ แฟนดิฉันรออยู่ข้างนอกค่ะ” หญิงสาวตักเตือนและเร่งพยาบาลคนนั่นด้วยใจที่แทบจะอยู่นิ่งไม่ได้
“เอ๊ะ.. ก็ไม่ได้น่ากลัวนี่นา”
“อ่านๆไปเหอะหน่า น่ากลัวไม่น่ากลัวก็อีกที หยุดทำปากจู๋ที่ทำให้หน้านายดูย่ำแย่กว่าเดิมได้แล้ว” >O<!!ปากเลขสามออกจะน่ารัก ไอ้หล่อไม่มีตา
อ่านต่อก็ได้ (ฟะ) นิยายกากๆของอีตาเลม่อนด์
“ทั้งหมดห้าพันเก้าร้อยสี่สิบบาทถ้วนค่ะ” หญิงสาวล้วงมือลงไปในกระเป๋าและควานหากระเป๋าตังค์ของเธอ และเมื่อเจอเธอก็ยื่นตังค์ให้กับพยาบาลอย่างรีบร้อน
“ค่ะ เร็วๆนะคะ แฟนดิฉันรออยู่ข้างนอกค่ะ” หญิงสาวตักเตือนและเร่งพยาบาลคนนั่นด้วยใจที่แทบจะอยู่นิ่งไม่ได้
“ค่ะ.. นี่ค่ะตังค์ถอน ไม่ทราบจะรับกลับไหมคะ?” พยาบาลสาวยื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลอ่อนที่บรรจุขวดอะไรบางอย่างให้กับหญิงสาว หญิงสาวทำหน้าเอื่อมระอาและแทบจะตะโกนใส่พยาบาลสาว
“บ้าหรอยะ... ใครจะเอา... คนยิ่งรีบๆอยู่ เอาตังค์ถอนมาได้แล้ว” หญิงสาวกระชากเงินถอนจากมือพยาบาลสาวอย่างรุนแรงและกระแทกรองเท้าส้อนสูงของเธอไปยังพื้นอย่างไม่พอใจ
“ขออภัยเป็นอย่างมากค่ะ” พยาบาลสาวโค้งลงขอโทษตามมารยาทแม้เธอจะรู้ว่าเธอไม่ใช่คนผิดก็ตาม เธอเพียงแต่ทำตามหน้าที่เท่านั่น
หญิงสาววัยยี่สิบห้าปีค่อยๆเดินออกมาจากคลีนิกช้าๆ ดวงตาของเธอนั่นส่องประกายจ้ายิ่งกว่าดวงอาทิตย์ที่กำลังฉายแสงสาดส่องลงมายังสู่ผืนผิวโลก ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกจัดทรงมาเป็นอย่างดีเต้นไปตามจังหวะของลมที่เป่ามาเรื่อยๆ ผิวที่แสนจะขาวและบอบบางนั่น แวบแรกก็ดูออกทันทีว่าเธอรักษามันมาอย่างดีไม่มีใครเทียบเท่า เธอสาวเท้าเดินไปยังชายหนุ่มซึ่งแก่กว่าเธอหนึ่งปีพลางส่งมอบรอยยิ้มหวานๆให้ ทั้งคู่แลดูแล้วเหมือนคู่รักที่จู๋จี๋กันและหวานกันเกินกว่าใครแต่หารู้ไม่ว่า คลีนิกที่หญิงสาวเดินออกมาจากนั่นคือ คลีนิกทำแท้งเถื่อน...
สี่ปีต่อมา...
“แม่จ๋า ก้อยอยากไปเที่ยวจังอ่ะคะแม่จ๋า” หญิงสาวยิ้มให้กับลูกสาวตัวน้อยของตน ลูกสาววัยสามขวบของเธอ เธอหันไปยังสามีอันเป็นที่รักและอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมาและเดินไปหาสามีของตน
“พ่ออ่ะ... เห็นไหมหนูก้อยเค้าอยากไปเที่ยวทำไมพ่อไม่พาไปบ้างล่ะ” คุณแม่มือใหม่แซวสามีของตนอย่างสนุกสนาน สามีของเธอไม่เพียงแต่ไม่โกรธสามีของเธอยังอุ้มหนูก้อยจากมือภรรยาที่กำลังท้องลูกคนที่สองอยู่เพื่อแบ่งเบาภาระ เขาไม่อยากให้เธอต้องทำงานหนักอย่างน้อยก็ระหว่างท้องลูกคนที่สอง
“แม่จ๋า พี่เค้าบอกว่าพี่จะมาเกิดกับแม่ใหม่อ่ะคะ”
“พี่?”
“ใช่ค่ะพี่ที่ขี่หลังแม่อยู่ยังไงล่ะคะ” ก้อยยิ้มหวานให้กับแม่ของตนและวิ่งออกไปข้างนอกอย่างว่องไว
หญิงสาวกับสามีสบตากันอย่างหวาดผวา
เธอไม่เคยมีใครก่อนก้อยสักหน่อย... นอกจากทารกในขวดโหลนั่น...
แต่มันเป็นไปไม่ได้
คระ...ใครกันที่ขี่หลังเธอ?
“ทำหน้าอย่างนั่นอ่านจบแล้วหรอ” เลม่อนด์ถามอย่างใคร่รู้
“ชะ..เชอะ ก็ไม่เห็นจะน่ากลัวขนาดนั่น ฉันอ่านแล้วไม่รู้สึกกลัวสักกะจิ๊ดเลย>O<!” ปากก็พูดงั้นแต่เอาจริงๆถ้าฉันอ่านคนเดียวตอนกลางคืนล่ะก็ บรื๋อออ T.T!!
“ก็จริงฉันเลยต้องการเห็นคนกลัวจริงๆถึงจะอธิบายและบรรยายออกมาได้ยังไงล่ะ” อ่าวรับเชื่อด้วยเรอะ ปกติฉันโกหกอะไรไม่ยักจะเชื่อ TOT??
“งั้นตกลงเราคงต้องไปบ้านผีสิงกันจริงๆแล้วซินะ(-_-) (_ _) (-_-)”
“เอาจริงเหรอออ T.,T”
“อืม”
บิวบิวลาตายล่ะT^T
ม่ายยยยยยยยย ข้าไม่อยากปาย บอกเขาไปทีซิทาเคชิข้าไม่อยากไป TOT
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โอ้สสส เราไม่ได้เจอกันสักพักแล้วนะ สำหรับเรื่องแฮนซั่มนี่อ่านะ ฮ่าๆๆ >O<
ตอนแรกมีความรู้สึกว่าเรื่องนี่ไม่ค่อยจะรุ่งซะเท่าไหร่เลยแบบกักไว้
(แต่งไว้ล่วงหน้าในคอมฯแล้ว)
สักพักหนึ่ง (พักบ้านเธอซิ ชาติเศษๆแล้ว) ข้าน้อยก็เจอคนเม้นท์
อุ้ยมีคนชอบพล็อตนี่ด้วย.. มีคนอ่านด้วย
กรี๊ดดด อัพๆๆๆ อัพตอนต่อไปเลย
(การแต่งเรื่องฟิคของ Kill no more เลยล่าช้าออกไปอีกนิดส์หนึ่ง รู้สึกผิดกับรีเดอร์ฟิคข้าน้อยเล็กน้อยT.T)
เอาเป็นว่า... ข้าน้อยยังไม่ตันที (ล่ะมั้ง) !!
ติดตามผลงานเค้าด้วยนะ=.,=b เค้าจะมาพยายามอัพให้สม่ำสเมอ (แฮ่ๆ กักไว้เป็นปี)
ความคิดเห็น