คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แฟนฟิค: ถ้าเรื่องรักจะมีต่อ
...แต่ถ้าเกิด!!! ถ้าเกิดเจ้าหญิงดันจับได้ว่าเจ้าชายนั่นคล้ายจะแอบไปมีกิ๊ก (?) นิทานหวานๆนี่จะเปลี่ยนเป็นยังไงฟะเนี่ยยย??
(1)
โอ้ยยยย เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ!!! ฉันชักจะทนไม่ไหวกับการขับรถเฮงซวยของนายดราก้อนไม่ไหวจริงๆ =O=!!! ขับทีหนึ่งให้ความรู้สึกเหมือนไปนั้งบนรถไฟเหาะสิบรอบ!!! ท้องไส้ของฉันตอนนี่มันปั่นป่วนกรุกกรักรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และอาหารเที่ยงที่วันนี่ฉันทานมาเหมือนจะพุ่งออกมาเซย์เฮยโลบนหัวนายณอน (ซึ่งฉันนั้งบนตัก) อยุ่แล้ว อุ้ก TxT!!!!
“ก้านหลิวไหวไหม >O< อย่าเพิ่งอ้วกน้ะ จะถึงบ้านแล้วๆ TOT!!!” ณอนลูบหัวฉันอย่างแหยงๆและยื่นถุงมาให้ อี๋ณอนฉันไม่ได้จะอ้วกทีหรอกย่ะ =_=^^ อย่างน้อยก็ทนได้อีกสักสองสามนาที=.,=!!
“ฉันทนได้ย่ะ อุ้กกก” ถึงปากของฉันจะว่าอย่างแต่ลำไส้ฉันมันคนล่ะอย่างกันเฟ้ย>O<!! เอาจริงๆนะอาหารเที่ยงของฉันมันทำท่าจะผลุบออกมาทักทายหัวณอนแล้วจริงๆ เพราะข้างหน้ารถหมุนตัวอย่างแรงทำให้ตูดรถส่ายไปส่ายมารุนแรงยิ่งกว่าข้างหน้า ฉันล่ะสงสารเฮเลนจริงๆที่ต้องนั้งรถของนายดราก้อน U_U!!
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดราก้อนเหยียบเบรคเต็มแรงส่งผลให้รถของหมอนั่นหมุนติ้วๆสามร้อยแปดสิบองศา (สามร้อยหกสิบไม่พอ=.,=) ทำให้เกิดรอยเบรคบนพื้นถนนเป็นวา เมื่อรถอหยุดนิ่งฉันหยิกแก้มตัวเองแรงๆทีหนึ่งเพื่อให้มั่นใจว่าฉันยังไม่ตาย ทำไมรถคันนี่เฮงววยเยี่ยงนี่T_T!!!
“ก้านหลิวไหวไหม-.-“
“แล้วฉันดุเหมือนฉันไหวไหมล่ะ =__=!!!” เมื่อรถหยุดนิ่งลำไส้ฉันก็เหมือนจะหยุดประท้วงจะออกมาทำให้ฉันมีแรงด่าขึ้นมากกว่าเก่า ถ้าไม่ติดว่าฉันถุกนายณอนลากขึ้นรถมาด้วยล่ะนะฉันไม่มีวันนั้งแน่รถคันที่ดราก้อนขับ>O<!!!
“ก็ไหวดีนะ^-^” ณอนส่งยิ้มน่ารักๆมาให้ ไอ้หน้าขาวๆตาสวยๆใบหน้าหล่อๆนั่นมันช่าง...ช่าง ไม่น่าเชื่อว่าฉันสามารถมีแฟนหล่อขนาดนี่ได้=_=;; ถึงฉันกับหมอนี่จะผ่านอะไรกันมาเยอะแล้วตัดสินเป็นแฟนกันแต่ว่ามันไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนไปเลย-*- แค่เพิ่มตรงที่ว่าฉันไปไหนก้ไปกับหมอนี่แค่นั่นเอง =.,=b
“กลับเข้าบ้านดีๆล่ะมืดแล้ว-.- เดี๋ยวฉันคอยตรงนี่จนกว่าเธอเข้าเอง^-^” ณอนลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะทาบริมฝีปากบนหน้าผากของฉัน-/ / /-และออกแรงผลักเบาๆให้เดินเข้าบ้าน ว่าแต่หมอนี่ไม่กลับพ่อฉันเป่าหัวหรือยังไงกัน =_=^^ เที่ยวจูจุ๊บลูกสาสชาวบ้านเค้า-..-
“ถึงบ้านแล้วโทรหาด้วย-/ / /-“
“จ้ะเด็กดี^-^”
“ไม่โทรมีเรื่องนะ-/ / / /-“
“เข้าบ้านได้แล้ว มืดแล้ว” ฉันหันหลังให้กับณอนก่อนจะเดินเข้าบ้านไปซึ่ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือแก๊งสาวเพื่อนโรงเรียนฉันซึ่งประกอบด้วย (ประกอบ?) ยัยเกี๊ยวซ่า ยัยซีอิ๊ว ยัยโบว์หมี ยัยทิวไผ่ นั้งบนโซฟาในห้องรับแขกเตรียมเม้าท์กับฉันเต็มที่ หลังจากที่ยัยโบว์หมีเป็นแฟนกับนายแคนนอน ยัยโบว์หมีเลยไม่ค่อยออกไปไปหาอาหารสายตาเท่าไหร่เวลาว่างๆเลยชอบมาบ้านฉันเม้าท์กันแทน =.,=!!! ส่วนยัยซิอิ๊วกับยัยเกี๊ยวซ่าที่มาด้วยนั่นก็เพราะเบื่อ (และฉันกำลังจะโดนนายฟรานซิสกับนายพาสต้าฆ่าหมกส้วมเนื่องจากขโมยแฟนพวกเขามานั้งคุยกัน=..=!!)
“ก้านหลิว ทำไมวันนี่มากับรถของดราก้อนซะล่ะ -O-!!! “ เกี๊ยวซ่าถาม
“ก็เห็นรอนบอกว่ารถณอนเสียต้องเข้าอู่เลยไม่สามารถไปรับไปส่งได้ ส่วนฉันก็ปฏิเสธแทบตาย ถ้าไม่นั้งรถณอนฉันจะไปขึ้นรถเมย์แทน แต่ณอนดันจับ)ฉันพาดบ่าลากเข้าเลยไงล่ะ -__-^^^”
“ลากเข้าอะไร? ม่านรูดหรอO____O!!” โบว์หมีถามพลาวทำตาโต
“รถย่ะ!!!” ฉันเดินไปวางกระเป๋าและหย่อนก้นลงนั้งบนส่วนที่ว่างของโซฟาไม่รู้ทำไมแต่วันนี่ยัยซีอีวกับยัยทิวไฝ่ดันเงียบแล้วทำสีหน้าเขร่งขรึมซะขนาดนั่น ด้วยความสงสัยฉันเลยตั้งใจจะถามออกไป แต่ทว่าซิอิ๊วทำท่าจะพูดฉันเลยเงียบแทน
“ก้านหลิว... “ ซิอิ๊วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาและสบตาฉัน
“ก้านหลิว... ไปกินข้าวกันเถอะ” แต่ก่อนที่วิอิ๊วจะพูดให้จบทิวไผ่ก็ลุกขึ้นมาจับมาฉันแล้วจูงเข้าไปในห้องครัวซึ่งถูกจัดอาหารไว้เต็มที่ ทั้งหมูไก่แกงจืดน้ำ ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องครัวบรรยกาศก้เปลี่ยนเป็นหนักอึ้ง เกี๊ยวซ่า โบว์หมีและซีอิ๊วยิ้มแหยๆก่อนจะพูดพร้อมกันว่า
“ก้านหลิวฉันกลับก่อนล่ะ” และทั้งสามคนก็เดินออกไปด้วยความเร็วแสง
“ทิวไผ่มีเรื่องอะไรบอกฉันมาเดี๋ยวนี่=_=!! ทำไมทำหน้าหดหู่อย่างนั่น ฉันไม่ได้แอบจีกตังคืของเธอนะ อย่ามาว่ากัน”
“เปล่า.. ไม่มีอะไร เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”
“รู้อะไร-_-??”
“เอาเหอะกินข้าวเข้าไป กินเสร็จล้างจานด้วยฉันจะไปนอนแล้ว=_=”
“ทิวไผ่!!! ตอนนี่สองทุ่มเองนะ>O<!!! กลับลงมาพูดให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี่!!! กลับลงมา>O<!!!”
“เอะ...ไอ้ลูกคนนี่... ตอนนี่ไม่ใช่กลางวันแสกๆที่สามมารถอ้าปากตะโกนดังขนาดนี่นะรู้ไหม รบกวนคนอื่นเขาเงียบๆลงหน่อย” แม่ของฉันเดินออกมาจากห้องน้ำและดุฉันป่าวๆ แต่ฉันอยากรู้นิ ไอ้สิ่งที่ฉันเดี๋ยวรู้เองนี่มันคืออะไร???
“ก็ไผ่อ่ะแม่ไม่ยอมบอกหลิวว่าเรื่องอะไร>O<”
“เขาอยากบอกเดี๋ยวเขาก็บอกเองหลิวไปนั้งกินข้าวเลยไป อย่ากินให้มากไปล่ะเดี๋ยวอ้วน!”
“=_=” เยี่ยมเลยแม่ชั้น
หลังทานข้าวเสร็จ...ฉันก้เดินตะล่อนๆออกมาจากบ้านเพื่อหาอะไรบางอย่างทำ เนื่องจากุ้เป้นมารดานั่นบอกให้ลุกสาวคนพี่ออกมาหักออกกำลังกาย (ตอนสองทุ่มครึ่ง-*-) ย่อยอาหารจะได้ไม่อ้วน -*- ยิ่งแถวบ้านฉันไฟมันดับๆติดๆอยู่ฉันคงไม่แปลกใจเลยถ้าผีจะโผล่ออกมาสักตัวT.,T!!! รู้งี้ฉันน่าจะลากยัยไผ่ออกมาด้วย ฉันควักความกลฃ้าทั้งหมดออกมาและเดินท่ามกลางไฟติดๆดับๆ
เดินได้สักพักฉันรู้สึกอาการสันหลังวูบวาบ ฉันเลยตัดสินใจหันหลังเดินกลับ สมัยนี่มันไม่ปลอดภัยนะเออ สาวน้อยแสนสวยคนหนึ่งเดินท่ามกลางความมืด=.,= แต่ก่อนที่ฉันจะเดินไปถึงบ้านฉันก็ถูกคว้าข้อมือโดยชายนิรนาม (อีกแระ-..-)
“เจ้าหญิงนี่หว่า แค่มีเจ้าหญิงเราก็กำจัดไอ้ณอนได้แล้ว เร็ว!!” กลุ่มคนสองคนพาฉันขึ้นรถ (เชื่อฉันเถอะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันโดน=*= เดี๋ยวพวกเขาจะโทรเรียกณอนแล้วเรียกมาต่อยกันแล้วก็จบ) ฉันเลยขึ้นแต่โดยดีเพราะถึงฉันขัดขืนฉันจะโดนต่อยท้องให้สลบหมดสติ (ก็บอกแล้วไงไม่ใช่ครั้งแรก!!!)
“เจ้าหญิงอย่าโกรธพวกเรานะ... พวกเราจะไม่ทำร้ายเจ้าหยิงแล้วไม่ได้คิดจะเรียกไอ้ณอนมาด้วย”
“-*-“ อ่าวฉันเดาผิดหรอกหรอ ล้วจับฉันไปทำแป๊ะอะไรอ่ะ-..-
“เอาเหอะ เดี๋ยวเจ้าหญิงก็รุ้เอง” อีกแระ คำว่าเดี๋ยวก็รุ้เอง >O<!!! เดี๋ยวก็รู้ เดี๋ยวก็รู้ ทำไม รุ้ตอนนี่เลยไม่ได้งั้นหรอ >O<!! พ่นฟายยยยยยยยยยยยย
“เจ้าหญิงจะพูดก้ได้นะ พวกเราไม่ได้เอาเทปปิดปาก” นายลักพาตัวคนที่หนึ่งเสนอส่วนคนลักพาตัวคนที่สองซึ่งมีหน้าที่ขับรถก็พยักหน้าหงึกหงักตาม
“=_=” สมัยนี่คนลักพาตัวคนเขาติ๊งต๊องกันงี้เลยหรอ
“TOT อะไรเล่าเจ้าหญิงอย่ามองด้วยสายตาอย่างงั้นเซ่!!!”
“ใช่ๆ มองมาอย่างนั่นพวกเราเสี่ยวนะ TOT!!!”
“=*=”... ติ๊งต๊องเกิดพิกัดจริงๆ
สักพักรถก้แล่นมาหยุดตรงที่สนามแข่งรถที่ไม่ไกลจากโรงเรียนทรินีตี้มากนัก
นายลักหนึ่ง (ย่อสั้นๆ-..-) ผลักฉันลงจากรถส่วนนายลักสองก็ขับรถไปจอด... ที่นี่น่าจะป๊อปปุล่ามากมายเนื่องจากรถที่จอดกันเยอะและมั่วมากเลยทีเดียว หวังว่านายจะโชคดีกับการหาที่จอดรถเจอนะนายลักสอง =O=/! นายลักหนึ่งจับข้อมือฉันเอาไว้สองข้างและผลักฉันเบาๆเรื่อยๆ (ดูยังไงๆก็พวกมือฝึกหัด) และหลังจากนั่นก้กดตัวฉันให้นั้งย่อลงหลังเครื่องกดน้ำและชี้ออกไปที่คนกลุ่มหนึ่งที่ส่องแสงประกายออกมา =.,=
ฉันซึ่งไม่ค่อยจะสนใจคนกลุ่มนั่นซะเท่าไหร่เลยพยายามแกะมือตัวเองออกจากนายลักหนึ่งแต่นายลักหนึ่งกลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“จะแกะค่อยว่ากัน เจ้าหยิงมองไปที่คนกลุ่มนั่นก่อนซิ>O<!!!” นายลักหนึ่งทำหน้ารีบร้อน ฉันเลยคิดว่าถ้ามองๆไปจะได้จบๆกลับบ้านสักที =V=;; แต่เมื่อฉันมองไปก็ต้องตกใจ เพราะคนกลุ่มนั่นคือพวกของณอน!! มีนาย ดราก้อน คราวน์ ณอน ฟรานซิส ไนต์ คินตา (สุดหล่อ โฮ่ๆ) แคนนอน และ ไรเฟิล และที่ยิ่งน่าตกใจกว่านั่นคือรถของรอนอยู่ตรงนั่นบวกกับผุ้หยิงหน้าตาบาร์บี้อย่างแรงนั่งอยุ่ในนั่น =O=!!!
“นั่นไงเห็นไหมเจ้าหญิง... รถของเจ้าชายมีผู้หญิงน่าเจี๊ยะนั้งอยู่คนหนึ่ง เจ้าชายต้องมีกิ๊กแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นชัวร์ >O<!!!”
“บ้า...=_= ฉันจะไม่เชื่อนายเด็ดขาด นายก็เป็นอีกกลุ่มหนึ่งที่อยากทำร้ายณอน >O<!! นายอย่าคิดจะใช้แผนการง่ายๆอย่างนี่มันทำให้ฉันกับณอนเข้าใจผิดกันนะ>O<!!”
“โอ๊ย เจ้าหญิงเปิดตากว้างๆมองออกไป เห็นไหมยัยตุ๊กตาหน้าบาร์บี้นั่นรางวัลของคนแข่งรถ!! แล้วเจ้าชายก็แข่งแทบตายเพื่อเอายัยหน้าบาร์บี้นั่น >O<!!!” นายลักสองวิ่งตึกตักเข้ามาก่อนจะนั้งย่อๆข้างๆฉัน เหอๆ =_=;; แผนการงี่เง่าอย่างนี่ฉันไม่เชื่อหรอกย่ะ ฉันไม่ได้โง่ =____=;;
“ณอนอาจจะมีเหตุผลอื่นก็ได้!! แล้วที่โกหกก็อาจจะมีอะไรบางอย่างก็ได้จริงไหม แล้วณอนอาจจะพนันอะไรกับเพื่อนไว้ก็เลยต้องทำ >O<!!!”
“เจ้าหญิงนี่เชื่อใจเจ้าชายดีเนาะ=__,= เจ้าหญิงดูหน้านายนี่ เจ้าหญิงคิดว่าหน้าอย่างหมอนี่จะโกหกได้งั้นเรอะ” นายลักสองชี้ไปที่นายลักหนึ่ง แต่ขอโทษนะหน้าพวกนายโง่พอๆกันอ่ะ(_ _)
“ใช่ๆ เฮ้ยยยยย ด่ากันชัดๆนี่หว่า” นายลักหนึ่งหันไปด่านายลักสองและปล่อยมือจากข้อมือฉันยืนเต็มความสูงหาเรื่องนายลักสอง (จนแล้วจนเล่า ก้านหลิวคนนี่ยังไม่รู้ชื่อพวกติ๊งต๊องพวกนี่ที=.,=)
“ขอบใจที่ปล่อยฉันกลับบ้านล่ะ=_=” ฉันเดินออกมาตอนที่นายลักหนึ่งทะเลาะกับนายลักสอง หวังจะหาแท็กซี่นั้งกลับบ้านแต่ทว่าหางตาฉันดันเหลือบไปเห็นณอนโน้มตัวลงทาบริมฝีปากบนยัยตุ๊กตาหน้าตุ๊กแกนั่น (เปลี่ยนชื่อให้ทันที-_-^^) มันไม่ใช่มุมกล้องหรือมุมสายตาของฉันแต่พวกเขาจูบกันจริงๆ ทาบปากกัน แล้วยัยตุ๊กตาหน้าตุ๊กแกนั่นก็ไม่ได้เป็นคนเขย่งขึ้นไปจูบแต่มันคือณอนที่โน้มลงไป
หัวใจของฉันเหมือนถูกเข็มพันอันแทงลึกเข้าไป หัวใจฉันมันบีบแรงซะจนฉันรู้สึกม่านน้ำบางๆที่กำลังก่อตัวขึ้นในตาของฉัน
เสียงโห่ร้องที่เจ้าชายทรินนีตี้จูบกับตุ๊กตาหน้ารถที่ไม่ใช่เจ้าหญิงมันยิ่งตอกย้ำให้ฉันรู้สึกถึงความพ่ายแพ้... แต่ณอนอาจจะมีเหตุผลก็ได้
เหตุผลที่ต้องเอาริมฝีปากของตนไปให้คนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน...
ฉันปาดน้ำตาออกและเดินออกไปจาก ณ ที่นั่นโดยไม่ให้ใครสังเกตว่าเจ้าหญิงแห่งทรินิตี้นั่นอยู่ที่นี่และกำลังแสดงความอ่อนแอและพ่ายแพ้
ณอนนายต้องมีเหตุผลซิหน่าที่ไปจูบกับคนอื่นอย่างนั่น
ถึงฉันจะพูดอย่างงี้แต่ทำไมนะ ทำไมหัวใจฉันมันเจ็บปวดขนาดนี่
ความคิดเห็น