สักวันฉันจะรักเธอ

เนื้อเรื่อง

ฉันไปแอบชอบรุ่นพี่คนนึงเข้า เค้าก็เป็นคนธรรมดาหน้าตาก็งั้นๆ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงชอบเค้า คงเป็นเพราะพี่เค้าอัธยาศัยดี คุยสนุกมั้ง มันถึงเป็นเสน่ห์ของเค้า วันหนึ่งพี่เค้าลาออกไปจากโรงเรียน ย้ายไปเรียนที่อื่น..ตามพ่อของเค้า ฉันก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากมายนัก เพราะฉันคิดว่ายังไงพี่เค้าก็ต้องกลับมา ฉันรอวันที่พี่เค้าจะกลับมาเยี่ยมโรงเรียนบ้าง แต่ก็ไม่มีเลย...ไม่มีเลยสักครั้ง แต่ฉันก็เลือกที่จะรอต่อไป...จนวันหนึ่ง..ฉันรู้สึกแปลกๆมาแต่เช้า ประมาณคาบที่  2  มีพี่กรรมการนักเรียนเข้ามาหาเพื่อนของฉัน ฉันก็หันไปดู ฉันเห็นว่า..พี่คนนั้นหน้าตาคล้ายกับพี่คนที่ฉันชอบมาก เหมือนจริงๆ เหมือนกับเป็นพี่น้องกันเลย มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก...แต่มีสิ่งหนึ่งที่พี่เค้าต่างจากคนที่ฉันชอบก็คือ ตาของพี่เค้าดูเศร้ากว่าคนที่ฉันชอบอยู่มาก เหมือนคนมีอะไรอยู่ในใจตลอด และตั้งแต่นั้นมาฉันก็มองพี่เค้ามาโดยตลอด พี่เค้าชื่อว่า ภูมิ อายุห่างกับฉัน 3 ปี แต่ก็น้อยกว่าพี่คนนั้นอยู่ 1 ปี ฉันลองให้เพื่อนไปถามให้ว่าเป็นพี่น้องกับพี่คนนั้นรึเปล่า ผลสรุปออกมาว่าไม่ใช่ ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพื่อนก็เชียร์ๆว่าไหนหน้าตาก็คล้ายกันแล้ว แทนกันได้น่า แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่แบบนั้น ฉันคิดว่าฉันคงไม่สามารถโกหกตัวเองได้ และไม่คิดว่าจะเอาใครมาแทนใครด้วย ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงรู้สึกผิดมากที่ทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องมาเจ็บด้วย..ตั้งแต่วันนั้นมา พี่ภูมิเค้าก็มองฉันแบบแปลกๆ ยิ้มให้ฉันตลอด ยิ้มให้ทั้งๆที่เราไม่ได้รู้จักกัน ไม่เคยคุยกันเลยสักครั้ง...พอมาถึงวันเกิดฉัน ฉันก็เห็นพี่เค้าถือตุ๊กตาตัวใหญ่มาโรงเรียน ตอนแรกก็นึกว่าจะเอามาให้ฉันนั่นแหละ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เลิกเข้าข้างตัวเองดีกว่า...แล้วก็สรุปว่าพี่เค้าไม่ได้เอามาให้ฉันจริงๆ 555+ ขำตัวเองชะมัดเลย คนเราไม่ได้รู้จักกัน จะเอาของมาให้กันได้ยังไง ดึกๆของคืนนั้นมีข้อความส่งมาถึงฉันว่า - ฝันดีครับ - ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร นึกว่าคนคงส่งผิดล่ะมั้ง แล้วฉันก็ไม่คิดจะโทรกลับไปด้วยเปลืองตังค์เปล่าๆ วันรุ่งขึ้น เพื่อนมันเอาการ์ดมาให้ฉัน มันบอกว่ามีคนฝากมาให้ ฉันก็เปิดอ่านปรากฏว่ามันเป็นจดหมายของใครก็ไม่รุ้ ลายมือก็ไม่คุ้น เนื้อหามีอยู่ว่า....

- เราเป็นใครเธอก็คงไม่รู้จักหรอก เราแค่จะบอกว่าเราชอบเธอมานานแล้ว นานมาก..เราชอบเธอ ถึงแม้เธอจะดูธรรมดาในสายตาคนอื่น แต่เราก็ไม่รู้ทำไมเราถึงชอบเธอเหมือนกัน...คงเป็นเพราะเราเห็นเธอบ่อยมาก บ่อยจนแบบว่าติดตาเลยอ่ะประมาณนั้น เราอยากเจอเธอนะ เธอจะมาหรือไม่มาก็ตามใจก็แล้วกัน เราจะไปรอเธออยู่ที่โรงยิม ตอนสี่โมงนะ -

เหอะ ตลกอ่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะมีคนชอบฉัน มันไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันถึงอยากจะเห็นคนที่เขียนจดหมายมาหาฉัน จึงตัดสินใจจะไปตามนัด..แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนยอมไปกับฉันเลย ฉันจึงต้องไปคนเดียว...พอไปถึง ฉันก็มองหาคนๆนั้นตั้งนาน จนในโรงยิมคนเริ่มกลับบ้านกับเกือบหมดแล้ว  เหลือแต่ พวกที่ซ้อมกีฬา ฉัน และก็........พี่ภูมิ อย่าบอกนะว่า... “มาจริงๆด้วยสินะ” พี่เค้าบอก ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรกำลังอึ้งอยู่ “เหอๆอึ้งเลยล่ะสิเนี่ย ก็คงจะรู้แล้วนะว่าพี่คิดยังไงกับเรา” ฉันก็พยักหน้าไป “แล้วเราจะตกลงพี่มั้ยล่ะ ถ้าพี่จะขอเราเป็น...” “ไม่ค่ะ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกค่ะ” “ทำไมล่ะ บอกเหตุผลพี่มาหน่อยได้ไหม” “เพราะว่าหนูไม่ได้ชอบพี่ไงค่ะ” “แล้วที่วันนั้นที่ให้เพื่อน..” “อ๋อ หนูไม่ได้ชอบพี่ค่ะ หนูไปชอบคนที่หน้าตาคล้ายๆพี่อ่ะค่ะ หนูก็เลยแค่อยากรู้ว่าเป็นพี่น้องกันรึเปล่า ก็เท่านั้น...พี่จะโกรธจะเกลียดหนูก็ตามใจเหอะค่ะ” “พี่ไม่โกรธน้องหรอก...น้องไม่ได้ผิดซักหน่อย พี่ดีใจนะที่น้องพูดตรงๆ และนั่นคงเป็นอีกเหตุผลนึงที่ทำให้พี่ชอบน้อง พี่ไม่รบกวนอะไรน้องหรอก พี่แค่อยากบอกให้น้องรู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับน้องก็เท่านั้น อ่ะนี่พี่ให้ ก็ว่าจะให้น้องตั้งแต่เมื่อวานแล้วแหละ แต่พี่ไม่กล้าพอ..ไปก่อนนะ” พี่เค้ายิ้มและยื่นตุ๊กตาหมีตัวเมื่อวานให้กับฉัน ทำไมนะ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าฉันผิด..ผิดเหลือเกินที่พูดแบบนั้นออกไป..ตอนนี้ฉันตัวชาไปหมด ขยับไปไหนไม่ได้เลย และตอนนี้ฉันกำลัง....ร้องไห้ แต่ฉันก็ยังยื่นมือไปรับตุ๊กตาหมีเอาไว้ พี่เค้ายิ้มให้ฉันอีกครั้ง และหันหลังเดินจากไป...ตั้งแต่วันนั้นมา ฉันก็ไม่เจอพี่เค้าอีกเลย จน 3 เดือนผ่านมาแล้ว...ก็มีเด็กประถมเอาของมาให้ฉัน ฉันถามว่าใครให้เอามาให้ น้องก็ไม่ยอมตอบ พอฉันกลับมาถึงบ้านก็ลองเปิดอ่านดูพบว่ามัน คือ สมุดบันทึกของพี่ภูมิ..ทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องราวที่พี่เค้าได้เจอฉันตั้งแต่ครั้งแรก...ฉันอ่านมาเรื่อยๆจนมาสะดุดตรง..

- ผมชอบนัท เพราะว่าผมชอบนัท ไม่ใช่เพราะคิดว่านัทชอบผม ผมยอมรับเลยว่าวันนั้นที่นัทให้เพื่อนมาถามผม..ผมรู้สึกดีมาก แต่พอมารู้ทีหลังว่านัทไม่ได้ชอบผม ผมก็ไม่เสียใจเลยสักนิด ผมยังยืนยันจะชอบนัทต่อไป ผมก็ไม่รู้ว่าต้องรออีกนานเท่าไหร่กัน..แต่ผมก็ยังพร้อมที่จะรอ ส่วนตุ๊กตาตัวนั้น... ผมตั้งใจซื้อให้นัท ผมอดทนทำงานพิเศษหลังเลิกเรียน เพื่อซื้อของให้นัท มันมาจากน้ำพักแรงของผม ผมจะเก็บนัทไว้ในความทรงจำของผมตลอดไป กว่านัทจะได้อ่านบันทึกนี้ ผมก็คงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ลาก่อนนะนัท เราคงไม่ได้เจอกันอีกนาน ดูแลตัวเองดีๆ สุดท้ายพี่ยังยืนยันคำเดิม ว่าพี่ชอบนัทนะ ถึงแม้จะรู้ว่านัทชอบใครอยู่ก็ตาม.. –

“สักวันนัทจะชอบพี่ค่ะ นัทสัญญา…”

(( เดลต้าที : ถ้าตัวเรายังไม่มั่นใจ อย่าพูดคำว่ารักออกไป คิดให้ดีว่าคำที่พูดออกไปนั้น มันมาจากใจจริงๆ หรือว่ามาจากเหตุผลอื่นๆ ลองถามตัวเองดู อย่าพูดคำว่ารักเพื่อประชดใคร อย่าเอาความสงสารมาเป็นเครื่องมือในการตัดสินความรัก บอกรักเพราะรัก ขอให้เพื่อนๆทุกคนโชคดี ))