คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Forsaker Chapter 0
เธอเหยียายนอนราบลบนพื้นอย่าผ่อนลาย สายาเหม่อมอเพานสีาวึ่เ็มไป้วยรอยเปื้อนสีน้ำาลอย่าเลื่อนลอย ราวับว่าเธอไ้มอทะลุถึรอยำหนิเล็ ๆในิวิาอมัน บีบบัับให้ำ้อเปิเผยร่อรอยแห่วามเสื่อมโทรม และราีอมันอย่าเสียไม่ไ้ ....เธอไ้สูเสียพลัับเลื่อนแห่วามเยาว์วัยไปเสียแล้ว ้วยแผนารอันร้ายาอัรวาล ทว่าในอาัปิริยานี้เธอไ้ปลปล่อยให้วามามึ่ยัหลเหลืออยู่ไ้เย้ยหยันาลเวลา ้วยอิริยาบถอันเป็นเอลัษ์อเธอพลันทำให้เานึถึเหล่าอิสรีบนภาพเียน บนผืนผ้าใบแผ่นหนาที่ึ่วามเป็นปัเอพวเธอไ้ลายเป็นสัลัษ์อวามเป็นอมะ ่วเวลาอันปราศาบทสนทนา วามเียบันเลื่อนไหวเป็นวลมไปรอบ ๆาย แทรึมและเร่รึม เป็นเวลาว่าหลายสิบวันแล้ว นับั้แ่เธอไ้ลืนินิวิาอเาเ้าไปภายในร่าายอเธอ ปลายลิ้นอเธอ็ไ้สัมผัสับวามพึพอใอันล้ำลึ เสมือนับว่าเธอไ้้นพบวามเป็นอัาอนเอในรสาิอเานั้นเทียว ทำให้เธอระหนัไ้ว่าวามระหายอเธอนั้นไม่มีที่สิ้นสุ
เาเินรไปในห้อ ฝ่าเท้าเปลือยเปล่าสัมผัสับพื้นห้ออันเย็นเียบ เาทรุนั่ลบนเียนอนสีาวสะอา ่อนะหยิบบุหรี่ึ้นมาุสูบ สายาวามอไปรอบ ๆห้อ ั่วรู่หนึ่ารำรอยู่และารับสูล้ายะผสานันเป็นหนึ่เียว หาเาย้อนเวลาลับไปไ้ เาะไม่ทำเพียแ่เฝ้ามอทุสิ่ทุอย่าสิ้นสลายลไปับา เาะยื่นมือ และ้าวเ้ามานับั้แ่ที่มันเริ่ม้น…
ั่วพริบาหนึ่เธอระพริบเปลือา ปลายนิ้วยับ หูสับท่วทำนออันแสนปวร้าวที่ผู้อื่นมิอาไ้ยิน ว่าะรู้ัวเธอ็เยาับแววาวิวอน และเสียร่ำไห้ร่ำรวเสียแล้ว
เาปล่อยวันสีาวให้ลอยึ้นไปบนอาาศ แล้วอับุหรี่เ้าปออีรั้ วาม้อารในารสูบบุหรี่อเามีมามาั้แ่สมัยยัเป็นหนุ่มรุ่น เหมือนับวามระหายอยาทาเพศ วามระหายอันผิบาปที่แผ่ยายไปทั่วทุอูในร่าาย
เธอผ่อนลาย พริ้มาหลับ ปลปล่อยร่าายอันหนัอึ้ ให้เลื่อนไหลไปามระแสแห่นิทรารม์
เปลือาอเธอปิสนิท มีเพียารไหวเลื่อนน้อยนิที่ทำให้รู้ว่าเธอยัหายใอยู่เพียเท่านั้น
เาเหม่อมอผ่านม่านระแสหมอแห่วามสับสนไปที่ปลายบุหรี่อเา ึ่ไหม้ลามเลียนเหลือเพียแท่เถ้าสีเทาอ่อน รูปเิมอยู่ในที่เี่ยบุหรี่ เธอาไปแล้ว พร้อมับิวิาอเาเ้าสู่ห้วนิทรารม์ที่เาไม่อาเ้าถึไ้อี่อไป มีเพียไอบา ๆ ที่ั้นอยู่ระหว่าโลแห่วามเป็นริ และห้วแห่ารหลับใหลเท่านั้นที่แผ่ยายออมาในบรรยาาศแห่นี้
เสียลมหายใอเธอแผ่วเบาลอไปับเสียราอสายลม ึ่พัโยอ่อน เสียระิบเหล่านั้นลับมาอีรั้ เสียสีแทรทะลุทะลวผ่านม่านแห่นิทรารม์ มุ่เ้ามาลบทำลายล้าห้วแห่วามฝันอเธอ หาแ่เปลือาอเธอยัปิสนิท ไม่ไหวเลื่อนไปามระแสสรรพสำเนียเหล่านั้น
ลิ่นบุหรี่ ยัอบอวลทั่วบริเวห้อ เาสำเหนียสรรพสำเนียรอบาย สรรพสิ่ไหวเลื่อนอย่าแผ่วเบา และเื่อ้า
เธอโบยบินไปแล้ว ถลาถาโถมเ้าสู่ห้วัรวาลอันไร้ึ่าลเวลา ล้ำหน้าเาไปเสียอี ละทิ้เาให้เปล่าเปลี่ยวเียวายอยู่ วามลึอรอยูบสีฟ้าที่อินทรีย์อผู้นผู้ถูละทิ้ทั้หลายถูลืนินอยู่เบื้อล่า
เธอเพียแ่ไม่เ้าใว่าเหุใเธอึถูเลือให้เป็นผู้รอเพียลำพัในห้วแห่ทะเลทรายอันเวิ้ว้าแห่นี้ ทว่าวามเปลี่ยวายอันแสนสาหัสอเธอนั้นหล่อหลอมให้ห้วำนึอเธออยู่ในม่านหมอแห่วามสับสนยาที่ะแทรผ่านเ้ามาไ้ หาแ่ถ้าเธอ้อสูเสียมันไปแล้วล่ะ็ ิวิาอเธอะแับหรือสูสลายไปาห้วแห่ัรวาลเลยเทียว
ความคิดเห็น