กุญแจกรงนก

"ทำไมชีวิตของฉัน ต้องเจอกับเรื่องแย่ๆแบบนี้ ฮือ...T_T"

สภาพของฉันตอนนี้ มันแย่ซะยิ่งกว่าหมาข้างถนนซะอีก ฉันนั่งก้มหน้าร้องไห้โดยมีขวดเหล้าอยู่ในมือ

"โชยุ เธอดืมมากไปแล้วนะ ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง"

"บ้านหรอ?...นายเรียกห้องรูหนูว่าบ้านงั้นหรอ?...บ้านที่ไม่มีใคร"

"นายอยากกลับนัก...นายก็กลับไปก่อนเซ่!"

"เดี๋ยวฉันกลับมา เธออย่าเพิ่งไปไหนนะ"

   คำพูดของกิมเมื่อกี้ ทำให้ฉันนึกถึงภาพตอนเด็กๆอีกครั้ง คำบอกที่ว่าไปทำธุระแล้วจะกลับมารับฉัน มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

ฉันหยิบอบยิ้มจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู และนั่งยิ้มอยู่คนเดียวราวกับคนบ้า นี่เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เวลาฉันทุกข์แล้วฉันสามารถยิ้มได้

ฉันก้มหน้าต่อไป โดยไม่สนใจต่อสายตาที่มองอยู่รอบๆ

พรึบ!

"ใส่ไว่ซิหมวกนะ ผู้หญิงไม่ควรให้ใครเห็นน้ำตาง่ายๆนะ "

"เอ๊ะ"

  แล้วเขาก็เดินจากฉันไป เมื่อฉันได้ยินคำพูดของผู้ชายเมื่อกี้ ฉันก็ลุกขึ้นและเช็ดน้ำตา "ใช่แล้วน้ำตาไม่ควรให้ใครเห็นง่ายๆ"

ฉันจับหมวกแล้วเดินกลับรูหนูด้วยความมั่นใจ ฉันเปิดประตูแล้ววิ่งตรงไปยังเตียง หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

โชยุ โชยุ ฮาจา! (เสียงโทรศัพท์)

"ฮัลโหล ฉันเนนะย่ะ แกเป็นยังไงบ้าง เมื่อวานกิมมันโทรมาหาฉัน"

"วันของการต่อสู้เริ่มขึ้นอีกแล้วสินะ มันช่างยากเย็นจริงๆตอนนี้ฉันต้องทำงานทุกอย่าง ตั้งแต่เด็กเสริฟ์ ร้างจาน ขายอาหาร ขายเสื้อผ้า

แจกใบปริว  นี่คือชีวิตของคนๆหนึ่ง ที่บางคนอาจไม่มีโอกาสได้ทำมัน แต่ก็ไม่ต้องอิจฉาฉันหรอกนะ "

"ถ้าแกยังหัวเราะได้แบนี้ฉันก็โล่งใจ มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ฉันต้องรีบไปทำงานต่อล่ะ ไว้จะไปหา บาย"

  วันนี้ฉันออกไปทำงานโดยมีของติดตัวอีกอย่างหนึ่งคือหมวก ปกติแล้วแค่อมยิ้มก็ทำให้ฉันมีพลังแต่วันนี้มีหมวกด้วย ฉันมีความรู้สึกว่าพลังมันมา

จากไหนมากมายขนาดนี้นะ  ฉันเดินก้าวขาออกจากห้องด้วยความมั่นใจอีกครั้ง 

"ลุกมันให้เละเลย โชยุสาวทึก 55 ไม่มีอะไรที่หยุดเธอได้"

...................................................................................................................................................................................................................

เอาไว้เท่านี้ก่อนนะจ๊ะ