คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRODUCTION
INTRO|DUCTION
“พี่ล้างห้องน้ำยัง?”
“ล้างแล้วคร้าบบบบ”
“ซักผ้าล่ะ?”
“เสร็จแล้วคร้าบบบบ”
“ค่าน้ำค่าไฟ?”
“เอ่อ...”
“ค่าโทรศัพท์?”
“คือเรื่องนั้น...”
“ค่างวดบัตรเครดิต?”
..
“เซฮุนครับ พี่ว่าเรื่องพวกนี้เราต้องคุยกันหน่อยแล้วนะ”
ผมยืดตัวขึ้นตรงจากการก้มๆเงยๆทำความสะอาดชั้นวางหนังสือข้างห้อง อดไม่ได้ที่จะแอ่นตัวไปด้วยหลังเพราะก้มนานเกินไปจนปวดหลัง คนที่กึ่งนั่นกึ่งนอนเล่นคอมพิวเตอร์อยู่บนเตียงที่ใช้อาศัยซุกหัวนอนร่วมกันมาเกือบปีเหลือบตาขึ้นมามองผม
“คุยอะไร? มีอะไรต้องคุย?” น้ำเสียงห้วนๆสั้นๆที่ส่งมาทำนั้น บอกตรงๆว่าผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับเด็กที่ไม่รู้จักโตซักที ทั้งๆที่ปีนี้เซฮุนก็อยู่มอปลายปีสามแล้ว ปีสุดท้ายแล้ว
ผมสูดหายใจรวบรวมความกล้า ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกกลัวว่าจะโดนเซฮุนด่าอยู่เรื่อยเลย ทั้งๆที่ผมก็อายุมากกว่าตั้งเยอะ วุฒิภาวะก็สูงกว่าตั้งมาก
“พี่ว่าเราชักจะใช้เงินเก่งเกินไป...”
“เก่งเกิ่งอะไร? ไหนบอกจะเลี้ยงไง?”
อีกแล้ว... ชอบขุดเรื่องเมื่อตอนนั้นออกมาพูดอยู่เรื่อย ใบหน้าเซฮุนงอง้ำ นั่นทำให้ผมรู้ว่าเค้ากำลังโมโหอีกแล้ว ไม่รู้เป็นอะไร ถ้ารู้ว่าเซฮุนจะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรก ผมคงจะไม่...
“นี่กำลังคิดเสียใจอยู่อีกแล้วใช่มั้ย!?” เสียงหวานนั้นตวาดแว้ดให้ผม ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าหัวใจมันกระตุกวูบ ผมรู้ว่าภายใต้ใบหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ของเขา เขากำลังน้อยใจผมอยู่ แย่แล้วล่ะ!!
ผมรีบกระโดดขึ้นเตียงคว้าเอวบางแสนบางนั้นมากอดเอาไว้แน่นไม่ให้เซฮุนลุกหนีออกไปจากเตียงได้ พยายามจะหาทางหอมแก้มเค้า แต่เซฮุนก็เอาแต่หลบหน้าอยู่เรื่อย
“เซฮุนครับ ไม่เอาน่า พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” ผมพยายามง้อเขา กระชับกอดเอาไว้แน่นๆ รั้งตัวเขาให้แนบชิดกับผม ถึงเมื่คืนเซฮุนจะไม่ได้อาบน้ำเพราะกลับมาดึกเกินไปจากการเลี้ยงฉลองกับเพื่อนๆ แถมตอนเช้าตื่นก็สาย หน้าไม่ได้ล้าง ฟันก็ไม่ได้แปรง กว่าจะตื่นก็เกือบเที่ยง ตื่นมาแล้วก็เล่นคอมฯ แล้วก็สั่งให้ผมทำนู่นทำนี่ ไม่ยอมกินข้าวจนผมต้องบังคับกิน แต่ถึงอย่างนั้น ตัวเซฮุนก็ยังหอมมากอยู่ดีในความรู้สึกผม
...
ก็ลองบอกว่าเค้าตัวเหม็นดูสิ... บ้านไม่แตกวันนี้จะแตกวันไหน -*-
“ถ้าเสียใจนักก็เลิกๆกันไปเลยไป!”
“ไม่เอาน่าเซฮุน อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ พี่รักเราคนเดียวนะ”
ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยซักนิด จุดเริ่มต้นของเรามันเริ่มมาแบบงงๆ เราย้ายมาอยู่ด้วยกันก็แบบงงๆ ความสัมพันธ์ของเรามันออกจะงงไปหมดในตอนแรก แม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังงงว่าเซฮุนเข้ามามีอิทธิพลมากมายกับผมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
งานการ งานบ้านงานเรือนรึก็ทำไม่เป็น อยู่กับผมล่ะซกมกโสโครก ทีอยู่กับเพื่อนนะเนี้ยบยิ่งกว่าคุณหนู การบ้านที่โรงเรียนก็ให้ผมทำให้ ชอบพูดจาไม่น่ารัก เอาแต่ใจ ขี้งอน ขี้น้อยใจ ขี้หงุดหงิด ขี้เกียจตัวเป็นขน จะกินข้าวผมยังแทบจะต้องเคี้ยวแทนแล้วป้อนใส่ปากได้อยู่แล้ว ขี้หึง ขี้เหล้า ไม่อยากจะบอกว่าเมื่อคืนนี้โคตรจะลำยองเลย ขี้โมโห ขี้บ่น ขี้ระแวง สารพัดสารพันจะขี้!!
แต่ถึงอย่างนั้น ...เค้าก็ยังน่ารักที่สุดสำหรับผมอยู่ดี แหม... พูดแล้วก็เขินๆแฮะ *เกาแก้ม*
“หึ คนโกหก” เด็กน้อยแสนงอนของผมเข้าสู่โหมดสารพัดขี้อีกแล้ว ผมกระชับกอดเค้าแน่นขึ้น จับตัวเขาให้เอนมาพิงกับอกผม รู้หรอกน่าว่าจะทำยังไงให้หายงอน แน่ะ! ทำหน้างออีกแล้ว
“ไหนลองบอกซิ ไม่มีเซฮุนพี่จะอยู่ได้ยังไงฮึ?”
“ก็กินๆนอนๆ ไปทำงาน แค่นี้ก็ไม่ตายแล้ว” พูดห้วนๆอีกแล้ว ...ไม่ชอบเลย
“แต่ถ้าไม่มีเซฮุนพี่ก็กินไม่ได้นอนไม่หลับนะครับ” ผมก้มลงเม้มปากกับต้นคอของเขาอย่างหยอกๆ อ่า...ผิวเซฮุนทั้งนุ่มทั้งเนียน น่าฟัดชะมัด!
“ไปเสี่ยวโลกหน้าเลยไป”
“ถ้าโลกหน้ามีเซฮุน พี่ก็จะไปครับ แต่ถ้าไม่มีพี่ก็ไม่ไป”
“ฮึ่ย! คนแก่ลวนลามเด็ก”
เขาสะบัดขาไปมาอย่างระบายอารมณ์ ไม่อยากจะบอกเลยว่าเซฮุนในกางเกงบ๊อกเซอร์ของผมน่ะ... ดูยั่วกันสุดๆเลย
“ก็เด็กอยากน่าลวนลามทำไมล่ะ?”
ผมค่อยๆลูบต้นขาเค้าไปมา อดแอบหัวเราะในใจไม่ได้เลยเมื่อเค้ารีบปัดมือผมทิ้งตอนลูบต้นขาขาวเนียนด้านในนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรหรอกนะ ก็แค่อยากแกล้งเด็กน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า แหม.. ทำมาเป็นหวงเนื้อหวงตัว ทั้งๆที่คนมันเคยๆกันมาแล้วทั้งนั้น อย่างนี้มันน่าหมั่นไส้
“พี่คริสจะทำอะไร?” คิดว่าผมแกล้งเค้าหนักไปมั้ย? ผมคิดว่าไม่นะ ก็แค่ล้วงเข้าไปถึง ‘ข้างใน’ แล้วก็แค่นั้นเอง
“ลงโทษคนพูดไม่เพราะ ไม่อาบน้ำ ชอบออกคำสั่ง เอาแต่ใจ เมื่อคืนบอกว่าให้กลับได้ไม่เกินสี่ทุ่มก็ยังขัดคำสั่ง บอกไม่ให้กินเหล้าก็กินมาซะเมาเละ โทรศัพท์มีทำไมไม่รับ พอรับแล้วให้ใครพูดสาย แล้วไปทำเสียงอ้อแอ้ๆใส่ผู้ชายคนอื่นอย่างนั้นใครจะอดใจได้ ถ้าพี่ไม่ออกไปตามเมื่อคืนจะเกิดอะไรขึ้น?” ขอหน่อยเถอะครับ เด็กมันดื้อ ไม่ฟังผู้ใหญ่ ไม่คิดเลยรึยังไงว่าคนรออยู่ที่ห้องมันทำอะไรไม่ได้ ในใจมันรุมๆ เป็นห่วง กังวล หน่วง โทษไปสารพัด คิดอ้อมโลกไปซะหมด เห็นผมแอบบ่นเค้าเยอะอย่างนี้ ผมก็รักเค้ามากนะครับ
ใช่... ผมคิดว่ามันคือความรัก
ไม่รู้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน ตอนแรกมันอาจจะเริ่มจากความใคร่ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นความหลง สุดท้ายก็ได้มาอยู่ด้วยกันแบบงงๆ พอได้เห็นธาตุแท้ที่ไม่ได้สวยงามแบบคราวก่อนๆก็คิดว่าเราคงมีโชครวมกันแค่นั้น แต่เปล่าเลย.. ไม่รู้ทำไม ผมถึงกลายเป็นรักเขาไปได้
เป็นห่วง คิดถึง อยากเห็นหน้า อยากสัมผัส อยากคุย อยากจูบ อยากทำอะไรๆตั้งหลายอย่าง อยากทำอะไรบางอย่างตั้งหลายท่า คิดไปคิดมา ผมว่าผมเริ่มบ่นเก่งๆก็ตอนได้มาอยู่กับเขานี่แหละ -*-
ขี้ระแวงก็เริ่มมาจากเขา พะวักพะวนก็มาจากเขาอีก ไม่ค่อยจะมีสมาธิก็เค้าอีกนั่นแหละ ออกค่าเทอมให้ มีบัตรให้รูดปรื้ดๆใช้ฟรี ทำทุกอย่างให้ ย้ำว่าทุกอย่างจริงๆ ...ทำให้เค้าคนเดียวทั้งนั้น
ไม่รู้ผมทนมาได้ยังไง ...ตั้งเกือบปี
“บ่นไรเยอะแยะ?”
“ไม่อยากให้บ่นก็ต้องให้ลงโทษ” เค้าไม่ยอมหันมามองหน้าผม แต่เสี้ยวหน้าที่ผมมองอยู่มันขึ้นสีแดงๆนะ เป็นอันว่าบทลงโทษที่ว่า เราเข้าใจตรงกันนะครับ ว่ามันจะเป็น…
“อาทิตย์นี้ซักชั้นในเองนะจ๊ะ”
ตามนั้นเลยครับ
“พี่คริส!!”
ผมบอกแล้วว่าเรื่องของเรามันเริ่มจากความงง เพราะฉะนั้นเหตุการณ์ต่อไปนี้ก็อาจจะงงอีก เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นก็งงนะครับ เอาเป็นว่าถ้ามีเวลาและอารมณ์ ผมจะมาเล่าให้ฟังก็แล้วกันว่าเรื่องมันเริ่มมาจากไหน และเรื่องของเรา... จะเป็นยังไงต่อ
แอบกระซิบนิดนึงว่าเซฮุนน่ะ.... ไม่ธรรมดา
TBC
ความคิดเห็น