ตำหรับรักจูนหัวใจให้ลงล็อค

บทนำ

“โชคชะตาเล่นตลกกับเราเสมอ”

                “แฮก แฮก! ทำไมจะต้องสร้างบันไดให้ยาวขนาดนี้นะ!”

ฉันวิ่งลงมาจากบันไดที่ยาวเกือบเป็นเท่าตึกสามชั้นของโรงเรียนตัวเองด้วยความเร็ว 3 ขั้นต่อก้าว (สูตรบ้านไหนเนี้ย)  ซึ่งในตอนนี้ขาฉันเริ่มอ่อนล้าเต็มที่แล้ว กระโปรงนักเรียนที่ยาวเกือบถึงตาตุ่มของฉันเริ่มจะทรยศฉัน ฉันเหยียบเขาที่ชายกระโปรงหลายทีแล้วแค่โชคยังดีที่ฉันทรงตัวดี เพราะความที่ฉันทำหกสูงเป็นประจำ ในมือทั้งสองข้างของฉันก็ยังคงถือกระเป๋านักเรียนที่เต็มไปด้วยหนังสือ และชุดกีฬาที่ต้องหอบมาเปลี่ยน มืออีกข้างก็ถือกระเป๋าสำหรับกล่อมข้าวอาหารกลางวันที่ตอนนี้ดูจะเบาขึ้นกว่าตอนเช้าที่ยังเต็มไปปด้วยอาหารสุดอร่อยที่แม่ทำไว้ให้ บันไดนี้ก็มีเป็นร้อยๆขั้น ทำไมจะต้องสร้างให้ยาวขนาดนี้ด้วยนะ

“ไม่ทันแล้ว เดียวต้องเลยเวลาที่แม่อยู่ในครัวแน่เลย ถ้าแม่ออกมาจากครัวล่ะก็ ต้องมีอะไรมาขัดขวางการลดความอ้วนของฉันแน่ ว้าๆๆๆๆๆๆ เกิบ อุ้ย! รองเท้าแย่แล้วรองเท้า ช่วยเก็บให้ที ตกลงไปชั้นล่างสุดแล้ว”

ฉันวิ่งตามรองเท้าคู่น้อยกลอยใจของฉันที่ตอนนี้ได้ทิ้งเท้าอันเรียวงามของฉันกลิ้งลงไปตามขั้นบันไดเรื่อยๆ แล้วทำไมไม่มีใครเก็บให้ฉันน่ะเนี้ย ใจร้าย  กันจริง ๆ ไม่มีน้ำใจเอาซะเลย

ตามทางของบันไดมีนักเรียนมากมายไปหมดที่กำลังทยอยเดินลงไปอย่างช้า นี้คิดว่าเป็นแคทวอค นายแบบนางแบบกันหรือไงนะ ไม่มีใครสนใจฉันเลย อ้าวไอ้รนองเท้าเนี้ยก็กลิ้งเข้าไป ทำไมต้องซวยอย่างนี้ด้วยน่ะเนี้ย

“ตึก ตึก ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ ควับ” (นี้คือเสียงตกของรองเท้านะ และตามมาด้วยเสียงที่บ่งบอกว่าการกลิ้งอันแสนยาวนานของรองเท้าคู่สวยฉันได้หยุดลง)

รองเท้าน้อยกลอยใจทีแสนทรยศที่ตกลงไปตามขั้นบันไดก็หยุดด้วยน้ำมือของใครคนหนึ่ง หยุดสักทีเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนี้ เพราะบันไดบ้าเนี้ยแหละ ลำพังแค่เดินลงมาก็จะตายอยู่แล้วยังจะต้องวิ่งเพราะรองเท้าบ้านี้หลุดด้วย ขอสาปแช่งคนที่สร้างบันไดนี้ให้เป็นหมัน (เกี่ยวกันไหมเนี้ย)

“รับได้สวยแทงกิ้วค่า เอะ!”

ฉันตะลึงไปครู่หนึ่งเมื่อได้พบว่าใครเป็นที่หยุดรองเท้าของฉันไว้ได้ ผู้ชายคนคนนี้แต่งตัวธรรมดาไม่ใช่นักเรียนโรงเรียนเรานิ หน้าตาก็ไม่คุ้นเคยนิ ลักษณะดูผู้ดี ผู้ดี ดวงตากลมโต สูงมากๆ ผมน้ำตาลเข้มเป็นประกาย ส่องเสียงระยิบระหยับแสบตา (อู้ย..... อะไรจะเวอร์ปานนั้น) พร้อมกับท่าที่นิ่งเงียบ  

“ของเธอเหรอ”

ชายคนนั้น โยนรองเท้าของฉันสลับมือไปมา (นี่รองเท้านะไม่ไม่ใช่ลูกบอล) ก่อนจะเดินขึ้นมาหาฉันที่ห่างกับเขาประมาณหนึ่งเมตรในตอนนี้ เขาจองหน้าฉันนิดหน่อย

 “เอ้า.............”

ก่อนที่เขาจทิ้งรองเท้าของฉันลงตรงที่ฉันยืนอยู่

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันพูดของคุณไปโดยอัตโนมัติ ตามสัญชาตญาณ ยิ่งในตอนนี้ฉันได้เห็นหน้าเขาชัดๆ ยิ่งทำให้รู้ว่า  ในโลกนี้มีมนุษย์หน้าตา ดีได้ขนาดนี้

“ไปนะ......”

เขามองหน้าฉันที่ยังดูทึ่งๆกับความหล่อของเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นและเดินสวนฉันขึ้นไป

“เอะ.... ไปแล้วเหรอ”

และสัญชาตญาณ (อีกครั้ง) ของฉันก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเสียดาย ยังอยากจะมองเขาอีกสักพักหนึ่งนะใจจริง

เขาเดินผ่านฉันขึ้นไปตามบันไดเรื่อยๆ ในขณะที่ฉันยังยืนมองเขาอยู่ ยิ่งมองยิ่งหล่อ ว่าแต่เขาจะไปไหนของเขานะเนี้ยโรงเรียนก็เลิกแล้วมารับใครรึเปล่า รึหลงทาง รึว่ามาสมัครงาน รึว่ามาเที่ยว เดามั่วอยู่นั้นแหละ ดูดูไปแล้วคงจะอายุมากกว่าเราแน่เลย ส่วนสูง 180 ได้มั่ง

ในขณะที่ฉันกำลังคิดมั่วไปต่างๆนาๆ เขาก็หยุดเดิน ก่อนจะหันกลับมาหาฉัน

“อ้อ จริงด้วยสิ ที่นี้มีร้านข้าวแกงที่อร่อยๆไหม ฉันเพิ่งมาแถวนี้เป็นครั้งแรกนะ”

เขาถามฉันด้วยสีหน้าที่ยังคงความเป็นเขาอยู่คือเรียบเฉย แต่ดูจะมีชีวิตชีวาขึ้นมานิดหน่อย ในขณะที่สมองของฉันกำลังประมาลผลกับคำถามที่ถูกป้อนให้

“ร้านข้าวแกงอร่อยๆ .....................................”

ฉันทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง ก่อนที่รอยยิ้มบนหน้าของฉันจะปรากฏขึ้น ก่อนจะพูดกับเขาไป

“มีสิ…. ร้านนี้อร่อยมากเลยล่ะ”

โชคชะตาเล่นตลกกับเราเสมอ