คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : TeaRs::บทนำ 100%
อีกวันแล้วสินะ ที่ฉันใช้ชีวิตไปอย่างวันๆ ปล่อยให้มันไปอย่างที่มันควรจะเป็น
คนหลายคนในโลกนี้ต่างพูดกันว่า 'ทำวันนี้ให้ดีที่สุด และจงมีความสุขให้มากที่สุดในแต่ละวัน เพราะเราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร' แต่ฉันอยากรู้เหลือเกินว่า จะมีสักกี่คนในโลกนี้ที่ทำได้อย่างนั่นจริง....?
ฉันเดินกลับบ้านด้วยใจเหี่ยวฉ้ำ ทำไมชีวิตฉันถึงน่าเบื่ออย่างนี้นะ ไม่มีอะไรทำเลย จะไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ได้ เพราะปะป๋ากับคุณแม่ไม่อนุญาติ ไม่รู้จะห่วงอะไรฉันหนักหนา ก็รู้หรอกว่ารักถึงห่วง แต่นี้มันห่วงยังกะไข่ในหินแหนะ - -^^
ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็หยุดลงที่หน้าบ้านขนาดกลางหลังหนึ่ง บริเวณบ้านหลังนั่นร่มรื่นไปด้วยต้นไม้และดอกไม้ มีธารน้ำใสๆไหลรอบๆบ้าน เสียงนกร้องเป็นทำนองเพลงเสียงใส บ้านที่ฉันและครอบครัวอาศัยเป็นเวลากว่าสิบปี
กริ๊ด..
เสียงปลดล๊อคจากประตูหน้าบ้านดังขึ้น
"กลับมาแล้วหรอจ๊ะลูก" เสียงหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้น เธอสวมใส่ชุดสูทเหมือนสาวธุรกิจทั่วไป มีเครื่องมุขประดับอยู่ตามหู คอ และ ข้อมือ ที่นิ้วนางของเธอนั่นมีเพรชเม็ดเล็กๆสีชมพูอ่อนเป็นรูปหัวใจสวมอยู่
"ค่ะแม่" ฉันพูดด้วยเสียงเหนื่อยๆ
"เดียวแม่กำลังออกไปทำงานนะจ๊ะ อาหารเย็นอยู่บนโต๊ะอาหารแล้ว อ๋อแล้วแม่มีเรื่องจะพูดกับลูกด้วย คืนนี้ แล้วเจอกันนะคนดี"
อีกแล้วสินะที่ฉันถูกทิ้งไว้คนเดียว.... แม้ฉันจะไม่เคยออกปากบ่น แต่ในใจลึกๆฉันก็แอบเหงา พ่อกับแม่ฉันต้องทำงานอย่างหนักเพื่อจะส่งฉันไปเรียนโรงเรียนนานาชาติ ซึ่งใจจริงแล้ว ฉันไม่สนใจด้วยซ้ำ ครอบครัวที่อบอุ่นของฉัน มันหายไปไหนนะ?
จริงๆแล้วครอบครัวของฉันมีอยู่ห้าคน มีพ่อ มีแม่ พี่สาว พี่ชาย และฉัน
พ่อกับแม่ฉันก่อตั้งบริษัทขนาดกลางขึ้นมา และตอนนี้บริษัทของเราก็อยู่ในสภาวะที่ค่อยข้างจะย่ำแย่
พี่สาวคนโตฉันกำลังร่ำเรียนอยู่ที่สหัสรัฐอเมริกา และอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เธอก็จะกลับมาสู่เมืองไทยเพื่อที่จะสืบทอดบริษัทต่อจากพ่อและแม่
พี่ชายของฉันเรียนอยู่ที่เดียวกับฉัน เค้าอายุมากกว่าฉันแค่ปีเดียว แต่พ่อกับแม่ฉันกลับตามใจเค้า ให้ไปไหนมาไหนก็ได้ ตามใจชอบ ช่างหน้าอิจฉาหนัก..T^To
ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว รู้ตัวอีกที่ก็ค่ำมืดเสียแล้ว.....
กริ๊ง...
เสียงปลดล๊อคประตูดังขึ้น
สงสัยจะเป็นคุณแม่ ว่าแต่แม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันนะ?
"อ้าว...ใบเตยยังไม่นอนอีกหรอลูก ดึกแล้วนะ ลูกต้องห่วงสุขภาพของตัวเองด้วยนะจ๊ะ คนดี" หญิงสาววัยกลางคนบอกกับลูกของเธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใย..
"ค่ะแม่ แล้วที่บอกว่าจะมีเรื่องจะคุยกับเตย"
ก่อนใบเตยจะพูดจบ แม่ของเธอก็พูดขัดขึ้นก่อน
"อ๋อ จริงด้วย ตายจริง ฉันลืมไปได้ไงเนี่ย? คืออย่างนี้นะจ๊ะ ซัมเมอร์นี้ แม่กะจะให้เราไปเรียนซัมเมอร์ที่อเมริกานะจ้ะ"
"ถ้าใบเตยบอกว่าไม่..."
"โทษนะจ้ะลูกรัก ลูกไม่มีสิทธิที่จะปฏิเศษแม่จ้ะ ^^"
"ค่ะ งั้นใบเตยไปนอนก่อนนะค่ะ" หญิงสาววัยอ่อนกว่ากล่าวออกมาด้วยเสียงไม่ค่อยพอใจที่โดนบังคับ
อะไรกัน ทำไมไม่บอกกล่าวกันบ้างเลย ทำไมคุณแม่ชอบบังคับฉันจังนะ ไม่เคยถามฉันเลยว่าอยากได้ไหม อยากไปไหม?? เกลียดจริงๆ
หลายวันผ่านไป~
ณ สนามบินนานาชาติ ผู้คนมากมายกำลังร่ำลากันและกัน บางคนร้องไห้ บางคนเศร้าโศรก และบางคนก็ทวงของฝาก หากแต่ ณ มุมหนึ่งของสนามบินฝ่ายขาออก กับเต็มไปด้วยความอึดอัด และเงียบเชียบ
"................."
"................"
"................"
"...................."
สีหน้าทุกคนขณะนี้
พ่อ>>> - -''
แม่>>> =____=
พี่ชาย>>> -0- (ง่วง)
และ...ฉัน>>> =______________________________________+^
"โปรดทราบ ผู้โดยสารทุกท่านค่ะ ขณะนี้เครื่องบินสายการบินที่ TG791 กำลังจะออกเดินทางแล้วค่ะ"
"ใครเวลาขึ้นเครื่องแล้ว ใบเตยไปก่อนนะค่ะ คุณพ่อคุณแม่ พี่เต้"
"จ้ะลูก รักษาสุขภาพด้วยนะจ้ะ"
"ไปที่นั่นตั้งใจเรียนนะเตย ไปเอาภาษากลับมาหล่ะ"
"ค่ะคุณพ่อ"
"ยัยเตย อย่าลืมของฝากให้เฮียหละ"
"อือ - -*" พี่ฉันหรอเนี่ย - -'' ไม่ห่วงน้องสาวเลย~ ชิ คอยดูพอกลับมาจะไม่เอาของฝากมาให้
หญิงสาวนึกค้อนพี่ชายตัวเองเบาๆในใจ แล้วก็รีบสาวเท้าออกไป มุ่งหน้าสู่เครื่องบินที่จะบินไปอเมริกา
ตลอดหนึ่งเดือนที่อเมริกานั่น ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้านัก เพราะว่าใบเตยไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ไม่ใช่เพราะใบเตยเป็นคนที่น่ารังเกียจ
กลับกัน ใบเตยเป็นคนที่มีดวงหน้าสะสวย ตาเรียวที่ดูเหมือนจะรู้ทันทุกคน จมูกนิด ปากหนอย อย่างที่ตามนิยายเค้านิยม (นางเอกในนิยาย) ผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้ม
รูปร่างผอมเพรียวเหมือนนางแบบ แถมด้วยส่วนสูงที่เกือบๆ 175 ซม ว่ากันก็คือ แค่เธอเดินผ่าน ก็มีแต่คนมองตาม
แต่เหตุผลที่ทำให้หญิงสาวไม่มีเพื่อนก็คือ... ที่ซัมเมอร์โปรแกรม มีคนหลากหลายประเทศรวมตัวอยู่ ตั้งญี่ปุ่น ไตหวัน สเปน เกาหลี หากแต่คนไทยกลับมีแค่คนเดียว.. คนจากประญี่ปุ่นก็คุยกับคนญี่ปุ่นด้วยกัน คนจากเกาหลีก็คนด้วยกันเอง และเหมือนๆกับสองประเทศนี้ ประเทศอยู่ๆก็คุยด้วยกันเอง ด้วยสาเหตุนี้ ทำให้หญิงสาวไม่มีเพื่อนนั่นเอง...
ตลอดระยะเวลาแห่งความเศร้าโศกทรมาน ทำให้เกิดการแปรเปลี่ยนในตัวใบเตยขึ้น จากคนที่สดใสร่างเริงเวลาอยู่กลับเพื่อนๆ กลับเงียบขรึมยังกะคนละคน และบ่อยครั้งที่สีหน้าของเธอก็หมองคล้ำลงเหมือนคนนอนหลับไม่พอ นอกจากนั่นใบเตยยังเป็นคนขี้เหงาอย่างหนัก
และด้วยความขี้เหงานี้ ทำให้เกิดเรื่องราวที่แสนเศร้านี้ขึ้น.....
----------------------------------------------------------------------------------------
^_______^V เย้ แต่งจบแล้ว กว่าจะจบที่ เหนื่อยจริงๆ ถ้าวุ้นสะกดผิด ก็ช่วยบอกกันด้วยนะค่ะ ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วย
SpeCial ThaNks:: ให้กับตาต้า ขอบใจมากๆครับที่คอยแก้คำผิดให้ข้าน้อย
ความคิดเห็น