ตอนที่ 10 : STORY 10 : เกลียดอะไรได้อย่างนั้น [ShiraHina]
ขอโทษที่อัพช้านะคะจะพยายามอัพให้ไวขึ้น เอาคู่นี้ไปอ่านกันก่อนนะ
#ShiraHina
STORY 10
---------------
ณ คลับแห่งหนึ่งในย่านรปปงงิ
"ชิราบุ !!"เสียงเรียกดังมาจากทางหน้าคลับ
"อ้าว ! คุโระซัง อุชิจิม่าซัง อิวาอิสึมิซังสวัสดีครับ"หลังจากที่ทักทายเหล่ารุ่นพี่แล้วเขาก็เหลือบมาเห็นชายร่างเล็กที่พยายามแอบอยู่หลังรุ่นพี่อิวาอิสึมินั้นก็คือผม "ไงฮินาตะไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"คำทักทายดังขึ้นพร้อมกับลอยยิ้มที่มีนัยน์อะไรบางอย่าง
"ส สวัสดีครับ"ผมพูดด้วยแววตา สีหน้า ท่าทางที่ไม่ไว้ใจ "รุ่นพี่ผมขอกลับก่อนได้มั้ย"ผมกระซิบบอกรุ่นพี่อิวาอิสึมิ
"ทำไมละ ถึงร้านแล้วกินอะไรก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้"รุ่นพี่อิวาอิสึมิพูด
"แต่ว่า..."
ในขณะที่ผมกำลังพูดก็มีเสียงพูดแทรกขึ้นมาว่า "ไม่นั่งกันเหรอครับอาหารเครื่องดื่มมาพร้อมแล้ว"
ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของรุ่นพี่ชิราบุ
"ก็ฮินาตะนะสะ..."อิวาอิสึมิยังไม่ทันพูดจบผมก็รีบยกมือขึ้นปิดปากรุ่นพี่ทันที
"ไม่มีอะไรฮะ"แล้วผมก็รีบลากอิวาอิสึมิซังไปนั่งที่โต๊ะทั้งที่อยากจะออกไปจากที่นี้แต่ก็ออกไปไม่ได้ไม่อยากจะเจอหน้าชายคนนี้เลย
"แล้วคนอื่นละยังไม่มาเหรอ"รุ่นพี่คุโระถาม
"น่าจะใกล้ถึงแล้วนะครับ"
"แล้วแฟนนายละ"รุ่นพี่อุชิจิม่าถาม
"รุ่นพี่ไม่รู้เหรอครับว่าผมเลิกกับเธอได้ 2 เดือนแล้ว"รุ่นพี่ชิราบุพูด
"เหรอทำไมวันนั้นฉันเจอเธอ เธอยังบอกว่าเธอไปหานายมาอยู่เลย"รุ่นพี่คุโระพูดทำเอารุ่นพี่ชิราบุขมวดคิ้วแล้วมองมาที่ผมซึ่งในเรื่องที่พวกเขาคุยกันมันไม่ได้เกี่ยวอะไรอะไรกับผมเลยแม้แต่นิดเดียว
"ถ้านายเลิกกับเธอแล้วจริงๆ นายควรพูดกับเธอให้มันชัดเจนไปเลย ไม่งั้นนายจะมีปัญหาได้ในอนาคตอันใกล้นี้ได้นะ"รุ่นพี่อุชิจิม่าพูดเชิงเตือน
"รู้แล้วครับ"
ในขณะที่นั่งกินไปคุยไปรุ่นพี่คุโระก็อุทานขึ้นมา "เฮ้ย! นั้นใช่เธอรึเปล่า"
"เอ่อ ใช่จริงด้วยวะ"รุ่นพี่โออิคาว่าที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้นพลางยื่นหน้ามาระหว่างผมกันรุ่นพี่อิวาอิสึมิ
"เฮ้ย !!"รุ่นพี่อิวาอิสึมิอุทานตกใจพร้อมกับผงะไปด้านหลัง "อย่าโผล่มางี้ดิ"
"แค่นี้ทำเป็นตกใจ ดูจิบิจังยังไม่เห็นตกใจเลย"รุ่นพี่โออิคาว่าพูดพลางคว้าคอผมไปกอดแล้วเอาแก้มแนบแก้มผม
"เฮ้ย!! ให้มันน้อยๆ หน่อย เห็นมั้ยว่ามันมองตาเขียวปั๊ดอยู่โน้น"รุ่นพี่อิวาอิสึมิพูด
"จะเป็นอะไรไปฉันอยากแกล้งเล่นสักหน่อยหมั่นใส้มานานแล้วมัวแต่อมพะนำอยู่ได้"รุ่นพี่โออิคาว่าพูด
"แกล้งอะไร? ใครเหรอครับ?"ผมถามทั้ง 2 คน
"อ่า เปล่าไม่ได้แกล้งใคร"แล้วรุ่นพี่ก็ลงมานั่งข้ารุ่นพี่อิวาอิสึมิ
ในขณะที่กำลังดื่มกับทุกคนตัวผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ
"รุ่นพี่ผมไปห้องน้ำแปบนึงนะฮะ"ผมพูดจบก็รีบเดินไปทางห้องน้ำในทันที
"ไปดูหน่อยก็ดีนะ"รุ่นพี่อิวาอิสึมิหันไปพูดกับโออิคาว่า
"เดี๋ยวผมไปดูเองครับ"รุ่นพี่ชิราบุอาสาแล้วเดินตามผมมาที่ห้องน้ำ
ในขณะที่ผมเข้ามาขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำด้วยความรู้สึกว่าร่างกายของผมมันแปลกๆ รู้สึกเดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็หนาว วูบๆ วาบๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วจู่ๆผมก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่างมันทำให้ผมยิ่งรู้สึกคั้นเนื้อคั้นตัวมากกว่าเดิมจนสุดท้ายปีกที่ซ้อนเอาไว้มันก็โผล่ออกมาอย่างคุมไม่ได้
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูห้องที่ผมอยู่ดังขึ้น
"ฮินาตะ อยู่ข้างในใช่มั้ย"เสียงของรุ่นพี่ชิราบุพูดอยู่หน้าห้องที่ผมอยู่
"ม มีอะไรครับรุ่นพี่"ผมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
"ออกมาเถอะ"
"ม ไม่ไหวฮะ ผมออกไปไม่ได้"ผมพูดในขณะที่ร่างกายของผมมันกำลังทรมาณ
"ออกมาเถอะอยู่ที่นี้ต่อไปก็ใช่ว่านายจะหายนะ"รุ่นพี่ชิราบุโน้มน้าวผม
ทั้งที่เขาเป็นคนที่ผมระแวงตลอดแต่ทำไมคราวนี้ผมถึงได้รู้สึกว่าคำพูดของเขามันน่าเชื่อ
ผมค่อยๆ แง้มประตูออกไปและทันใดนั้นเองก็มีฝ่ามือของใครบางคนจับขอบประตูเอาไว้
หมับ
ด้วยความตกใจผมก็ผงะถอยหลังทันที "ว่าแล้วกลิ่นนี้มาจากตัวนายจริงๆ ด้วยฮินาตะ"เสียงของรุ่นพี่ชิราบุดังก่อนที่มือนั้นจะค่อยๆ เปิดบานประตูให้กว้างขึ้น สิ่งที่น่าตกใจกว่ามือนั้นก็คือร่างกายของรุ่นพี่ชิราบุที่ยืนอยู่ต่อหน้าผมผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขาก็เป็นอมนุษย์เช่นเดียวกับผมเป็นคนที่มีสายเลือดของเผ่าพันธ์ุพิเศษที่มีเลือดของสัตว์ชนิดนึงอยู่ในตัว
"ร รุ่นพี่นี้คุณก็..."ผมมองหูที่อยู่บนหัวของชายตรงหน้าด้วยความตกใจ
"นายควรจะดูแลตัวเองให้มากกว่านี้นะฮินาตะ รู้มั้ยว่ากลิ่นที่นายปล่อยออกมามันจะทำให้ฉันคลั่งอยู่แล้ว"ลมหายใจของรุ่นพี่ประทะเข้าที่หน้าผมมันทำให้ผมรู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัวเลยในขณะเดียวกันนั้นผมก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่างเป็นกลิ่นที่ไม่รู้จะพูดยังไงดีช่างเป็นทำลายสามัญสำนึกของผมได้ในเวลาไม่กี่วินาทีแล้วผมต้องทำยังไงกับความรู้สึกนี้
"กลัวฉันรึเปล่า"รุ่นพี่ถามผม
"..."ผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ในขณะที่คุยกัไม่กี่ประโยชน์มันทำให้ผมได้รู้ว่าร่างกายผมต้องการเข้า "ผมเป็นอะไรเหรอฮะ"ผมถามรุ่นพี่ชิราบุที่เดินเข้ามาใกล้ๆ
"นายไม่รู้เหรอ ว่าตัวเองเป็นอะไร"ผมได้แต่ส่ายหน้าด้วยความไม่รู้
"งั้นฉันจะบอกให้ก็แล้วกัน..."รุ่นพี่เดินเข้าอุ่มตัวผมแล้วพูดว่า "...นายกำลังเข้าฤดูผสมพันธ์ุ"เสียงแค่นัั้นผมก็รู้สึกว่าร่ายกายตัวเองมันอึดอัดมากกว่าเดิม
"อึก ผ ผมต้องทำยังไง"ผมถามเสียงงเบา
"ก็ไม่ต้องทำยังไงก็แค่มาเป็นคู่ของฉันซะแค่นั้นเอง"รุ่นพี่ชิราบุพูดจบก็อุ่มผมเดินออกมาจากห้องน้ำมายังลานจอดรถด้านนอก
"รุ่นพี่คู่ของคุณควรจะเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ"ผมถาม
"ไม่เกี่ยวหรอกว่าต้องเป็นผู้หญิง สำหรับฉันแค่นายเท่านั้นที่รู้สึกอยากจะครอบครองไปตลอดชีวิต"ประโยคหลังทำเอาผมหน้าร้อนวาบหัวใจเต้นโครมครามจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน
หลังจากที่นั่งรถมาสักพักนึงก็ถึงบ้านของรุ่นพี่ในเวลานั้นผมแทบจะไม่เหลือสติอยู่แล้วได้ยินเพียงคำพูดของคนข้างๆ ตัวผมก็ลอยขึ้นร่างกายแล้วผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยสติผมหลุดไปตั้งแต่ถึงบ้านของรุ่นพี่ชิราบุ
เช้าวันต่อมา
แสงแดดสาดผ่านม่านเข้ามาในห้องทำให้ผมรู้สึกตัวตื่นพอลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกหนักขยับไปไหนไม่ได้ในขณะที่พยายามจะขยับก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างรัดตัวผมแน่นหนักกว่าเดิมอีก
"นอนต่ออีกหน่อยสิ เมื่อคืนนายนอนไปหน่อยเดียวเอง"เสียงเอ่ยของใครบางคนดังขึ้นทำเอาผมตกใจมากหลังจากที่ตั้งสติได้ผมก็สำรวจรอบตัวก็พบกับความจริงว่าเตียงที่ผมนอนไม่ใช่เตียงของผมทุกอย่างดูไม่คุ้นตาที่นี้มันที่ไหนแล้วผมกำลังนอนอยู่กับใคร ผมพยายามประมวลความทรงจำทั้งหมดที่พอจะจำได้
'หลังจากที่ผมไปดื่มกับทุกคนที่คลับไม่นานผมก็รู้สึกว่าตัวเองมีบางอย่างแปลกๆแล้วก็ไปหมกตัวอยู่ในห้องน้ำแล้วก็...รุ่นพี่ชิราบุก็เข้ามาเรียกผมแล้วผมก็ได้เห็นรุ่นพี่ในร่างที่มีหู...ร่างที่มีหู หูนั้นมันเป็นหูของหมาป่าไม่ใช่เหรอ'
ในขณะที่ผมกำลังคิอยู่นั้นก็มีคำพูดประโยคนึงผุดขึ้นมาในหัวนั้นก็คือ 'นายกำลังเข้าฤดูผสมพันธ์ุ'
"ฤดูผสมพันธ์ุงั้นเหรอ"ผมพึมพำขึ้นมาเบาๆ
"ใช่ นายเข้าฤดูผสมพันธุ์แล้วและคู่ของนายก็คือฉัน"เสียงของรุ่นพี่ชิราบุดังขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัวทำเอาผมตกใจสะดุ้งเบาๆ หลังของผมแนบบนอกของรุ่นพี่ชิราบุความอุ่นของร่างกายไม่ได้โกหกผมกำลังเปลือยอยู่บนเตียงกับผู้ชายงั้นเหรอ
"ทำไมละทัั้งที่มีคนอื่นอีกมากมายทำไมถึงเป็นผม"ผมถาม
"กลิ่นของนายไง ถึงฉันจะนอนกับคนอื่นมามากมายมีแค่กลิ่นของนายมันช่างหอมหวานน่ากิน จนไม่อยากให้ใครแตะเลย"ไม่พูดเปล่าต้นคอของผมร้อนผ่าวขึ้นมาในทันทีที่ริมฝีปากของรุ่นพี่สัมผัส เขี้ยวแหลมๆ ลากไล้ไปตามไหล่มันรู้สึกดีจนผมประหลาดใจ "นายเป็นมาโซรึไง ฮึ"เสียงกระซิบทำผมได้สติ
"บ บ้าน่าใครเป็นกัน"ผมพูดปฏิเสธไป
"โกหก หัวใจของนายมันออกจะซื่อตรง"บ้าจริงผมลืมไปว่าเขากำลังกอดผมอยู่
"ปล่อยผมได้แล้วน่า ผมต้องเข้างานเช้า"ผมรีบเปลี่ยนเรื่องคุยในทันที
"ไม่ต้องฉันโทรลารุ่นพี่อุชิจิม่าให้แล้ว"
"ห๊ะ!!"ผมอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ "ได้ไง"
"นี้ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าถ้าเข้าช่วยฤดูแล้วนายห้ามออกจากบ้าน 1 อาทิตย์"พอรุ่นพี่ชิราบุพูดผมก็คับคล้ายคับว่าเลยได้ยินอยู่เหมือนกัน
"เหมือนจะเคยได้ยินมาก่อนครับ..."ผมพูดแล้วกำลังเอี้ยวตัวไปพูดขอกลับไปอยู่ที่ห้องพักที่ผมเช่าไว้แต่...
"งั้นก็ดีจากนี้อีก 7 วันและตลอดไปนายต้องย้ายมาอยู่ที่นี้และฉันก็ไม่ยอมรับคำปฏิเสธใดๆ ทั้งสิ้น"คำพูดของคนเอาแต่ใจทำเอาผมตะลึงในความเผด็จการของเขา
"บ้าไปแล้วรึไง ทำไมถึงได้..."ผมยังไม่ทันพูดจบเขาก็พูดสวนกลับมาว่า
"นายเป็นเมียฉันแล้วนะ"เขาจับมือซ้ายผมชูขึ้นผมก็สังเกตเห็นแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายมันทำเอาผมเถียงอะไรไม่ออกเลย
ผมสวมมันไว้ตั้งแต่เมื่อไรกันผมทำตาโตมองเขาด้วยความตกใจ แปลกใจ ประหลาดใจและอีกหลายๆ ความรู้สึก แหวนวงนี้สำหรับพวกเราอมนุษย์มันคือสัญญาผูกขาดอีกฝ่ายมันต้องได้รับการยินยอมของทั้งคู่สิแล้วทำไม... เครื่องหมายคำถามเต็มหัวผมไปหมด พูดอะไรไม่ออกจริงๆ ครับ
"เมื่อคืนนายยังอ้อนฉันอยู่เลยจำไม่ได้รึไง"พอคนตัวโตพูดภาพลางๆ มันก็เข้ามาในหัว
ผมสถบในใจ 'บ้าเอ้ย สวรรค์แกล้งรึไงเนี้ยทำไมฉันถึงได้มาเป็นคู่กับคนอย่างหมอนี้ด้วย หัวใจบ้านี้ก็เต้นทำไมนักหนา'
"ยอมรับซะเถอะว่านายชอบฉัน โชวโย"เสียงเรียกชื่อผมทำเอาความทรงจำเมื่อคืนลื้อขึ้นมาทั้งหมด ภาพในหัวอย่างกับฉายหนัง มันไม่ใช่ความฝันแต่มันคือเรื่องจริง
"บ้าเอ้ย"ใบหน้าร้อนผ่าวผมหยิบหมอนที่ผมหนุนอยู่ฟาดไปที่รุ่นพี่ชิราบุก่อนจะลุกออกจากเตียงพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่บนพื้น
แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะเดินพ้นห้องตาก็เหลือบไปเห็นเสื้อผ้าของผมกับของเขาที่มันกระจายไปทั่วห้องภาพในหัวก็ผุดขึ้นมาอีกรอบราวกับฝันร้าย
หมับ
มือของรุ่นพี่ชิราบุคว้าผมกอดจากทางด้านหลัง "จะรีบไปไหน จริงๆ แล้วเมื่อคืนฉันยังกินนายไม่อิ่มเลยนะ"ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่กระทบกับหลังหู "นายนี้มีจุดอ่อนไหวทั่วทั้งตัวเลยนะโชวโย"เสียงกระซิบทำเอาผมเสียวสันหลังวาบก่อนที่ตัวผมจะถูกอุ้มจนตัวลอย
"เหวอ !! รุ่นพี่คุณจะทำอะไรปล่อยผมลงนะ"ผมพยายามดิ้นสุดแรงแต่มันก็สู้แรงคนตัวโตไม่ได้สุดท้ายผมก็ต้องยอมจนได้
ถึงแม้ผมจะไม่ชอบเขาแต่สุดท้ายผมก็ชอบเขาอยู่ดี นี้สินะที่คนอื่นๆ เขาชอบพูดว่าเกลียดอย่างไรมักได้อย่างนั้น
______________
Happy Ending
เจอกันใหม่เร็วๆนี้แหละ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เลือดหมดไปกี่ถุงแล้วน้าาา
เอ้~? shira? ใครหรอคะ?
ต่อไปขอคุนิฮินะนะคะ หรือไม่ก้โอซาฮินะก้ด้ายยยย