ไบรท์ พาราเวล

ลำดับตอนที่ #2 : ผจญภัยนอกบ้าน

บทที่ 2 ภายนอกบ้าน

   ประเทศอิตาลีเป็นประเทศที่สวยงามอีกประเทศหนึ่งที่ไวโอเล็ตชื่นชอบเป็นพิเศษ เมื่อครั้งยังอยู่ร่วมกันกับครอบครัว เธอจะรบเร้าอ้อนวอนบิดามารดาให้มาเยี่ยมชมประเทศนี้บ่อย ๆ ผู้เขียนคงลืมบอกไปว่าที่ที่เธออาศัยอยู่มาตั้งแต่ 3 ขวบนั้น อยู่ไกลจากประเทศอิตาลีประมาณ 25 ไมล์  ที่นั่นเป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ ธรรมดาเท่านั้น แต่พวกเขาก็ไม่เคยคิดจะย้ายไปที่ไหนอีกด้วยเหตุผลบางประการ  ส่วนก่อนหน้านี้ผู้เขียนขอเก็บเป็นความลับระหว่างครอบครัวเธอกับตัวผู้เขียนเอง

                 ขณะนี้หลังจากบ้านมา เธอกำลังเผชิญกับลมหนาวที่ประทะมาเยือนร่างกายอันเหนื่อยอ่อนทั้งๆ ที่ตัวเธอเองก็สวมเสื้อผ้าเพียงแค่ไม่กี่ชั้น   

              ทั้งทั้งที่เดินทางมาได้หลายชั่วโมงจนดวงตะวันลับขอบฟ้าไปรอบหนึ่งแล้ว เธอก็ยังไม่ยอมขึ้นหลัง

สโนฟลัฟ  คาดว่าคงกลัวมันจะเหนื่อย

              เมื่อคืนก่อนไวโอเล็ตอาศัยบ้านร้างข้างทางที่บังเอิญโชคดีค้นพบเป็นที่พักพิงชั่วคราว และใช้นอนหลับชั่วครู่ แต่ถึงกระนั้น ทั้งคืนวานเด็กสาวรู้สึกหลับไม่ลงเอาเสียเลย  เธอจึงหยิบหนังสือเล่มโปรดที่จำเป็นต้องพกไปทุกที่อย่างน้อยหนึ่งเล่มขึ้นมาอ่านบรรเทาความหนาวเหน็บ

            ภายในบ้านร้างอาจจะไม่สุขสบายนัก แต่อย่างน้อยก็ยังคงมีเตาผิงจุดให้ความอบอุ่น ตะเกียงที่พกมาด้วยก็ได้ดับมอดลงไปแล้ว ด้วยแรงของพายุหิมะที่พัดกระหน่ำอย่างไม่ปรานีตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ดูเหมือนว่ากระเป๋าของใช้ก็คงหายไปตั้งแต่ตอนนั้น โชคยังดีที่เธอเหลือหนังสือไว้เป็นเพื่อนตลอดการเดินทาง

                 ถ้าผู้อ่านอยากรู้ว่าตอนนี้ไวโอล่าครอบครัววัตสันผู้เป็นแม่จะเป็นอย่างไรผู้เขียนขอนำสถานการณ์ไปที่บ้านก่อนคงจะเป็นการดี

            เช้าวันที่ไวโอเล็ตออกจากบ้านไป วิโอล่าเข้ามาที่ห้องของเธอเพื่อที่จะมาปลุก แต่เธอกลับเจอจดหมายฉบับหนึ่งแทน ซึ่งจดหมายฉบับนั้นซ่อนอยู่ใต้มอนสีขาวปุยบนเตียงที่ตั้งอยู่ชิดเครื่องแป้ง เธอจึงไม่รอช้ารีบคลี่ออกโดยทันที

  กราบเรียนคุณแม่วิโอล่าผู้เป็นที่รัก

   ก่อนอื่นหนูต้องขอโทษคุณแม่ด้วยนะคะ ที่ออกจากบ้านไปโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวอะไรเลย เพราะหนูรู้ว่าถ้าขอ แม่คงไม่อนุญาตแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ  หนูจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง หนูสัญญา  รักแม่นะคะ

                                                                                                                                                                                ขอโทษอีกครั้ง 

                                                                                                                                       รัก xxx

                                                               ไวโอเล็ต                                                                                                                                                                                          

     น้ำตาใส ๆ ไหลรินออกมาจากเบ้าตาสีน้ำตาลอันสั่นคลอนของวิโอล่า ซึ่งมีส่วนคล้ายกับนัยน์ตาอันอ่อนโยนของไวโอเล็ตลูกสาวผู้เป็นที่รักไม่มีผิดเหมือนกับถอดแบบกันมาทีเดียว  แต่เธอก็คงรู้ดีกว่าใครว่า ลูกสาวคนนั้น คงจะไม่คิดเปลี่ยนใจอะไรง่าย ๆ

               นิสัยแบบนี้มันทำให้เธอคิดถึง แม็กคาร็อบ ที่เดินออกจากบ้านนี้ไปเหมือนกัน ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คือ รอ .... รอว่าสักวันทั้งสองคนที่เธอรักจะกลับมาและอยู่ด้วยกันภายในบ้านหลังเล็ก ๆ หลังนี้อีกสัก ... ครั้ง

               ย้อนกลับมาหาไวโอเล็ต เธอก็รู้ตัวดีเหมือนกัน ว่ามันไม่ถูก และผิดมาก ๆ ที่จะทำให้แม่เสียใจไม่น้อยไปกว่าการที่พ่อออกจากบ้าน ด้วยการตามหาเขาเองคนเดียว เพียงลำพังกับม้าตัวหนึ่งซึ่งคงจะช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย ใช่ .. เธอรู้ตัวเองดี แต่อย่างน้อย อย่างน้อยที่สุด เธออยากทำอะไรสักอย่างบ้างเพื่อครอบครัว  ครอบครัวที่เคยมีความสุขด้วยกัน และได้ไปเดินเล่นด้วยกัน

              หลังจากการเดินทางข้ามคืน และอาศัยผลไม้ข้างทางรับประทานไปเพื่อประทังความหิวโหย ไวโอเล็ตก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าผาแห่งหนึ่ง คิดแล้วมันก็เจ็บแปลบ เจ็บ .. เจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว เมื่อครั้งยังเยาว์วัย พ่อเคยบอกกับเธออย่างห่วงใยว่าอย่าไปเดินเล่นที่หน้าผาถ้าไม่มีผู้ใหญ่ที่ไว้ใจตามไปด้วยเพราะเธอเกือบจะตกลงไปตายแล้วมากกว่าหนึ่งครั้งถ้าไม่ได้ " เขาคนนั้น " ไปช่วย  

               ขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ ๆ หน้าผาแห่งนั้น  เด็กสาวก็รู้สึกเสียววาบขึ้นมาทันที ความสูงของมันมากจนไม่อาจจะบรรยายได้ในหน้ากระดาษนี้ คงจะต้องใช้กระดาษเป็นสิบ ๆ หน้า เพื่อจะบรรยายถึงความสูงของหน้าผาที่ไวโอเล็ตไปเหยียบย่ำในวันนั้น 

                อย่างไรก็ตาม หน้าผาแห่งนี้สูงพอที่จะทำให้เธอลังเลได้ถึงแม้จะมีขอนไม้ท่อนใหญ่วางผาดอยู่ระหว่างกลางก็ตาม

                  ลมพัดปริวสะไหวทำให้เส้นผมหยิกหนาฟูหลายเส้นสะบัดไปตามแรง ไวโอเล็ตคิดอย่างจริงจังว่าคงไม่ไปต่อแล้ว ไปก็คงไม่ได้อะไร  และถึงแม้จะเจอพ่อ เขาก็คงจะไม่กลับมาอยู่ดี 

                 เด็กสาวรู้สึกอยากกลับบ้านเต็มทน ไปซุกตัวอยู่ในผ้าห่มหนา ๆ  อิงไออุ่นจากเตาผิง  ซดซุปร้อน ๆ กับแม่  ในภาวะอากาที่หนาวเย็นเช่นเวลานี้ ทั้งหมดเคยทำให้เธอมีความสุขไม่ใช่หรือ

                 เมื่อคิดได้ดังนั้นและเตรียมจะหันหลังกลับ  ไอ้เจ้า สโนฟลัฟ ก็วิ่งอย่างหัวซุกหัวซุน ถ้าหัวของม้าจะเรียกอย่างนั้นได้หนะนะ  มันวิ่งไปตามขอนไม้ที่สั่นสะเทือนตามแรง เธอถอนหายใจ ที่ตามออกมาด้วยไอเย็น ๆ

เด็กสาวขนตาลุกชัน และจำใจต้องตามสโนฟลัฟ " เข้าไปด้วย " ที่เรียกอย่างนั้นเป็นเพราะว่าอีกฝากหนึ่งของหน้าผาเป็นเหมือน .. เอ่อ เหมือน .  ถ้ำขนาดใหญ่  

                เมื่อเดินเข้ามาเท้าของเธอก็ได้สัมผัสกับหญ้าเขียวชอุ่ม มีดอกไม้ต้นไม้ นานาชนิด ที่นี่งดงามกว่าฟาร์มที่บ้านเธอเสียอีก แต่มันก็คล้าย ๆ  .  คล้ายกันมาก ที่นี่สวยจนเด็กสาวรู้สึกว่าไม่น่าคิดจะหันหลังกลับบ้านเลย แค่ได้มาที่นี่ก็ดูเหมือนความทุกข์จะปลดปล่อยไปได้บ้าง

               ไวโอเล็ตพึ่งตระหนักได้ว่าอากาศที่นี่อุ่นกว่าข้างนอกมากจนเธอสามารถถอดเสื้อโค้ดที่เปรอะเปื้อน

ไปด้วยขยะต่าง ๆ ออกได้           

                หลังจากนั้นเด็กสาวจึงเดินชม ..  ถ้ำ  ( หรือป่ากันแน่นะ ) ไปเรื่อย ๆจน เธอไม่ทันได้นึกว่าจะหาทางกลับไปบ้านได้อย่างไร ทางที่เข้ามาในตอนแรกก็ไม่เห็นจะมีนี่นา ไวโอเล็ตเขกหัวตัวเองหนึ่งทีก็รู้สึกได้ว่าไม่ได้เป็นเพียงแค่ความฝันอย่างแน่นอน

                 ไม่เกินห้านาทีพอดิบพอดีไวโอเล็ตก็ได้ยินเสียงร้องแปลก ๆ    เป็นเสียงที่ฟังอยากมาก เพียงแต่เธอสาบานได้เลยว่ามันไม่เหมือนเสียงมนุษย์แม้แต่นิด

           " ช่วยด้วย !! "  

  กราบเรียนคุณแม่วิโอล่าผู้เป็นที่รัก

   ก่อนอื่นหนูต้องขอโทษคุณแม่ด้วยนะคะ ที่ออกจากบ้านไปโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวอะไรเลย เพราะหนูรู้ว่าถ้าขอ แม่คงไม่อนุญาตแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ  หนูจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง หนูสัญญา  รักแม่นะคะ

                                                                                                                                                                                ขอโทษอีกครั้ง 

                                                                                                                                       รัก xxx

                                                               ไวโอเล็ต                                                                                                                                                                                          

     น้ำตาใส ๆ ไหลรินออกมาจากเบ้าตาสีน้ำตาลอันสั่นคลอนของวิโอล่า ซึ่งมีส่วนคล้ายกับนัยน์ตาอันอ่อนโยนของไวโอเล็ตลูกสาวผู้เป็นที่รักไม่มีผิดเหมือนกับถอดแบบกันมาทีเดียว  แต่เธอก็คงรู้ดีกว่าใครว่า ลูกสาวคนนั้น คงจะไม่คิดเปลี่ยนใจอะไรง่าย ๆ

               นิสัยแบบนี้มันทำให้เธอคิดถึง แม็กคาร็อบ ที่เดินออกจากบ้านนี้ไปเหมือนกัน ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คือ รอ .... รอว่าสักวันทั้งสองคนที่เธอรักจะกลับมาและอยู่ด้วยกันภายในบ้านหลังเล็ก ๆ หลังนี้อีกสัก ... ครั้ง

               ย้อนกลับมาหาไวโอเล็ต เธอก็รู้ตัวดีเหมือนกัน ว่ามันไม่ถูก และผิดมาก ๆ ที่จะทำให้แม่เสียใจไม่น้อยไปกว่าการที่พ่อออกจากบ้าน ด้วยการตามหาเขาเองคนเดียว เพียงลำพังกับม้าตัวหนึ่งซึ่งคงจะช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย ใช่ .. เธอรู้ตัวเองดี แต่อย่างน้อย อย่างน้อยที่สุด เธออยากทำอะไรสักอย่างบ้างเพื่อครอบครัว  ครอบครัวที่เคยมีความสุขด้วยกัน และได้ไปเดินเล่นด้วยกัน

              หลังจากการเดินทางข้ามคืน และอาศัยผลไม้ข้างทางรับประทานไปเพื่อประทังความหิวโหย ไวโอเล็ตก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าผาแห่งหนึ่ง คิดแล้วมันก็เจ็บแปลบ เจ็บ .. เจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว เมื่อครั้งยังเยาว์วัย พ่อเคยบอกกับเธออย่างห่วงใยว่าอย่าไปเดินเล่นที่หน้าผาถ้าไม่มีผู้ใหญ่ที่ไว้ใจตามไปด้วยเพราะเธอเกือบจะตกลงไปตายแล้วมากกว่าหนึ่งครั้งถ้าไม่ได้ " เขาคนนั้น " ไปช่วย  

               ขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ ๆ หน้าผาแห่งนั้น  เด็กสาวก็รู้สึกเสียววาบขึ้นมาทันที ความสูงของมันมากจนไม่อาจจะบรรยายได้ในหน้ากระดาษนี้ คงจะต้องใช้กระดาษเป็นสิบ ๆ หน้า เพื่อจะบรรยายถึงความสูงของหน้าผาที่ไวโอเล็ตไปเหยียบย่ำในวันนั้น 

                อย่างไรก็ตาม หน้าผาแห่งนี้สูงพอที่จะทำให้เธอลังเลได้ถึงแม้จะมีขอนไม้ท่อนใหญ่วางผาดอยู่ระหว่างกลางก็ตาม

                  ลมพัดปริวสะไหวทำให้เส้นผมหยิกหนาฟูหลายเส้นสะบัดไปตามแรง ไวโอเล็ตคิดอย่างจริงจังว่าคงไม่ไปต่อแล้ว ไปก็คงไม่ได้อะไร  และถึงแม้จะเจอพ่อ เขาก็คงจะไม่กลับมาอยู่ดี 

                 เด็กสาวรู้สึกอยากกลับบ้านเต็มทน ไปซุกตัวอยู่ในผ้าห่มหนา ๆ  อิงไออุ่นจากเตาผิง  ซดซุปร้อน ๆ กับแม่  ในภาวะอากาที่หนาวเย็นเช่นเวลานี้ ทั้งหมดเคยทำให้เธอมีความสุขไม่ใช่หรือ

                 เมื่อคิดได้ดังนั้นและเตรียมจะหันหลังกลับ  ไอ้เจ้า สโนฟลัฟ ก็วิ่งอย่างหัวซุกหัวซุน ถ้าหัวของม้าจะเรียกอย่างนั้นได้หนะนะ  มันวิ่งไปตามขอนไม้ที่สั่นสะเทือนตามแรง เธอถอนหายใจ ที่ตามออกมาด้วยไอเย็น ๆ

เด็กสาวขนตาลุกชัน และจำใจต้องตามสโนฟลัฟ " เข้าไปด้วย " ที่เรียกอย่างนั้นเป็นเพราะว่าอีกฝากหนึ่งของหน้าผาเป็นเหมือน .. เอ่อ เหมือน .  ถ้ำขนาดใหญ่  

                เมื่อเดินเข้ามาเท้าของเธอก็ได้สัมผัสกับหญ้าเขียวชอุ่ม มีดอกไม้ต้นไม้ นานาชนิด ที่นี่งดงามกว่าฟาร์มที่บ้านเธอเสียอีก แต่มันก็คล้าย ๆ  .  คล้ายกันมาก ที่นี่สวยจนเด็กสาวรู้สึกว่าไม่น่าคิดจะหันหลังกลับบ้านเลย แค่ได้มาที่นี่ก็ดูเหมือนความทุกข์จะปลดปล่อยไปได้บ้าง

               ไวโอเล็ตพึ่งตระหนักได้ว่าอากาศที่นี่อุ่นกว่าข้างนอกมากจนเธอสามารถถอดเสื้อโค้ดที่เปรอะเปื้อน

ไปด้วยขยะต่าง ๆ ออกได้           

                หลังจากนั้นเด็กสาวจึงเดินชม ..  ถ้ำ  ( หรือป่ากันแน่นะ ) ไปเรื่อย ๆจน เธอไม่ทันได้นึกว่าจะหาทางกลับไปบ้านได้อย่างไร ทางที่เข้ามาในตอนแรกก็ไม่เห็นจะมีนี่นา ไวโอเล็ตเขกหัวตัวเองหนึ่งทีก็รู้สึกได้ว่าไม่ได้เป็นเพียงแค่ความฝันอย่างแน่นอน

                 ไม่เกินห้านาทีพอดิบพอดีไวโอเล็ตก็ได้ยินเสียงร้องแปลก ๆ    เป็นเสียงที่ฟังอยากมาก เพียงแต่เธอสาบานได้เลยว่ามันไม่เหมือนเสียงมนุษย์แม้แต่นิด

           " ช่วยด้วย !! "  

         

  เดี๋ยวจะมาอัพต่อนะคะ .. ช่วยติ - ชมด้วย ขอบคุณค่ะ ลองเดาดูนะคะ ว่าเป็นเสียงของใคร ..