รักใสใสของยัยมาดทอม

ลำดับตอนที่ #5 : พี่น้องกัน

"ทำอะไรกันน่ะพี่เร น่าน" ริบบิ้นพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังมาก
"ว่าไงนะไอ้ตัวซวยเนี่ยพี่ริบบิ้นเหรอ"ฉันก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังไม่แพ้กัน
"แล้วยัยทอมนี่เพื่อนในห้องริบบิ้นเหรอ"ไอ้ตัวซวยก็พูดเหมือนกัน
"ใช่ทั้ง 2 คำถามแหละค่ะ"
"ว่าไงนะ"ฉันกับไอ้ตัวซวยพูดขึ้นพร้อมกัน
"นี่ริบบิ้นน้องหาเพื่อนที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเหรอ"
"อ้าวพูดงี้ก็สวยดิ่"
"ฉันไม่สวยฉันหล่อตะหากเฟ้ยยัยทอม"
"หลงตัวเอง"
"ทำไม ถึงฉันจะหลงตัวเองก็ไม่เกี่ยวไรกับเธอนี่"
"เหอะฉันก็ไม่อยากจะยุ่งกับนายเหมือนกันแหละ"
"ทำไม"
"แล้วจะทำไม"
"ทำไมล่ะ"
แล้วฉันก็จะเงื้อมือต่อยไอ้ตัวซวยอีก
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"ริบบิ้นตะโกนมาด้วยเสียงอันดังสุดขีด
"ทะเลอะ กันอยู่ได้ ทำไมต้องทะเลอะกันด้วยนี่ก็พี่ชายริบบิ้น ส่วนนี่ก็เพื่อนใหม่ริบบิ้น"
"เหอะ" ฉันกับไอ้ตัวซวยร้องออกมาพร้อมกัน
"หยุดทะเลอะกันได้แล้วค่ะ ไปที่โต๊ะกันดีกว่า"

ถึงที่โต๊ะ
"เฮ้ยทำไมไปกันนานจัง...เฮ้ยนั่นมันไอ้ตัวซวยที่ชนแกเมื่อวานนี่หว่าน่านแล้วทำไมมาด้วยกันได้อ่ะ"ฝนถามอย่างประหลาดใจ
"ก็ไม่อยากให้มาด้วยนักหรอก..."ฉันตอบไปอย่างเสียอารมณ์
"นี่พี่เร พี่ชายริบบิ้นจ๊ะฝน"
"หาว่าไงนะ"ฝนพูดพร้อมกับทำตาโต
"ไม่ว่าไงหรอกของจริงเลยแหละ"
"อะแฮ่มสาวๆคุยไรกันอยู่ อ้าวเรมาอยู่นี่เอง"พี่ไมค์พี่ของฉันพูดพร้อมกับเดินยิ้มกว้างมาทางโต๊ะของพวกเราโดยมีพี่บาสแฟนของฝนเดินมาด้วย
"แล้วนี่ใครอ่ะ"ไอ้พี่ชายผู้ไม่รักษามารยาทของฉันพูดพร้อมกับเอามือชี้ไปที่ริบบิ้น
"นี่ริบบิ้นน้องของไอ้ตัวซ...เอ้ยพี่.เรน่ะ"กว่าฉันจะพูดคำว่า พี่เร ออกมาได้นะยากมากๆเลย
"อ๋อน้องไอ้เรเองเหรอน่ารักดีนิ่จีบดีกว่าว่ะ"ไอ้พี่ชายของฉันพูดออกมาด้วยเสียงที่ดังพอที่จะได้ยินกันทั้งโรงอาหารด้วยหน้าตาที่เฉ้ยเฉย
"เฮ้ยไอ้คุณพี่ริบบินเค้าก็อยู่นี่นะ"
"เป็นไรไปเล่าไม่เห็นต้องอายเลย"
"เฮ่อพี่หนอพี่"

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
"เฮ้ยกริ๊งแล้วเข้าห้องเรียนกันไปไอ้บาสไอ้เร...พี่ไปก่อนนะไอ้น่านไอ้ฝนแล้วก็น้องริบบิ้นคนสวย"
"จ้ารีบๆไปเลย"
"พวกเราก็เข้าห้องเรียนกันเหอะ"

หนึ่งเดือนต่อมา
ทุกครั้งที่ฉันเจอไอ้พี่เรก็เป็นต้องทะเลอะกันทุกครั้ง แล้วก็ดูเหมือนว่าไอ้พี่ชายฉันกับริบบิ้นก็จะตกลงเป็นแฟนกันแล้ว อย่างนี้ก็แสดงว่าฉันต้องเข้าใกล้นายนั่นไปอีกระดับหนึ่งงั้นเหรอ โอไม่นะ
จนถึงวันนี้
หน้าเสาร์ธง
"สวัสดีค่ะนักเรียนวันนี้จะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากญี่ปุ่นเราจะมาแนะนำให้รู้จักกันนะค่ะ"
"ซารินะจังเชิญขึ้นมาเลยจ๊ะ...ซารินะเค้าพูดและฟังภาษาไทยได้น่ะจ๊ะ"
inใจน่าน"ซารินะ ซารินะ ชื่อคุ้นๆว่ะ"
แล้วก็เป็นเวลาเดียวกับที่ซารินะขึ้นมาบนเวที
"ซารินะจัง"ฉันพูดโพล่งออกมาด้วยความตกใจ
"เฮ้ยไอ้น่านเป็นไรว่ะ"
"นั่นสิน่านเธอเป็นไรอ่ะ"
"อ๋อเปล่าๆไม่ได้เป็นไรเลย"
"ไม่ได้เป็นไรแล้วเรียกชื่อซารินะจังทำไมล่ะ"
"ไม่มีไรหรอกน่า"
"เอาเหอะไม่มีไรก็ไม่มีไร"
"นักเรียนค่ะนี่คือซารินะจังนะค่ะเค้าจะมาอยู่กับเรา 1 เดือนเต็มเลยนะคะก็ขอให้นักเรียนดูแลเค้าให้ดีด้วยนะ แล้วที่อาจารย์ได้จับฉลากแล้วซารินะต้องไปอยู่ห้องม.5/5จ๊ะ"
พออาจารย์พูดจบเพื่อนๆให้ห้องม.5/5ของฉันก็ร้องไชโยปรบมือดีใจกันยกใหญ่
"นักเรียนเข้าห้องได้จ๊ะ"