คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่อง
ความรักไม่มีขอบเขต ความรักไม่มีเส้นพรมแดนกั้นขวางไม่แบ่งชนชั้นวรรณะแค่คนสองคน
มีใจให้กันก็เกินพอแล้ว
โครม! โอ๊ย! 
เกิดเสียงวัตถุบางอย่างกระแทกเข้ากับโต๊ะอย่างแรงตามมาด้ยวเสียงร้องของเด็กชายคนหนึ่ง
"โถ่เจ้าโต๊ะเฮ็งซวยนี่ทำไมไม่หลีกนะคนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย"
เด็กชายคนหนึ่งผู้ทีหน้าตาในเกณใช้ได้ผมดำสั้นสีน้ำตาลสูง165 ซม. วิ่งออกจากบ้านอย่างเร่งรีบ
"นี่ลูกระวังหน่อยซิเดือนนี้ลูกทำข้าวของพังไป 6 ชิ้นแล้วนะ"
ผู้เป้นแม่พูดอย่างหงุดหงิด
"ถ้ารีบนักคราวหลังก็รีบตื่นแต่เช้าซิ""นอนกินบ้านกินเมืองอยู่ได้"
พี่สาวสองคนช่วยเสริม เด็กหนุ่มกล่าวลาทุกคนในบ้านแล้ววิ่งไปที่ถนนโบกรถประจำทางสาย 1
แล้วกระโดดเข้าไปในรถทั้งที่รถยังไม่จอดสนิดด้วยซ้ำ
"สายประจำเลยนะคิง" แจ็คผู้ทำหน้าที่เก็บค่าโดยสารแซวอ่างที่เมื่อก่อนเคยทำเป็นประจำ
ทุกวัน
"ผมก็รีบแล้วนะไม่รู้ทำไมยังสายทุกที" คิงตอบอย่างหน้าชื่นตาบาน
"วันนี้เปิดเรียนวันแรกใช่ไหมคิง" แจ็คถามพลางรับเงินจากคิง
"ก็ใช่นะ"คิงตอบแล้วส่งเงินให้
"ดีนะนายนี่สายตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนเลย ปีสองแล้วนะแต่นิสัยยังเหมือนเดิมเปี๊ยบเลย"
แจ็คพูดพลางหัวเราะอย่างสบายใจ
"โหให้พรกันแต่เช้าเลยนะ" คิงพูดขึ้น
"เอาเป้นว่าโชคดีวันเปิดเรียนไหม่แล้วกันนะ"
แจ็คพูดพลางเดินจากไปประจำที่ข้างประตูทางขึ้นรถ ไม่กี่นาทีต่อมารถก็หยุดลงหน้าสถานที่แห่งหนึ่ง
ที่มีสภาพค้อนข้างทรุดโทรมเอาการแต่อาคารที่มีอยู่กลับยังคงสภาพไว้ได้อย่างน่าประหลาดใจ
ราวกับว่ามันไม่ได้คงอยู่ได้ด้วยตนเอง ที่รั่วด้านนอกมีข้อความเขียนไว้ว่า
"ดินแดนแห่งนักปราชญ์และนักต่อสู้"
ถัดไปเป็นชื่อสถานที่นี้ ใช่มันคือโรงเรียนมหาเวทซึ่งเป็นหนึ่งในเจ็ดโรงที่แข็งแกร่งที่ด้านเวทมนต์และการต่อสู้
คิงเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกับคนอื่นๆแต่รอบข้างดูไม่ค่อยจะคึกคักนักคงเป้นเพราะว่าคนอื่นส่านมากเขาเข้าห้องเรียนกันหมดแล้วมั้ง
"คิง" เด้กชายวัยเดียวกับคิงตะโกนเรียกเขาจากด้านหลังในขณะที่กำลังพยายามจะวิ่งให้ทันคิง
"เอ้า ไซทอล สงสัยวันนี้ลางไม่ดีอีกแน่พบนายคนแรกเลย"
คิงตอบกลับไปอย่างกอนพระบาทจนไซทอนทำตาดุใส่
"เชื่อแล้วนายนี่ปากเสียจริงๆถ้าไม่ใช่เพื่อนกันป่านนี้นายได้ไปนอนหงายบนพื้นถนนแล้ว"
ไซทอลสวน
"ล้อเล่นนะทำเป็นซีเรียสเป็นคนแก่ไปได้"คิงพูดพลางหัวเราะ
ทั้งสองเดินขึ้นไปบนอาคารเรียนหลังเก่าๆ หลังหนึ่งที่ตั้งกระห่านเด่นชัดให้เห็นแต่ไกล
"หวัดดีไซทอล คิง " ดิลูทผู้มีฉายาเสือเย็นทักทั้งสองอย่างดีใจ
"หวัดดีดิลูท" คิงตอบกลับไปส่วนไซทอลก็พยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ
"นายสูงขึนแยะเลยนะคิง" เคิร์ฟเด็กชายร่างใหญ่ทักขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้
"แน่นอนซิครับ ทีถนนยิ่งตัดยิ่งยาวแล้วคนอย่างฉันจะสูงขึ้นบ้างไม่ได้รึไง" คิงตอบ
"แล้วถนนกับความสูงของนายมันเกี่ยวกันตรงไหนเนี่ย" เคิร์ฟพูดอย่างหัวเสียพลางส่ายหน้า
เป็นเชิงปล่อยวาง
" หลีกหน่อยๆ..." โครม! ตึง! " โอ๊ย! "
"ไอ้บ้าออกไปนะ ออกไปซิโถ่เอ๊ย" เด็กหญิงร่างเล็กตะโกนลั่นเมื่อถูกเด็กชายร่างใหญ่กว่า
ล้มทับบนตัวเธออีกทั้งยังกอดเธอไว้อีกต่างหาก
"โกดส์ นายนี่ซุ่มซ่ามได้ถูกเวลาจริงนะ"มิแรคชายผู้เยือกเย็นแต่แฝงไปด้วยอารมณ์ขันแซวขึ้นขณะเดินเข้ามารวมกลุ่ม
"โทษทีๆ ฉันตั่งใจเอ๊ย! ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ" โกดส์พูดขึ้นพลางยิ้มนิดๆ
"ทีหน้าทีหลังนายก็หัดระวังบ้างซิ เห็นไหมทำคนอื่นเดือดร้อนเลย" เด็กหญิงร่างเล็กนามญาญ่า
ลุขึ้นปัดก้นพร้อมกับเทศนาเพื่อนของเธอโทษฐานทะลึ่งไม่เข้าเรื่อง
"คิง! ได้ข่าวว่าตอนปิดเทอมนายไปสร้างรีรกรรมไว้ไม่ใช่เหรอ เล่าให้เราฟังบ้างซิ"
เด็กผู้หญิงน่ารักอ่อนหวานแต่ปากไม่ค่อยจะน่าพิศมัยนักพูดขึ้น
"นี่ใยน้ำแข็งแห้ง ไอ้ฉันอุส่าไม่พูดเรื่องนี้แล้วเชียวดันปากโป้งซะได้"
คิงพูดอย่างฉุนสุดๆขณะทำสายตาดุๆใส่
"ฉันชื่อสโนเบลย๊ะไม่ใช่ยัยน้ำแข็งแห้งที่นายตั้งให้ซะหน่อย แล้วที่สำคัญนายไม่ต้องกลัวว่าฉันจะบอกใครเรื่องที่นายพังกำแพงเพราะกลัวหนูตัวกะเปี๊ยกหรอก"
"ใช่เธอไม่เคยบอกเลย ขอบคุณมาก" คิงพูดฉุนกว่าเก่าขณะที่เพื่อนๆพากันขำเป็นการใหญ่แต่เด็กสาวกลับทำหน้าระรื่นเพราะรู้อยู่ว่าถึงเธอจะทำให้คิงโกรธมากขนาดไหนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เนื่องด้วยคิงเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ได้ดีอย่างเหลือเชื่อทีเดียว แต่เหตุผลข้อนี้สงวนไว้เฉพาะผู้หญิงเท่านั้น
ตลอดสองชั่วโมงที่อาจารยฺ์ผู้ควบคุุมดูแลคิงและเพื่อนๆของเขาพูดเกี่ยวกับการปฏิบัติตามกฎข้อห้ามต่างๆ ของโรงเรียน ซึ่งพวกเขาทั้งหมดก็เคยฟังมาแล้วครั้งหนึ่งตอนเข้าเรียนใหม่ๆ แต่ปีนี้มีกฎข้อหนึ่งที่ติดใจนักเรียนทั้งห้องเป็นขอที่ตั้งขึ้นใหม่และชวนให้ขบคิด นั้นก็คือ "ห้ามนักเรียนเข้าไปในป่าทึบหลังโรงเรียนอย่างเด็ดขาด ผู้ฝ่าฝืนจะมีโทษขั้นหนัก" แต่การลงโทษไม่ใช่ปัญหาเพราะพวกเขาก็ถูกลงโทษเป็นประจำอยู่แล้ว ปัญหาอยู่ที่ว่าทำไมถึงห้าม ในป่านั้นมีอะไร จะเป้นอันตรายไหมถ้าเข้าไปเมื่อถึงประเด็นนี้ยิ่งทำให้พวกอยากลองดีอย่างคิงและเพื่อนๆแล้วก็คงยังมีใครอีกหลานยๆคนอยากรู้คำตอบนี้มากขึ้นแต่ทุกคนก็ยังอยู่ในความสงบ
อาจารย์ใหญ่ให้นักเรียนทุกคนกลับบ้าน เพื่อไปเตรียบข้าวของที่จำเป็นสำหรับการพักอยู่ที่โรงเรียนตลอดหนเ้าร้อนนี้ ทุกคนจะได้รัับอนุญาติให้กลับบ้านได้อาทิตย์ละหนึ่งครั้งแต่ว่าใครจะกลับหรือไม่กลับก็ได้ คิงลาเพื่อนของเขาและก้าวขึ้นรถประจำทางที่จอดรอรับนักเรียน ไซทอลเดินตามหลังเขาไปและนั่งลงข้างๆกับคิง
"ไซทอล นายว่าปีนี้มีเรื่องสนุกให้ทำไหม" คิงฑูดขึ้นขณะมองดูไซทอล
"แน่นอน! มีแน่อย่างน้อยที่สุดก็หนึ่งเรื่องหละ" "ฉันว่ามันคงเป็นเรื่องเดียวกับที่นายกำลังคิดอยู่ ใช่ ไหม" ไซทอลตอบ แล้วทั้งสองก็หัวเราะชอบใจกันยกใหญ่ คิงเบือนสายตาออกไปนอกหน้าต่างรถพลันสายตาของเขาก็เห็นใครคนนึงยืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ในมือถือสมุดบันทึกเล่มเล็กๆอยู่เล่มหนึ่ง ตัวสูงกว่าคิงเล็กน้อย แล้วทันทีที่รถอีกคันสวนทางกับรถที่คิงนั่งอยู่พอตัวรถพ้นไปจากสายตาปรากฎว่าเขาคนนั้นได้หายไปแล้วไม่เหลือแม้ร่องรอย คิงกวาดสายตาหาจนทั่วด้วยความงุนงงแต่ก็ไม่พบเลยคิดเอาเองว่าตัวเองคงจะตาฝาดไป
คิงนอนเอามือกายหน้าฝากพลางนึกถึงผู้หญิงที่เขาเห็นเมื่อตอนเย็น เธอสวยน่ารักมาก เมื่ออยู่ในหมู่ผู้คนดูเธอจะโดดเด่นที่สุด แต่เหมือนกับว่าคนรอบข้่างมองไม่เห็นเธอ ผู้ชายที่เดินผ่านไปผ่านมา ไม่ได้มองมาทางเธอเลยแม้หางตา คิงมั่นใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาดแน่เพราะตอนนั้นสติของเขาตื่นอยู่อย่างเต็มที่ "เราต้องเห็นเธอจริงแน่ๆ"คิงบอกตัวเอง แต่สิ่งที่คิงสงสัยและคิดไม่ตกคือ เธอหายไปได้ยังไงแค่ช่วงรถวิ่งสวนทางกัน คิงคิดอยู่พักใหญ่และในที่สุดเขาก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวเพราะความเพลีย!
"อรุณสวัสครับแม่" คิงกล่าวทักทายแม่ของเขาหลังจากตื่นนอนและทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว
"คิง ลูกเป็นอะไรรึเปล่า ธรรมดาลูกไม่เคยตื่นเช้าเลยนะ" แม่ของคิงถามคิงอย่างสงสัยเพราะตอนนี้มันยังไม่ถึง6โมงเช้าเลยด้วยซ้ำ
" แม่คับผมสบายดี เผอิญวันนี้ผมต้องรีบจัดของคับ "
" ของหรือจ๊ะแม่เตรียมไว้ให้แล้ว ลูกรีบแต่งตัวเข้าดีกว่านานๆทีลูกถึงจะตื่นเช้ากับเขาบ้างเดี๋ยวแม่จะทำอาหารเช้าให้กินนะ" แม่ของคิงพูกอย่างเอาใจแล้วก็เดินไปที่ครัวเพื่อทำอาหารให้คิง
"เออแม่คับพี่เค้าหายไปไหนกันหมดหละคับพ่อก็หายไปด้วย" คิงถามแม่พลางกวาดสายตามองพี่สาวตัวแสบที่ชอบแซวคิงเป็นประจำ
" อ๋อ พี่เขาไปทำงานกันหมดแล้ว บอกแม่ว่ามีงานเยอะต้องรีบไปแต่เช้าส่วนพ่อก็ไปส่งพี่เขาที่ทำงานไงจ๊ะ"แม่ตอบ
" งั้น...ผมก็มีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนไปโรงเรียน ผมต้องใช้เวลาที่มีนี้ให้เป็นประโยชน์ด้วยการ....นอน" คิงพูดพลางทำท่าหาวแล้วเดินโขยกเขยกไปที่ห้องของเขาล้มตัวลงบนเตียงพลางเอามือกายหน้าฝาก แล้วเขาก็นึกถึงเธออีกจนได้
" เธอเป็นใครกันนะ ไม่รู้หละถ้าเธอมีตัวตนอยู่จริงเราต้องพบเขาอีกแน่" คิงบอกตัวเอง
.......แต่เมื่อไหร่เมื่อไหร่ที่เราจะได้พบเขาอีก......คิงคิดพลางเอามือขีดเขียนไปในอากาศ
" มันนานแล้วนะหลายปีอยู่เหมือนกันไม่รู้ว่ามันจะยังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า" " ไม่ซิต้องควบคุมได้แน่ตอนนั้นกับตอนนี้มันผิดกันหนิ" คิงพูดพลางลูบแผลเป็นที่หลังมือด้านขวาที่เขาได้มาจากเหตุการณ์หนึ่งตอนเด็กๆ
ความคิดเห็น