!!--ถึงจะร้ายอย่างไรก็รัก--++

ลำดับตอนที่ #8 : แอบหวาน

ตอนที่ 8

นี่เขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อะไรนุ่มเสียยิ่งกว่าหมอนที่เขาหนุนอยู่ เขาลืมตาขึ้นมาทันที ยัยวินนี่หลับไปเสียแล้วกี่โมงแล้วนา โอ้ยโยนี่เขาหลับไปนานขนาดนี้เชียว สองทุ่มครึ่งแล้ว เขาสปริงตัวขึ้นมานั่งทันทีที่ตื่นเต็มตา ดูยัยนี่หลับก็น่ารักดีแหะ

เขาลุกยืนขึ้นครู่หนึ่ง แล้วก้มตัวช้อนวินนี่อุ้มเข้ามาในวงแขนของเขา พาไปยังห้องนอนชั้นใน

ทำไมเขาเพลียได้ขนาดนี้ ง่วงแล้วขอหลับหน่อยแล้วกัน และแล้วเขาก็หลับไปพร้อมกับคนในอ้อมแขนอย่างสุขารมย์

อากาศยามเช้าตรู่ มันช่างหนาวเหน็บ วันนี้วินนี่ไม่อยากตื่นเลยจริง ๆ มีตุ๊กตาหมีตัวเก่าดูเหมือนมันจะอุ่นขึ้นกว่าเดิมให้วินนี่กอดอย่างนี้ขอหลับต่อหน่อยนะเจ้าตุ๊กตา
 

ต้าร์ตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่ เขาไม่เคยหลับสนิทขนาดนี้ เช้าแล้วหรือนี่ เขาใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าวันนี้เป็นวันอะไร แล้วเขามานอนถึงเตียงนอนได้อย่างไร เขาหันควับไปหาคนใกล้เคียง ที่เอาศีรษะของเธอมาซุกอกหลับ รอยยิ้มปรากฎขึ้นมุมปาก แววตาแพรวระยับ

เขาอยากแกล้งคนในอ้อมแขนของเขาเสียแล้วซิ ก็อยากมานอนหลับอย่างน่ารัก มือที่กอดก่ายเขาเสียแน่น เขารู้สึกอยากจะตื่นขึ้นมาเห็นหน้าเธอทุกเช้า คำถามที่ไม่เคยหาคำตอบให้กับตัวเอง ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนในเช้านี้ ... หวง ห่วง คิดถึง อยากเห็นหน้าทุกวัน หงุดหงิดเมื่อไม่เห็นหน้า รู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นเธอคุยหยอกล้อกับผู้ชายอื่น และ ... ในที่สุด ก็ให้คำตอบตัวเองได้แล้วว่าทำไมคนตรงหน้าถึงมีอิทธิพลกับเขาอย่างไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยทำได้มาก่อน ช่างเธอเถอะถ้าเธออยากมีอาชีพนักข่าวก็ตามใจ วินนี่เธอไม่มีทางหนีฉันพ้นแล้ว เธอต้องเป็นทุกอย่างสำหรับฉัน ฉันต้องเป็นทุกอย่างสำหรับเธอเช่นกัน
 

โอ้ยอะไรหนัก ๆ มาพาดตัวฉันเนี่ย เธอลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย มองไปรอบห้องที่ดูไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ห้องใครเธอมานอนห้องใคร แล้วอะไรมากอดก่ายเธอแถวเอวเนี่ย แขนผู้ชายใคร เธอเงยหน้าขึ้นพรวด สายตาขึ้นไปสบตาคนที่ตื่นเมื่อสักครู่ สายตานั้นพราวระยับ แล้วเธอก็ยิงคำถามที่ไม่คาดคิดใส่เขา

"นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย" จะผิดไหมนะถ้าเธอยังอยากอยู่ในอ้อมแขนเขา ก็เธอไม่เคยได้อบอุ่นมากขนาดนี้มาก่อน

"ราว 7 โมงครึ่ง" อ้อมแขนเขากระชับแน่นที่เอว ดีนะที่เธอตื่นมาไม่ตกใจ

เมื่อวานเธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ขึ้นมานอนที่นี่ได้อย่างไร เธอสำรวจเนื้อตัวเธอ เสื้อผ้ายังอยู่ครบ

"ฉันอุ้มเธอขึ้นมานอนที่นี่เอง เห็นเธอกำลังหลับสบายไม่อยากปลุก แล้วเมื่อคืนนี้ฉันเพลียมากด้วย" เธอและเขาต่างอยู่ในท่าอย่างนั้น สักครู่หนึ่ง

"หิวหรือยังจ๊ะที่รัก" เขาทำเสียงอ่อนหวาน จนหัวใจเธอเต้นแรง และเขาคงรู้สึกได้สังเกตจากรอยยิ้มนั่น

"หิวข้าว เมื่อวานนี้ก็ไม่ได้ทานอะไรเลย แล้วนายล่ะหิวไหม"

"ไม่หิวข้าว ... แต่หิวอย่างอื่น ช่วยหาให้ฉันทานหน่อยสิ" ลูกตาวาววับนั่น แล้วมองเธอเหมือนจะกลืนกินเสียอีก เธอก็เลยทุบแรงรัวไปบนอกของคนที่กอดเธอเอาไว้

"โอ้ยที่รักทำไมเล่นกันแบบเจ็บ ๆ ไม่ต้องห่วงหรอกว่าฉันจะทำอะไรเธอ แต่ได้กอดเธอนานกว่านี้ไม่แน่เหมือนกันว่า ฉันจะอดใจไหว"

"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลยฉันจะลงจากเตียงแหละ ห้องน้ำอยู่ไหนฉันจะอาบน้ำ"

"อยู่ทางโน้น จะให้ฉันช่วยอาบน้ำให้ไหมละ" เธอลงจากเตียงแล้ว รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ล็อกห้องน้ำแน่นหนา เธอได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังมาแล้วเสียงพูด

"ไม่มีแม้แต่คิสมอร์นิ่งเลย สงสัยต้องสอนกันใหม่" เธอแจกค้อนส่งไปหาคนบนเตียงทั้งทีอยู่ภายในห้องน้ำแล้ว

คนจอมวางแผนก็ไปอาบน้ำแล้ว จากนั้นเดินเข้าห้องหนังสือไป

เขาลงมาข้างล่างเข้าไปในห้องครัว เห็นวินนี่กำลังสาละวนช่วยป้าชื่นทำกับข้าวอยู่ ถ้าไม่คิดได้ว่ามีป้าชื่นอยู่เขาคงตรงเข้าไปกอดเธอจากข้างหลัง

"ป้าชื่นครับ มีอะไรให้ผู้น้อยทานบ้างครับ วันนี้ผมรู้สึกเป็นเกียรติจังเลย ที่มีเทพธิดาบนฟากฟ้ามาทำอาหารให้ทาน" เทพธิดาสาวรู้ว่าเขาเข้ามาในห้องแต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่ามีเขาอยู่

"วันนี้มีข้าวต้มกุ้ง ของโปรดของคุณหนู" ป้าชื่นตอบ

"อ้าวไม่มีของโปรดให้กับสุดที่รักของผมบ้างหรือไงครับ" คำก็ที่รัก สองคำก็ที่รัก เธอไปเป็นสุดที่รักของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เธอก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร

"มีสิคะคุณหนู คุณวินนี่เธอชอบกินข้าวตังหน้ากุ้งเป็นอาหารเช้า ป้าชื่นเลยรีบทำให้เธออยู่นี่ไงคะ"

"ป้าชื่นนะทำน้ำจิ้มได้น่าอร่อยนะค่ะ"

"อย่าลืมตกมาถึงคนนี้บ้างนะครับ" ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้อง ไปแกล้งวินนี่หน่อยดีกว่า เขาเข้าไปทางด้านหลังเธอ ชะโงกหน้าไปหอมแก้มเธอทั้งสองข้าง แล้วเขาก็เดินผิวปากออกจากห้องไป

แก้มของเธอแดงระเรื่อ บังอาจมาทำอะไรก็ไม่รู้ต่อหน้าป้าชื่น เธอหันกลับมาจะเอาเรื่องเขาแต่เห็นเขาเดินไปไกลแล้ว เลยหันมาทางป้าชื่นเห็นป้ายิ้มอย่างนั้น แล้วอยากตามเขาไปว่าเขาแรง ๆ

บนโต๊ะอาหาร แทนที่ต้าร์จะเป็นคนเอาใจใส่วินนี่มาก ๆ แต่กับเป็นวินนี่ทำ โดยเขาไม่ได้บังคับอะไรเธอเลย

"ต้าร์ค่ะกินนี่หน่อยนะค่ะ วินนี่กับป้าชื่นทำเองเชียวนะค่ะ" เขาเห็นท่าทีของวินนี่แล้วตกใจแกมดีใจ ยามเธอพูดเพราะ ๆ มันหวานจับใจเขาเชียวละ

"ป้าชื่นสงสัยวันนี้ผมคงจะเจริญอาหารเป็นพิเศษ เพราะมีคนเอาใจผม" ที่เธอยอมเอาใจเขาก็เพราะเธออยากกลับบ้านไว ๆ ต่างหากเล่า

"คุณหนูจะออกไปไหนหรือเปล่าค่ะ"

"วันนี้ผมนัดเพื่อน ๆ ไว้ วันนี้ผมต้องไปรับเจ้าคินที่สนามบิน" วินนี่คิดว่าอะไรจะบังเอิญขนาดนี้ วันนี้เธอต้องไปรับพี่ภคินเหมือนกัน

"อะไรกันค่ะ คุณคินจะกลับมาอยู่เมืองไทยแล้วหรือค่ะ"

"ครับป้า กลับมามันคงแต่งงานเลยมั้ง"

"ป้าก็คิดถึงคุณคินเหมือนกันนะคะ วันนี้ไปค้างที่คอนโดใช่ไหมค่ะ"

"ครับผม วันนี้ฉลองกันดึกหน่อย" เขาหันไปหาโทรศัพท์มือถือ แล้วหยิบเครื่องมาเปิดดู

"เอ่อ คุณต้าร์ค่ะเมื่อคืนนี้ คุณศรุตและคุณรินดี้โทรศัพท์มาหาคุณค่ะ" ชื่อหลังทำให้เขาหันไปมองวินนี่ รอดูปฏิกิริยาจากเธอ แต่ไม่มีอะไร

"อืมเดี๋ยวฉันจะโทรหาไอ้เจ้าศรุตแล้วกัน" แต่แทนที่เขาจะโทรศัพท์หลังกินข้าวเสร็จ เขากลับฉุดเธอออกไปข้างนอกบ้านด้วยกัน

หลังจากที่ออกมาจากตัวบ้านได้สัก 5-6 เมตร มือเขาก็เปลี่ยนจากการจับมือเป็นการตวัดเอววินนี่เข้าหาลำตัวเขา จนเธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาเธอยังไม่ได้ทันตั้งตัว ริมฝีปากที่ได้รูปของเขาก็ประทับลงมาบนริมฝีปากของเธอเนิ่นนาน เธอรู้สึกเหมือนถูกสูบวิญญาณออกจากร่าง กว่าเขาจะปล่อยให้ริมฝีปากเธอเป็นอิสระได้ เธอก็อ่อนระทวยยืนไม่อยู่ต้องอาศัยเขาเป็นที่พักพิงเสียแล้ว

"เรากลับกรุงเทพฯกันเถอะ หลังจากที่ฉันไปส่งเธอแล้ว เธอต้องสัญญากับฉันนะว่าจะโทรหาฉันทุกวัน แล้วฉันจะโทรไปหาเธอบ้าง ถึงแม้ไม่ได้เห็นหน้าเธอ ก็ขอให้ได้ยินเสียงบ้างก็ยังดีนะ"

กว่าเธอจะกลับถึงบ้านเพื่อไปเตรียมรับภคิน เธอก็ได้เรียนรู้คนชื่อต้าร์นั้นมีอารมณ์รุนแรงบ้าง อ่อนโยนบ้าง แล้วที่สำคัญเธออ่อนใจไปกับลูกอ้อนของเขาเสียแล้ว