!!--ถึงจะร้ายอย่างไรก็รัก--++

ลำดับตอนที่ #7 : แผนการร้าย แผนการรัก

ตอนที่ 7

เย็นวันเสาร์...

"จักรนายจะไปไหน" มีเสียงดังขึ้นหลังจากที่เขาเข้าใจว่าผู้เป็นนายหลับอยู่ เจ้านายเขานี่หูตาไวเหมือนเดิม

"ไปหาดื่มกาแฟครับ นายเอาสักถ้วยไหม" ที่จริงเขาเข้ามาแอบดูนาย เพราะถูกเพื่อนอีก 2 คนคะยั้นคะยอให้มาจับผิดต้าร์

"เผื่อฉันด้วยแล้วกัน พรุ่งนี้นายก็ไปรับไอ้คินด้วยใช่ไหม" วันนี้เขาคงต้องไม่ได้กลับคอนโดกับเพื่อนแน่ เพราะว่าเขามีแผนไว้ในใจแล้ว หลังจากที่เขาทนมาหลายวัน

"ครับ เรนกับศรุตเขาให้มาบอกนายว่า วันนี้พวกเขาจะไปไหนบ้านของคุณวินนี่ครับ" นายของเขายันตัวลุกขึ้นมา

ถ้าไอ้พวกนั้นมันไปกันแผนฉันก็พังหมดสิ ไม่ละฉันต้องกลับไปก่อนพวกนั้น อุตส่าห์รอวันนี้มานาน แผนชั่วร้ายของนายต้าร์จะสำเร็จหรือไม่ขึ้นอยู่กับเพื่อนเขาแล้ว

"พวกนายจะไปที่นั่นทำไมกันวะ"

"เห็นเรนเขาบอกว่าจะชวนวินนี่ไปรับนายคินด้วย"

'ไอ้พวกนี้ ให้มันได้อย่างนี้สิเว้ย'

"ฉันคงไม่ได้ไปด้วยนะ แล้ววันนี้ฉันขอเลิกงานไปก่อนแล้วกัน นายไม่ต้องตามมาอารักขาฉันหรอก" ว่าแล้วเขาก็รีบเก็บของบนโต๊ะทำงานทันที เซ็งจริง ๆ

หน้าที่ทำงานของวินนี่ วันนี้เธอรีบออกมาจากสำนักงานเช่นเดียวกัน เธอรีบเปิดประตูรถโดยไม่ได้สังเกตอะไรเลย จนกระทั่งเธอหันมาสำรวจดูในรถเพื่อตรวจตรา กลับปะทะสายตาคมที่กำลังกราดดูเธอทั่วตัว

"นี่นายเข้ามาในรถฉันได้ไงเนี่ย" ไม่เห็นเขาตั้งนาน หัวใจเธอทำไมต้องเต้นแรงรัวเพราะสายตานั่น

"ถามโง่ ก็เปิดประตูเข้ามานะสิ รีบสตาร์ทรถเสียสิ ฉันหิวข้าวแล้ว" ตอนนี้เขาชักหิวอย่างอื่นมาด้วย

"นายนี่เผด็จการไม่หายฉันไม่ว่างไปกินข้าวกับนายนะ"

"ทำไมมีนัดหนุ่มที่ไหนเรอะ ถึงไม่มีเวลาว่างกินข้าวกับฉัน" เสียงเขาแบบไม่พอใจสุดขีด ที่คิดว่าเธอมีนัดหนุ่มไหน จนไม่มีเวลาว่างโทรหาเขา กินข้าวกับเขา

"ก็ฉันไม่ชอบกินข้าวกับนาย วันนี้ฉันจะไปช้อปปิ้ง" เธอตอบแบบไม่กลัวเกรงกับอารมณ์ของคนตรงหน้า

"อ้อเธอไม่ชอบ ดี อย่าหาว่าฉันบังคับแล้วกัน ลงมาจากรถเดี๋ยวนี้นะ จะลงมาดี ๆ หรือจะให้ฉันอุ้มลง" เธอต้องยอมลงรถ เพราะไม่อยากเป็นเป้าสายตา

"ว่าง่ายอย่างนี้ดีมาก คราวนี้ไปนั่งฝั่งโน้นแทนฉัน ฉันจะเป็นคนขับรถแทน เข้าใจไหม"

"คนบ้า คนตัณหากลับ"

"ระวังไว้เถอะถ้าฉันตัณหากลับจริง เธอจะไม่รอดพ้นจากน้ำมือฉัน" คราวนี้เธอนั่งเงียบกริบ เขาถือวิสาสะหยิบโน่นหยิบนี่ในรถมาดู รวมทั้งโทรศัพท์มือถือเธอขึ้นมาดู

"นี่นายเอามือถือฉันคืนมานะ"

"เอ้า นึกว่าเธอเป็นใบ้ไปแล้วเสียอีกเห็นนั่งเงียบมาตั้งนาน ฉันเพียงจะดูว่าเธอโทรหาใครบ้าง หลังจากที่ไม่ได้โทรหาฉันเลย"

"นี่นายโกรธฉันใช่ที่ไม่ได้โทรหานายเลย ฉันขอโทษด้วยแล้วกัน" เธอบ้าหรือไงเรื่องอะไรต้องมาขอโทษนายนี่ด้วย

"ดีรู้จักขอโทษก็ดี" หลังจากนั้นเธอกับเขาเงียบกันไปสักครู่หนึ่ง เขาขับรถออกนอกตัวเมืองไปเรื่อย

"นี่นายกำลังพาฉันไปไหน"

"ไม่ได้เอาไปฆ่าแล้วกัน ฉันจะพาเธอไปบ้านฉัน"

"เอ้านายไม่ได้อยู่คอนโดอย่างเดียวหรือไง" ทำไมเธอถึงอยากรู้เรื่องของต้าร์นะ

"ฉันยังมีบ้านอีกหลังหนึ่ง" เธอและเขาเงียบกันไปจนกระทั่งเขาขับรถไปจอดที่หน้าบ้านหลังสีขาวหลังหนึ่ง ที่รายรอบไปด้วยต้นไม้

"ลงจากรถได้แล้ว" เธอและเขาต่างลงกันมา เธอมองบริเวณรอบบ้าน บ้านหลังนี้สวยมากจริง ๆ

มีผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งเดินออกมาจากตัวบ้าน เดินเข้ามาหาเขาทั้งสอง

"หวัดดีคะ คุณหนู วันนี้พาสาวบ้านไหนมาค่ะนี่ หน้าตาสะสวยจริง" หรือคนรักของคุณหนู คุณหนูของป้าไม่เคยพาหญิงสาวที่ไหนมาน่าจะใช่คนรักนั่นแหละ

"หวัดดีจ๊ะป้าชื่น นี่คุณรวิณภาแฟนผมเอง" โดยที่เธอยังไม่ได้ทันตั้งตัว มือเขาก็จับมือทันทีแล้วบีบจนมือเธอแทบจะแหลก

"หวัดดีค่ะป้าชื่น ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ บ้านสวยดีนะคะ"

"คุณหนูนะเป็นผู้ออกแบบเองเชียวละค่ะ วันนี้กินข้าวที่นี่ แล้วค้างที่นี่ด้วยใช่ไหมคะ" คู่นี้สมกันจริง ๆ

"อืม หวังป้าคงกวาดห้องผมให้แล้วนะ ไปกันเถอะที่รัก" เธอยังไม่ทันโต้ตอบอะไรก็ถูกเขาลากขึ้นไปชั้นบนแล้ว

เขาพาหล่อนเข้าไปห้องหนังสือ ดึงหล่อนนั่งบนเก้าอี้บุนวมตัวยาว แล้วเขาก็ทิ้งศีรษะมาหนุนตักฉันเสียเฉย ๆ

"ที่รัก จะไม่พูดอะไรเลยหรือไง แฟนผมเนี่ยเป็นใบ้ไปแล้วหรือนี่"

"นี่ฉันไปเป็นแฟนคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กันนี่" เธอพูดอะไรไม่ออกเพราะเหนื่อยใจกับเขายิ่งนัก ตั้งแต่เขาฉุดกระชากลากถูเธอมาจากที่ทำงาน เขาทำให้ฉัน...

"นี่วินนี่นวดเป็นไหม นวดให้ฉันหน่อยสิ อาทิตย์นี้ฉันเหนื่อย ๆ ฉันนะอยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้าทุกวัน แต่เธอก็ไม่โทรหาฉันบ้างเลย"

โอ้ยนี่เขาพูดอะไรนี่ ทำไมฉันต้องใจสะท้านหวั่นไหว อย่าไปหลงคารมเขาเด็ดขาดเลยนะ เผลอ ๆ เขาอาจหลอกล่อให้เธอทำตามเขาก็ได้

"เมื่อไหร่นายจะพาฉันกลับบ้าน"

"อะไรกันนั่งยังไม่ทันไร จะร้องให้ส่งกลับบ้านแล้ว อยู่กับผมก่อนนะ อยากไปเที่ยวเล่นตรงไหนของบ้านก็เชิญตามสบายเลย อยู่กินข้าวกับผมก่อนนะ"

"ก็ได้" ทำไมฉันต้องใจอ่อนให้นายต้าร์นี่ด้วย แล้วเธอก็ปล่อยเขาหนุนตักเธอไปอย่างนั้น จนเขาหลับสนิทไปในที่สุด
 

เสียงโทรศัพท์มือถือของต้าร์ดังขึ้น แต่เจ้าของยังไม่มีท่าทีที่จะตื่นขึ้นมา เธอเลยจำเป็นต้องรับโทรศัพท์แทน

"สวัสดีค่ะ ขอสายใครค่ะ"

"ไอ้ต้าร์มันอยู่แถวนั้นไหมครับ" ศรุตพูด เขากำลังสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

"คุณต้าร์กำลังหลับอยู่ค่ะ" เฮ้ยไอ้ต้าร์มันพาผู้หญิงไปนอนที่บ้านเว้ย

"ไม่ทราบว่าใครพูดสายอยู่ค่ะ จะได้บอกต้าร์เขาถูก" เธอช่างไม่รู้ว่าทำความเข้าใจผิดให้แก่เพื่อนเขาไปแล้ว

"ผมศรุตครับ งั้นไม่รบกวนแล้วครับ สวัสดีครับ" เขาตัดสายไป เขากำลังงงใครคือผู้หญิงคนนั้น ปกติเพื่อนเขาจะไม่ค่อยปิดบังเรื่องผู้หญิงแต่นี่อะไรพาผู้หญิงไปนอนที่บ้าน เพราะอย่างนี้นี่เองถึงรีบวิ่งกลับบ้าน

ด้านวินนี่นั่งมองดูเขาหลับจนไม่กล้าขยับตัวไปทางไหน และแล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ต้าร์ก็ยังหลับอยู่เหมือนเดิม

"สวัสดีค่ะ ขอสายคุณต้าร์เหรอคะ"

"ใช่ เธอเป็นใครกันนะ" รินดี้ทราบว่าวันนี้ต้าร์อยู่ที่บ้านเลยโทรมาหา แต่ทำไมผู้หญิงที่ไหนมารับโทรศัพท์แทนต้าร์ หรือแฟนใหม่ ไม่มีทางฉันไม่ยอมเสียต้าร์ไปง่ายโดยเด็ดขาด

"ฉันเป็นเพื่อนของต้าร์นะค่ะ พอดีต้าร์เขากำลังพักผ่อนอยู่ เลยไม่ว่างรับโทรศัพท์ ไม่ทราบใครกำลังพูดสายอยู่ค่ะ"

"ฉันรินดี้แฟนเค้าเอง เขาพาเธอไปบ้านงั้นหรือ หุหุ อย่าคิดว่าเธอฉลาดจับต้าร์ได้อยู่หมัดนะ เขานะชอบพาสาวไปที่บ้านเสมอนั่นแหละ" ฉันไม่ยอมหรอกที่จะให้เธอแย่งเขาไปง่าย ๆ

"สงสัยคุณจะเข้าใจผิดไปใหญ่ ไว้ฉันจะบอกต้าร์ให้แล้วกันนะค่ะ ถ้าเขาตื่นขึ้นมา ว่าคุณโทรมา" เธอตัดสายแล้วปิดโทรศัพท์เขาทันที เสน่ห์แรงจริงเลย นะนายตัวร้าย