!!--ถึงจะร้ายอย่างไรก็รัก--++

ลำดับตอนที่ #5 : คำถามที่แทงใจดำ

ตอนที่ 5

"นายภคินมันจะกลับมาเมื่อไหร่วะ นายรู้ไหมต้าร์" ทุกคนต่างคิดถึงภคินกันทั้งหมด เพราะทั้งหมดต่างเป็นเพื่อนที่ยอมตายเพื่อเพื่อนได้ ขาดภคินก็ขาดหัวแรงคนสำคัญ

"เห็นว่ามันจะกลับมาอยู่เมืองไทยเลยเดือนหน้า"

"มันจะกลับมาแล้วแต่งงานเลยหรือเปล่า มีใครเคยเห็นคู่หมั้นมันหรือเปล่าวะ" ศเรนทรถาม

"จะมีใครเคยเห็น มันเล่นอุบเงียบไว้คนเดียว แม้แต่รูปมันยังเก็บเงียบ ก็น่าเหลือเชื่อนะที่มันจะแต่งงานก่อนเพื่อน แต่ฉันคนที่น่าจะแต่งก่อนคือไอ้เจ้าต้าร์มันเสียมากกว่า" จักรหันไปแซวเจ้านายบ้าง

"เฮ้ยจะให้ฉันแต่งกับใคร แต่งกะผีหรือไง แฟนก็ยังไม่มี" ตอนนี้เขากำลังคิดถึงวินนี่ พยายามที่สลัดความคิดนี้ทิ้งไปซะ ก็ยังทำไม่ได้เสียที

"สาวคั่วอยู่ตอนนี้ไง รินดี้หรือมีแฟนใหม่วะ" พวกเพื่อนของเขาเชื่อว่าคงเป็นคำตอบข้อหลังมากกว่า

"อย่างยัยรินดี้ฉันไม่เสียเวลาด้วยหรอก ฉันเข้าห้องน้ำก่อนเว้ย" เขาแอบหยิบโทรศัพท์มือถือออกไปด้วย

กดเบอร์มือถือไปยังหมายเลขวินนี่ทันทีที่พ้นสายตาของเพื่อนเขา ทำไมยัยนั่นไม่เปิดเครื่องวะ

"เฮ้ยไอ้ต้าร์ได้เวลาประชุมแล้ว"

นอกห้องประชุมใหญ่ เขาทั้งสี่คนเป็นที่ดึงดูดสายตาพนักงานสาว ๆ ได้เป็นอย่างดี

"วันนี้พวกเรามีโปรแกรมไปไหนหรือเปล่า" ศเรนทรถามขึ้น

"ไม่มีอะไรนี่" ทุกคนตอบพร้อมกัน

"ฉันว่าพวกเราแวะไปหายัยวินนี่ที่บ้านกันดีกว่า ฉันอยากรู้จักบ้านยัยนั่น"

"นี่นายฉันถามจริงเหอะวะ ทำไมนายถึงอยากให้ยัยวินนี่เข้ามาเป็นเพื่อนพวกเรานักหนา" ต้าร์ถามขึ้นมา

"ฉันอยากแกล้งนายมั้ง นายเป็นพวกเกลียดนักข่าวนี่หว่า" ศเรนทรยักคิ้ว หลิ่วตาใส่ตาร์

"ไปก็ไปเว้ย หรือต้าร์นายจะกลับบ้านไปก่อน พวกฉันก็ไม่ว่านายหรอก" ศรุตตอบ

"ได้ไง ไปไหนก็ไปกันโว้ย พวกเรามันขาดคนใดคนหนึ่งได้ไง"

กว่าพวกเขาจะไปถึงบ้านวินนี่ก็หกโมงเย็นกว่า ปรากฎว่าวินนี่ไม่อยู่บ้าน

'ยัยวินนี่ไปไหน โทรศัพท์มือถือก็ไม่เปิด โถ่โว้ยทำไมหงุดหงิดเพราะยัยนี่อีกแล้ว'

เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะการทำงานของวินนี่ เธอเดินไปที่นั่นแล้วยกหูขึ้น

"สวัสดีค่ะ วินนี่พูดสายอยู่ค่ะ"

"หวัดดีจ๊ะ วินนี่กำลังทำอะไรอยู่ครับ"

"พี่คิน นี่โทรมาดึกเลยนะค่ะ ดีนะที่วินนี่ไม่ได้หลับไปแล้ว ไม่งั้นวินได้ด่าพี่คินดังไปสามบ้านแปดบ้าน"

"แล้วทำอะไรอยู่ถึงไม่นอน หรือกำลังรอโทรศัพท์หนุ่ม ๆ ที่ตามจีบ" ว้าย ... พี่คินพูดอย่างนี้ทำให้นึกถึงโทรศัพท์มือถือของเราที่ตอนนี้มันยังวางอยู่ในกระเป๋า

"ทำงานอยู่สิพี่คิน ก็คนอยู่คนเดียวจะให้ทำอะไร ไม่มีคนหาเลี้ยงนี่"

"พี่หาเลี้ยงเอง บอกแล้วก็ไม่เชื่อ"

เธอกับเขาหมั้นกันเพราะผู้ใหญ่น้าของวินนี่กับแม่ของพี่คินเป็นเพื่อนกัน ทั้งเธอและพี่คินไม่มีญาติที่ไหนแล้ว น้าของวินนี่เป็นห่วง ก็เลยจับเธอกับพี่คินมาหมั้นกันซะ แต่พวกเราก็ตกลงกันว่า ถ้าต่างคนต่างแฟนแล้วก็ขอยกเลิกหมั้นกัน และเพราะความบังเอิญสวรรค์มันบันดาลหรือไงก็ไม่ทราบ กลุ่มเพื่อนของพี่คินคือกลุ่มนายต้าร์นี่เอง แต่เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ ว่ากำลังเกิดเหตุยุ่งยากขึ้น เพราะความเป็นเพื่อนนี่แหละ

"พี่คินอย่ามาหวานให้ยากเลย วินนี่ไม่ลงคารมพี่ง่าย ๆ หรอก เอาไปไว้หว่านเสน่ห์สาว ๆ เถอะ"

"อืมจำไว้ อย่ามาอกหักเพราะพี่แล้วกัน พี่โทรมาบอกเพียงว่าพี่เลื่อนกำหนดกลับแล้ว วันอาทิตย์หน้าพี่จะกลับเมืองไทยแล้ว พี่อยากให้วินนี่ไปรับพี่ที่สนามบิน แล้วเพื่อนพี่ก็จะไปด้วย จะได้รู้จักกันไว้"

"เซอร์ไพรส์มากเลย วันอาทิตย์หน้าจริงเหรอ"

เขาทั้งสองคุยกันสักครู่หนึ่งก็วางสายไป นัดแนะเรื่องการไปรับเขาที่สนามบิน วินนี่หลังจากที่ได้วางสายจากคู่หมั้น เธอก็เปิดดูโทรศัพท์มือถือเป็นครั้งแรกของวันนั้น แล้วก็หลับไป

ห้องกว้างใหญ่ภายในคอนโดหรู หลังจากที่พวกต้าร์ได้กลับมาถึงคอนโดแล้ว ก็หันมากินเลี้ยงกันจนต่างคนต่างเมาหลับกันไป คนเดียวที่ไม่ยอมกินอะไรเลย คงจะเป็นต้าร์ นั่งเหม่อมองไปหน้าต่างที่ยาวจนสุดเพดาน ทิวทัศน์เวลากลางคืนไม่อาจทำให้เขาใจสงบลงได้

"เมื่อคืนพวกนายหลับ ไอ้คินมันโทรมาบอกว่าจะกลับวันอาทิตย์บอกให้พวกนายไปรับด้วย"

"แล้วนายจะรีบไปไหนวะต้าร์ วันนี้เราต้องไปที่ปราจีนนี่หว่า ถ้าไม่ใช่เรื่องงานฉันจะควงสาวไปเที่ยวด้วยสักคน" เพื่อนเข้าทักเมื่อเห็นเขารีบเข้าห้องน้ำ

"เอาไปด้วยได้แต่ห้ามทำให้เสียงาน" ต้าร์บอก

"เออ คนบ้างาน" เช้านี้เขาปวดหัวกันทั้งหมด เมื่อคืนนี้ดื่มหนักไปหน่อย

เสียงโทรศัพท์มือถือของต้าร์ที่อยู่บนเก้าอี้ยาวดังขึ้น โดยเจ้าของยังอาบน้ำอยู่

"เบอร์มือถือใครว่ะไม่คุ้น สาว ๆ ของไอ้ต้าร์หรือเปล่าวะ" ศเรนทรผู้ที่อยู่ใกล้โทรศัพท์ หยิบขึ้นมาดู

"ฮัลโหลหวัดดีครับ โทรมาต้าร์เหรอครับ"

ปลายสายเงียบไปสักครู่หนึ่ง จนศเรนทรคิดว่า คงโทรผิด

"หวัดดีค่ะ ขอสายคุณต้าร์หน่อยคะ" วะ ทำไมเสียงมันคุ้นยังไงไม่รู้

"ไอ้ต้าร์มันกำลังอาบน้ำอยู่ครับ ครู่หนึ่งค่อยโทรมาใหม่ ไม่ทราบว่าใครโทรมาครับ"

"เอ่อ ... ไม่เป็นไรคะ งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ" วินนี่รีบวางโทรศัพท์ทันที กลัวว่าศเรนทรจะจำได้ว่าเสียงใคร

"เดี๋ยวนี้ไอ้ต้านี่มีสาวเยอะวะ โทรมาจีบได้ทุกวัน น่าจะแบ่งปันเสน่ห์ให้เพื่อนบ้าง" ศเรนทรพึมพำ

"กำลังนินทาอะไรฉันอยู่วะไอ้เรน" ต้าร์ออกมาจากห้องน้ำพอดี

"ก็ฉันกำลังอิจฉาแก ที่เมื่อกี้นี้มีสาวที่ไหนไม่รู้โทรมาหาแก"

"ใครวะ บอกหรือเปล่า"

"ไม่รู้ไม่ได้บอก แต่ฉันเสียงมันคุ้นอยู่นะ ฉันว่าไหน ๆนายอาบน้ำเสร็จแล้ว นายรอพวกฉันหน่อยเหอะวะ พวกเราขอตัวไปทำภารกิจหน่อย"

ศเรนทรเหมือนแกล้งหยิบเอาโทรศัพท์ต้าร์ติดมือไปด้วย

"เอ้าแล้วปล่อยให้ฉันรอ ดันหยิบโทรศัพท์ฉันไปไอ้หมอนี่" เขาหัวเราะขึ้นอย่างอารมณ์ดี