!!--ถึงจะร้ายอย่างไรก็รัก--++

ลำดับตอนที่ #4 : เดท กับ หัวใจที่หวั่นไหว

ตอนที่ 4

"เธอจะต้องคอยรับฟังคำสั่งฉันทุกอย่าง ห้ามทำอะไรที่ฉันไม่ได้สั่ง"

"นี่คุณฉันไปเป็นคนรับใช้คุณตั้งแต่เมื่อไหร่"

"อ้าว ไหนว่าอยากให้ฉันเป็นเจ้านายมาก ถึงเรียกไม่ได้หยุดปาก"

"เรื่องอะไรฉันต้องรับฟังคำสั่งของคุณ ในเมื่อฉันก็ไม่ต้องการข่าวนั่นแล้ว" เธอเริ่มโมโหแล้ว ก็เขาไม่ชอบหน้าเธอมากออกขนาดนี้ ไม่เข้าใจเขาเอาเสียเลย

"อย่างไรเธอต้องทำตามที่ฉันสั่ง เข้าใจไหม"

วินนี่ก้าวไปข้างหน้าหวัง เพราะเธอโมโหสุดขีด แต่ยังไม่ได้ทำอะไรคนตรงหน้า เธอก็สะดุดขาตนเองล้มลงไปหาอ้อมกอดของต้าร์เสียก่อน

"อะไรนี่ยังไม่ทันไร ชักอยากทำตามข้อตกลงที่ฉันบอกแล้วใช่ไหม"

ต้าร์กำลังยิ้มอย่างเต็มที่ รอยยิ้มนั้นกลับทำให้วินนี่หัวใจเต้นแบบแปลก แล้วแทนที่เขาจะปล่อยคนในอ้อมแขนเขากลับรัดแน่นจนวินนี่เกยอยู่บนตักของเขา เขาก้มหน้าลง แล้วริมฝีปากที่ได้รูปนั้นประทับลงริมฝีปากบอบบางของวินนี่อย่างถนัดถนี่ เขาจูบเธออยู่นานจนพอใจ ถึงได้ถอนริมฝีปาก

"เป็นไงยอมแพ้ฉันแล้วหรือคนเก่ง"

"ปล่อยฉันนะ"

"นี่เบอร์โทรศัพท์ฉัน แล้วเธอต้องโทรหาฉันทุกวัน ห้ามโทรหาใครนอกจากฉัน เข้าใจไหม อ้ออย่าคิดว่าหนีฉันได้ละ เพราะฉันจองตัวเธอแล้ว ว่าเธอต้องเป็นทาสฉัน"

"หึคนเผด็จการ เรื่องอะไรที่ฉันต้องโทรหานาย ฉันไม่ยอมเป็นทาสนายหรอก"

"นี่เธออยากโดนลงโทษในฐานะที่ไม่ฟังคำสั่งฉันใช่ไหม หรือว่าชอบกับการลงโทษ" สายตาของเขาตกลงมาจ้องที่ริมฝีปากที่เขาได้สัมผัสไปเมื่อครู่

"นายนี่บังอาจสิ้นดี" ว่าแล้วเธอก็เอานิ้วมือจิกหมับเขาที่ต้นแขนเขาอย่างแรง

"โอโฮ้ย นี่เล่นกันเจ็บ ๆ เลยนะ ฉันว่าไหนเธอกับฉันก็ต่างหยุดงาน พวกเราไปเที่ยวกันดีกว่า"

เขาไม่รอคำตอบจากเธอ ก็ฉุดกระชากลากแขนเธอออกไปจากบ้านทันที

"นี่นายจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ว่างนะ ฉัน... นัดเพื่อนไว้" เธอต้องหาข้ออ้างเพื่อให้เขาปล่อยเสียที

"แต่ฉันสืบมาว่าวันนี้เธอว่าง ไม่มีธุระที่ไหน เพราะฉะนั้นเธอต้องไปกับฉัน

ระหว่างที่สองคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น พวกเขาไม่สังเกตเสียเลยว่า กำลังมีคนจับจ้องพวกเขาอยู่

คน ๆ นั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"สวัสดีครับ นาย ได้เรื่องแล้วครับ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่นายรัชตะชอบอยู่ครับ แล้วเธอมีอาชีพนักข่าวด้วยครับ .... ครับ ...ครับนาย งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ"

กลางร้านอาหารชื่อดังกลางใจกรุงเทพ

ต้าร์กับวินนี่นั่งรับประทานอาหารอยู่เงียบ ๆ

"นี่เธอจะไม่กินอะไรเลยหรือไง"

"ถ้าเป็นนายจะกินลงหรือไง ก็นายเล่นจ้องฉันเสียขนาดนี้ ฉันอึดอัดเป็นนะ นายก็กิน ๆ ไปสิ" ถ้าเขาจ้องธรรมดา ๆ ฉันอาจจะไม่ใจเต้นรัวขนาดนี้ก็ได้ไหม

"เธอชอบหนังประเภทไหน"

"นี่นายจะพาฉันดูหนังหรือไง"

"ก็ใช่นะสิยายเฉิ่มเอ้ย ว่าไงละชอบหนังประเภทไหน"

"ฉันชื่อวินนี่ ไม่ใช่ชื่อเฉิ่ม ฉันชอบประเภทบู้ล้างผลาญ เอาไว้ดูฉากต่อสู้ จะได้จำเอาไว้มาฆ่าคนแถวนี้"

"ฆ่าใครหวังว่าคงไม่ใช่ฉันนะ เพราะฉันเป็นเจ้านายเธอ เพราะว่าไม่มีทาสที่ไหนเขาฆ่าเจ้านายหรอก" เขาได้รับค้อนจากเธอเป็นวงใหญ่

"ฉันว่าไปดูหนังโรแมนติกดีกว่า ไปกันนะนี่หนังก็ใกล้ฉายแล้วไปกันเถอะ"

หลังจากสี่ทุ่มไปแล้ว ต้าร์ถึงได้นำวินนี่มาส่งที่บ้าน

"เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป เธอคงลืมอะไรไปบางอย่าง" ต้าร์เขายื่นหน้าเข้าไปจนชิด จนได้กลิ่นอายจากตัวเธอ จนคิดอยากแกล้งเธออีก เธอกำลังจะผลักประตูออกไปได้ผล เธอหันกลับมาจนปลายจมูกของต้าร์ฝังบนแก้มนวล ส่งผลให้แก้มนวลนั้นแดงระเรื่อขึ้นมา

"คนฉวยโอกาส" เธอยอมรับว่า เธอไม่เคยสนุกเท่าวันนี้ แต่ไม่ยอมรับกับคนตรงหน้านี้หรอก เพราะเขาชอบบังคับเธออยู่เรื่อย

"ฮึฮึ อย่าลืมฝันถึงผมด้วยนะคราบ แล้วพรุ่งนี้โทรหาผมด้วยนะ" เธอเปิดประตูรถออกไปได้แล้ว วันนี้เขาดีใจที่ตัดสินใจไม่ผิด ใจจริงเขาอยากประทับจูบราตรีสวัสดิ์กับเธอด้วยซ้ำ แต่ไม่เป็นไรโอกาสเขายังมี

เธอเดินรีบเร่งเข้าไปในบ้าน ไม่ยอมเหลียวหลังกับมามองอีก แต่ใบหน้าของเธอก็ยิ่งแดงระเรื่อ เพราะคนอยู่บนรถนั่น ปิดประตูบ้านได้ รีรออยู่ครู่หนึ่งจนเธอได้ยินเสียงติดรถยนต์ จนเสียงรถยนต์จางหายไป

ณ ที่ทำงานของต้าร์ มีคนนั่งอยู่เก้าอี้รับรองแขก อยู่ 3 คน อีกคนหนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ ซึ่งพวกเขาก็คือพวกเพื่อนของต้าร์นั่นเอง ต้าร์กำลังนั่งหมุนปากกาในมือ และสลับกับมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองเป็นระยะ ๆ

"เมื่อวานนี้นายไปไหนมา พวกเราไปหาที่ห้องของนาย แต่นายไม่อยู่" ศเรนทรเริ่มพูดเพราะเจ้าของห้องไม่มีท่าทีอะไรเลยตั้งแต่พวกเขามานั่ง

"ฉันก็ไปเที่ยวมา ทำไมพวกนายมีอะไร" วันนี้เขาเริ่มหงุดหงิดเพราะตั้งแต่เมื่อคืนยัยวินนี่ยังไม่ยอมโทรศัพท์มาหาเขา หรือเธอคิดจะขัดคำสั่งของเขา

"เออ เดี๋ยวนี้ไปเที่ยวแล้วไม่ยอมบอกเพื่อนฝูง ถามนายจักรยังไม่รู้เลยว่านายไปไหน"

"ทำไมฉันอยากจะไปไหนคนเดียวบ้างไม่ได้หรือไง"

"นายไปเที่ยวกะสาวมาหรือไงวะ สาวไหนอะ" ปฏิกิริยาที่ได้รับจากต้าร์คือท่าทีที่เขิน ซึ่งพวกเขาตกใจ เฮ้ยหรือว่าเพื่อนเขาไปกับผู้หญิงที่รักวะ

ก็พวกเขาเคยเห็นท่าทีอย่างนี้จากต้าร์เสียที่ไหน "นายไปกะสาวมาจริง ๆ ด้วย เป็นไงเรียบร้อยลงโรงหรือยังวะ"

"เฮ้ย นายเห็นฉันเป็นไรวะ ไปเที่ยวเฉย ๆ เว้ยจะให้ไปทำอย่างนั้นอย่างเดียวหรือไง"

"ไม่ต้องเขินน่า ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ฉันว่าพวกเราเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า"

ยังไม่มีใครทันพูดอะไร เสียงโทรศัพท์ของนายต้าร์ก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสักครู่หนึ่งแล้วก็วางโทรศัพท์คืนกลับไปที่เดิมอย่างแรง

"เฮ้ย นายไม่รับหรือไง หรือรอโทรศัพท์ใครอยู่ พอไม่ใช่เขาเลยไม่อยากรับวะ" ดูถ้าเพื่อนของเป็นเอามาก มันตกหลุมรักใครวะ ศเรนทรคิด

ทางด้านที่ทำงานของวินนี่ เธอตื่นสายมาก จนเกือบมาทำงานไม่ทัน เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับกว่าจะพักสายตาได้ก็ค่อนสว่าง เข้าทำงานเธอก็ทำงานไม่ได้หยุดได้หย่อน

'วันนี้ต้องตั้งใจทำงานจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่าน งานทำไมมันเยอะขนาดนี้นะ เจ้านายตัวดีสั่งให้คัดลอกบทความลงพิมพ์ด้วย วันนี้จะเสร็จไหม บทความที่ส่งมาก็เพียบ ให้เสร็จในวันพรุ่งนี้ เป็นโปรเจ็กต์ที่ใหญ่จริง ๆ เอางานกลับไปทำบ้านดีกว่า วันนี้ไม่ต้องออกไปไหนกันวันนี้ตอนเย็นกินอาหารที่ร้านป้าตอน 6 โมงครึ่งแล้วกัน' เธอปิดโทรศัพท์มือถือไว้

บริษัทต้าร์

เพื่อนเขานั่งคุยกัน เพื่อนของเขาก็เป็นหุ้นส่วนของบริษัทนี้กันทุกคน รวมทั้งภคินด้วย ทุกคนปรึกษาเรื่องงานไม่มีใครหันมาคุยเรื่องเมื่อวานนี้อีก เขาไม่มีสมาธิทำงานเอาเสียเลย

"เลขานายเตรียมการประชุมยังวะ เราประชุมบ่ายโมงนะ คุยโปรเจ็กต์เรื่องการประมูลราคาที่ดินใกล้กับสวนปทุม ฉันว่างานนี้ยากเพราะบริษัทคู่แข่งให้ราคาไว้สูง" ศรุตพูดปรึกษาเรื่องงาน

"ใครเป็นบริษัทตรงกันข้ามวะ" ต้าร์ถามบ้าง

"ก็ไอ้บริษัทของภาณินนั่นไง" ศเรนทรตอบ

"อะไรกันวะ มันจะเป็นศัตรูพวกเราทุกครั้งทุกเรื่องเลยหรือไง"

"ไอ้ณินขัดใจอะไรกับพวกเรานักหนาวะ ตอนยังอยู่ปีหนึ่งก็ยังเป็นเพื่อนกับพวกเรา ใครรู้บ้างว่ามันขัดใจอะไรกับพวกเรา"

ความเงียบครอบงำไปทั้งกลุ่ม แม้แต่ภคินก็ไม่ทราบเหมือนกันกับพวกเขา