!!--ถึงจะร้ายอย่างไรก็รัก--++

ลำดับตอนที่ #14 : ความหลังของภาณิน

ตอนที่ 14

เสียงรถกระบะแล่นเข้ามาภายในเขตคฤหาสน์หนึ่งในจำนวนหลาย ๆ หลังของภาณิน ผู้เป็นเจ้าของกำลังรอการมาของคนสำคัญของศัตรูของเขาอยู่พอดี ได้เวลาที่เขาจะชำระแค้นทีมีต่อพวกของต้าร์แล้ว เขารอเวลานี้มานานขนาดไหน เขารู้ดี เขาลงไปสั่งการลูกน้องที่กำลังออกจากรถทันที

เขาสั่งให้เอาตัววินนี่ไปห้องใต้ดิน แล้วให้คนเฝ้าสองคน เธอต้องการอะไรก็จัดการไปตามนั้น แต่เก็บของที่เป็นอาวุธได้ในนั้นให้หมด เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีฤทธิมากแค่ไหน

พอเสร็จเขาก็เข้าไปนั่งเก้าอี้ที่ใกล้กับฉากบังทางลงไปใต้ดินเพื่อที่จะโทรศัพท์ทันที

"สวัสดีครับขอสายนายต้าร์หรือเพื่อนต้าร์หน่อยครับ"

"ต้าร์พูดอยู่" ใครโทรมา หรือคนที่จับวินนี่ไปคิดได้ดังนั้น สายตาของต้าร์ลุกวาบขึ้นมาทันที เพื่อน ๆ เขาต่างจับจ้องมาทางเขาอย่างตั้งใจฟัง

"หวังว่านายยังคงจำศัตรูคู่แค้นของพวกนายได้ ไอ้ณินได้" ไอ้ณินนายบังอาจมาจับคนที่ฉันรักไปงั้นเหรอะ เดี๋ยวนายจะได้รู้จักพิษสงของพวกฉัน

"คนรักของพวกนาย เพื่อนของนายกำลังอยู่ในกำมือของฉันอยู่ ยัยวินนี่สุดที่รักของนายอย่างไรละ ฮะฮะฮะๆ"

"ไอ้ณินนายต้องการอะไรกันแน่" ต้าร์บดกรามเข้าหากันแน่น รู้สึกห่วงใยคนที่รักเป็นยิ่งนัก

"อยากรู้งั้นเหรอะ ฉันต้องการชำระหนี้แค้นกับพวกแกที่ทำไว้กับน้องสาวของฉัน และครอบครัวฉันอย่างไรละ"

"พวกฉันไปทำอะไรให้กับน้องสาวของนาย และครอบครัวของนายตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เท่านี้ทำเป็นจำความชั่วที่พวกแกทำไม่ได้หรือไง ก็ไอ้ภคินมันอยากเป็นแฟนกับน้องสาวฉัน ฉันก็ให้เป็น แล้วอย่างไรมันทำกับน้องสาวอย่างไงนายก็น่าจะรู้ดีนี่นา เพราะนายก็ร่วมรุมโทรมน้องสาวฉันด้วย"

"อะไรนะนี่นายคิดว่าพวกฉันทำกับน้องสาวนายอย่างนั้นจริงรึ" ต้าร์ไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งที่ทำให้คนรักของเขาตกมาเป็นแพะรับบาป

"อย่าปฏิเสธอะไรเลย ฉันอยากรู้จริงเลย ว่าหน้าตาใส ๆ อย่างยัยวินนี่หรือวินเน้ของนาย ถ้าถูกฉันหรือลูกน้องของฉันทำอย่างนั้นบ้างจะเป็นอย่างไร"

ต้าร์มีอารมณ์โมโหถึงที่สุดเพราะเขาแทบตามไปกระชากคอหมอนั่น ซึ่งบังอาจที่คิดจะทำอย่างนั้นกับวินนี่ ภคินที่ได้ยินก็มีอาการเช่นเดียวกัน

"นี่นายห้ามทำอย่างนั้นกับวินนี่นะ ถ้านายรองทำอะไรวินนี่ให้เจ็บแม้แต่ปลายก้อยละก็ฉันตามไปฆ่านายแน่"

"ฮะฮะฮะ" เสียงหัวเราะที่ฟังดูเหี้ยมโหดของภาณิน ทำให้ทุกคนต่างห่วงใยในตัววินนี่ "ให้ความสำคัญกับยัยนั่นจริงนะ หรือจะรอดูศพของยัยนี่ดีวะ"

เสียงทุบโต๊ะดังปัง เกิดจากพวกต้าร์ทุกคนพร้อมใจกันทุบนั่นเอง

"ไม่ดีกว่าฉันอยากเห็นพวกนายทรมานแบบสุด ๆ เพราะวินนี่ทรมานเหมือนกับตายทั้งเป็น ต่อหน้าพวกนาย"

"นี่นายจะเอาอย่างไรกันแน่" ทุกคนพร้อมใจกันเอ่ยออกมา

"เอาอย่างไรงั้นเหรอ ฉันต้องการให้พวกนายมาพร้อมกันที่โกดังร้างแถวท่าเรือ... วันพรุ่งนี้ทุ่มตรง ห้ามแจ้งตำรวจเด็ดขาด ไม่งั้นฉันไม่รับรองความปลอดภัยของยัยนี่แน่นอน" ภาณินกดวางสายไป

พวกของต้าร์หันมาปรึกษากันเรื่องแผนที่ช่วยวินนี่ พวกเขาตกลงกันว่า จะโทรแจ้งตำรวจล้วงหน้าไว้ก่อน เพื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไร ให้ตำรวจเข้าล้อมโดยรอบโกดังหลังนั้น หลังจากที่ปรึกษากันเสร็จทุกคนไม่มีใครสามารถนอนหลับได้เพราะทุกคนห่วงวินนี่กันทั้งนั้น

ด้านของวินนี่ ตื่นขึ้นมาจากการสลบไสล เธอปวดศีรษะมาก เธอทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด แล้วพยายามทำให้เชือกที่มัดข้อมือข้อเท้าเธอหลุดออกแต่ไม่สำเร็จ จนกระทั่งประตูห้องใต้ดินเปิดออก ภาณินเดินออกมาพร้อมลูกน้องอีกคนหนึ่ง

"ไงยังอยู่สบายดี"

"แกจับฉันมาทำไมฉันไม่รู้จักพวกแก" แต่ทำไมหน้าตาของภาณินนั้นเหมือนใครคนหนึ่งที่เธอรู้จัก นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

"ก็เพราะเธอคือคนสำคัญของพวกไอ้ต้าร์นะสิ" แววตาเหี้ยมเกียมของภาณินนั้นทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมา

ภาณินสะบัดศีรษะ ไรผมจากที่ปกหน้าปกตาเผยให้ปานสีแดงข้างขมับทันทีด้านซ้ายพอดี วินนี่นึกออกแล้วว่าคนตรงหน้านี้คือใคร...

หลายปีที่ผ่านมาแล้ว...

เธอยังเป็นเด็กมัธยม วันนั้นมีงานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียน เธอต้องทำรายงานที่ต้องรีบส่งอาจารย์จึงไม่ได้ไปร่วมงานนั้น เธออยู่ภายในห้องสมุดชั้นหนึ่งคนเดียว กำลังนั่งทำรายงานนั้น

ทันใดนั้นเอง มีเงาตะคุ่มอยู่ที่ประตูใหญ่ของห้อง เธอตกใจจนร้องหวีด แล้วเงานั้นล้มลงทันที เธอต้องวิ่งไปดู ว่ามันคืออะไร เขาคือชายหนุ่มหน้าตี่ ใบหน้าเขาและลำตัวเขามีร่องรอยบาดแผลอยู่หลายแห่งทีเดียว เขาไปมีเรื่องกับใครมานะ เธอต้องช่วยเขาไว้ก่อนที่จะเขาจะเป็นอะไรไป เพราะเลือดที่ออกนั่นก็เยอะพอสมควร เธอประคองเขาขึ้นอย่างทุลักทุเล ตรงไปยังเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที เธอต้องไปหาอาจารย์ที่ประจำอยู่ห้องพยาบาล แต่เขาฉุดแขนเธอไว้แล้วบอกว่า

"ห้ามบอกใครนะว่าเห็นฉันที่นี่"

เธอเลยต้องไปขออุปกรณ์ทำแผลจากอาจารย์ โดยบอกอาจารย์เพื่อนเธอล้ม เพื่อนลุกไม่ไหว เธอเลยต้องขออุปกรณ์ไปทำเอง

เธอช่วยทำแผลให้เขา เช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา เนื่องจากเธอไม่มีผ้าซักผืนเลยต้องอาศัยผ้าเช็ดหน้าแทน แล้วเธอก็สังเกตเห็นปานแดงที่ข้างขมับด้านซ้าย เธอทำให้แผลให้เขาจนเสร็จ แล้วได้รับการขอบคุณ

มีเพื่อนมาเรียกเธอ เธอเลยต้องออกไปจากห้องสมุด โดยปล่อยเขาทิ้งไว้อย่างนั้น แล้วทิ้งผ้าเช็ดหน้าไว้ให้เขาดูต่างหน้า

ปัจจุบัน...

"นายคือคนที่ฉันเคยช่วยชีวิตนี่นา นายคงจำไม่ได้" เธอเล่าให้เขาฟังอีกรอบ

เขาจำได้แต่เขายังไม่อยากใจอ่อนเพียงเพราะเธอเป็นคนซึ่งช่วยชีวิตเขาไว้ตอนนั้น เขาก็เลยสั่งให้ลูกน้องเฝ้าวินนี่ปกติเฉย ๆ คงเดิม แต่ภายในใจครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้น