คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พบเจอ
ตอนที่ 1
บ้านหลังใหญ่ที่มีอาณาเขตกว้างขวางหลายสิบไร่ ตั้งอยู่กลางแม่น้ำ คนที่สัญจรผ่านไปผ่านมาแถวนั้นไม่กล้าที่จะเข้าไป เพราะรู้ว่าเป็นที่ส่วนบุคคล น้อยคนนักที่จะได้รับอนุญาตเข้าไปได้
มีหญิงสาวผมยาวตรงถึงกลางหลัง เธอสวยมาก มีนัยน์ตาคมสีน้ำตาลเข้ม เธอชื่อผึ้งหรือมธุรส ศยารมณีย์ นั่งเรือยนต์ผ่านมาทางนี้ เธอกำลังจะไปที่นั่น เธอไม่อยากมาเท่าไหร่ แต่เพราะเธอถูกแม่บังคับให้มาและต้องมาพักอาศัยที่บ้านหลังนี้จนกว่าจะจบปริญญาตรี ที่มหาวิทยาลัยใหม่ ด้านหน้าทางเข้าของบ้านหลังนี้ เพราะฉะนั้นที่นี่จึงอยู่ไกลจากบริเวณถนนใหญ่มาก
"นี่ลุง ลุงรู้จักเจ้าของบ้านหลังนี้หรือเปล่า"
เธอทราบมาว่า เจ้าของบ้าน ชื่อดร.กฤตธร ชัยชนวิทยา ซึ่งเป็นคู่หมั้นของผึ้งเอง แต่ด้วยความที่ไม่รู้ค่าหน้าค่าตากันมาก่อน เธอจึงรู้สึกไม่ชอบใจที่เขาบังคับให้แม่เธอทำตามข้อตกลงของเขา เขาต้องการให้เธอมาอยู่ที่นี่ โดยที่เธอไม่เต็มใจสักนิดเดียว และไม่อยากมาเรียนต่อที่นี่ด้วย เพราะทราบข่าวมาว่าเขาสอนที่นี่ด้วยเช่นกัน เขาคงเป็นคนหน้าตาใช้ไม่ได้ หรืออายุมากแล้ว
"คุณกฤตนะหรือครับ ผมรู้จักท่านดี เป็นคนใจดีมาก ผมขัดสนอะไรท่านมักช่วยเหลือผมเสมอเลยครับ" คนพายเรือตอบ "ท่านให้ผมไปรับคุณ"
เฮ้อ ... เธอตัวสั่นเพราะลมที่พัดมาทำให้หนาวสะท้าน และเธอก็เป็นคนที่กลัวเรือมาก กลัวแม่น้ำมาก ขณะนั้นเรือได้ไปจอดที่บันไดซึ่งทอดขึ้นสู่ประตูหน้าบ้านหลังนั้น เธอลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง แล้วก้าวขึ้นไปที่บันไดทันที แล้วหันไปขอบคุณคนพายเรือที่มาส่งเธอ
เธอยืนรีรออยู่ครู่หนึ่งถึงก้าวขึ้นไปที่ประตูนั่น แล้วเคาะประตู
มีคนมาเปิดประตูเป็นผู้ชายหนุ่มรูปร่างสูง ราว 180 กว่า เขาทำหน้าครึม เขาคมเข้ม และมีสายตาที่เหมือนบ่อน้ำลึก เธอรู้สึกเหมือนโลกมันหมุนไปรอบ จนเธอต้องหลับตา ปฏิกิริยาที่คาดไม่ถึงจากชายหนุ่มตรงหน้าคือ
เขายื่นมือเข้ามาโอบกอดกระชับร่างของเธอทันที แล้วพยายามดึงเธอเข้าไปในห้องนั้น อย่างไม่ค่อยนุ่มนวลเท่าไหร่
เธอพยายามเรียกสติตัวเองกลับมา แต่เหมือนว่าจะทำไม่ได้ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมา เพียงแค่ได้สบตาเขา สายตาคู่นั้นเหมือนใครคนหนึ่งที่อยู่ในฝันเรื่องสมัยยังเยาว์วัยของเธอ เธอเป็นโรคความจำเสื่อมตั้งแต่เด็ก เธอจำเรื่องสมัยเด็กไม่ได้เลย
"ผึ้ง ๆ" เขาพยายามเรียกเธอ ความทรงจำทุกอย่างกระจ่างชัดในจิตใจของเขา แต่คนตรงหน้านี้เหมือนไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว เธอสลบไปราว 10 นาทีเต็ม
เขาพยายามลูบหน้าลูบตาเธอ ดวงตาของเขาระริกไหว
เธอกระพริบตาขึ้นมา เห็นกฤตธรกำลังก้มหน้าลงพอดี เธอตกใจและหัวใจสั่นไหว
"นี่ปล่อยฉันนะ เดี๋ยวคุณกฤตธรลงมานายจะโดนดุ"
"ก็ฉันนี่แหละดร.กฤตธร ฉะนั้นฉันมีสิทธิที่จะกอดเธออย่างไรก็ได้ เพราะฉันและเธอเป็นคู่หมั้นกัน หวังว่าเธอคงจำได้" เขาปล่อยเธอแต่โดยดี สายตาของเขากราดลงทั่วตัวเธอ
"นายนี่หยาบคาย ฉันว่าไหน ๆ เราไม่ได้รู้จักก็อย่าหมั้นกันเลยดีกว่า" เธอรู้สึกหนาวทันทีที่เขาปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน ทำไมเธอต้องหวั่นไหวกับเขาด้วย
"ใครบอกว่าเราไม่รู้จักกัน ถึงแม้เธอจะจำฉันไม่ได้ แต่ฉันจำเธอได้ และฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เธออยู่ห่างไกลจากสายตาฉันอีก ฉันไม่มีทางที่จะถอนหมั้นกับเธอ"
"ทำไม นายต้องบังคับฉันด้วย ฉันจะกลับบ้านของฉัน นายไม่มีสิทธิที่จะบังคับอะไรฉันได้หรอก"
"เธอคิดว่าฉันไม่มีสิทธิงั้นเหรอ งั้นลองมาทำให้สิทธินั้นเกิดขึ้นมาดีกว่า" ว่าแล้วเขาก็กระชากแขนของผึ้งดึงให้เธอลงมาตกอยู่ในอ้อมกอดเขาทันที ริมฝีปากของเขาบดขยี้ริมฝีปากบาง จนช้ำ ถึงปล่อยให้เธอหายใจ มือของเขาจับท่อนแขนของเธอแน่น
"นี่นายจะเอาอะไรจากฉันอีก นายบังอาจมาจูบฉัน นายเห็นฉันเป็นตัวอะไร" เสียงของเธอเกรี้ยวโกรธ แต่สำหรับเธอลึกภายในใจมันหวั่นไหวไปหมด เขาให้จูบแรกของเธอยังไม่ทันตั้งตัว รู้สึกน้อยใจเขาไม่รู้ทำไม
เขากระชับอ้อมแขนเพื่อให้เธอก้มหน้าลงซบที่ซอกไหล่ของเขา ภายในใจเขาไม่อยากทำอย่างนี้ แต่ความรู้สึกทั้งรักและหวง อยากครอบครองเธอไว้คนเดียว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับเขาเลยก็ตามที เขายอมให้เธอโกรธเกลียดเขาตอนนี้ดีกว่าที่เธอจะไม่สนใจเขาเลย เขาจะสร้างความทรงจำเกี่ยวกับตัวเขาขึ้นมาใหม่ภายในจิตใจเธอ
เธอกำลังเพิ่มความเข้มแข็งให้กับตัวเอง โอ้อ้อมกอดของเขาทำไมช่างสร้างความคุ้นเคยกับเธอขนาดนี้ และแล้วก็เหมือนในอดีตระหว่างเขากับเธอ เวลาที่เธอโกรธหรือเสียใจ เขาจะต้องกอดเธอไว้จนเธอหลับไป นี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่ง
เขามองผู้หญิงในอ้อมแขนอยู่ อย่างอ่อนโยน เขาลูบหน้าลูบตาเธอ เก็บเส้นผมที่ลุ่ยมาปิดตาเธอแล้วทัดไว้หลังใบหู แล้วเขาก็ทำตามใจเขาที่อยากทำมานาน คือก้มลงจูบจากเปลือกตาจนทั่วดวงหน้าซึ่งเขาคิดว่าหวานจับใจเขา เขาลุกขึ้นแล้วช้อนอุ้มผึ้งไปยังห้องนอนต่อไป
เขาลงมานั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น สายตาตรงไปอยู่ที่สายน้ำข้างหน้า ความทรงจำเขากลับมาอีกครั้งหนึ่ง
เขาและผึ้งนั้นเป็นเพื่อนกันสมัยเด็ก เมื่อแต่กอนผึ้งชอบมาเล่นแถวนี้มาก เขารู้สึกผูกพันกับคนตัวเล็ก เธอมักจะมาอ้อนเขาให้พาเที่ยวบ้าง ให้พาไปไหนไกลบ้าง ชอบให้พานั่งเรือยนต์ เขาและเธอผูกพันกันมาก จนสำหรับเขามันเกิดขึ้นมาเป็นความรักตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รู้
เธอและเขาต่างสัญญากันว่า ถ้าโตขึ้นจะแต่งงานกัน
"ถ้าผึ้งจะมีแฟนนะ ผึ้งจะมีแฟนอย่างพี่กฤต อ้อมกอดของพี่กฤตนะอุ่น ๆ แล้วพี่เป็นคนดีด้วยชอบพาผึ้งไปเที่ยว อยู่กับพี่กฤตเหมือนอยู่กับพี่ชาย" เธอฉอเลาะเขา
"งั้นโตขึ้นพี่จะขอผึ้งกับแม่นะ เพื่อหมั้นกับเธอเลยดีไหม"
"โถ่ ทำไมต้องหมั้นกันก่อนละ ไม่แต่งงานกันเลยเหรอพี่" ผึ้งพูดด้วยความเดียงสา
"เอ้าก็ต้องหมั้นกันก่อนรู้ไหม พี่นะรู้จกผึ้งมากกว่าใคร กว่าพี่จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผึ้งครบนะ คงมีหนุ่มที่มาตามจีบผึ้งเยอะ จนผึ้งอาจลืมว่ามีพี่ตรงนี้ก็เป็นไปได้"
"ไม่มีทางที่ผึ้งจะลืมพี่กฤตง่าย ๆ หรอก" คนตัวเล็กโผเข้ากอดร่างสูงของกฤตธรทันทีพูดจบ
"แต่ผึ้งต้องสัญญากับพี่ด้วยนะ ถ้าพี่จบด๊อกเตอร์เมื่อไหร่ แล้วพี่ก่อตั้งมหาวิทยาลัยเสร็จเมื่อไหร่ผึ้งต้องมาเรียนที่มหาลัยพี่ด้วย รู้ไหม"
"ทำไมหนอ ผึ้งต้องให้พี่กฤตสัญญากับผึ้งด้วย ว่าต้องจบด็อกเตอร์ แล้วผึ้งต้องจบปริญญาตรีด้วยนะ ถึงจะแต่งงานกันได้"
"ฮึ พี่ว่าอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน"
เหตุการณ์หลังจากนั้นไม่กี่วัน เธอและเขาพากันไปแล่นเรือ วันนั้นเขากำลังโกรธผึ้ง เลยขับเรือยนต์ด้วยความเร็วค่อนข้างสูง จนทำให้เกิดเหตุเรือพลิกคว่ำใกล้กับท่าน้ำ เธอและเขาตกน้ำกันทั้งคู่ ศีรษะของผึ้งไปกระแทกกลับที่โป๊ะ จนเกิดความทรงจำของเธอเสื่อม
ทำไมเธอถึงจำเขาไม่ได้เสียที เขาละอยากให้ผึ้งจำเขาได้ เธอคงลืมสัญญาที่ให้กับเขาไว้จนหมดแล้วสิ้น
ภายในห้องนอนของผึ้ง เธอกำลังฝันร้ายอยู่
"ไม่นะ พี่อย่าไป พี่ไปแล้วผึ้งจะอยู่กับใคร" เธอกำลังเห็นผู้ชายรูปร่างสูงเดินไปจากเธอ เธอเลยละเมอออกมาจนสุดเสีย เป็นผลทำให้กฤตธรต้องเปิดประตูเข้ามาดูผึ้งทันที ด้วยความเป็นห่วง
"พี่อยู่นี่แล้วนะผึ้ง พี่จะไม่จากไปไหน ขอเพียงมีผึ้งอยู่ข้าง ๆ พี่ก็สุขใจแล้ว" เขาดึงเธอเข้ามากอดกระชับแน่น แล้วหลับไปด้วยกัน
ความคิดเห็น