!!--ถึงจะร้ายอย่างไรก็รัก--++

ลำดับตอนที่ #1 : นัดพบเจอ(100%)

บ้านหลังใหญ่รายล้อมรอบบ้านด้วยต้นไม้นานาพรรณ  และทุกอย่างที่อยู่ในบ้านหลังนี้ได้รับการเอาใจใส่ดี 

ที่หน้าระเบียงบ้านมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อคมเข้ม  จมูกโด่ง ลูกคางบึกบึนอย่างลูกผู้ชายแท้  ริมฝีปากบางเฉียบและมักจะเม้มไว้นิดเสมอ  ส่วนนัยย์ตานั้นสีน้ำเงินเข้ม  มีแววหม่นไว้ภายในลึก ๆ มีนามว่า รัชตะ  รัตนเพคิน  มีชื่อเล่นชื่อว่าต้าร์ ชายหนุ่มสะดุ้งเพราะมีเสียงเรียกจากภายในบ้าน

"คุณหนู...ค่ะ...คุณหนูโทรศัพท์ค่ะ"  เสียงนั้นเป็นเสียงของหญิงไว้กลางคนซึ่งเป็นดูแลบ้านแทนเขาตอนไม่อยู่นั่นเอง 

"ใครโทรมาหาผมหรือ  ป้าชื่น"  ปกติจะไม่ค่อยมีใครกล้าโทรมาตอนเขากำลังพักผ่อนอยู่กับบ้านคนเดียวเช่นนี้  จะว่าเพื่อนเขาที่ชื่อว่า  ภคินก็ไม่น่าจะใช่เพราะว่าตอนนี้เพื่อนเขาอยู่ที่ต่างประเทศซึ่งเขาไปดูงานที่นั่นเป็นเวลา 3 ปี

"ผู้หญิงจากนิตยสารสร้างเงินค่ะ เธอบอกว่าเรซซี่ให้ติดต่อมาค่ะ" ป้าชื่นเดินมาหลังจากวางพักสายโทรศัพท์

"เรซซี่ ... นิตยสารสร้างเงินงั้นเหรอ" 

ทำไมเขาจะไม่รู้จักเรซซี่เจ้าของสำนักพิมพ์ชื่อดัง  ที่ทำหนังสือเล่มไหน ๆ ก็ดังเป็นพุแตก

รัชตะเดินไปที่ชั้นวางโทรศัพท์  ยกหูโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงไปทันที -b g-

"สวัสดีครับ  ผมรัชตะพูดครับ" 

"สวัสดีค่ะ  นี่ฉันรวิภณาพูดน่ะคะ  คือมาจากนิตยสาร..."

เธอยังพูดไม่ทันจบ  ชายหนุ่มก็พูดแทรกขึ้นว่า "ผมรู้แล้วละครับ  แต่ที่ผมไม่เข้าใจว่าทางนิตยสารต้องให้ผมรับใช้อะไร"

รวิภณาตอนนี้เธออยู่ที่สำนักพิมพ์  ต้องสูดลมหายใจยาว กำกระบอกหูโทรศัพท์แน่น
เพราะงานนี้ตัดสินชะตาชีวิตเธอในการเป็นนักข่าว เพราะได้ยินข่าวรัชตะเป็นคนปากคอเราะร้ายโดยเฉพาะกับนักข่าว 

"คุณรัชตะฉันได้ยินคนในวงการกล่าวถึงด้านธุรกิจของคุณ  ฉันรู้ว่าคุณมีความสามารถมากคนหนึ่ง  ทางสำนักพิมพ์เลยต้องการสัมภาษณ์คุณเป็นการส่วนตัวจะได้ไหมค่ะ"

"อะไรนะ   นี่เธอคิดจะมาสัมภาษณ์ฉันงั้นเหรอ  เธอคิดว่าฉันเป็นใคร  ก่อนนี้จะมาขอสัมภาษณ์ฉันเนี่ยได้ศึกษาเรื่องของฉันมาบ้างหรือเปล่า  สงสัยจะไม่ได้ศึกษา  ถึงบังอาจมาขอสัมภาษณ์ฉัน  เธอนี่แน่มากนักหรือไง  คิดว่าเป็นคนของเรซซี่ผู้มีอิทธิพลในสื่อสิ่งพิมพ์แล้วฉันจะยอมให้สัมภาษณ์หรือไง"  ความโกรธของเขาพุ่งขึ้นมาทันที 

"ขอโทษที่ฉันกวนเวลาอันสำคัญมากสำหรับคุณ"

"ใช้ผมไม่อยากไปสู้รบปรบมือกับพวกคนอย่างคุณ  ที่วัน ๆ ไม่ทำอะไรแทนที่จะนั่งนินทาปากต่อปาก   แต่กลับเอาเรื่องของชาวบ้านชาวช่องเขา  มาตีแพร่  มาประจาน  โดยเฉพาะกับเรื่องเลว ๆ เรื่องที่คนล้ม  พวกคุณก็ชอบเยียบซ้ำอยู่แล้ว"

วิ  หรือวินนี่ หรือรวิณภาได้ฟังแล้วเกิดโมโหโกรธาขึ้นมาบ้าง  จากที่เคยพูดจานิ่มนวล  ก็เกรี้ยวกราดขึ้นบ้าน

"ฉันก็เป็นแค่นักข่าวธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น  แต่ที่ฉันไม่เข้าใจ  ทำไมคุณต้องจงเกลียดจงชังคนอาชีพอย่างฉันนักหนา  พวกฉันไปทำอะไรคุณไว้เหรอ  ฉันก็ศึกษาเรื่องคุณมาอย่างดีเหมือนกัน  แต่คนอาชีพอย่างฉันมันก็สุจริตอย่างหนึ่งนะ"

"ก็เพราะพวกเธอมันพวกไม่มีจรรยาบรรณนะสิ  คิดอยากเขียนข่าวอย่างไรก็เขียน  โดยไม่คำนึงถึงว่านั่นเป็นเรื่องสิทธิส่วนตัวของบุคคลอื่นนะสิ"

"ฉันก็รู้ว่าพูดกับคุณไปก็เท่านั้น  เพราะคุณมันเป็นคนพวกอคิติฝังใจ   ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณเกลียดนักข่าวเพราะอะไร  แต่ฉันก็ยังอยากบอกให้คุณรู้ไว้ว่า  นักข่าวมีจรรยาบรรณก็มี  พวกที่เสนอเฉพาะเรื่องจริงก็มี

"อ้องั้นเหรอะ" เสียงเขาเหมือนเยาะหยันรวิภณายิ่งขึ้นอีก "แต่ที่ฉันรู้มาเนี่ย  พวกคุณต้องหาข่าวเรื่องที่ชาวบ้านชาวช่องเขาชอบเท่านั้น  แล้วพวกนักข่าวมันก็ชอบดัดแปลงข่าวดีนักละ  "

เขาและหล่อนเงียบเสียงไปสักครู่หนึ่ง  แววตาของรัชตะวาวโรจน์ขึ้นมาครู่หนึ่งอย่างคนที่ตัดสินใจอะไรได้

"เอาอย่างนี้แล้วกัน  ดูท่าทางคุณอยากจะได้ข่าวมาก  ถ้าคุณทำให้ผมพอใจได้  ผมอาจจะยอมให้คุณสัมภาษณ์  เป็นไง  พรุ่งนี้ผมจะนัดเจอคุณเราจะทำข้อตกลงระหว่างกัน  วันพรุ่งนี้คุณสมควรที่จะลางานซะ  แล้วมาหาผมที่คอนโด  หวังว่าคุณคงจะรู้จักคอนโดผมนะแม่นักข่าวคนเก่ง  แล้วพรุ่งนี้เจอกัน  ฮะฮะฮะ"  และแล้วเขาก็ชิงวางสายไปก่อน


ทางด้านสำนักพิมพ์ชื่อดัง....
รวิณภากลังนั่งกลัดกลุ้มใจ  เพราะตั้งแต่เธอวางสายจากรัชตะแล้ว  เธอไม่มีอารมณ์ที่จะทำงานอะไรต่อไปได้  มีหญิงสาวหน้าตาหมวย ผิวขาว อวบ  หอบเอกสารนั่งเก้าอี้ที่ว่างข้างเธอ  แล้วพูดกับเธอว่า

"วิ วิ กำลังกลุ้มใจ หรือกลุ้มใจเรื่องไปสัมภาษณ์คุณต้าร์หึเธอ"

"จะไม่ให้ฉันกลุ้มใจได้ไงละจิน จินเธอรู้ไหมว่าฉันโทรไปหาคุณต้าร์พ่อรูปหล่อของเธอแล้ว  แล้วโดนด่ายับเสียไม่มีชิ้นดี"  

"โทรไปนัดสัมภาษณ์แล้วงั้นสิ  แล้วผลกลับมาคงไม่สำเร็จใช่ไหม" 

จิน  หรือจินตรากลุ้มแทนเพื่อน  เพราะเพื่อนโดนคนใส่ร้ายในที่ทำงาน  ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน แม่ม่ายสาวพราวเสน่ห์ที่เป็นหุ้นส่วนที่หมั่นใส้วิเสียจนหาทางยุแยงตะแคงรั่วให้เพื่อนเสียงานดีๆ เสมอ จนบก.เห็นดีเห็นงาม  ผลงานที่ทำอยู่ของรวิณภาก็ตกเป็นคนช่างประจบประแจงแม่หม้ายสาวหมด 

จนเป็นเหตุให้รวิณภาต้องทำงานนี้  เพื่อพิสูจน์ประสิทธิภาพในการทำงานของเธอ  ถ้าเธอทำไม่สำเร็จ  เธอจะถูกพิจารณาให้ออกจากงาน  ซึ่งงานนักข่าวนี้  รวิณภารักเป็นชีวิตจิตใจ

"จะว่าสำเร็จคงไม่ใช่มั้ง  ฉันคงต้องไปขอร้องเขาในวันพรุ่งนี้  เขานัดเจอฉันพรุ่งนี้   แต่ยังไม่รับปากเรื่องสัมภาษณ์เช่นเดิม   เดี๋ยวฉันว่าจะไปเข้าพบบก.หน่อยพรุ่งนี้ต้องลางานไปพบเขา"  ทั้งสองคุยกันสักครู่หนึ่งจึงแยกกันไปทำงาน -b g-