Remember In My Heart

ลำดับตอนที่ #3 : อารมณ์โกรธ...2...(100%)

ตอนที่  3

ผึ้งเดินเข้าห้องเรียนด้วยอาการเหม่อลอย  ในความคิดของเธอยังมีความทรงจำเมื่อวานนี้อยู่เต็มหัวใจ  เธอยังไม่มีเพื่อน  เธอเดินเข้าไปนั่งแถวกลาง ๆ ห้องบรรยายขนาดใหญ่

มีผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม  เป็นฝาแฝดอยู่สองคน  นั่งข้าง ๆ ทั้งสองคนพยักเพยิดไปทางผึ้ง  แล้วเขาก็กล่าวทักทายผึ้ง

"หวัดดีค่ะ  คุณเรียนอยู่ห้องนี้ด้วยใช่ไหมค่ะ  ฉันชื่อก้อยส่วนนี่ก็แก้ว  เธอชื่ออะไรเหรอ"  เธอสังเกตเห็นสองคนนี้เหมือนกันมากจริง  ต่างกันที่น้ำเสียงแล้วทรงผมละมั้งที่แตกต่างกัน

"ผึ้งค่ะ  เรียนอยู่ที่ห้องนี้  เมื่อวานนี้ปฐมนิเทศเป็นอย่างไรบ้าง  เมื่อวานนี้ผึ้งไม่ได้มา"  เธอหันไปถามสองสาว  ดีใจในที่สุดก็มีเพื่อนเสียที

"อ้าวเมื่อวานนี้ไม่ได้มาเหรอ  อืมเราไม่ได้เห็นผึ้งเลยเมื่อวานนี้  ก็เหมือน ๆ กับมหาลัยอื่น ๆ แหละ  แต่โชคดีจังเลยเนาะเธอว่าไหม  เจ้าของที่นี่เนี่ยใจดีกับนักศึกษาจัง  คนไหนไม่มีค่าเทอมพอจ่าย  ก็ให้ผ่อนผันไปก่อนก็ได้  คนที่เรียนเก่ง ๆ ก็มีทุนให้  แถมยังมีดาราดังมาเรียนที่นี่ตั้งหลายคน   โดยเฉพาะต้นนะฉันชอบ ๆ"  ก้อยทำท่าฝันหวาน  ก้อยเป็นคนพูดเก่งมากกว่าแก้ว

"เธอพักที่ไหนหอไหนเนี่ย   หอมหาลัยหรือเปล่า"แก้วถามขึ้นบ้าง

ผึ้งอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่รู้จะตอบอย่างไร  จะให้เธอตอบว่าพักที่บ้านเขาก็ไม่ได้  เพราะอย่างไรเขาก็เป็นอาจารย์  ถึงแม้เขาและเธอเป็นคู่หมั้นกันก็เถอะ

คนที่เธอกำลังนึกถึงเดินเข้ามาในห้องเรียนพอดี   เธอตกตะลึงไม่คิดว่าเขาจะได้สอนเธอด้วย  เธอสังเกตเห็นหน้าบึงตึงของเขา  เลยไม่อยากมองไปที่เขาอีก  หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง  เขาไปโกรธกับใครมาอีก

ส่วนเขาพอเข้ามาในห้องแล้วเขาก็กวาดสายตาไปทั่วห้อง  จนสังเกตเห็นผึ้งที่ไม่ยอมมองมาที่เขาเลย  ทั้งที่นักศึกษาสาว ๆ  นั่งซุบซิบถึงตัวเขากันใหญ่  แต่เธอกลับไม่สนใจเขา  คิดแล้วก็เจ็บใจ

"อาจารย์ค่ะอาจารย์ชื่ออะไรค่ะ"  นักศึกษาพากันถาม

"ผมดร.กฤตธร  ชัยชนวิทยา  ผมจะมาสอนพวกคุณในวิชาภาษาอังกฤษ  1  หวังว่าทุกคนคงมีหนังสือเรียนและสมุดเรียนกันแล้วนะครับ  แล้วอีกอย่างก็คือผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาห้องของพวกคุณ  อีก  3  อาทิตย์แล้วเราจะมาเลือกหัวหน้าห้องกัน  แต่ผมคงต้องเลือกใครมาประสานงานระหว่างพวกคุณกับผมก่อน  เอ...ผมจะเลือกใครดี  ขอสุ่มแล้วกันนะครับ"  เขาจ้องมองมายังผึ้ง

โอ้ยนี่เขาจะมาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาเธออีกหรือเนี่ย  ฉันจะหนีไม่พ้นเขาเลยสักวันใช่ไหม

เขาทำแกล้งก้มมองดูรายชื่อสักครู่หนึ่ง   แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องมาที่เธอเหมือนเดิม

"ไม่ทราบว่าใครชื่อ  มธุรส  ศยารมณีย์  ขอเชิญที่หน้าห้องหน่อยครับ"

นี่เขาจงใจแกล้งเธอหรือไงกัน  เธอต้องลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มใจ  เพราะพวกเพื่อน ๆ ในห้องเริ่มที่จะหาว่าชื่อนั้น   เธอก้าวลงไปยืนที่หน้าชั้น  ด้วยท่าทีที่เชิดทระนง  เป็นอย่างไรเป็นกัน   เขาคงไม่กล้าทำอะไรเธอต่อหน้านักศึกษาหรอก

เขาอมยิ้มขึ้นมา

"ผมขอเลือกคุณเอ่อ ...  มธุรส  ใช่ไหมเป็นผู้ประสานงานกับผม  ระหว่างที่พวกเรายังไม่เลือกหัวหน้าห้องแล้วกัน"  เขาจงใจทอดเสียงตอนเรียกชื่อเธอให้อ่อนหวาน  เธอรู้สึกหัวใจเต้นแรงอีกครั้ง  แต่เธอก็พยายามเก็บอารมณ์นั้นไว้

"งั้นเชิญแนะนำตัวเองหน่อยสิครับคุณ" 

เธอเชิดหน้าแล้วหันไปมองพวกเพื่อน ๆ แล้วกล่าวแนะนำตัวเองออกไป 

เขาสังเกตเห็นนักศึกษาหนุ่ม ๆ หลายคน  พากันจับจ้องมองเธอด้วยความสนใจ  เขารู้สึกไม่พอใจ  และอยากประกาศให้ใคร ๆ รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้เป็นของเขาคนเดียว

"คุณมธุรส  ถ้าผมจะขอร้องอะไรให้คุณทำอะไรให้บางอย่าง"  เมื่อเห็นผึ้งหันมาจ้องหน้าเขา   เขาก็ส่งสายตาไปที่ริมฝีปากของเธอทันที  เขาสังเกตเห็นเธอหน้าแดงขึ้นมา  เลยยิ้มให้เธอ

"คุณช่วยเอาเอกสารนี่ไปแจกเพื่อน  และช่วยรวบรวมส่งมาให้ผมที่ห้องตึกอธิการ  ห้อง1103  นะครับ  ไปนั่งที่ได้"

เธอรีบเดินไปแจกเอกสารเพื่อน ๆ ทันที

"หลังจากพวกคุณได้เอกสาร  ขอให้พวกคุณกรอกประวัติให้ครบ  แล้วส่งให้คุณผึ้งนะครับ  วันนี้ผมจะไม่พูดอะไร  แต่ผมจะทดสอบคุณในเรื่องการพูดภาษาอังกฤษ  โดยให้มาแนะนำตัวทีละคนเป็นภาษาอังกฤษ  ใครอาสาเป็นคนแรกก็เชิญตามสบาย"

ผึ้งเธอคิดว่าทำไมเขาต้องมาสอนเธอในวิชาที่เธอไม่ถนัดด้วยนะ  เธอถอนหายใจโดยแรง  เธอรอเป็นคนสุดท้ายถึงจะไปพูดหน้าห้อง  เขาก็สังเกตได้

เขารู้สึกไม่พอใจนักที่ผึ้งคอยแต่หลบหน้าหลบตาเขา  ถ้าเขาไม่คิดว่าเขากำลังทำหน้าที่เป็นอาจารย์อยู่  เขาจะทำการลงโทษเธอทันที  แล้วเขาก็ปล่อยให้พวกนักศึกษาออกไปจากห้องกันหมด  เพื่อไปพักเที่ยง  เขาก็ปล่อยให้เธอไปโดยดี

บรรยากาศภายในโรงอาหาร  มีอาหารให้เลือกซื้อมากมาย  มีส่วนที่เป็นอาหารที่แจกฟรีก็มี  บางคนก็เลือกที่จะซื้อ  บางคนก็ไปยืนที่ตรงนั้นบ้าง

ถึงแม้จะเป็นอาหารฟรีก็ยังดูน่ารับประทาน  แถมยังมีแต่ของโปรดของเธอด้วย  เธอก็เลยเลือกที่จะไปตักอาหารฟรี  เธอตักมาเยอะพูนจาน

"นี่ผึ้ง  ไม่กลัวอ้วนเลยหรือไงจ๊ะ"  แก้วแฝดน้องพูดขึ้น

"จะกลัวอ้วนไปทำไม  ยิ่งกลัวก็ยิ่งอ้วนนะ  ฉะนั้นไม่ต้องคิดกังวลกับมันดีกว่า"

"เอ่อผึ้งเธอรู้หรือเปล่าว่าใครเป็นเจ้าของมหาลัยนี้  พวกอาจารย์นะน่ะปิดเงียบเลยละ  เขาบอกว่าคุมแบบเงียบ ๆ มากเลย  มีอะไรก็ต้องขึ้นตรงกับอาจารย์คนนี้  บริหารงานแบบเงียบมาก ๆ  แล้วงความคิดที่แจกอาหาร  ทุนการศึกษาที่พักฟรีนี่ก็เป็นเพราะเขานั่นแหละ"  ผึ้งส่ายหน้า 

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"

มีพวกนักศึกษาชายหลายคนเข้ามาจีบผึ้งแต่เธอก็พูดคุยกับเขาด้วยดี  เพราะความมีอัธยาศัยของเธอ  เพราะฉะนั้นมามหาวิทยาลัยแค่วันเดียว  ก็มีคนรู้จักเธอมากมาย

มีกลุ่มอาจารย์กลุ่มใหญ่เข้ามาในโรงอาหารเพื่อตรวจตราความเรียบร้อย  ในนั้นมีกฤตธรอยู่ด้วย   มีอาจารย์สาวเดินมาชิดใกล้คุยกันอย่างสนิทสนมขั้นหนึ่ง

ผึ้งสังเกตเห็นเขากับอาจารย์ผู้นั้น  เธอรู้สึกไม่ชอบใจในท่าทีนั้น  คิดแล้วก็หงุดหงิด  ทำไมเธอต้องไม่พอใจกับนายนั่น  นายนั่นจะสนิทสนมกับใครก็ไม่เกี่ยวกับเธอเสียหน่อย

ทางด้านกฤตธรก็เช่นเดียวกัน  เห็นพวกนักศึกษาหนุ่มที่พากันมารุมจีบผึ้ง  ก็รู้สึกไม่พอใจ  เขารักของเขามาตั้งนานแล้ว  เขาไม่มีทางที่จะให้ใครมาแย่งของเขาไปง่าย ๆ เด็ดขาด   เธอเป็นของเขาแล้ว

อาการทั้งสองต่างคนก็ต่างหึงหวงซึ่งกันและกัน  คนหนึ่งรู้ใจตัวเองดี  กับอีกคนหนึ่งไม่รู้ใจเขาและตัวเองเอาเสียเลย

วันนั้นผึ้งเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง  เพราะความรู้สึกนั้นมันรบกวนเธอตั้งแต่กินข้าวเสร็จ   เธอรีบกลับบ้านโดยไม่ได้รอใคร 

"ผึ้งจะรีบกลับไปไหน  เราไปกินข้าว  แล้วไปช้อปปิ้งกันเถอะ  เดี๋ยวเราสองคนเลี้ยงข้าวกันเอง"

"ก็ได้  แต่คราวหน้าต้องให้ฉันเป็นคนเลี้ยงพวกเธอนะ" 

เธอไปเที่ยวกับก้อยและแก้วจนกลับถึงบ้านค่อนข้างค่ำ  เธอไม่อยากให้เพื่อนทั้งสองคนมาส่ง  เธอเลยต้องกลับบ้านคนเดียว