---รวมนิทานนานาชาติ---

ลำดับตอนที่ #2 : ต้นไม้เป็นพยาน

ก่อนที่เด็กหนุ่มจะไปต่างจังหวัด   ได้ฝากเงินไว้ที่ตาเฒ่าคนหนึ่ง 1000 บาท
เมื่อกลับจากต่างจังหวัด   เขาไปขอรับเงินคืน   ตาเฒ่าปฎิเสธเรื่องเงินฝาก

"เจ้าไม่ได้ฝากอะไรไว้ที่ข้าเลย"

เด็กหนุ่มได้ไปขอพึ่งความยุติธรรมจากศาล    ผู้พิพากษาเรียกตัวตาเฒ่าไปที่ศาล
"เด็กหนุ่มคนนี้ฝากเงินไว้ที่ท่านใช่ไหม?"

ตาเฒ่ายืนกราน  "ไม่มี"

ผู้พิพากษาถามเด็กหนุ่ม   "เจ้ามีพยานไหม?"

เด็กหนุ่มตอบ  "ไม่มี"

ผู้พิพากษาถามเด็กหนุ่มต่อไป
"ขณะที่เจ้าเอาเงินให้ตาเฒ่านั้น   เจ้าสองคนอยู่ที่ไหน?"

"เรานั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่"

"ทำไมเจ้าบอกว่าไม่มีพยานล่ะ?" ต้นไม้ใหญ่เป็นพยานให้เจ้าได้"

แล้วผู้พิพากษากล่าวเสียงดัง   "เจ้าจงไปที่ต้นไม้ใหญ่บอกว่าข้าเรียกตัวมาที่ศาล"

ตาเฒ่ายิ้มชอบใจ แต่เด็กหนุ่มกลับลังเลใจ   กล่าวว่า
"กลัวว่าต้นไม้ใหญ่จะไม่ยอมเชื่อหมายของใต้เท้ามากกว่า"

ผู้พิพากษาบอกให้วางใจ "เจ้านำแหวนซึ่งเป็นตราของข้าไปให้ต้นไม้ดูแล้วบอกมันว่า
ดูซี นี่เป็นตราของผู้พิพากษานะ   มันก็จะต้องมาแน่นอน"

เด็กหนุ่มนำตราของผู้พิพากษาไปได้สักครู่ใหญ่   ผู้พิพากษาก็ถามตาเฒ่าว่า
"นี่   ท่านลองกะดูทีซิว่า   เจ้าเด็กหนุ่มไปถึงต้นไม้ใหญ่แล้วหรือยัง?"

ตาเฒ่าตอบ  "อ้อ คงจะถึงแล้ว"

เด็กหนุ่มเรียกตัวต้นไม้ใหญ่เป็นพยานไม่ได้ผล   จึงกลับไปบอกผู้พิพากษาตามความจริง
"ข้าเอาตราของท่านให้มันดู   แต่มันไม่สนใจอะไรเลย"

ผู้พิพากษาตอบ  "ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นได้มาแล้ว และได้ให้ปากคำต่อหน้าบัลลังก์เรียบร้อยแล้ว"

ตาเฒ่ารู้สึกตื่นเต้นในขณะนั้น   "ใต้เท้าว่าอะไรนะ? ต้นไม้ต้นนั้นไม่ได้มาเลย"

"เป็นความจริง มันไม่ได้มาเลย"  ผู้พิพากษาประกาศ

"เมื่อกี้นี้ ข้าถามท่าน เจ้าหนุ่มไปถึงต้นไม้ใหญ่แล้วหรือยัง?
ท่านก็บอกข้าว่า  คงจะถึงแล้ว   ถ้าท่านไม่ได้รับเงินจากเจ้าหนุ่มที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
ท่านก็จะต้องถามข้าว่า   ต้นไม้ต้นไหน?   ไกลจากที่นี่มากไหม?
คำตอบของท่านเมื่อกี้นี้ จึงพิสูจน์ได้ว่า   เด็กหนุ่มพูดความจริง