---รวมนิทานนานาชาติ---

ลำดับตอนที่ #6 : คนตัดหิน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีหมู่บ้านแห่งหนึ่งตั้งอยู่ที่เชิงเขาสูงเสียดฟ้า ผู้คนในหมู่บ้านเชื่อกันว่า
มีเทพศักดิ์สิทธิ์สิงอยู่ในภูผาใหญ่ นานๆครั้งเทพภูเขาจะปรากฎกายให้เห็น
และประทานพรให้สมหวัง ทุกอย่างตามประสงค์

ทุกเช้าคนตัดหินจะมุ่งหน้าไปยังตีนเขา ตัดหินออกมาแผ่นแล้วแผ่นเล่า
คนตัดหินขยันขันแข็ง ฝีมือดี จึงมีลูกค้ามาสั่งหินมากมาย อยู่มาวันหนึ่ง
คนตัดหินขนหินไปส่งยังบ้านเศรษฐี บ้านหลังนั้นใหญ่โตมโหฬาร
งดงามเป็นที่สุด คนตัดหินแอบฝันอยู่ในใจว่า อยากมีบ้านเช่นนี้บ้าง

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา คนตัดหินก็ทุกข์ระทมขมขื่นใจ งานตัดหิน
กลายเป็นภาระน่าเบื่อ หนักหนาสาหัส "ถ้าได้เป็นเศรษฐีก็จะดีไม่น้อย"
คนตัดหินรำพึงรำพันออกมา

ในทันใดนั้น ก็มีสุรเสียงดังข้างหูขึ้นว่า
"ปราถนาในสิ่งใด ขอให้สมหวัง เจ้าจะได้เป็นมหาเศรษฐี"
เสียงนั้นเป็นเสียงของเทพภูเขา แต่คนตัดหินไม่ทราบเรื่องนี้
จะมีก็เพียงความสับสนงุนงง เพราะเหลียวมองรอบกาย
ก็ไม่พบเห็นผู้ใด

เมื่อคนตัดหินเดินทางกลับถึงบ้าน ก็มีอันต้องประหลาดใจใหญ่หลวง
กระท่อมซอมซ่อกลายเป็นคฤหาสน์หลังงาม มีคนรับใช้ยืนต้อนรับ

คนตัดหินมีความสุขจนสุดพรรณา ในเมื่อกลายเป็นเศรษฐีแล้ว
เขาก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องออกไปทำงานให้เหนื่อยยากอีกแล้ว

อยู่มาไม่นานท่านเศรษฐีก็รู้สึกเบื่อหน่าย ชีวิตทั้งวันไม่มีอื่นใด
นอกจากกิน ดื่ม แล้วเข้านอน เศรษฐีเริ่มเบื่อหน่ายไร้ความสุขอีกแล้ว

อยู่มาวันหนึ่ง เขามองเห็นเกี้ยวหลังงามเคลื่อนผ่านบ้าน มีเจ้าชาย
นั่งเด่นเป็นสง่า มหาเศรษฐีครุ่นคิดในใจ อยากเป็นเจ้าชายเหลือเกิน
ทันใดนั้น "ปราถนาในสิ่งใด ขอให้สมหวัง เจ้าจะได้เป็นเจ้าชาย"
เสียงของเทพภูเขาดังขึ้นข้างหูอีกวาระ

มหาเศรษฐีกลายเป็นเจ้าชาย จะเดินทางไปทิศใด
ก็ได้นั่งเด่นเป็นสง่าอยู่บนเกี้ยว มีกองทหารแห่ห้อมล้อม

แต่ทว่า เจ้าชายยังไม่พึงพอใจ เหลียวมองดูสรรพสิ่งรอบข้าง
เจ้าชายก็มองเห็นดวงอาทิตย์ลอยเด่นอยู่กลางฟ้า "นั่นไง ถ้าข้าได้เป็น
ดวงอาทิตย์ ข้าคงมีความสุขไม่น้อย" เจ้าชายรำพึงออกมา
เทพภูเขาสนองตอบความฝันนั้นอีกครั้ง
"ปราถนาในสิ่งใด ขอให้สมหวัง เจ้าจะได้เป็นดวงอาทิตย์"

เจ้าชายกลายเป็นดวงอาทิตย์ไปแล้ว เขาส่องแสงร้อนแรงมาอาบพื้นโลก
ทั้งราชาหรือผู้ยากไร้ต่างก็พากันหลั่งเหงื่อโซมท่วมกายโดยไม่มีข้อยกเว้น
เขารู้สึกอิ่มเอมใจไปกับพลังอำนาจของตนเองอย่างยิ่ง แต่แล้วก็มีเมฆ
ก้อนโตเคลื่อนมาบดบังกางกั้นแสง ดวงอาทิตย์ร้องอุทานด้วยความแค้นเคือง
"หรือว่าเมฆก้อนนี้จะยิ่งใหญ่ไปกว่าข้า? ข้าขอเป็นเมฆดีกว่า"
เสียงของเทพภูเขาสนองรับ
"ปราถนาในสิ่งใด ขอให้สมหวัง เจ้าจะได้เป็นเมฆ"

ดวงอาทิตย์เปลี่ยนเป็นเมฆ เขามีความสุขใจไปกับการเคลื่อนที่
เข้าบดบังแสงอาทิตย์ กลั่นตัวเป็นหยดน้ำโปรยปราย ตกกระหน่ำ
อยู่หลายวันจนน้ำท่วมสูง ทันใดนั้น เขาสังเกตเห็นหินก้อนใหญ่ที่ตีนเขา
ไม่สะดุ้งสะเทือน ไม่ว่าสายฝนหรือกระแสน้ำจะกระโชคจัดเพียงใด
"อะไรกัน? หรือว่าหินก้อนนี้จะยิ่งใหญ่ไปกว่าข้า ข้าขอเป็นก้อนหินเถิดนะ"
เทพภูเขาประทานพรให้อีกครั้ง ก้อนเมฆกลายเป็นหินก้อนมหึมา
หินตั้งเด่นเป็นสง่า ท้าแดดท้าลมไม่หวาดหวั่นกระแสน้ำและสายฝน

อยู่มาวันหนึ่ง หินก้อนใหญ่ได้ยินเสียงแปลกประหลาด
เขาก้มลงมองก็พบว่า มีคนตัดหินใช้สิ่วปักร่องแตก หวดฆ้อน
กระหน่ำเพื่อตัดแท่งหิน ร่างของเขาสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
เมื่อเห็นแท่งหินหลุดออกเป็นแผ่นๆ หินมหึมาขุ่นเคืองใจเป็นที่สุด
"หรือว่ามนุษย์ตัวจ้อยผู้นี้ยิ่งใหญ่ไปกว่าข้า? ข้าขอเป็นคนตัดหิน"
เทพภูเขาประทานพรให้ฝันเป็นจริง

หินก้อนใหญ่กลายเป็นมนุษย์ นับจากวันนั้นเป็นต้นมา คนตัดหินมีความสุข
กับงานของตน แม้งานจะหนักหนาสาหัส ต้องทุ่มแรงกายสุดตัวกว่าจะตัดหิน
ออกมาได้แต่ละแผ่น ในที่สุดคนตัดหินก็พึงพอใจไปกับวิถีชีวิตของตนแล้ว